คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : - คุณหนูตัวร้ายกับนายกรรมกร - Intro ChanBaek,KrisLay
คุณหนูตัวร้ายกับนายกรรมกร
Intro
การเป็นคนต่างจังหวัดน่ะไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย พอๆกับการเป็นชาวนา..เชื่อเถอะโดยเฉพาะชาวนาในแดนกิมจิแล้วล่ะก็ยิ่งเป็นอาชีพที่น่าสนใจอย่างยิ่ง เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะการทำการเกษตรในประเทศนี้น่ะเจริญก้าวหน้า และพืชผลสำหรับคนที่เกาหลีคือสิ่งหายาก เนื่องจากภูมิอากาศของเกาหลีมีฤดูหนาวที่ยาวนาน ยิ่งโลกกำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง ฤดูกาลแปรปรวนการเกษตรจึงยิ่งทำยาก ผลผลิตจึงเป็นของหายากและราคาแพง
ดังนั้นถ้าคิดจะเป็นชาวนา ก็ควรมาเป็นที่นี่ล่ะ
ใช่แล้ว..นั่นคือสิ่งที่อู๋อี้ฟานเล็งเห็น จนได้จังหวะข้ามน้ำข้ามทะเลหนีระบบคอมมิวนิสต์ในประเทศตัวเองมาตั้งรกราก อยู่ที่เกาหลีเสียโดยไม่ย้อนมองบ้านเกิดของตัวเองอีก ไม่ใช่ว่าไม่รักบ้านเกิดเมืองนอนแต่ในประเทศที่มีประชากรแก่งแย่งกันจนไม่มี แม้แต่ที่จะยืนทำอะไรไปก็คงลำบาก
ดังนั้นเขาจึงคิดออกนอกกรอบเป็นดี ด้วยทุนเดิมที่มีความรู้ด้านนี้อยู่แล้ว อาศัยเงินทุนที่เก็บหอมรอมริบมาก็พัฒนาจนประสบความสำเร็จ จากที่นาผืนเล็กกลายเป็นฟาร์มเป็นไร่กินพื้นที่เกือบทั้งเนินเขา จากที่เป็นคนทำงานก็กลายมาเป็นเจ้าคนนายคนมากมาย ไม่ใช่แค่นั้นเขายังมีคนนับหน้าถือตาทางสังคมในฐานะคนจีนที่ทำงานรวยในต่างแดน
บอกตรงๆว่ากระเหรี่ยงกวางโจวภูมิใจเป็นยิ่งนัก..ไม่อยากจะคุย
ที่ภูมิใจไปกว่านั้นคงหนีไม่พ้นผลผลิตที่เกิดมาจากตัวเขาเอง ไม่ใช่พืชหายากแต่เป็นลูกชายที่น่ารักและน่าสงสารคนนี้ เด็กที่เกิดมาอย่างไม่สมบูรณ์นัก ไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าหรือเพราะลูกเขาพิการอะไรแต่เมื่อเจ้าตัวน้อยลืมตาได้ไม่ถึงห้านาที พยอน มิฮยอน ผู้ให้กำเนิดก็จากเขาไปด้วยวัยเพียงยี่สิบปี
เป็นเรื่องที่อู๋ อี้ฟานรู้อยู่แล้วเพราะร่างกายภรรยาที่รักไม่แข็งแรงการมีบุตรเป็นเรื่องค่อนข้างเสี่ยง หากแต่ภรรยาสาวคนนี้กลับยืนยันจะให้กำเนิดบุตรที่ก่อร่างมาจากความรักของเขาทั้งสองให้จงได้
เขาจึงได้ให้เกียรติภรรยาโดยการใช้นามสกุลของเธอกับลูก พยอน แบคฮยอน
เพราะความที่เคยสูญเสียจึงหวงแหนสิ่งที่หลงเหลืออยู่ จนเรียกได้ว่ายุงไม่ให้ไต่ไรแทบจะไม่ให้ตอมเลยก็ว่าได้ และยิ่งเจ้าตัวเล็กมองมุมไหนก็ได้แม่มามาแทบจะทุกกระเบียบนิ้ว ตัวเล็ก และใบหน้าหวานๆ..ยิ่งมองก็ยิ่งนึงถึงมิฮยอน แล้วจะไม่ให้เขาอุ้มใส่พานได้ยังไง..
“คุณพ่อ…คุุณพ่อฮะ..” เสียงห้าวของบุตรชายนำมาก่อนตัว ใบหน้าเล็กที่ยิ้มจนตาแทบเป็นสระอิวิ่งดุ๊กๆมาหา ทำเอาคุณพ่อยังหนุ่มแทบจะเดินไปรอรับกลัวลูกจะหกล้มให้มีรอยขีดข่วน
เทวดาตัวน้อยๆของพ่อ…
“อย่าวิ่งซิครับแบคกี้ ค่อยๆเดินนะลูกนะเดี๋ยวหกล้ม”อี้ฟานบอกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่มีเพียงหนึ่งเดียว
“ครับ เดี๋ยวแบคกี้จะเดินช้าๆ คุณพ่อจะได้สบายใจ”นั่นไง..ว่านอนสอนง่ายน่ารักน่าชังจุงเลอลูกค้าบบบบบบบ แล้วอย่างงี้คนเป็นพ่อจะไม่รักได้ยังไง
ใครจะว่าเขาหลงลูกก็ว่าไปเถอะ เขารักของเขานี่..ลูกเขาน่ารักจิตาย…หรือจะเอา??!!
“แบคกี้จะมาบอกคุณพ่อว่า ป้าแม่บ้านจูฮยอนไม่ว่างเลยวานให้แบคกี้มาบอกคุณพ่อว่ามีคนมาสมัครงานเลยจะให้คุณพ่อไปดูฮะ แล้วก็วันนี้คุณพ่อคริสมีนัดชิมขนมฝีมือผมด้วย อย่าลืมนะครับ”พยอน แบคฮยอนในวัยสิบห้ากำลังน่ามันเขี้ยวบอกเสียงแจ๋วๆ
ฟังไม่ผิดหรอก..ที่ป้าแม่บ้านวานคุณหนูมาตามคุณพ่อ
เพราะคนที่นี่น่ะ..เขาอยู่กันอย่างครอบครัว จะคนทำงาน จะเจ้านายหรือนายจ้าง..เราก็พูดคุยกันเหมือนพี่น้องพ่อแม่ เขาเองก็เคยเป็นแค่คนงานมาก่อนย่อมเข้าใจดี พอวันนี้อี้ฟานได้เป็นเจ้านายคนเขาจึงไม่เคยดูถูกคนเหล่านั้น
และที่สุดอยากให้ทุกคนเอ็นดู สอดส่องดูแลและรักแบคฮยอนเหมือนลูกหลานอีกคนจริงๆ
แต่ก็มียกเว้นเหมือนกัน คนในเรือนใหญ่ทุกคนนั้นสนิทสนมกับแบคฮยอนเป็นอย่างดี พวกกรรมกรด้านนอกที่ทำงานในไร่ ในฟาร์มนี่ก็อีกเรื่องซึ่งจะไม่ได้มายุ่มย่ามอะไรกับเรือนใหญ่หากไม่จำเป็นนัก เรียกได้ว่าแทบจะไม่ได้พบเจอลูกชายเขาเลย ยกเว้นแต่เวลาที่เขาพาเจ้าตัวเล็กไปเล่นในไร่ ไม่ได้เดียจฉันท์ ไม่ได้แบ่งวรรณะหรอก
ก็แบคฮยอนของพ่อในตอนนี้ออกจะจิ้มลิ้มพริ้มเพราน่าทะนุถนอม จนเริ่มไม่รู้ว่าจะเป็นลูกชายหรือลูกสาว เพราะงั้นเขาจึงไม่อยากให้พวกไอ้หนุ่มมันมาขายขนมจีบเป็นแรงกระตุ้น
เอาเป็นโตกว่านี้จนเพศคงที่แล้วปะปี้สุดหล่อจะพาไปเรียนงานนะครับลูก ตอนนี้เก็บตัวนอนเล่นแถวบ้านไปก่อนละกันนะครับ
“ขอบคุณครับผม!! เดี๋ยวคุณพ่อจะตามออกไปนะครับ งั้น..แบคกี้ไปทำขนมต่อนะครับ แล้วเดี๋ยวเสร็จจากทางนี้แล้ว…คุณพ่อจะไปชิม”ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง
ปลื้ม..ลูกทำอาหารเก่งทั้งคาวทั้งหวาน..อนาคตไม่อดตายนะลูกนะ
พอพ้นคนตัวเล็กคนที่หายใจเข้าออกเป็นลูกก็เดินไปยังหน้าบ้านทันที เมื่อรู้ว่าตอนนี้มีคนมาสมัครงานใหม่ เป็นเรื่องน่ายินดีอีกเรื่องเพราะตอนนี้หลังจากฟ้าฝนไม่ค่อยคงเส้นคงวา เลยทำให้คนงานเหนื่อยเป็นสองเท่า ไหนจะโรงเรือนเก็บผลผลิตที่เขากำลังสร้างใหม่ก็ขาดลูกมือ จำต้องหาคนเพิ่มสักคนสองคนก็ยังดี
แม้เครื่องมือเทคโนโลยีจะช่วยได้มากและทำให้ใช้คนน้อยลง แต่นั้นก็ทำให้คนหลายคนตกงานดังนั้นเขาจึงชอบที่จะใช้คนทำงานมากกว่า
คุณพ่อหน้าเด็กมองผู้มาสมัครงานเห็นคนสามคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว จึงรีบประเมินทางสายตา หนึ่งในสามเขาคุ้นหน้าเป็นอย่างดี คนงานเก่าแก่ที่แม้จะแก่คราวพ่อแต่อยู่กันมาตั้งแต่รุ่นแรกจนไร่พยอนเติบโต
“คุณคริสครับ..ผมพาคน มาสมัครงาน นี่ปาร์ค ชานยอลหลานชายผมครับที่บอกว่าจะมาฝากสมัครงาน มันจบการเกษตรมาโดยตรงแต่มันอยากมาเรียนงานทุกอย่างที่นี้เลยครับ ส่วนนี้..ฉือ เซี่ยนชิง คือ..ผมเจอเขาเดินงกๆเงิ่นอยู่ตรงทางเข้า เห็นว่าจะมาสมัครงานเหมือนกันเลยรับเข้ามาทีเดียว..”ปาร์ค คยองซุคบอกในขณะที่ชายหนุ่มเองก็ยืนวิเคราะห์ทั้งคู่คร่าวๆ
ได้ความเอาเองว่า..อย่างชานยอลน่ะเขาคิดว่าคงรับแน่แล้ว แต่อีกคนนี่คงต้องคุยกันยาวหน่อยว่าจะรับหรือไม่รับ..
“งั้น..ผมขอสัมภาษณ์ ทั้งสองคนก่อนก็แล้วกัน ส่วนเรื่องรับไม่รับว่ากันอีกที”เจ้าของไร่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงใจดี แล้วจึงเดินนำให้คนทั้งสามเดินตาม
โดยที่ผู้ถูกสัมภาษณ์ทั้งสองกำลังมีท่าทางต่างกัน คือ ชานยอลที่ดูติดนิ่งเอาเสียมาก กับเซี่ยนชิงตัวบางที่ดูจะกลัวๆไม่น้อย
TBC ฟิคเรื่องนี้เป็นผลงานรีไรท์นะคะแล้วก็เพิ่งเอามาลงใหม่ ครที่ยังไม่ได้อ่านก็มาอ่าน ใครอ่านไปแล้วเราขออนุญาตทำร้ายจิตใจรีไรท์ตัวละครจากคริสลู่เป็น'คริสเลย์'นะคะ เพราะตอนนี้เราเทใจให้ ฮุนฮานไปแล้วจริงๆ เลยมีปัญหาบางส่วนที่ทำให้ฟิคไปต่อไปไม่รอด มีอะไรจะด่าทอไปตาม #คุณหนูตัวร้ายกับนายกรรมกร ได้เลยนะคะ
ความคิดเห็น