ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {FIC EXO} All of my pleasure about ChanBaek

    ลำดับตอนที่ #13 : - Adrenaline (special) - 2 Chanbaek

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.67K
      18
      31 ม.ค. 57


    Adrenaline
    Special 2

     

     

    ตอนแรกวาดภาพไว้ไม่ออกเลยว่าผู้หญิงที่ชื่อ ทิฟฟานี่จะหน้าตาเป็นยังไง..

     

    แต่พอเจอตัวจริงเข้าไป บอกได้คำเดียวเลยว่าหล่อนสวยมาก สวยมากจริงๆจนน่าตกใจ เรียวขาขาวของหล่อนยามเยื่องย่างกรายมันโผล่พ้นผ้าบางสีแดงโชว์เรือนขานวล แต่เธอก็สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวเนื้อดีไว้ปกปิดเรียบร้อย ทำให้ดูไม่โชว์เนื้อหนังจนมากเกินไป บ่งบอกว่าเธอเป็นคนรู้จักกาลเทศะ ยามปากสีสดเคลือบลิปสติกเอื้อนเอ่ย เสียงของเธอก็น่าฟังคำพูดคำจาก็ช่างดูดีไร้ที่ติ

     

    หากทั้งหมดทั้งมวลยังไม่ร้ายเท่าดวงตาของเจ้าหล่อนยามยิ้มพราย มันดูหวานหยาดเยิ้มเสียนี่กระไร ยิ่งยามชายตาแลยิ่งร้ายใหญ่..

     

    แบคฮยอนนั่งมองคนสองคนที่กำลังคุยกันอยู่ ออกจะกระสับกระส่ายเล็กๆด้วยความไม่เคยชินกับการมีคนอื่นอยู่ด้วย หญิงสาวสวยเหมาะสมทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิ เมื่อทั้งคู่อยู่ด้วยกันภาพตรงหน้าเหมือนภาพวาดไม่มีผิด

     

    ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันแต่แบคฮยอนก็นั่งไกลเกินกว่าจะได้ยิน ในใจกำลังสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แม้ว่าชานยอลจะบอกว่าเขากับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันแล้วและเขาเองก็ไม่ได้ชอบพอกับกันเลยด้วยซ้ำ

     

    แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่เรารัก ยังไงก็ก็อดหวั่นใจไม่ได้หรอก

     

    ชานยอล ช่วยจัดการให้ทิฟทีนะคะเรื่องนี้มันเกินอำนาจมากๆ อีกอย่างคุณพ่อเองก็ไม่ค่อยปลื้มที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น ท่านอธิบดีก็ไม่ยอมออกมาคุยกันซักที ทิฟในฐานะคนกลางก็ไม่สบายใจ..ยังไง ทิฟฝากชานยอลช่วยทีหญิงสาวทำท่าทางเกรงอกเกรงใจ หากชายหนุ่มรับเอกสารมาดูแล้วจึงพยักหน้ารับ

     

    ผมจะลองคุยกับมินโฮให้ละกันเรื่องนี้  หมอนั้นที่เงียบไปคงเพราะช่วงนี้มันไม่ได้อยู่ในเกาหลีหรอกชายหนุ่มพูดให้อีกคนคลายกังวลสีหน้าเธอจึงดูดีขึ้น

     

    ธุระทิฟมีแค่นี้น่ะค่ะ ว่าแต่ช่วงนี้ชาลยอลหายไปเลยนะคะ..หรือว่าเจอตัวจริงแล้ว..ทิฟานี่ยิ้มอย่างรู้ทัน ชานยอลแค่ยิ้มเพียงมุมปากเท่านั้น พยักหน้ารับเบาๆ ปรายตามองคนที่เล่นนิ้วมือ ใบหน้าเล็กๆนั้นมร่องรอยของความกังวล จนเขาเองก็เริ่มไม่สบายใจ

     

    แบคฮยอน..มานี่มาเสียงเรียกทำให้แบคฮยอนสะดุ้งตัวโยนก่อนเดินมาหาอย่างกล้าๆกลัวๆ เขายิ้มนิดเมื่อเห็นหญิงสาวมองเขาอย่างสำรวจและแปลกใจ

     

    ทำเอาขาเล็กสั่นน้อยๆ แต่พอเดินไปถึงตัวนั้นล่ะ ชายหนุ่มก็กระชากอีกคนมานั่งตักเลยทันทีต่อหน้าหญิงสาวงาม

     

    เธออุทานเล็กน้อยยกมือขึ้นทาบอก มองหน้าชายหนุ่มและตัวแบคฮยอนสลับไปมาเล็กน้อยในขณะที่แบคฮยอนได้แต่มือไม้สั่นไม่คิดว่าคนตัวสูงจะทำแบบนี้ต่อหน้าทิฟฟานี่

     

    ไม่ได้ล้อกันเล่นนะคะทิฟฟานี่ถามอย่างสุภาพ น้ำเสียงของเธอไม่ได้มีร่องรอยคุกคามหรือเหยียดหยามแม้แต่นิดหรือสายตาของเธอเองก็ไม่ได้แสดงความริษยาเลย

     

    ชานยอลไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้า แล้วจึงหันไปจ้องหน้าคนบนตักอย่างเต็มตา สายตาที่ทิฟฟานี่ไม่เคยได้เห็น สิ่งที่ผู้หญิงที่ได้หลับนอนกับชานยอล หวังอยากจะได้รับสายตาแบบนั้น..แต่ชานยอลเหมือนหมาป่าตัวใหญ่

     

    ที่ใครก็เข้าไปหาไม่ได้..ถ้ามันไม่ยอมด้วยตัวมันเอง

     

    ยินดีด้วยนะคะที่เจอคนนั้น..หล่อนมองดูชานยอลที่มองแต่ใบหน้าเล็กๆ ยกมือใหญ่ของตัวเองลูบหัวอีกคนอย่างทะนุถนอม

     

    ไม่มีทางที่ใครจะแทรกกลางระหว่างสองคนนี้ได้เลย..เธอเชื่ออย่างนั้นว่าในสายตาของชานยอลจะไม่มีวันไว้เหลียวแลใครอีก และตัวเธอเองก็ดีใจกับชายหนุ่มด้วย แม้ว่าตัวเองจะเคยคาดหวังว่าซักวันจะเป็นคนรัก และก็เคยอยู่ในฐานะคู่นอน

     

    แต่ผู้หญิงทุกคนรู้ตัวตั้งแต่แรก และเป็นสิ่งที่หล่อนยอมรับตั้งแต่แรก

     

    ชื่ออะไรจ๊ะ..หนุ่มน้อย..

    อ..อ..เอ่อ..บ...แบคฮยอน..ค...ค..ค..ครับแบคฮยอนที่มัวแต่ก้มตัวชิดอกใบหน้าเล็กแดงเรื่อไม่ยอมจางเนื่องจากการกระทำของคนที่ตัวเองนั่งทับอยู่ เจ้าตัวเล็กเหลือบตามองชายหนุ่มเล็กน้อย

     

    แบคฮยอนรู้สึกว่าการพูดของเขาตกต่ำลงไปอีกขั้นในช่วงนี้ เพราะปกติตั้งแต่เด็กเขาก็อยู่แต่กับยาย หนังสือก็ไม่ได้เรียน เพื่อนก็ไม่มี คุยแต่กับยาย..พอต้องมาอยู่กับชานยอลเขาก็ชินกับแค่ชานยอล

     

    แบคฮยอนกำลังจะบอกว่า..ตัวเองมีปัญหากับการเข้าสังคมพ่วงด้วยปัญหาทางภาษาอีกไปกันใหญ่

     

    แบคฮยอนหรอจ๊ะ..ยินดีที่ได้รู้จักนะ..ฉันทิฟฟานี่..เธอบอกด้วยรอยยิ้มจริงใจ ยิ่งทำให้หน้าแดงเข้าไปใหญ่ เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงยิ้มให้แบบนี้อดใจเต้นไม่ได้หรอก

     

    โดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆ อดเก็บอาการไม่ได้ที่จะประหม่า...จนเกือบลืมไปว่าเธอเคยมีความสัมพันธ์กับชานยอลมาก่อนหนุ่มน้อยเลยได้แต่อายม้วน..พึมพำออกมาไม่เป็นภาษา

     

    ...คุณ...ส..สวย..พูดจบก็ก็หลบตา ทำเอาเจ้าหล่อนยิ้มกว้าง ผู้หญิงน่ะให้ตายยังไง..ถ้าถูกชมว่าสวยนี่โลกสดใส แต่ก็อดพูดไม่ว่าแบคฮยอนเองก็น่ารักจริงๆ

    เธอก็น่ารัก..ชักอยากได้ไปเลี้ยงที่บ้านแล้วซิเนี่ยเจ้าหล่อนแกล้งเปรยเห็นหน้านิ่งขึ้นของชานยอลก็อดไม่ได้ หากเจ้าตัวน้อยเองก็ได้เขินบิดไปมา

     

    แต่ก็คงจะพูดอะไรไม่ได้มากนัก..ไม่อยากหาเรื่องกับชานยอลหรอก..มันน่ากลัว

     

    เห็นทีทิฟต้องกลับล่ะค่ะ..กว่าจะได้เจออีกทีก็ไม่รู้เมื่อไหร่ ยังไงก็..โชคดีนะคะหล่อนพูดพร้อมกับบอกลาทั้งชานยอลและแบคฮยอนก่อนจากไป

     

    คนตัวเล็กได้แต่มองหลังบางของหล่อนที่เคลื่อนออกไปช้าๆ จากสายตา..จนกระทั้งหล่อนก้าวออกจากห้องไปด้วยความชื่นชมอย่างไม่ปกปิด

     

    หล่อนเป็นผู้หญิงที่ดี..และหล่อนเองก็ฉลาด การสู้กับสิ่งที่ไม่มีวันชนะไม่มีประโยชน์ ทั้งยังทำให้ย่ำแย่ หล่อนบอกตัวเองอย่างนั้น..และหล่อนจะไม่มีวันทำอะไรโง่ๆแบบนั้นเด็ดขาด

     

    มองส่งขนาดนั้น..ชอบเขาหรือไงเสียงขุ่นๆบอกทำให้แบคฮยอนหันไปมอง

    ป..เปล่านะ..ครับ..เขาสวย..แบคฮยอนส่ายหน้าปฏิเสธหากชานยอลกลับทำเพียงแค่หร่ามองอย่างับผิด

     

    ก็แล้วไป...ชายหนุ่มยักไหล่ แล้วจึงหันกลับไปเคลียร์งานต่อหากก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะให้อีกคนลงจากตักเลยซักนิดกลับใช้มือสอดใต้เอวอีกคนเพื่อทำงานต่อโดยเอาคางเกยกับไหล่เล็กเอาไว้

     

    ช...ชานยอล..ด...เดี๋ยว ใคร..เห็นคนตัวเล็กนั่งเกร็งเล็กน้อย กลัวพี่พยาบาลจะเข้ามาเสียก่อน หากอีกคนก็ทำนิ่งไป ไม่สนใจฟัง

    ไม่เป็นไรหรอก ใครๆเขาก็รู้กันหมดแล้วเชื่อซิชานยอลฉกหอมลงที่แก้มใสร้อนของคนตัวเล็กในขณะที่เจ้าตัวกำลังจะหันมาพูดบางอย่าง

     

    เลยกลายเป็นว่าชานยอลได้กำไรไปอย่างสวยงาม หากก็ไม่ได้เป็นจูบลึกซึ้งอะไรนัก เรียกว่าจุ๊บกันอาจจะถูกมากกว่า ทำเอาแบคฮยอนหันหน้านี้ไม่ทัน

     

    คราวนี้เลยจบลงที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงจะกว่าจะรู้ตัวอีกที ชานยอลก็เรียกกลับบ้านนั้นล่ะ

     

    ......................

    .............

    ...

     

    ห้องเงียบจนผิดสังเกตแต่ไฟยังเปิดอยู่ ชานยอลเดินเอาผ้าขนหนูเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ เลยเห็นว่าร่างเล็กกำลังนั่งมองโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่ไม่วางตา

     

    อยากได้โทรศัพท์หรอเสียงทุ้มทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งแรง

     

    กลุ่มผมนุ่มสั่นไปมาเล็กน้อย ดวงตาเรียวใสแจ๋วหันกลับมาจ้องหน้าคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ราวกับรู้หน้าที่แบคฮยอนเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูมาเอง แล้วเป็นฝ่ายลงมือเช็ดให้อย่างเบามือ

     

    ชายหนุ่มอดยิ้มในความเอาใจใส่ไม่ได้ จนต้องคว้ามือบางเล็กมากดจบแรงๆที่หลังมือไปเสียอย่างนึกรักมากมาย

     

    เห็นจ้องโทรศัพท์ขนาดนั้น..นึกว่าอยากได้ซะอีก ถ้าอยากได้จะได้ซื้อให้ไง..เอาไหมปากที่กดจูบไปตามมือบาง ซุกไซร้กลิ่นหอมอ่อนจะหลังมือเล็กไปเรื่อย

    ม..ไม่ อยากโทร...หา..คยอง..เสียงเล็กตอบเบา แต่ก็มากพอที่ชานยอลจะได้ยิน

     

    เป็นห่วงเพื่อนหรอเสียงนุ่มบอกเบาๆมองหน้าอีกคน มือหนาลูบแก้มขาวไปมาอย่างเพลินมือพลางยิ้มอ่อน

    ห..ห่วงอีกคนพยักหน้าเบาๆ ชานยอลเหลือบตามองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนังเล็กน้อยแล้วจึงย้อนกลับมามองอีกรอบ

     

    ตอนนี้ดึกแล้ว..เดี๋ยวพรุ่งนี้คอยโทร.นะ ว่าแต่พรุ่งนี้เธอจะเข้าโรงพยาบาลฯกับฉันไหมเมื่อเห็นว่าผมตัวเองแห้งดีแล้วจึงดึงอีกคนเพื่อให้ลงไปนอนด้วยกัน

     

    ไม่...คับแขนเล็กโอบกอดเอวหนาเอาไว้ซุกใบหน้าลงที่อกแกร่ง สูดกลิ่นกายที่แสนคุ้นเคยทำให้อีกคนกระชับเอวเล็กข้อชิดตัว

     

    งั้นเดี๋ยว ฉันบอกให้มันโทร.หาพรุ่งนี้ก็แล้วกัน...แล้วอย่าไปคุยอะไรกับไอ้จงอินมันมากล่ะ..ชานยอลกำชับเสียงแข็งกดจูบหน้าผากมนไปเสียอีกทีแล้วจึงหลับตาลงในอีกไม่นาน

     

    หากแบคฮยอนกลับหลับตาไม่ลง คนตัวเล็กกลับคิดถึงแต่เรื่องแต่เรื่องเมื่อกลางวัน เรื่องผู้หญิงหน้าตาสระสวยคนนั้น คนที่ชื่อทิฟฟานี่ไปตลอดคืน

     

    ........................

    ..............

    ....

     

    RRRRRRRRR   

     

    หลังจากอาหารเช้า แบคฮยอนก็มานั่งรอโทรศัพท์ทั้งวัน ยกเลิกการทำความสะอาดบ้านก็เพื่อมานั่งเฝ้าโทรศัพท์ พอดังปุ๊บ มือเล็กก็คว้าหมับทันที

     

    อ..เอ่อ..

     

    [ไม่เป็นไร ชานยอลบอกฉันวันนายอยากคุยกับคยองซู เดี๋ยวฉันเอาโทรศัพท์ให้รอแป่บนึง]ยังไม่ทันได้พูอะไรอีกฝ่ายก็ยิงคำพูดมากมายกลับมาเสียก่อน

     

    คับแบคฮยอนตอบเสียงเบา มือเล็กกำโทรศัพท์แน่นเพื่อรอคอย

     

    [...แบค...ว่ายังไง มีอะไรหรือเปล่า]เสียงคุ้นเคยที่ได้ยินและลักษณการพูดที่สดใสทำให้แบคฮยอนนึกดีใจ

     

    คยอง..ม..มีเรื่อง

    [หา..เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรนาย คุณชานยอลหรอ??]ปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงร้อนรนตื่นตูมตามแบบฉบับของตัวเอง

     

    ไม่..ไม่ คือเรา..กลัวชานยอลเบื่อแบคฮยอนตอบเสียงอ่อย

    [เบื่อ..เบื่ออะไรนายไปทำอะไรให้เข้าไม่พอใจหรือไง ว่าแต่นายไปอยู่กับเขาทำงานอะไรกัน]คยองซูพูดอกมาแถมยังถามกลับมอีกรอบเสียด้วยหากคราวนี้แบคฮยอนถึงกับอึกอัก

     

    สุดท้ายแล้วก็เลยจำต้องเล่าให้เพื่อนคนเดียวฟัง ตั้งแต่ต้นจนมาถึงเรื่องเมื่อวานนี้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างแบม้วนเดียวจบเลยล่ะ เล่นเอาคยองซุแอบอึ้งๆไปบ้าง

     

    แล้ว..ค..ยองแบคฮยอนถามกลับบ้าง

    [เอ่อ...ก็ดีไม่ต้องเป็นห่วงหรอก มัน..เดี๋ยวไว้เล่าให้ฟังวันหลังละกันนะ ว่าแต่เรื่องนายเถอะ ฉันว่านายคิดมากหรือเปล่า คุณชานยอลเขาออกจะรักนายนะ ดูจากสายตาเขาก็รู้แถมยังแสดงออกก็ชัดเจนออกนะ...]คยองซูตอบกลับมายืดยาวากนั้นก็ไม่ได้ทำให้แบตฮยอนรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่นัก

     

    ม..ไม่ดีเลย..ส..สู้..ไม่..ไหวแบคฮยอนว่าเสียงเบามองตัวเองในกระจกแล้วก็ทำสายตาหงอยๆใส่บานกระจกที่ตัวเองมองอยู่อีก

    [เอางี้...เดี๋ยวฉันไปหา แล้วเรามาคิดกันว่าเราจะทำยังไงดี..โอเคไหม .. จงอินคับ ผมจะไปหาแบคฮยอน!!!]คยองซูเอ่ยปลอบ ก่อนจะตะโกนบอก

     

    แบคฮยอนได้ยินเสียงงุ่งงิ้งอยู่ไกล และเสียงคยองซูกลับหายไปซักพัก...จะวาไปก็พักหนึ่งจนแบคฮยอนเริ่มไม่แน่ใจว่าอีกคนวางไปหรือยังแต่ก็ยังรออยู่

     

    เสียงตึงตังดังแว่วๆมาอีกครั้งกับปลายสายที่ดังกุกกัก

     

    [เดี๋ยวไปหานะ จงอินรู้แล้วว่าอยู่ที่ไหน ให้จงอินบอกคุณชานยอลแล้วล่ะ เดี๋ยวกันนะ // ตู๊ดแล้วกลับกลายเป็นว่าโดนวางโทรศัพท์ใส่เสียอย่างนั้น

     

    แบคฮยอนได้งุนงงยังจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูกแต่ก็เอาตามที่ได้ยินว่า เดี๋ยวยองซูจะมาหาเท่านั้นเอง เลยต้องรีบเก็บ เช็ดถูความสะอาดบ้านเสียยกใหญ่ให้ทันก่อนแขกจะมาเยือน

     

    หลังจากนั้นก็อาบน้ำผัดแป้งเสียหอมฟุ้ง ในขณะนั้น ดวงตาเล็กกลับจดจ้องตัวเองในกระจกใส ดวตาออกเศร้าของเขามันไม่ได้สวยงามเอาเสียเลย ตัวเล็กแคะแกรนอย่างเขา ผิวพรรณก็ไม่ดีอะไรมากนัก หน้าไม่เอาอ่าว การศึกษา มารยาท การเข้าสังคม...ไม่ต้องพูดถึงฐานะ เกาะเขากินอยู่ชัดๆ

     

    สิ่งที่เป็นเงาสะท้อนออกมาจากกระจกบานใหญ่ตรงหน้าบอกทุกสิ่ง ไม่มีอะไรเลยที่จะสู้ มีอย่างเดียวที่มันเหลืออยู่คือ ใจที่เขาคิดว่าเขารักชานยอลไม่แพ้ใคร

     

    แต่ไม่ได้มีใครบัญญัติเอาไว้ว่ามันพอ

     

    ความกลัวกำลังผลักดันให้เขาเจ็บปวด มันไม่ได้ปวดมากเพราะวันนี้ชายอลเลือก แบคฮยอนคนไม่มีค่า แต่ไม่ได้มีอะไรจะสามารถยืนยันว่าคนไม่มีค่าคนนี้จะถูกทิ้งหรือเบื่อหน่าย

     

    ขนาดคนอย่างทิฟฟานี่ทีมีดพร้อมทุกอย่างในสายาของเขา ยังเคยเป็นได้แค่คู่เคยนอนเลย แล้ววันข้างหน้าชานยอลจะไม่ลดฐานะของเขาแค่คนเคยรักหรือ

     

    จ..เจ็บ..จัง.ล..เลยแบคฮยอนบอกตัวเองพร้อมเอมือเล็กกุมอกด้านซ้าย

     

    **~~

     

    เสียงกระดิ่งหน้าบ้านที่ดังขึ้นทำให้แบคฮยอนหลุดออกจากภวังค์ของตัวเอง เท้าเล็กสาวไปเปิดประตูให้กับแขกที่รู้อยู่แล้ว่าเป็นใคร ซึ่งก็ไม่ได้ผิดฝาผิดตัวแม้แต่น้อย คยองซูก้าวกระโดดเข้ามากอดคนตัวเล็กไว้ก่อนกอนที่ คิม จงอินจะก้าวตามเข้ามาด้วยราวกับเงา

     

    เป็นยังไงบ้าง หน้าเศร้าเชียว...โถๆๆๆ จิ้มลิ้มของคยองซูไม่เอานะ อย่าเศร้าซิ ทุกอย่างต้องมีทางแก้พอกอดจนหนำใจ ทั้งทายกันหอมปากหอมคอแล้วเลยได้ฤกษ์เสียที

     

    อ..อด..ไม่ได้

    อย่าเศร้าไป จิ้มลิ้ม ฉันจะช่วยเองนะ..คยองซูตบ่าเพื่อนเบาๆ หันมามองจงอินที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟารากับเป็นห้องของตัวเองด้วยสายตาที่ว่า คุณตอช่วยด้วย

     

    มองฉันทำไมล่ะเฮ้ยคนที่ความรู้สึกไวอย่างจงอินมีหรือจะไม่รู้ตัว

    ไม่รู้แหละคุณต้องช่วยคยองซูสะบัดหน้าหนีก่อนจะยิ้มให้เพื่อนตัวเล็กอีกครั้ง

     

    เอาล่ะ จิ้มล้มพริ้มเพราของเค้า เริ่มจกชานยอลชอบอะไร แล้วเราก็จะรู้ว่าเราจะต้องทำอะไรคยองซูลูบแก้มเล็กเบาๆ จนคนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมองเล่นเอาคยองซูจะเป็นลม

     

    ความจริง..มึงไม่ต้องทำอะไรมึงก็น่ารักจะขาดใจแล้วนะ....ฮรื้ออออ ไม่รู้ตัวหรอเนี่ย นี่ถ้าไอ้คุณชานยอลอะไรนั้นเบื่อเมิงลงวันไหนวันนั้นร้องไห้มาซบอกกูมา กูจะหลอกเงินไอ้คนตัวดำนั้นมาบะเรอต่อเอ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง ... นี่พูดเลย

     

    ช..ชอบ..หรอ..แบคฮยอนเอียงคอมองหน้าคยองซูประมาณว่านึกไม่ออกอะครับ เล่นเอาคยองซูที่ที่จริงแอบเป็นแฟนคลับลับๆของเจ้าตัวหันหน้าหนีไม่ทัน เฮ้อ...ใจจะวาย

     

    มันต้องมีซักอย่างซิ...คุณน่ะ..เพื่อนคุณชอบอะไรบ้างล่ะช่วยกันคิดหน่อยซี่เมื่อทนความ่ารักม่ไหวเลยต้องหันไปเป้าหมายถัดไปทันที

     

    ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปยังชายผิวแทนที่กระตุกยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย แล้วจึงถอนหายใจเบาๆ พลางลองนึกตามดูบ้าง

     

    ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่เคยเห็นว่าชอบอะไรนอกจากยิงปืนนะจงอินยักไหล่ตอบ เรื่องจริงนี่ ชานยอลรวยล้นฟ้าอยากได้อะไรชอบอะไร ก็มีปัญหามาเองได้อยู่แล้วนะ

     

    และเป็นคำตอบทีช่างไร้ประโยชน์จเจ้าของดวงตากลมกลอกตาไปมาอย่างนึกหน่ายใจ ชีวิตคยองซู...มีเพื่อนน่ารักแบบควีโยมี้แต่ดันเสือกคิดว่าตัวเอง ติดอ่างไร้สรรถภาพทางหนังหน้า กับมีเจ้านายรูปหล่อแต่เสือกเอาสมองไว้ที่กล้ามท้องและเป้ากางเกง

     

    มันต้องมีอะไรซักอย่างซิน่า...คยองซูเองก็เพิ่งรู้จักชานยอลได้ไม่นานจะมารู้ก็เห็นจะเทพไปนิด

     

    อ..เอ่อ..มีมี..อย่างนึง..ต..แต่ไม่รู้..พ..พูด..ไม่ดีแบคฮยอนใบหน้าแดงขึ้นมาเหลือบตามองหน้าคยองซูก่อนจะหลบตาอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่ามีพิรุธชัดๆเลย

     

    ทำไมพูดไม่ได้ พูดมาเถอะไม่งั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วแหละคยองซูคาดคั้น หากอีกคนก็ยังอึกอักอยู่อย่างนั้น

    ก...ก็...อ....เอ่อ...ม..ม...มัน..มัน...งื้อแบคฮยอนคราวนี้ไม่ธรรมดา ปากคอสั่นไปหมด ใบหน้าเล็กแดงจนลุกลามไปยังคอขาว เลยไปใบหูอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าจะเขินหรือจะร้องไห้ มือล็กกอบกำชายเสื้อของตัวเองไปมาราวกับวจะหาที่พึ่ง

     

    ทำเอาจงอินที่นั่งห่างไปหน่อยพลอยจะลุ้นด้วยเหมือนกัน

     

    ค...คือ...ช..ชอบ...ชอบ...น...น...นอน...นอน..นอน..ก...กันกว่าพูดจบประโยคได้ทำเอาลุ้นกันแทบตัวโก่ง ทำให้คยองซูพยักหน้ารับทันที แล้วหันไปมองใบหน้าคมที่ช่วยลุ้นเมือกี้เล็กน้อยแต่พองาม

     

    ฮึ..สมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆคนตัวเล็กตาโตอดพึมพำไม่ได้จริง แต่คนโดนมองนี่มีแต่จะยิ้มใส่อย่างภาคภูมิใจแทนเสียนี่กระไร

    นั้นซิเนอะ...ฉันลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง..เพื่อนกันนี่มันเหมือนกันจริงๆอย่างที่นายว่านั้นตอบรับเสน็จสรรพเลยล่ะ

     

    ห..หา

    เปล่าไม่มีอะไรหรอก ถ้าเป็นเรื่องก็มีทางช่วย ไม่ต้องใจเสียนะ ถึงเราเอ๊กซ์สู้เขาไม่ได้ไม่เป็นไร เราก็มีแนวของตัวเองเชื่อมือเค้าเถอะนะ จิ้มลิ้มคยองซูมองใบหน้าเล็กที่ทำหน้าราวลูกหมามีความหวังเล่นเอารังสีความน่ารักพุ่งขึ้นราว สามร้อยเปอร์เซ็นต์

     

    ไม่แปลกใจเลยที่ชานยอลจะชอบลากขึ้นเตียง

     

    แต่ก่อนอื่นเราต้องไปช้อปปิ้งกันก่อน...แล้วเรื่องหลังจากนั้นค่อยว่ากันคยองซทำใจแข็งหันมามองใบหน้าเล็กที่ดวงตาคู่นั้นยังคงส่งแวขอบคุณมาไม่หยุดหย่อน

     

    ด..ดึก..มี...สอง..ทุ่ม ข...ขอบ..ขอบ

    อืมไม่ต้องขอบคุณ รู้ว่าตื่นเต้นน่า...มีงานกลับสองทุ่ม...โอเค๊...เวลาเหลือๆคยองซูเลยรีบหันควับมายังคนที่ไม่คยได้มีบทบาทในตอนนี้เท่าไหร่นัก

     

    นิ่งทำไมล่ะครับ...เชิญสารถีสุดหล่อ ช่วยผมพาไปทีนะครับยิ้มละลายใจไปเสียที จงอินเลยได้ต้องทำตามอย่างเสียไม่ได้

     

    หากไม่ลืมที่จะโทรศัพท์ไปบอกชานยอลก่อนเสียว่าจะออกไปซื้อของกับคยองซูและจงอินไม่งั้นมีหวัง โทร.มาไม่รับ มองในกล้องวงจรปิดไม่เห็น

     

    แผ่นดินโซลได้ลุกเป็นไฟแน่ๆ..เพราะชานยอลคงพลิกเกาหลีเพื่อร้อนรนตามหาแน่ๆ

     

    ********************************************

     

    มีอะไรอยากด่าไรเตอร์ก็ #อดนร มานะค้าบบบ

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×