คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : - Adrenaline - 7 Chanbaek
Adrenaline
7
“เกลียดฉันมากไหม..”เขาไม่อยากถูกเกลียด แค่อยู่กับแบคฮยอนตัวเขาเองก็เสียศูนย์มากเกินไปแล้ว เพราะอย่างนั้น ถ้าถูกเกลียดอีก…เขาคงไม่เป็นคนอีกต่อไป
แบคฮยอนส่ายหน้าตอบ ชานยอลจึงกวักมือเรียกอีกคนหนึ่งเข้ามาใกล้ ซึ่งคนตัวเล็กกลับทำตามอย่างว่าง่าย ชานยอลจึงอุ้มอีกคนมาไว้บนตักให้หน้าของเขาสองคนห่างกันไม่มาก
“มีนิทานเรื่องหนึ่ง…”
มีนิทานเรื่องหนึ่งเล่าเอาไว้ว่า มีเด็กที่ถูกพระเจ้าสาป เทวดาตัวน้อยที่ซุกซนไม่อยู่ในโอวาทจนพระเจ้าทรงไม่พอพระทัย จึงถูกสาปให้ตกสวรรค์ลงมา ด้วยความซุกซนมากคำสาปนั้นจึงทำให้เด็กน้อยไม่สามารถเดินได้ กลายเป็นคนพิการมาตั้งแต่กำเนิด
เด็กที่พิการผิดรูปผิดร่าง..ไปไหนใครๆก็ไม่ต้อนรับ ซ้ำยังถูกรังแกจากคนอื่นๆ สุดท้ายแล้วก็ถูกแม่ที่รักและกลัวลูกจะโดนรังเกียจเก็บตัวไว้ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน เรียกร้องหาแสงสว่างที่ไม่อาจส่องมาถึงได้เลย เด็กน้อยผู้น่าสงสารได้แต่มองแสงแดด มองท้องฟ้า มองผืนหญ้าที่ไม่เคยได้ก้าวเดินเหยียบ โหยหาพื้นดินที่สองขาใช้เดิน มันเหมือนคนที่ไม่มีคุณค่าและถูกซ้ำเติม
ตลอดเวลานานนับสิบปีแม่ผู้มากทรัพย์พยายามหาหนทาง..จนวันหนึ่งวิทยาการทางการแพทย์กลับทำให้เขาสามารถเดินได้โดยที่ค่าตอบแทนคือแผลเป็นน่าตาน่าเกลียดที่อยู่ตรงขาราวกลับเป็นตราประทับเอาไว้ว่านี่คือสิ่งที่คอยเตือนใจว่าอย่าล้อเล่นกับพระเจ้าอีก
เด็กที่โหยหาคุณค่าของของชีวิต เมื่อมีขานั้นไม่ต่างจากการมีปีก เด็กน้อยที่เติบโตเป็นชายหนุ่มรูปงามที่ค้นหาสิ่งที่ทำให้ชีวิตที่ขาดหายถูกเติมเต็ม..
“แล้ว…ชานยอล…ทำอะไรบ้างครับ”เจ้าตัวเล็กช้อนตาขึ้นมองอีกคนแววตานั้นเปลี่ยนไป แม้จะยังไม่เต็มร้อยแต่แววตานั้นอ่อนโยน
“หึ..ฉันทำทุกอย่าง กระโดดร่ม ยิงปืน แข่งรถ ปีนหน้าผา ขับเครื่องบิน โต้คลื่น ทำทุกอย่างทั้งเคยเสพยา..หรือแม้กระทั้งมีเซ็กซ์กับผู้หญิงพร้อมกันหลายๆคน”ชานยอลว่าเอามือปัดผมที่ปรกใบหน้าของคนน่ารักออกเบาๆ
คำตอบสุดท้ายทำเอาเจ้าตัวน้อยขมวดคิ้วมุ่นหน้าแดงเถือกขึ้นมา
“แต่ตอนนี้ฉันนอนกับนายคนเดียวเท่านั้นล่ะ”พูดพร้อมกดจมูกโด่งลงกับแก้มใสที่หอมอ่อนของเด็กหนุ่มไปอีกทีแรงจนอีกคนจักกระจี้ที่แก้มตัวเอง
“แล้วทำไม..ต้องฆ่าล่ะ..ครับ..”แบคฮยอนจับหน้าอีกคนเอาไว้ไม่ให้ลวมลามจึงถามขึ้น
“เพราะที่ทำมาทั้งหมดมันยังไม่เติมเต็ม มันยังเหมือนขาดอะไรไป เวลาที่ฉันกำลังจะหยุดลมหายใจใครซักคนมันมีมากกว่าแค่ความตื่นเต้น มันมีความกลัว มีอำนาจ มีความสะใจ มีความดุดันและพลุ่งพล่านอยู่ในนั้น..”ชานยอลตอบตามความจริง จนแบคฮยอนแทนที่จะรังเกียจแต่กลับ..สงสาร
“หรอครับ..”
“แต่ตอนนี้ไม่รู้ซิ กะว่าจะเลิกแล้ว..”ชานยอลมองหน้าขาวใส ก่อนยิ้มใส่ตาอีกคน เขายิ้มกว้างมาก..ยิ้มที่ยิ้มจริงๆในตอนนี้
มันเป็นเรื่องของโชคชะตาจริงๆ
ตัวของชานยอลร้อนเหมือนไฟ ไฟที่แผดเผาทุกสิ่ง ไฟที่พร้อมจะทำลาย ไฟที่เกิดจิตใจที่เก็บกดน้อยใจในชีวิตโชคชะตาที่ให้เขามาไม่พอ จึงต้องหาสิ่งที่มาดับไฟร้อนมาเติมเต็ม ตั้งแต่สิ่งที่ดีที่สุดจนถึงทางเลือกที่เลวที่สุดของชีวิต
แต่แบคฮยอนเหมือนน้ำเย็นที่ดับไฟร้อนของเขา โอบล้อมและบรรเทาความร้อนรุ่มที่สุมอยู่ในอกทั้งยังเติมเต็มส่วนที่ขาดหาย ไม่ใช่ความพลุ่งพล่านหรือความตื่นเต้นหรืออะไรที่โลดโผนเลยที่เขาต้องการ.. สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ
คือความสงบสุขมากกว่า
“ท..ทำไม”เด็กหนุ่มมองสายตาที่ทอดมองเขา อยากเข้าข้างตัวเองแต่ก็ไม่กล้า กลัวจะโดนหาว่าคิดไปเอง แต่สายตาที่ทอดมามัน…อบอุ่นเหลือเกิน
ตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าหากชานยอลปล่อยเขาไปจริงๆ แล้วเขาจะยอมไปจริงๆไหม อาจจะไม่ไปหรอก เพราะเขาเองก็ไม่มีที่ให้ไปเขาไม่มีบ้าน ไม่มีที่พักพิงอีกต่อไปแล้ว
เขาอาจตายอยู่ที่ไหนซักที่..ที่ไม่มีใครเห็นก็ได้
“เพราะฉันเจอสิ่งที่ทำให้ตื่นเต้นมากกว่า เร้าใจมากกว่า และ..เติมได้เต็มมากกว่า”ไม่รู้ว่าชานยอลพูดกับเขาไหม แต่สายตาที่จ้องมาทางเขามันบอกว่าเขาคือสิ่งที่ชานยอลเจอ
ใบหน้ามันเลยร้อนๆขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ซิน่า ใจมันเต้นแรงเหลือเกินและดูท่าทางอีกคนจะรู้ มือใหญ่ข้างนึงเอื้อมขึ้นมาแตะที่อกบางข้างที่มีหัวใจเต้นอยู่
“ฉันชอบ..ที่มันเต้นแรง”ชานยอลยิ้มอ่อนมองสบตาอีกคน
“จะเป็นไรไหม..ถ้าจะไม่แคร์ จะทำเป็นไม่สนใจว่าฉันเคยทำอะไรมาก่อน แล้วถ้าฉันจะหยุดที่เธอ..มันพอไหม”ชายหนุ่มก้มลงมองมือตัวเองที่กำลังแตะหัวใจ มันเต้นเร็วขึ้นอีกนิดจนเขายิ้มออกมาโดยไม่ต้องมีคำตอบ
“ผมจะ..จะ..แคร์ทำไม..”แบคฮยอนเอ่ยตะกุกตะกัก เพิ่งฟังคำบอกรักที่ไม่มีคำว่ารักมาหมาดๆ ในชีวิตไม่เคยถูกรักและไม่เคยรักใคร
มันอาจจะข้ามขั้นตอนไปถึงตอนอยู่กินกันเลยแต่มันก็ย้อนกลับมาถึงตอนที่เรามีความรู้สึกต่อกันได้ทันอย่างสวยงาม
“ในเมื่อ..มัน…มันเป็นเรื่อง..ข….ของเราสองคน”
ใช่…ผมไม่รู้ว่าคุณๆจะคิดยังไง จะมองว่าผมเคยเจ็บเพราะถูกเขาทำร้ายยังไง หรือเขาจะเลวร้ายอย่างไร แต่ใครจะรู้ดีกว่าใจของผม ใครจะรู้ดีกว่าตัวของผมเอง ถามว่าผมจะให้อภัยเขาไหม..ผมไม่เคยเกลียดเขาเลยไม่รู้ว่าจะอภัยเรื่องอะไร
ผมบอกแล้วว่าผมโทษเวรกรรมที่เคยมีมาในอดีต แต่ไม่ได้โทษเขาเลย
แล้วเรื่องที่จะเอาคืน คุณคิดไหมว่าใจผมจะเจ็บที่ไฟแค้นมันแผดเผาเท่าไหร่ ทำเขาเจ็บ…คิดว่าผมจะไม่เจ็บหรือ แล้วผมจะทำให้ไฟร้ายนั่นเผาตัวเองทำไม ในเมื่อเราเลือกที่จะดีต่อกันได้
ชานยอลดึงคออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ จมูกโด่งคมเสียดสีปลายโด่งสวยไปกับจมูกเล็ก ดวงตาคมจ้องมองดวงตาเรียวใส จ้องมองจนเหมือนจะดูดกลืนหัวใจอีกคนเข้าไปก็ไม่ปาน ริมฝีปากของทั้งคู่เฉียดไปเฉียดมาทำท่าจะพุ่งเข้าหากัน แต่ก็ไม่กล้าแตะราวกับยังหากันไม่เจอ แต่สุดก็เจอกันจนได้
ชายหนุ่มครอบครองริมฝีปากที่เขาชอบประทับจูบ แตะมันย้ำๆหลายๆครั้ง สัมผัสให้แน่ใจว่านั้นคือของของเขาจริงๆ ก่อนจะทำให้มันลึกซึ้งและหวานล้ำ แต่ยังคงรุนแรงและเร้าร้อนเหมือนอย่างที่เคย
ไม่รู้ว่ามันกินเวลายาวนานแค่ไหน ตราบใดที่แบคฮยอนยังไม่หมดลมเขาเองก็ไม่อยากผละออกจากกัน ต่อให้น้ำลายเหนียวไหลเอื่อยจากมุมปากเปรอะเปื้อนก็จะไม่ยอมหยุด
“อืม…”แบคฮยอนครางเครือ ลมหายใจของเขาถูกริดรอนเสียจนใกล้หมดเลยกำเสื้อเสียแน่นเพื่อเพื่อบอกอีกคน
“อ…ฮ้า..”เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดจากที่ถูกขโมยหายไปมากมายมือยังกำชายเสื้ออีกคนแน่น หากก็เว้นวรรคไม่ได้นานก็ถูกจับจูบอีกครั้งแต่คราวนี้แค่เพียงแตะ เเตะที่หน้าผาก อีกครั้งที่ข้างแก้ม อีกครั้งที่ข้างหู อีกครั้งที่ปลายคาง และอีกครั้งหนึ่งที่ซอกคอ
ชายหนุ่มจึงหยุดมันแค่นั้น..พร้อมกับหอบหายใจแรงด้วยกันทั้งคู่ เขาเริ่มสัมผัสได้ได้ถึงส่วนแข็งขืนที่เสียดสีกัน
“ฉันอยากเข้าไปในตัวเธอจังเลย...แต่ทำไม่ได้”ชานยอลกอดคนตัวเล็กแน่น กดใบหน้าลงไปกับไหล่ขาว ส่วนที่แข็งขืนกลับยิ่งมีอาการหนักกว่าเดิมจนคนตัวเล็กคิดว่าควรจะต้องห่างซักนิด
เลยกระถดตัวลงจากตักแกร่ง..
“ไม่คิดจะช่วยกันหน่อยเลยหรอ”ชานยอลทำหน้าหยอกเย้าหากอีกคนก็แค่ส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะกัดปาดตัวเองแน่นซ่อนความอายของตัวเอง
“ค..คุณไม่หยุด”แบคฮยอนบอก เสื้อนอนตัวใหญ่ที่ตัวเองสวมไว้เพียงแค่ตัวเดียวถูกขยำปลายเสียจนต้นขาขาวๆวับแวบไปมา ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการกระสับกระส่าย
“รู้ดีนัก..ออกไปนั่งทำอะไรกินได้แล้ว..ก่อนที่ฉันจะพุ่งไปจับเธอโยนลงเตียงแล้วข่มขืนจนตายกันไปข้างนึง”ชานยอลลูบคางตัวเอง จ้องมองขาขาวๆนั้นอย่างกระหายอยากด้วยสายตาที่โจ่งแจ้งเสียจนแบคฮยอนหน้าร้อนผ่าว วิ่งดุ่กๆๆหายเข้าออกไปจากห้อง
ให้ชายหนุ่มได้แต่มองตามไปตาละห้อย แล้วย้อนกลับไปมองประตูห้องน้ำของตัวเองถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่โต
ความรักนี่ก็แปลกนะว่าไหม สามารถเปลี่ยนอสูรกายให้กลายเป็นลูกหมาเชื่องๆได้แค่เพียงเป้ามนตร์ใส่เบาๆ และถ้าคุณเคยได้ยินเรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูร
คุณจะรู้..สุดท้ายอสูรร้ายก็ต้องยอมก้มหัวตายอยู่แทบเท้าโฉมงามเพราะความรักนี่ล่ะ
………………..
………..
…
แบคฮยอนออกมานั่งสงบจิตสงบใจ จากเหตุการณ์เมื่อครู่
แล้วรีบเดินเข้าครัวทำอาหารอย่างที่ตัวเองทำเป็นประจำทุกวัน แต่ก็ไม่วายยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้อนๆของตัวเองเมื่อยามคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
*~~~ *~~~
เสียงออดหน้าห้องทำให้คนตัวเล็กหันไปมอง เห็นเจ้าของบ้านยังคงเงียบอยู่จึงคิดว่าคงไม่เสียมารยาทมากนักถ้าหากต้องเดินไปดูว่าใครมาหา ดูจากนาฬิกาบอกเวลาหกโมงเย็นก็ไม่ใช่ยามวิกาลนักที่จะต้อนรับ
หากยังไม่ทันที่จะได้เดินเข้าไปใกล้เสียงกระสุนสาดเข้ามาที่ประตูทำให้คนตัวเล็กต้องวิ่งเข้าไปซ่อนตัวในห้องนอนทันที
ในขณะที่ชานยอลรีบวิ่งออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
“แบคฮยอน!!!!!!”ชานยอลตะโกนเสียงด่าฝ่าเสียงกระสุน นึกขอบคุณประตูที่แน่นหนาพอที่พวกมันยังฝ่าเข้ามาไม่ได้เห็นคนตัวเล็กแอบอยู่ซอกเตียงจึงวิ่งไปดึงตัวเข้ามาหา แล้วจับยัดเข้าไปในห้องน้ำ
“นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำนี่นะ ได้เสียงอะไรก็อย่าออกไป..เข้าใจไหม..อย่าออกไป”ชานยอลว่า เปิดตู้เสื้อผ้าส่วนข้างใน แล้วดึงฝ่าผนังออกเห็นเป็นอาวุธครบชุดที่มีพร้อมเสียจนน่ากลัว เขาไม่ลืืมดึงปืนอันเล็กเท่าฝ่ามืออกมาด้วย..
“ถ้าใครที่ไม่ใช่ฉันเข้ามา…กดยิงเลยนะ..รออยู่ที่นี้แล้วเดี๋ยวจะมารับ”ชายหนุ่มกดจูบที่หน้าผากเกลี้ยงอะดรีนารีนเขาหลั่งออกมามากด้วยความกลัวและคิดว่าเขาพร้อมแล้ว
ดวงตาคมจ้องมองลึกที่ดวงตาใส เสียงปืนและเสียงดังทำให้รู้อีกฝ่ายกำลังใกล้เข้ามาใกล้จึงจูบปากสั่งลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนรีบวิ่งออกไปโดยไม่ลืมกดล๊อคประตูห้องน้ำด้วย
แบคฮยอนอยากรั้งเอาไว้หากเขากลับทำไมได้…ในใจนึกหวั่นกลัวสิ่งที่กำลังเกิดเหลือเกิน
*******************************************************
TBC คำผิดท่าทางจิเยอะ..แต่ก็นะ ใครที่เล่น Twitter สามารถติดแท็ก #อดนร ได้นะ อยากรู้ว่าคิดเห็นยังไงกับฟิคเรื่องนี้
ความคิดเห็น