คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : - Adrenaline (special) - intro Chanbaek
Adrenaline
INTRO
แกร๊ก..กริ้ก..
"มานี่มา.."ปลายนิ้วยาวกระดิกเรียก หากอีกคนกลับเม้มปากนั่งนิ่ง ส่ายหน้าดิ่กๆไม่ยอมทำตามท่าเดียว หากคนเรัยกกับก้มหน้าก้มตาจัดการกับของในมือ
"อย่าดื้อนะ..มาเร็ว"เสียงทุ้มกระตุ้นเมื่อเห็นว่ายังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
"ม..ไม่ ไม่ ด..ดื้อ"เสียงติดขัดทำให้เหลือบตามองหา เห็นดวงตาเล็กที่มีแววอ้อนวอน ทำให้มุมปากกลับยกยิ้มแทนที่จะสงสาร ยิ่งอีกคนกระพริบตาปริบปรอยยิ่งชอบใจ จนเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองราวกับว่าอยู่ดีๆมันก็แห้งผาก
"ไม่ดื้อที่ไหน เรียกให้เดินมาหาก็ไม่มาแบบนี้แหละเรียกว่าดื้อ"คนตัวโตก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายที่นั่งกัดปากส่ายหน้าจนผมนิ่มกระจายไปมา เห็นท่าทางอย่างนั้นแล้วมันอดใจลำบากเหลือเกิน
จะผิดตรงไหนที่ปาร์ค ชานยอลเป็นคนเซ็กซ์จัดทุกครั้งที่เห็นบยอน แบคฮยอนทำตัวน่ารัก ซึ่งถ้าเอาความจริงมาพูดคือไม่ว่าเจ้าตัวจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะกิน จะนอน จะเดิน จะนั่ง ขนาดหายใจอยู่เฉยๆก็ยังน่ารักได้ เพราะงั้นเขาเลยอยากมีเซ็กซ์กับเจ้าตัวเล็กนี่ตลอดเวลาเท่านั้นเอง
ผิดตรงไหน ไม่เห็นมีอะไรผิด
"ไม่..ด..อื่อ"บังเอิญว่าชานยอลไม่ใช่คนมีความอดทนสูงเสียงด้วยซิ ปากหนาเลยทาบปิดปากเล็กเสียสนิท พร้อมบดจูบอีกฝ่ายอย่างคนชำนาญการไม่ต้องเสียเวลามากนักอีกคนก็จูบตอบรับกลับมาโดยง่าย จนเมื่อตัวเองหนำใจแล้วจึงยอมถอยออกมาก่อน
"เดี๋ยวนี้หัดเถียงเป็นแล้วนะเรา"ชายหนุ่มงับจมูกปลายรั้นเล็กๆของคนที่หอบหายใจเสียจนหน้าแดงแถมยังขโมยจูบแก้มใสหนักๆไปอีกเสียที ทำท่าจะซ้ำลงกับปากบางหากมือเล็กไม่ไต่มาดันอกกว้างของเขาเอาไว้ก่อน
"ก..กล้อง.."แบคฮยอนหลบตาฉับ ชานยอลทำแค่เงยขึ้นมองกล่องอีเร็คทรอนิคบันทึกภาพทำให้จำต้องผละออกมาก่อน
"ไว้ต่อคืนนี้ละกันนะ"คนตัวโตถอยห่างออกมาคว้ามือเล็กให้ลุกขึ้นตาม แม้จะยังฝืนๆตัวอยู่แต่แรงน้อยก็คงสู้แรงคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำอย่างชานยอลไม่ได้
เดินแค่สองสามก้าวก็ถึงพอดี แบคฮยอนมองของที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยสายตาขยาดเล็กน้อย มือใหญ่จึงเป็นฝ่ายคว้ามันขึ้นมาด้วยตัวเอง ก่อนเอายัดใส่มือเล็กที่จับมันเหมือนของร้อน
"ไม่ต้องไปจับโอ๋มันขนาดนั้นก็ได้ หึ..มันยังไม่ได้ขึ้นไก มันไม่ลั่นโป้งป้างออกมาหรอก"เขาล้อเลียนท่าทางเก้ๆกังๆของคนตัวเล็กกว่า
ตอนนี้ทั้งคู่กำลังมาฝึกยิงปืนอยู่ที่สำนักงานตำรวจลับที่ชานยอลเคยเป็นคนในโครงการ หากก็ปลดประจำการมาอยู่ฝ่ายตัวสำรองแทน ในความหมายคือหากชาติต้องการตัวเขาโดยสิ้นไร้ไม้ตอกจริงๆแล้วเขาก็ต้องกลับไปทำงานเหมือนเดิม เลยได้สิทธิ์ในการขอยืมห้องซ้อมของรัฐบาลเสียหน่อย
เนื่องด้วยทางรัฐบาลทำการเจรจาต่อรองกับเขาโดยผู้บังคับบัญชาระดับสูงเป็นฝ่ายร้องขอเอาไว้เพราะระดับฝีมือที่หาตัวได้ยากทั้งยังเรื่องความแข็งแรงของจิตใจและร่างกายทำให้เขาไม่สามารถผลดตัวเองออกได้ จึงทำได้เพียงยื้อเวลาเอาไว้เท่านั้น ชานยอลจึงเล็งเห็นว่าการให้แบคฮยอนมีความรู้เรื่องป้องกันตัวเอาไว้บ้างเป็นเรื่องที่ดี ทั้งป้องกันตัวเองและจากศัตรูของเขา
"ฉันเลือกขนาดเล็กสุดให้เธอแล้วนะ แรงถีบมันจะได้ไม่เยอะมาก เอามือจับไว้แบบนี้"ชานยอลเอาตัวซ้อนไว้ด้านหลังบางก่อนจะประสานมือทั้งสองข้างประกบมือเล็กที่กำกระบอกปืนไว้แน่น คนที่ไม่เคยจับมาก่อนตัวสั่นน้อยๆ หากก็ยังอุ่นใจได้บ้างที่ชานยอลจะไม่ปล่อยให้เขายิงพลาด
"อ้าขานิดนึง รับน้ำหนักกับปรับความสมดุล เธอยังไม่เคยยิงเดี๋ยวหงายหลังไปจะแย่"ปากหนากระซิบอยู่ข้างหู ลมหายใจร้อนที่เป่ามาทำเอาขนเส้นบางลุกชันหากก็พยายามทำสมาธิกับสิ่งที่อีกคนบอก หารู้ไม่ว่าคนด้านหลังน่ะตั้งใจแกล้งชัดๆ
"นั้นล่ะ..ส่วนตรงนี้กับสุดปลายตรงนี้ต้องขนานกัน มองให้ดีๆนะ เอาไว้เล็งศูนย์"ยิ่งพูดก็ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนแทบงับหูเสียให้ได้
"เฮ้ย!! นั้นสอนยิงปืนหรือกำลังสอนเพศศึกษา มีกัดหูไซร้คอด้วยน่ะ!!"เสียงแทรกขึ้นมาทำให้แบคฮยอนตกใจเกือบปล่อยปืนในมือล่วง ยังดีที่ชานยอลไวกว่าคว้าเอาไว้ได้เสียก่อนไม่งั้นถ้าหากหล่นลงพื้นแล้วเกิดลั่นขึ้นมาคงได้มีคนเจ็บตัว
ชายหนุ่มมองคนเดินเข้ามาใหม่นิ่งๆ คิ้วเรียวขมวดเล็กๆเมื่อคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เลยได้เปลี่ยนเป็นหน้าเหม็นเบื่อแบบเต็มกำลัง
"สงสัยคงไม่อยากหายใจ"ชานยอลควงปืนในมือปลดกระสุนออกจากรังเพลิง ตามด้วยการคว้าเอวเล็กก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้บุนวมแถวนั้นไม่วายเอาอีกคนนั่งตักตัวเองเอาไว้
"แค่นี้ต้องทำเป็นดุด้วยหรอว่ะ”คนมาใหม่ทำเสียงล้อเลียน
"จะไปไหนก็รีบไปจงอิน กูไม่ชอบอยู่กับราหู!! ไม่ถูกกับของดำ!!"ชานยอลตวัดสายตาตัวเองจ้องคนที่เดินเข้ามา แถมในมือนั้นติดข้อมือใครอีกคนเข้ามาด้วย
"อ้าวสัส!! มาวัดกันเลยไหม!! มึงกูฝึกมาด้วยกันนี่..ส่วนมึง กูบอกให้นิ่งๆแล้วเลิกสะบัดมือ!! อยากให้กูเล่นบทโหดด้วยใช่ไหม??"จนอินหันไปตวาดคนที่มาด้วยกันทำเอาอีกคนตัวสั่นเบาๆกำมือตัวเองแน่น ทำเอาคนบนตักของชานยอลชะโงกมองตามหากก็ยังเห็นใบหน้าไม่ชัด
“มึงพาใครมาด้วยเนี่ย”เขาเดาใจแบคฮยอนได้ไม่ยากนักหรอก เชื่อเถอะคนขี้สงสารอย่างเจ้าตัวเล็กนะเข้าใจเรื่องตรงหน้านี้ดี
“เด็กเหลือขอน่ะ กูเดินอยู่ดีๆก็มาวิ่งล้วงกระเป๋าเฉย..แม่งดวงซวยเองที่มาล้วงกระเป๋ากู”จงอินเหลือบมองคนที่ยืนตัวสั่นด้วยหางตาโดยไม่รู้ว่าสายตาตัวเองให้ความสนใจกับคนที่พามามากแค่ไหน
“เลยจะเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ จับเข้าซังเตด้วยตัวเองว่างั้น”ชานยอลถามจี้เล็กน้อยจนเจ้าของผิวสีทำท่าคิดพร้อมกับกระชากคนในมือมาจ้องหน้า ดูจากสายตาสนอกสนใจขอจงอินแล้วคงจะไม่ได้ให้ถึงมือตำรวจแน่ๆ
“อ...ค..คยอง...คยอง..”เสียงเล็กบนตักหนาเอ่ยออกมาเบาๆ ทำเอาคนที่กลัวตัวสั่นเหลือบตากลมตัวเองมามอง พอๆกับชานยอลที่ให้ความสนใจอีกแรง
“แบค..แบคฮยอน แบคฮยอนจริงๆด้วย!!”คนตัวเล็กในมือจงอินตะโกนเสียงลั่น แบคฮยอนแทบจะลุกพรวดขึ้นมาจากตักของอีกคนหากไม่ติดที่ต้นแขนเล็กถูกคว้าเอาไว้ได้เสียก่อน
แบคฮอนมองหน้าคนตัวโตซักครู่ได้รับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม จึงพอเข้าใจได้แต่ความตื่นเต้นทำให้เขาประหม่าขึ้นมามากทีเดียว
“พ..เพื่อน..ข...ข..ขาย...ซ..ซ่อง..ซ่อง...ที่ที่ที่..ตอน...น..จ..ชาน..ยอล”ลิ้นพันกันเสียจนแทบจะไม่เป็นประโยค ชายหนุ่มยิ้มหวานพยักหน้าตามที่แบคฮยอนพูดแทบทุกคำทำเหมือนรู้เรื่องเป็นอย่างดี
คืออันที่จริงเขาก็ฟังรู้เรื่องจริงๆนั้นแหละ
“เพื่อนของเธอตอนเจอที่ซ่องตอนนั้นน่ะหรอ...โลกกลมดีจัง...เฮ้ย!!ดำพาเด็กมึงมานี่ดิ”ชานยอลออกคำสั่งกับเพื่อนตัวเอง จงอินทำแค่เลิกคิ้วแล้วกระชากอีกฝ่ายให้ตามมาด้วย
“สัส..กูมีชื่อ ว่าแต่..นี่ใช่ไหมที่เขาลือกัน น่ารักดีนี”จงอินมองแบคฮยอนเล็กน้อยแต่ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก ประเมินทางสายตาก็รู้ว่าไม่สไตล์
ของเพื่อน..ก็คือของเพื่อน ไม่มีอะไรให้น่าสนใจเท่าไหร่นัก
“..ค..ยอง...ม..มา..ยังไง..”แบคฮยอนยิ้มหวานถามอีกคนที่ยิ้มดีใจจนตากลมโตนั้นเป็นประกาย อยากจะกระโดดกอดกันหากไม่ติดที่มือถูกกำไว้แน่นอย่างนี้
“เราแอบหนีออกมาน่ะ หลังจากที่แบคฮยอนหายไป แม่เล้าเขาก็จะเอาเราไปรับแขกต่อจากแบคฮยอน เราเลยมอมเหล้าแขกแล้วค่อยๆหลบออกมาน่ะ โชคช่วยที่วันนั้นบังเอิญว่าที่ร้านมีแขกตีกันวุ่ยวายพอดี แต่ก็นะพออกมาได้ไม่กี่วัน..ไม่มีอะไรติดมาเลยกลับไปใช้อาชีพเก่าน่ะ”คยองซูเล่าออกมาแบบไม่ปกปิด พอถึงช่วงที่ขโมยก็หดคอเล่าอ้อมแอ้มพลางเหล่มองเจ้าทุกข์หน้าโหดไปด้วย
“..ถ..โถ..”แบคฮยอนทำท่าเห็นใจ ชานยอลเองก็ได้แต่เอามือลูบหัวเล็กเบาๆ
“เอ่อ..แล้วแบคฮยอนสบายดีไหม..”คยองซูยิ้มร่าถามกลับทันที
“ดี..ดีมากมาก จ..เจ้านาย..ใจดีมากมาก..ด..ดีใจ..ที่ที่เจอ แต่..คยอง..จะทำยัง..ง.ไง”แบคฮยอนยิ้มบอกแต่ก็ต้องสลดที่เห็นเพื่อนโดนจับ เจ้าตัวเล็กหันไปมองหน้าชานยอลอย่างขอความช่วยเหลือ ด้วยว่าปกติแบคฮยอนก็แทบจะไม่ได้มีเพื่อนหรือเจอใครนักการที่เจอคยองซูนี่ถือว่าวาสนาดีแล้ว
อีกอย่างเห็นเพื่อนลำบากคร้านจะไม่ช่วยก็ดูจะใจร้ายเกินไป
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น..ฉันไม่ช่วยเธอฟรีๆหรอกนะ”ชายหนุ่มกริ่มจนคนฟังหน้าแดงแต่ก็ยังยอมพยักหน้าตอบตกลงไปในใจรู้เลยว่าอีกคนจะขออะไรแลกเปลี่ยน
“จงอิน..ยังไงก็อย่าเอาเรื่องเด็กมันเลย..ถึงขนาดคุกตารางเห็นทีจะรังแกเด็ก”ชานยอลเอ่อยปากมองหน้าเพื่อนตัวเองนิ่งๆ ในแววตาของทั้งคู่เหมือนมีอะไรบางอย่างประมาณว่ากูรู้นะมึง..ว่ามึงคิดอะไร..มึงคิดจะเคลมเด็กตาโตนั้นอยู่แล้วใช่ไหมล่ะไอ้ดำ อย่าคิดว่ากูไม่รู้
ส่วนคนที่โดนขอร้องเองก็อยากจะตอบกลับ สัสรู้อยู่แล้วยังเสือกจะมาพูด หาเรื่องกดดันจะเอาข้อแลกเปลี่ยนกับเมียเด็กมึงน่ะซิ ไอ้ดัมโบ้
“เห็นแกที่มึงช่วยพูด กูจะไม่เอาเรื่องไอ้เด็กนี่เข้าคุกก็ได้...”จงอินยิ้มขึ้นมาในหน้าอย่างเจ้าเล่ห์เว้นจังหวะการพูดของตัวเองมองหน้าเหยื่อที่กำลังจะตายใจหลงคิดว่าเขาใจดีเล็กน้อยซึ่งดวงตากลมโตนั้นส่องประกายความหวังออกมาอย่างชัดเจน
“แต่....นายต้องมาทำงานชดใช้ให้ฉัน แล้วฉันจะแถมเงินเป็นค่าตอบแทน...แค่นั้นเอง”จงอินที่ยื่นข้อเสนอให้อีกราวกับใจดี จนคยองซูหันควับไปมองด้วยรอยยิ้มหวาน
“ครับ..ผมจะตั้งใจทำอย่างดีเลยครับ ขอแค่อย่าเอาเรื่องผมเลย”แม้จะไม่ค่อยไว้ใจในตอนแรกแต่เห็นว่าเป็นเพื่อนกับเจ้านายแบคฮยอนเลยคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรต้องกังวลนัก
“หึ..ตั้งใจทำดีๆก็แล้วกัน..รีบกลับไปทำเลยก็ดีนะ..”จงอินว่าแล้วก็รีบลากอีกคนออกไปโดยไม่ลาเพื่อนเลยแม้แต่น้อย ท่าทางจะรีบจริงๆก็นะคงกลัวทำงานไม่คุ้มเงิน
“จ..จ..ดีหรอ..ครับ”แบคฮยอนหันมาขอความเห็นเสียงอ่อย ชานยอลทำแค่เพียงยิ้มบางๆให้แต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไปซักนิด
จะให้พูดยังไงดีล่ะ เรื่องแบบนี้พูดไปรังแต่จะมีปัญหากันเสียเปล่าๆ
“ไม่รู้ซิ..เอาเป็นเรามาสอนยิงปืนกันต่อไหม”ชานยอลกดจูบลงที่กลุ่มผมเส้นเล็กเบาๆ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูกลิ่นที่เขาชอบมันเหมือนกลิ่นของเด็กอ่อน
ใบหน้าเล็กหันมามองพลางส่ายหัวเบาๆ เบะปากทำท่าเหมือนจะงอแงเล่นเอาอ่อนใจ คิดเอาเองว่าอย่างแบคฮยอนนี่ท่าทางจะขุนเรื่องวิชาป้องกันตัวไม่ขึ้นเสียจริงๆ นี่ให้ยิงปืนแค่ยืนแล้วเหนี่ยวไกยังไม่ไหว ไอ้คร้านจะสอนเรื่องต่อยตีนี่พับเก็บไปได้เลย
ความจริงแล้วก็ไม่ได้อยากให้ผิวขาวๆบางๆนั้นช้ำไปหรอกนะ..ถ้าเป็นรอยช้ำรอยจูบล่ะก็โอเคอยู่หรอก
“งั้นกลับบ้านเรากันดีไหม”เท่านั้นล่ะพยักหน้ารับเป็นอย่างดีไม่มีอิดออดเลยทีเดียวเชียว กระวีกระวาดปีนลงจากตักไม่ต้องสั่งเลย เดินเร็วไปรออยู่ที่ประตูทางออกเสียทันที
“ก..กลับบ้านกันครับ..”คราวนี้ล่ะพูดชัดเลยเสียด้วยนะ
“กลับก็กลับ..”ชานยอลคว้าเสื้อสูทตัวนอกมาสวม ขยับไปหยิบปืนสองกระบอก หนึ่งคือของแบคฮยอนซึ่งเขาเอาใส่กระเป๋าและของส่วนตัวที่ใช้ประจำอีกกระบอกที่เอาเหน็บตัวไว้เผื่อใช้ในทุกสถานการณ์ที่จำเป็น
“อ่อ..อย่าลืมนะกลับไปเราต้องไปต่อเรื่องที่เราทำค้างเอาไว้ แถมด้วยค่าตอบแทนที่เธอขอให้ช่วยอีกชุดใหญ่น่ะ..”ชานยอลเอากระเป๋าพาดบ่า ในขณะที่มืออีกข้างคว้าเอาเอวบางอีกคนมาแนบตัวไม่วายลูบไปมาราวกับเป็นการย้ำเตือน
ส่วนแบคฮยอนน่ะหรอ ได้แต่เดินก้มหน้าหาเศษเหรียญซ้อนใบหน้าสีแดงเข้มเท่านั้น..ส่วนชานยอลจะพาเขาไปไหนตอนนี้ก็ไม่รับรู้แล้วล่ะนะ
*************************************************************
ความคิดเห็น