คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : - Adrenaline - 5 Chanbaek
Adrenaline
5
“ไปเที่ยวกันไหม..”ชานยอลพูดขึ้นเมื่อโทรทัศน์ตรงหน้ากำลังนำเสนอเรื่อง…
การสาธิตการทำครัวด้วยมีดมหัศจรรย์ ซึ่งในนั้นมีหญิงสาวใส่ชุดกันเปื้อนสีหวานแหวว ใช้มีดเซรามิคหั่นผัก พร้อมกันนั้นก็โอ้อวดสรรพคุณ ว่ามีดคมอย่างนั้น มีดดีอย่างนี้ แถมไม่เป็นสนิมให้รำคาญใจเมื่อเวลาใช้แล้วล้างเก็บ
มีดมหัศจรรย์
“ว่าไง..ไปเที่ยวห้างกันไหม”ชานยอลถามย้ำอีกครั้งในขณะที่ตาก็จ้องเจ้ามีดทำครัวครบเซ็ตไปด้วย แว่วๆว่ามีขายในห้างสรรพสินค้าชั้นนำใกล้บ้าน
“ล…แล้ว..อ..อืม..แต่..ซิครับ..”หากเสียงตอบกลับมากลับกระท่อนกระแท่นเหลือเกิน
“อะไรนะ…ฉันได้ยินไม่ถนัด”ชายหนุ่มกลับทำน้ำเสียงหยอกย้อละสายตาจากโทรทัศน์มามองหน้าอีกฝ่ายแล้วจึงยกยิ้ม
cut
ฉากงูลงรูที่ไม่เหมาะสมเชิญหาได้ที่ไบโอทวิตเตอร์นะคะ
@KKhankluay
“พรุ่งนี้จะไปกี่โมงดีนะ..”ชานยอลยื่นขวดน้ำให้คนที่นอนพังพาบอยู่บนโซฟาที่สวมแต่เสื้อนอนตัวชื้นในขณะที่กางเกงกลับตกเป็นของเจ้าของบ้านเสียแทน
“ตา..ตามใจ..เลยครับ”แบคฮยอนคว้าน้ำมาเปิดดื่มเสียอึกใหญ่ พยายามทดแทนกับที่เสียไป คอของเขาแห้งผากเสียจนจะกลายเป็นผงอยู่แล้ว
“งั้นซักสิบเอ็ดโมงละกันนะ..จะได้ไปกินข้าวเที่ยงที่นู่นเลยง่ายดี”ชานยอลว่าก่อนที่ดวงตาใสจะมองชายหนุ่มนิ่งๆ ในหัวมีเรื่องมากมาย
ความจริงเขาอาจจะเป็นแค่เพียงเชลยด้วยซ้ำ..ไม่เห็นชานยอลจะต้องทำดีกับเขาเลยซักนิด จะพาเขาไปเที่ยวด้วยทำไม ถ้าจะแค่ซื้อของก็ทิ้งเขาไว้ที่บ้านก็ได้ ไม่กลัวเขาแอบหนีหรือยังไงกันนะ
ยิ่งพักหลังๆนี่ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่
ช่วงแรกๆเขามักจะนอนร่วมเตียงกันต่อเมื่อชานยอลมีงานโดยมากก็สัปดาห์ละครั้ง สองครั้งหรืออาจจะสองสัปดาห์ครั้งด้วยซ้ำ แต่พักหลังมานี่เขาเริ่มมีอะไรกันถี่ขึ้นเรื่อยๆ วันเว้นวันจนเกือบทุกวันแม้จำนวนรอบจะต่ำลงก็เถอะนะ
แต่มันก็เหนื่อยแทบขาดใจเหมือนกันนั่นแหละ
“ทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้นคิดแผนหนีอยู่หรอ”ถามเหมือนมานั่งในใจแต่มันก็ถูกแค่เสี้ยวเดียวเท่านั้นเอง คือเขาคิดถึงเรื่องนี้ แต่เขาไม่ได้คิดหนีหรอกนะ
มันประหลาดใช่ไหม แบคฮยอนก็คิดแต่ไม่รู้หาเหตุผลไม่ได้เลย
แบคฮยอนไม่ได้ตอบไปว่าเขาคิดหรอไม่ แต่เขากลับมองตาชานยอลมองมันนิ่งนาน ไม่มีแววตัดพ้อหรือต่อว่า ไม่มีแววตาเกลียดชังแค่มอง
หลายสัปดาห์มานี้ แบคฮยอนเคยโกรธชานยอลที่ทำร้ายข่มเหงน้ำใจเขา แต่..ชานยอลกลับไม่เคยตบตีเขาหรือพูดจาหยาบคายกับเขา นอกเหนือจากเรื่องบนเตียงแล้วชานยอลก็ดีกับเขามาก
มันอาจหักล้างไม่ได้แต่แบคฮยอนกับโทษที่..เวรกรรมของเขาและโชคชะตาที่เล่นตลกร้ายทำให้เขาต้องพบเจอเรื่องแบบนี้ เพระบางครั้งในดวงตาของชานยอลก็มีอะไรบางอย่างที่เขาไม่อาจจะเกลียดชายคนนี้ได้เลย
“ไม่ต้องห่วงหรอก…ฉันมีของสำหรับเดินห้างแล้ว..แต่ก่อนจะถึงพรุ่งนี้..มามะหันก้นมาให้ดูหน่อยเร็วว่าวันนี้หน้าตาเป็นไงบ้าง”ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ พูดเสียงเย้า
ได้รับเป็บดวงตาที่ตื่นๆของอีกคนเป็นรางวัลไปเสียแทน
……………
……….
….
แบคฮยอนแอบเคืองเล็กๆ แม้จะไม่แปลกใจวิธีการแต่ก็อดเคืองไม่ได้จริงๆในเรื่องนั้น ดวงตาเรียวสวยมองไปที่ข้อมือของตัวเองแล้วกลับต้องทอดถอนใจ ผิดกับอีกคนที่เดินได้อย่างทองไม่รู้ร้อน ซื้อนั่นซื้อนี่หน้าตาเฉยแม้ว่าคนอื่นจะมองมาที่ทั้งสองคนเมื่อยามเดินผ่าน
แน่ล่ะ..ชานยอลถึงมั่นใจว่าแบคฮยอนจะไม่หนี
ก็เล่นใส่กุญแจมือเดินด้วยกันอย่างนี้ต่อให้มีปีกก็คงบินไม่ได้ ถึงมันจะไม่ได้เป็นเหล็กแข็งแบบของจริงและโซ่ก็ยาวพอตัวแต่ก็อีก..มันก็เป็นจุดสนใจของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่ดีนั้นแหละ
“อันนี้คมมากใช่ไหมครับ..”เสียงสอบถามดังแว่วๆทำให้แบคฮยอนหันไปสนใจ
“ค่ะ อันนี้เราทำจากเซรามิกเนื้อดีค่ะ รับประกันเลยค่ะว่าคมมากและใช่ได้นาน”พนักงานสาวยังคงแนะนำพร้อมโปรยรอยยิ้มสเน่ห์ให้คุณลูกค้าหน้าตาดีอีกด้วย
“ขอผมดูหน่อยได้ไหมครับ”ชานยอลว่า และพนักงานก็ยื่นให้
ชายหนุ่มรับมันมาพิจรณาอย่างละเอียดแทบจะทั้งชุด มองมันใกล้เสียจนตาเกือบชิดคมมีดจนแบคฮยอนต้องกระตุกสายโช่เบาๆ ด้วยกลัวว่ามันจะใกล้เกินไป
ชานยอลละสายตาจากขอบคมหันมองคนตัวเล็กกลับเช่นกัน หากกลับไม่ได้พูดอะไรก็ส่งมีดคืน มุมปากกระดกยิ้มขึ้นมาน้อยๆ หันมองดูเป็นครั้งสุดท้าย
“ผมขอทั้งเซ็ตเลยครับ ช่วยห่อให้ถือง่ายๆด้วยนะครับ เดี๋ยวมารับ”เขาว่าทั้งยื่นบัตรเครดิตสีทองอร่ามให้ พนักงานสาวเจ้าหน้าบานได้ขายของจึงรีบทำตามเสร็จสรรพ คนซื้อจึงเดินหน้าบานได้ของสมใจ
“อยากไปไหนต่อหือ..แบคฮยอน”
“….”ไม่มีคำตอบแต่ได้รับการส่ายหน้าเบาๆแทน ชานยอลจึงหันกลับมาคิด
“เธอชอบทำอะไรล่ะ”ชานยอลถามอีกครั้ง คราวนี้แบคฮยอนเป็นฝ่ายต้องคิด เด็กหนุ่มนึกถึงเรื่องที่ตัวเองชอบทำคิดอย่างถี่ถ้วนแล้วจึงตอบ
“ฟังเพลงครับ เอ่อ..แล้วก็อ่านหนังสือ”เด็กหนุ่มตอบพาซื่อ นั้นทำให้ชานยอลยิ้มออกมามากขึ้นแล้วจึงจูงมือไปทันที
ที่แรกคือเขาพาอีกคนมาซื้อเครื่องเล่นเพลง ชายกนุ่มเลือกไอพอดรุ่นใหม่ล่าสุดแม้ในตอนแรกแบคฮยอนทำท่าจะปฏิเสธหากลงเอยด้วยการบังคับ จึงต้องจำใจชี้สีที่ชอบเพื่อให้ชายหนุ่มคิดเงิน
เขาจึงได้ของเล่นราคาแพงมาเสียหนึ่ง
ตามด้วยอีกคนพาเขาไปร้านหนังสือ พร้อมบอกกับเขาว่าให้เลือกหนังสือที่สนใจเอาซักเจ็ดแปดเล่มหรือจะกี่เล่มก็ได้ ซึ่งก็เหมือนก่อนหน้านี้คือแบคฮยอนไม่กล้าหยิบ แต่ก็แพ้แรงบังคับไม่ได้เลยจึง ต้องไปโดยที่มีอีกคนติดสอยห้อยตามไปด้วย
ถามว่ารู้สึกยังไง..ตอบเลยว่าดี ชานยอลทำเหมือนใส่ใจเขาเขารู้สึกดีจริงๆ แม้จะสงสัยว่าทำไมต้องพาเขามาซื้อของชอบทั้งที่วันนึงเขาหมดประโยชน์ไปก็ทิ้งขว้างกันแล้ว
หนังสือที่แบคฮยอนเลือกส่วนใหญ่ก็มีหลากหลายอย่างตั้งแต่แนวสืบสวน นิยายรักทั่วไป หนังสือให้ความรู้ด้านต่างๆหรือแม้แต่หนังสืออักษรไขว้ แต่เน้นไปทางความรู้รอบตัวเสียมากกว่า
เพราะสำหรับแบคฮยอน เขาว่ามันสนุกดีที่จะได้รู้เรื่องหลายๆเรื่อง
“น่าสนใจดีนี่..ชอบหนังสือมากหรอ”ชานยอลหยิบบางเล่มขึ้นมาเปิดผ่านๆแล้วจึงส่งคืน
“ครับ..ผมว่ามันสนุก”แบคฮยอนยิ้มอ่อนๆตอบ พร้อมทั้งมองหนังสือในมือตัวเองไปด้วย
สิ่งที่ชานยอลเคยถามตัวเองมาหลายสัปดาห์..เขาเพิ่งเห็นคำตอบด้วยสองตา นั้นคือ รอยยิ้มของแบคฮยอน
แม้จะเป็นรอยยิ้มเล็กๆ แต่มันกลับทำให้หัวใจของเขาสะดุด ก่อนที่มันจะเริ่มเลือดสูบฉีดเร็วกว่าปกติหลายเท่าตัวนัก
ชานยอลไม่แสดงมันออกนอกหน้าเท่าไหร่ เขายังคงเก็บสีหน้าเรียบเฉยไว้ได้อย่างเหนียวแน่นมากพอที่แบคฮยอนจะไม่สังเกตเห็นความผิดปกตินั้น แต่ก็ยังแอบเอามือมาสัมผัสมันหน้าอกและพยายามบอกตัวเองเอาไว้ว่าเขาไม่ได้..รู้สึกอะไร
ถ้าเคราะห์ไม่ซ้ำเข้าตรงที่..
“ขอบคุณนะครับ..ผมชอบมากจริงๆ”รอยยิ้มที่สองของวันนี้มันกว้างกว่าอันแรก และครั้งนี้เด็กหนุ่มตั้งใจยิ้มให้เขาโดยตรง
คราวนี้หัวใจของเขาเหมือนกำลังคุ้มคลั่ง มันเต้นเร็วและรัวจนเจ้าของของมันแทบจะระงับไว้ไม่ไหว จนอยากจะหัวเราะออกมาว่าทำเหมือนคนไม่เคยมีความรัก
แต่ก็คงจะจริง..ชานยอลไม่เคยมีความรัก ที่เรียกว่ารักจริงๆ ชีวิตของเขามันมืดมนกว่านั้นเยอะเชื่อเถอะว่าเกินกว่าจะมีความรัก
แต่กับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน ชานยอลเริ่มแน่ใจตัวเองหันกลับไปมองหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังสนใจหนังสือในมือโดยไม่ได้มองหน้าของเขานิ่งนาน เขาเป็นจิตแพทย์ย่อมรู้ดีว่าตนเองกำลังคิดอะไรและในความรู้สึกนั้นมันคืออะไร
ต่อให้ไม่อยากจะยอมรับออกมาก็เถอะแต่ก็ต้องบอกว่าสนใจและมีความรู้สึกดีๆกับเด็กคนนี้มากกว่าคนอื่นๆที่เคยเจอมาในชีวิตจริงๆ
มีแค่ทางเดียวเท่านั้นที่จะทำต่อจากนี้..คือ ทำให้แบคฮยอนอยู่กับเขาจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่งนี่ล่ะ ถ้าหนีก็ขังล่ามโซ่เอาไว้เสีย ปิดตายให้รู้แล้วรู้รอดไป
อารมณ์มันรุนแรงเกินกว่าจะหยุด ด้วยนิสัยและสันดานของเขาที่เขารู้ดีกว่าใคร
“เรากลับบ้านกันไหม”ชานยอลหันมาถาม แบคฮยอนจึงพยักหน้าตอบไป เจ้าตัวจึงยิ้มร่าเดินไปเอาของที่คิดจะซื้อเอาไว้พร้อมกับลากอีกคนขึ้นรถโดยไม่ลืมทิ้งท้ายให้อีกคนได้หน้าแดงเถือกเพราะคนพูดตรงตามนิสัยชอบหยอกของตัวเอง
“รีบกลับเถอะ ฉันอยากเข้าไปในตัวนายจะแย่แล้ว พยอน แบคฮยอน”
*******************************************************************
TBC…
ใครเล่น Twitter สามารถแท็ก #อดนร เพื่อแสดงความคิดเห็นกับฟิคเรื่องนี้ได้นะคะ
ความคิดเห็น