คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - Adrenaline - 8 Chanbaek
Adrenaline
8
ชานยอลที่ออกมาแล้วกลับแอบตัวอยู่หลังตู้เสื้อผ้า เขาคว้ากระจกที่อยู่ในห้องน้ำออกมาด้วยเพื่อดูความเป็นไปที่เกิดขึ้น ยังไม่มีคนเข้ามาในห้องนอน ชายหนุ่มหลับตาลงเพื่อจินตนาการสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอก
ตึก..ตึก..ตึก…โครม!!...ตึง..ตึง..
มีคนเดินเข้ามา และมีอีกคนตามเข้ามาด้วย..ไม่ซิ คนสุดท้ายตามเข้ามาทีหลังสุด โต๊ะอาหารถูกเตะให้ล้มลง เก้าอี้อีกสองตัวก็ด้วย..อ่า…รอยเท้ามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอน ชายหนุ่มเอื้อมมือไปปิดไฟ และห้องก็มืดลงเจ้าตัวกระชับอาวุธหนึ่งเดียวในมือแน่น
มีแค่สามคนซินะ..ไม่หรอกคงไม่ใช่แค่สาม ด้านนอกคงยังมีอีกแน่ๆ
ชานยอลตั้งสติให้กับตัวเองรวบรวมเลือดในกายและความกระหายในสายเลือด ปล่อยให้อะดรีนารีนในกายเขาหลั่งออกมาจนมันหล่อเลี้ยงไปทั่วร่างกาย ความกลัวกำลังกอบกุมหัวใจเขา หากก็ไม่เท่าความตื่นเต้นที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ตอนนี้
ปัง!!!!
เสียงพังประตูเข้ามาแล้ว ชายหนุ่มกำหนดลมหายใจเข้าออกให้มั่นคงและเบามากที่สุด รอแค่เวลาที่เหมาะสมเท่านั้นที่เขาจะลงมือทำอะไรซักอย่าง
ตึก…ตึก…ตึก
เขาเฝ้าบอกตัวเองว่าให้รออีกนิด…ใกล้แล้ว เข้ามาอีกนิด…เขามาอีก….รอจนถึงเวลาที่แน่ใจจึงลืมตาขึ้นด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป..แววตาแห่งความกระหาย
ตึก..ตึก…….กริ๊ก..ปัง!!!!
เลือดจากขมับของผู้เคราะห์ร้ายสาดกระเซ็นออกจากแผลเข้ามากระทบใบหน้า กลิ่นของคนตายและความคาวทำให้ชายหนุ่มเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ถ้าเขาผ่านเรื่องนี้ไปได้เขาจะเป็นไทต่อตัวเอง จึงบอกตัวเองอย่างนั้น
และเขาจะทำตามสิ่งที่เคยบอกไว้กับคนที่ข้างหลัง
ปังๆๆๆๆๆๆๆ!!!
เสียงสาดกระสุนตามอีกพรวนใหญ่ ปืนสองกระบอกที่คนยิงยิงอย่างไม่ลืมหูลืมตาเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองร่วงไปต่อหน้าต่อตา ชานยอลยกยิ้มนี่มันห้องของเขา ความมืดทำให้เขาได้เปรียบ พื้นที่ของเขาทำให้รู้ว่าตอนนี้อยู่ตรงไหน
ชายหนุ่มโยนกระจกออกจากมือ แสงสะท้อนนั้นทำให้ผู้บุกรุกไคว้เขว จึงส่งประสุนอีกหนึ่งนัด ไปปักลงที่กลางอกของเจ้ามือปืนห่วยนั้นก่อนตัวเองจะวิ่งที่ระเบียง โดยใช้เงามืดเป็นจุดอำพรางตัว ร่วงไปแล้วสอง ตอนนี้เหลืออีกหนึ่งในห้องแต่ไม่แน่ใจนักว่าด้านนอกมีไหมถ้าจะมีคงไม่เกินหนึ่งหรือสองคนเท่านั้น
ความสูงสามสิบชั้นของตึกไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ชานยอลไม่มีอุปกรณ์อะไรที่จะรักษาความปลอดภัยตัวเองได้เลย หากตกลงมามีแต่ตายกับตายเท่านั้น
แต่ตอนนี้ใครสนใจ ชานยอลวิ่งกระโดดข้ามจากระเบียงห้องนอนไปยังอีกฝั่งที่ของระเบียงห้องนั่งเล่นแบบไม่มีอาการของคนกลัวตายแลยแม้แต่น้อย ไม่รู้แรงขับดันนั้นมาจากไหน แต่โดยพื้นฐานก็ไม่ได้เป็นคนกลัวความสูงอยู่แล้ว ออกจะรักกันดีด้วยซ้ำ
ปัง….เพล้ง!!! ปึก!!
เสียงลูกปืนยิงทะลุกระจกก่อนไปปักเข้าที่ ชายร่างใหญ่ที่กำลังเดินเข้าห้องของเขามาใหม่ ชายหนุ่มมองชัดๆไปที่ปะตูประเมินทางสายตาว่าคนที่กำลังเข้ามามันเป็นใครพวกไหนกันถึงได้ตามกลิ่นมาจนถึงรังนอนเขาได้
“ไอ้เหี้ยมันอยู่นั้นไง…มึงทำเหี้ยอะไรกัน!!”เสียงตะโกนโวยวายที่เขาจำได้ดี ชานยอลเผลยกยิ้มด้วยทั้งไที่หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้
อ่า…อยู่ๆคนที่เขาต้องคิดบัญชีด้วยก็มาหาถึงที่..คนที่ชาตินี้ยังไงก็ต้องตายก้วยน้ำมือเขาเท่านั้น คนที่กล้ายิงเขาจนไหล่ทะลุดเนี่ยน่ะนะ
ปังๆๆๆๆๆ
เสียงยิงสวนกันออกมาทำให้ชานยอลหลบตัวหลังเงาผ้าม่านยังไม่เดินเข้ามาในห้อง เสียงสาดกระสุนทำให้เขาต้องย่อตัวลงหลบวิถีที่พุ่ง หากเสียงที่ทำให้สมาธิของเขาแตกซ่านคงเป็นเสียงกระชากเปิดประตูที่แว่วๆมาแต่ไกล
ปัง…เพล้ง…..!!!!!
“อ..อย่า….อย่าเข้ามา!!!”เสียงกรีดร้องดังที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ทำให้ใจเขาตกอยู่ที่ตาตุ่มชานยอลผลุดลุกขึ้นมาอย่างไม่กลัวกระสุนที่ยังคงยิงอย่างต่อเนื่อง ใจเขาเต้นรัวด้วยความกลัว มือของเขาเย็นเฉียบเสียจนน่ากลัวว่าไม่มีเลือดไหลเวียนอยู่ในนั้น
ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจเสียจนตัวของเขาสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“มึงจะดิ้นทำหอกอะไร!!! ส่งมันมานี่!!!”เสียงตะโกนด้วยแรงอารมณ์ คำรามดังก่อนตามด้วยสิ่งที่เขาได้ยินชัดจนเต็มสองรูหู
เพียะ!!!
เสียงเนื้อกระทบกันอย่างแรงไม่บอกก็รู้ว่าเกิดอะไร ชานยอลสะดุ้งเฮือก..จนสุดตัว ราวกับว่าคนที่ถูกตบนั้นเป็นเขาเอง ความเจ็บและชาหนึบไหลวนที่ข้างแก้มอย่างช่วยไม่ได้
“ไอ้สัตว์ มึงออกมาเดี๋ยวนี้..ไม่งั้นกูยิงไอ้เด็กเหี้ยนี่ทิ้งแน่ๆ ออกมา!!!”เสียงตะโกนบอกอย่างหยาบคายทำให้ชายหนุ่มสั่นเทาไปทั้งร่าง
ความโกรธแล่นริ้วขึ้นมาจากปลายเท้า เสียงลมหายใจที่แรงขึ้นมาเพราะพยายามควบคุมแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรซักเท่าไหร่ เหมือนเลือดมันกำลังจะเข้าตาอย่างไรอย่างนั้น
และที่สำคัญ ตัวเขาเองไม่คิดจะเสี่ยง เขาฆ่าคนของฝ่ายนั้นไปเสียเยอะ ถ้าเขายังหบลอยู่อย่างนี้ เขามีโอกาศจะเสียแบคฮยอนไปค่อนข้างมาก
แต่ถึงจะต่อให้น้อยก็ไม่ยอมเสี่ยงอยู่ดี
ร่างสูงเดินออกมากจากเงามืด เห็นกองศพที่นอนเกลื่อนอยู่บนพื้นสองสามศพ มองมันไม่แยแสเสียเท่าไหร่ เขาเองก็ได้แผลมาเล็กน้อยที่ตรงสีข้างจากลูกกระสุนแต่ก็ไม่มากพอที่จะทำให้เกิดอาการนัก
“ฮึ…ออกมาแล้วหรอ..คุณหมอชานยอล”น้ำเสียงกวนโมโห มองดูก็รู้ว่าหมอนี้กวนประสาทมากแค่ไหน แค่เห็นหน้าก็อยากยิงทิ้งแล้ว
ครั้งที่แล้วเขาควรจะทำ แต่เพราะมันไม่อยู่ในใบสั่งตาย เขาจึงไม่สามารถทำเกินหน้าที่ของตัวเองได้ ทำได้เพียงตามสิ่งที่ลูกค้าสั่งมาเท่านั้น หากเกินกว่านั้นก็ไม่รับประกันเรื่องตัวของเขาเอง
แต่พอมานึกถึงแล้วเสียดาย..ฆ่าพ่อไปแล้วเหลือลูกไว้ให้มันตามกลับมาก็คงไม่ดี..ยิ่งลูกชั่วๆอย่าง ซึงกีแล้ว..ยิ่งแล้วใหญ่
“ปล่อยเขาไปซะ..อย่าเอาคนไม่รู้เรื่องมายุ่งเรื่องนี้ด้วย”ชานยอลบอกเสียงแข็ง ดวงตาก้าวร้าวดุดันมองไปยังคนตรงหน้า ไม่ยอมลดลาวศอกให้
เขามองแบคฮยอนที่อีกคนจับคอเอาไว้ราวตุ๊กตา ใบหน้าใสของอีกคนอาบไปดวยน้ำตาใส ข้างแก้มมีรอยเปื้อนสีแดง รอยนิ้วมือแทบครบห้านิ้ว ไม่รวมปากแดงที่แตกจนเลือดออกเพราะน่าจะกระทบแหวนที่คนทำร้ายใส่อีก
มากพอที่ชายหนุ่มจะเลือดขึ้นหน้าเอาง่ายๆ
“ทำไม..รักมันหรอ…รักมันหรือไง ติดใจอีกระหรี่นี่หรือไง..”ซึลกีถากถางมาที่ชาลยอล หากก็พาดพิงเรียกคนตัวเล็กอย่างเจ็บแสบ ชานยอลพยายามกำมือตัวเองสะกดลมหายใจไม่ให้พุ่งเข้าหาเพราะกลัวว่าแบคฮยอนจะได้รับอันตรายจากปากกระบอกปืนที่จ่อหัวเอาไว้อย่างนั้น
แถมลูกน้องของไอ้ชาติชั่วนี่ก็ยังคุมเชิงอีกหนึ่ง ยิ่งทำอะไรได้ยากเหลือเกิน
เขาเพิ่งเข้าใจว่าเวรกรรมหน้าตาเป็นอย่างไรก็วันนี้เอง..เขาเพิ่งเข้าใจ เขาเพิ่งรู้ว่าการหยุดลมหายใจของใครซักคนนั้น ต่อให้คนคนนั้นจะชั่วช้าเลวทรามแค่ไหน แต่คนคนนั้นก็อาจจะมีคนที่รักเขาอยู่ก็ได้
การพรากของรักของคนอื่น เมื่อมันย้อนกลับสู่ตัวเขา มันทำให้เขารู้สึกได้เลยว่าหัวใจ เหมือนดาบที่มองไม่เห็นถูกเพชรฆาตบรรจงแทงทะลุอก ตรงหัวใจ ปลายดาบคมแหลมค่อยๆเสียดผ่านเนื้อกายเขาอย่างช้า เจ็บปวดแสนทรมานราวกับชั่วกาลป์ก็ไม่อาจจะเปรียบได้
“ปล่อยเขาไป..”ชานยอลกดเสียงต่ำลง
“หึ..ไม่ปล่อย ทิ้งปืนลงซะก่อนกูจะฆ่ามัน..มึงฆ่าพ่อ..!!!”
ปัง!!! …ปัง!!!
ไม่ทันที่จะจบคำพูด ชานยอลเหนี่ยวไกปืนด้วยความเร็วเพียงแค่เสี้ยววินาที ส่งลูกกระสุนราวกับมีตานั้นเฉัยดปอยผมของแบคฮยอนแค่เพียงไม่กี่เซ็นต์หากมันปักลงกลางหน้าผากของคนที่อุกอาจพาตัวเองเข้ามาอยู่ในพื้นที่ของพญามัจจุราชได้ราวจับวาง ซึ่งอีกเสี้ยงนาทีหนึ่งอีกนัดก็ปักลงที่กลางอกของไอ้ลูกน้องชั่วนั้นได้
“ไปเห่าต่อในนรกเถอะ…”
แบคฮยอนเข่าอ่อนทรุดฮวบลงไปกับพื้น ร่างกายของเขาสั่นขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ความกลัวและตกใจแล่นริ้วไปตามร่างกาย ดวงตาใสได้แต่มองหน้าชายหนุ่มประหนึ่งเรียกให้เข้ามาหา น้ำตากำลังค่อยๆเอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้นมากมาย
“แบคฮยอน!!”ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าคนตัวเล็กแขนยาวคว้าเอาคนที่นั่งทรุดอยู่เข้ามากอดเอาไว้ได้ทั้งตัว วงแขนแกร่งนั้นรัดกายเนื้ออุ่นอีกคนเสียแน่นหนาทำเหมือนว่าเขาอาจจะไม่ได้กอดคนตรงหน้าอีก
“ฮ..ฮึก…ฮึก…ชานยอล…กลัว”เสียงสะอื้นและใบหน้าที่ซุกอยู่กับอกทำให้ชายหนุ่มต้องกอดอีกคนให้แน่นขึ้น มือหนาลูบศีรษะเล็กด้วยความเบามือ จูบรับขวัญที่กุ่มผมนุ่มพร้อมกระซิบถ้อยคำปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอบอุ่นซ้ำไปซ้ำมา
“ไม่เป็นไรแล้วนะ..ไม่เป็นไร..ฉันอยู่นี้…ฉันกลับมารับเธอแล้วนะ…”ชานยอลว่าก่อนจะก้มลงจูบย้ำอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า
บอกตัวเองว่าครั้งนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำแบบนี้..เป็นคนบาปที่สร้างเวรให้คนอื่น..เขาบอกและสาบานกับตัวเอง เพราะเขาไม่อยากให้ความรู้สึกของการเสียของรักนี้วนเวียนกลับมาอีกแล้ว
~~~*~~* !!!!!!!
เสียงไซเรนของรถตำรวจดังขึ้นมาจนได้ยินชัด แบคฮยอนสะดุ้งเบาๆแล้วจึงดันตัวออกจากอก พร้อมมองหน้าอีกคนด้วยสายตาที่หวาดกลัวเหลือกำลัง
“ชาน..ต..ตำรวจ..ชานยอล..ตำรวจ….ฮ..ฮึก..ห..หนีนะ ฮ..ฮึก”แบคฮยอนจิกมือลงกับไหล่แกร่ง เขากลัวเหลือเกินว่าอีกคนจะต้องโดนตำรวจจับไป และอาจจะต้องโทษประหารชีวิตหากไม่หนีไปในตอนนี้
คนตายมากมายและไหนจะคดีก่อนๆ ชานยอลคงรอดยากนัก แบคฮยอนเองก็ไม่อาจทนได้เช่นกันถ้าเขาจะต้องมองชานยอลหายไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้
ใครจะมองว่าแบคฮยอนเลวที่ช่วยคนผิดก็ไม่สนใจ แต่เขาเองก็รักของเขา
“ช..ชานยอล..ห..หนี”
“ไม่เป็นไรนะ..คนดี..ไม่เป็นไร..ฉันรับรองว่าต้องไม่เป็นไร…”ชานยอลโอบแขนกอดร่างเล็กที่สั่นเทาแนบอกแน่น ส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้อีกครั้งพร้อมประทับจูบที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆเพื่อให้อีกคนมั่นใจ
ว่าเขาทั้งคู่จะผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยกัน
********************************************************
TBC
ความคิดเห็น