ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {FIC EXO} All of my pleasure about ChanBaek

    ลำดับตอนที่ #4 : - Adrenaline - 4 Chanbaek

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.22K
      32
      31 ม.ค. 57

    Adrenaline


     

     

    4

     

     

    CUT

    ฉากไม่เหมาะสมขอเอาออกนะคะ จูบบบบ เชิญตามหาได้ที่ไบโอทวิตเตอร์
    @KKhankluay

    …………………….

    ……………..

    ……

     

    แบคฮยอนกำลังมองขาที่สั่นราวกับไม่ใช่ขาตัวเองแสบร้อนและรำคาญที่ช่องทางทั้งตัวสะบักสะบอมเจ็บขัดๆราวกับคนที่ออกกำลังมาเป็นเวลานานเจ็บรอยขบกัดที่เต็มตัวเพราะบางอันก็แรงมากจนเลือดซึม

     

    พยายามหายใจให้เป็นปกติ มองคนที่กระทำตัวเองให้เป็นแบบนี้กลับเห็นแค่เพียงแผ่นหลังกว้างของอีกคนและหัวไหล่ที่โชกเลือด จึงพยายามฝืนตัวขึ้นมานั่ง..เหลือบมองนาฬิกาแขวนผนังบอกเวลายามสามแล้ว และกิจกรรมสามรอบติดเมื่อกี้ก็ทำเอาเขาเกือบตาย

     

    ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นเขาที่กำลังนั่งดูโทรทัน์เมื่อตอนหัวค่ำทำอาหารไว้รอชานยอลไม่ใช่เพราะเต็มใจแต่เขาไม่มีอะไรจะทำจริงๆชานยอลมักจะโทรศัพท์เข้ามาหาเขาพูดคุยกับเขาเมื่อเวลาเขาไม่มีอะไรทำบอกให้เขาทำนู่นทำนี่เอาไว้ ดีกับเขา..บางวันก็ซื้อของกลับมาให้

     

    เขาไม่มีทางเลือก..เขาเหมือนนักโทษ คนอาจจะคิดว่าทำไมไม่ขัดขืน..วิถีของคนโง่ยิ่งขัดขืนเหมือนในละครน้ำเน่าเขาก็ยิ่งเจ็บตัวอะไรที่มันเสียไปแล้วเอาคืนมาไม่ได้แต่สิ่งที่ยังเหลืออยู่ก็ต้องกัดฟันรักษามันเอาไว้ จะไม่มีทางทิ้งขว้างลมหายใจที่ยังเหลืออยู่ไปแน่ๆ

     

    รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางสู้..ทางกำลังกายเขายอมรับไม่มีทางสู้เลย

     

    แต่นั้นก็ทำให้เรียนรู้ว่าชานยอลไม่ได้โหดร้ายนักและชายหนุ่มก็ไม่ค่อยอยู่บ้านให้เขาต้องทำตัวเกร็งตลอดเวลา นอกเสียจากเรื่องบนเตียงที่สองสามวันชายหนุ่มจะมาตักตวงจากเขาด้วยบทรักที่รุนแรงเท่านั้นเองเป็นอย่างนี้มาสองสัปดาห์..

     

    แต่วันนี้แปลก..เขารู้ว่าตอนเช้าชานยอลจะหายออกไปทำงานเป็นจิตแพทย์และโทรศัพท์มาหยอกเขาราวกับหนูในกรงและบางคืนก็อยู่ติดบ้านหากคืนไหนบอกว่าไปทำงานนั้นหมายถึงเขาออกไปฆ่าใครบางคนและกลับมาพร้อมอามณ์ที่พุ่งพล่าน

     

    แต่วันนี้กลับแปลกไปอีกครั้งชายหนุ่มมีแผลกลับมาป็นรอยเหมือนโดยยิงเขาไม่แน่ใจแต่มันค่อนข้างลึกตรงหัวไหล่พอกลับมาก็ไม่กินข้าวก่อนอย่างเคยแต่กลับลากคอเขาขึ้นเตียงเลยทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำแผล..แล้วก็จบด้วยที่เขาระบมเหมือนทุกครั้ง

     

    แล้วแผลนั้นจะเจ็บมากไหมนะทำไมถึงนั่งเฉยไม่ไปทำแผล

     

    ถ้าเธอทำหน้าอย่างนั้น..ฉันจะต่ออีกซักรอบ..”โดยไม่รู้ตัวว่าจ้องนานเท่าไหร่ จนชานยอลเป็นฝ่ายยิ้มกวนบอก

    ..พอแล้ว....ครับแบคฮยอนบอกเสียงเบาก้มหน้าหลบตาตอนนี้นั่งพิงหัวเตียงมองมือของตัวเองแทนที่จะมองหน้าอีกคน

     

    ไหนขอดูหน่อยซิว่าวันนี้สภาพเป็นยังไง..”ชานยอลขยับเข้ามาใกล้พยายามเลิกผ้าห่มที่คลุมกายด้านล่างของคนตัวเล็กออกแต่ก็กลับโดนยื้อเอาไว้

     

    เช่นทุกครั้งหลังเสร็จกิจ ชานยอลจะต้องคอยสอดส่องดูผลงานของตัวเองและความเสียหายของสงวนของแบคฮยอน ทั้งยังประเมินมันออกมาว่าจะพร้อมสำหรับครั้งหน้าเมื่อไหร่

     

    ในอกของแบคฮยอนมันเจ็บร้าวไม่ร้องไห้แต่ในใจมันร่ำร้องเสียงดังสุดท้ายก็ไม่ต่างจากโสเภณีอย่างดีก็รับลูกค้าแค่คนเดียว

     

    ไม่แผลคุณ..”ปกติก็เป็นคนพูดน้อยเช่นกันหากก็พยายามหาโอกาสเลี่ยงได้ก็ยิ่งทำ

    แผลนี่น่ะหรอ..หึชายหนุ่มมีสายตากร้าวมากขึ้นเมื่อนึกถึงมันแม้งานจะสำเร็จแต่คำว่าพลาดโดนยิงกลับมาอาจทำให้เขาเสียศูนย์ไปได้

     

    อย่าเปลี่ยนเรื่องแบคฮยอน..”

    ให้..ผมทำแผลคุณก่อน..นะครับหาเรื่องก็แค่ยืดเวลา ไม่มีใครเขาชินหรอกนะกับการนอนแยกขาให้คนอื่นสอดส่องของสงวนของตัวเองน่ะ

     

    ทำไม..เป็นห่วงฉันหรือไงพยอนแบคฮยอนชานยอลมองสบตาเรียวเศร้าของอีกคนเขารู้ดีที่มาของความเศร้าคือตัวเขาและการกระทำของเขาเอง

     

    แต่น่าแปลกที่ชานยอลกลับไม่ยิงเด็กคนนี้ทิ้ง..ซ้ำยังเริ่มไม่เปลี่ยนคู่นอน อาจเพราะ..แบคฮยอนมีอะไรบางอย่างที่เขาติดใจ

     

    เด็กคนนี้พูดน้อยและมักพูดออกมาทางสายตาเชื่อฟัง..แต่เชื่อในแบบที่จำใจทำไม่แสดงอาการไม่พอใจแต่ดวงตาเศร้าๆนั้นกลับมีความหมายลึกซึ้ง ในความเศร้าที่ซ้อนความแข็งแกร่งเอาไว้ในนั้นล่ะมั้งที่เขาชอบมองยามร่วมรักกัน

     

    ถ้าเด็กคนนี้ยิ้มจะเป็นอย่างไรนะ..

     

    “….”แบคฮยอนไม่ได้ตอบแต่หลบตาอีกคนมองมือตัวเอง บอกไม่ได้ว่าห่วงไหมแต่แค่เห็นแผลกลับรู้สึกเจ็บแทนขึ้นมาเสียอย่างนั้น และเมื่อตอนโดนถามหัวใจกลับเต้นผิวจังหวะเล็กๆไม่รู้เพราะอะไร

     

    สภาพแบบนี้เดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลไหวหรอ..”ชานยอลยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเก่า รู้สึกได้ถึงริมฝีปากและไอร้อนจากลมหายใจที่ชิดใบหูเขาจนต้องย่นคอหนี ใจเต้นไม่เป็นส่ำ

     

    ก่อนหน้านี้ไม่เป็นแต่สองสามวันนี้อยู่ดีๆก็มีอาการแบบนี้

     

    แบคฮยอนส่ายหน้าไปมาดุกดิกจนผมกระจายตอบชานยอลทำเขาเสียรุนแรงขนาดนี้จะขยับแต่ล่ะทียังยากเลยขาเขาก็ไม่มีแรงเสียขนาดนั้นเห็นที่ท่าทางจะก้าวไม่พ้นขอบเตียง

     

    เธอนี่มัน..”ชานยอลว่าได้แค่นั้นก่อนจะลงฟันคมที่หัวไหล่อีกคนแรงๆแล้วจึงลุกเดินออกไป ทำเอาแบคฮยอนมองตามอย่างสงสัยหากไม่กล้าพูดอะไร

     

    เดาใจอีกคนไม่ถูกเลยจริงๆ

     

    แต่ไม่นานเกินรอชายหนุ่มกับกลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือแถมเจ้าตัวยังปีนขึ้นมาเสียชิดเชียวจนคนตัวเล็กอดคิดไม่ได้ว่าแค่ทำแผลต้องชิดขนาดนั้นเลยหรือ

     

    ความสังสัยคงอยู่ไม่ได้นานเมื่อชานยอลตวัดเขามานั้งคร่อมตักกว้างให้หันหน้าชนกันจนอีกคนตกใจ

     

    เห็นขยับช้าอย่างนั้นกว่าจะได้ทำแผลคงแย่..ให้ฉันดูของเธอก่อนก็ไม่ได้หยอกล้อพลางกดจูบดูดดึงที่ซอกคอเสียจนขึ้นรอย แม้ที่ว่างจะแทบหาไม่มีแล้วก็ตาม

     

    แบคฮยอนได้แต่กัดปากแน่นเอียงหน้าหลบปากที่ทั้งชอบแกล้งเสียดสีเขาแถมยังไม่อยู่สุขอีกด้วย

     

    เอาล่ะ..รีบๆทำเถอะ..ฉันจะได้ทำของเธอบ้าง..”เขาส่งของให้หากแว่บเดียวเขาเห็นตาเขียวๆของอีกคน หากตาไม่ฝาดสาบานได้ว่าชานยอลเห็น

     

    เด็กหนุ่มลงมือทำแผลให้อีกคนอย่างเบาแอลกอฮอล์เช็ดแผลค่อยๆถูกบรรจงเช็ดด้วยกลัวว่ามันจะทำให้อีกคนระคายผิว

    ท่าทางคล่องแคล่วและตั้งใจอดไม่ได้ที่ชานยอลจะมอง ใบหน้าน่ารักที่ก้มลงมาแทบชิดแผลเหมือนมนต์สะกดอารมณ์พุ่งพล่านก่อนหน้านี้ ความรู้สึกเหมือนโดนหักหน้าหรือแม้แต่เสียศูนย์ค่อยๆกลับเข้ามาคงทีและสงบลง

     

    น่าแปลกใจ

     

    เมื่อเลือดถูกชะล้างแผลเป็นที่แท้จริงจึงปรากฎลอยถากยาวประมาณสองนิ้วค่อนข้างลึกทำให้แบคฮยอนตกใจจนมองหน้าของชานยอลที่มองเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาสื่อความหมายบางอย่าง

     

    ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปโรงพยาบาล..วันนี้ทำเท่าที่ทำได้ไปก่อน..”ชานยอลว่าหากแบคฮยอนเองก็ยังมองเขาไม่ยอมพูดอยู่อย่างนั้น

    ฉันเป็นหมอนะยังไงก็ต้องไปโรงพยาบาล…”ชานยอลว่าอีกครั้งด้วยเสียงหนักแน่นขึ้นแบคฮยอนจึงถอนหายใจแล้วกลับไปลงมือทำแผลให้อีกฝ่ายต่ออีกครั้ง

     

    มือเล็กบางใส่ยาให้ทั้งเอาผ้าก๊อซปิดแผลเอาไว้ก่อนเอาผ้าพัน..เพื่อทำให้อีกคนไม่ต้องกระเทือนแผลมากเมื่อยามขยับตัวไปมา อย่างน้อยก็ตอนนอนในคืนนี้

     

    คนหนึ่งทำแผลให้ไปอย่างเงียบๆและอีกคนที่มองดูอีกฝ่ายทำแผลไปด้วยความเงียบเช่นกันโดยที่ไม่รู้ว่าสายใยบางอย่างกำลังถักทอขึ้นมาอย่างช้าๆแม้ว่าปมในใจของทั้งสองยังทำหน้าที่เหมือนกำแพงกั้น

     

    แต่สายใยนั้นกลับกำลังพังมันลงมาที่ละน้อย

     

    ****************************************************************

     

    TBC
       
           สำหรับใครที่เล่นTwitter สามารถติดแท็ก #อดนร เพื่อแสดงความคิดเห็นได้นะคะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×