{FIC EXO} All of my pleasure about ChanBaek

ลำดับตอนที่ #4 : - Adrenaline - 4 Chanbaek

Adrenaline

4

CUT

ฉากไม่เหมาะสมขอเอาออกนะคะ จูบบบบ เชิญตามหาได้ที่ไบโอทวิตเตอร์
@KKhankluay

…………………….

……………..

……

แบคฮยอนกำลังมองขาที่สั่นราวกับไม่ใช่ขาตัวเองแสบร้อนและรำคาญที่ช่องทางทั้งตัวสะบักสะบอมเจ็บขัดๆราวกับคนที่ออกกำลังมาเป็นเวลานานเจ็บรอยขบกัดที่เต็มตัวเพราะบางอันก็แรงมากจนเลือดซึม

พยายามหายใจให้เป็นปกติ มองคนที่กระทำตัวเองให้เป็นแบบนี้กลับเห็นแค่เพียงแผ่นหลังกว้างของอีกคนและหัวไหล่ที่โชกเลือด จึงพยายามฝืนตัวขึ้นมานั่ง..เหลือบมองนาฬิกาแขวนผนังบอกเวลายามสามแล้ว และกิจกรรมสามรอบติดเมื่อกี้ก็ทำเอาเขาเกือบตาย

ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นเขาที่กำลังนั่งดูโทรทัน์เมื่อตอนหัวค่ำทำอาหารไว้รอชานยอลไม่ใช่เพราะเต็มใจแต่เขาไม่มีอะไรจะทำจริงๆชานยอลมักจะโทรศัพท์เข้ามาหาเขาพูดคุยกับเขาเมื่อเวลาเขาไม่มีอะไรทำบอกให้เขาทำนู่นทำนี่เอาไว้ ดีกับเขา..บางวันก็ซื้อของกลับมาให้

เขาไม่มีทางเลือก..เขาเหมือนนักโทษ คนอาจจะคิดว่าทำไมไม่ขัดขืน..วิถีของคนโง่ยิ่งขัดขืนเหมือนในละครน้ำเน่าเขาก็ยิ่งเจ็บตัวอะไรที่มันเสียไปแล้วเอาคืนมาไม่ได้แต่สิ่งที่ยังเหลืออยู่ก็ต้องกัดฟันรักษามันเอาไว้ จะไม่มีทางทิ้งขว้างลมหายใจที่ยังเหลืออยู่ไปแน่ๆ

รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางสู้..ทางกำลังกายเขายอมรับไม่มีทางสู้เลย

แต่นั้นก็ทำให้เรียนรู้ว่าชานยอลไม่ได้โหดร้ายนักและชายหนุ่มก็ไม่ค่อยอยู่บ้านให้เขาต้องทำตัวเกร็งตลอดเวลา นอกเสียจากเรื่องบนเตียงที่สองสามวันชายหนุ่มจะมาตักตวงจากเขาด้วยบทรักที่รุนแรงเท่านั้นเองเป็นอย่างนี้มาสองสัปดาห์..

แต่วันนี้แปลก..เขารู้ว่าตอนเช้าชานยอลจะหายออกไปทำงานเป็นจิตแพทย์และโทรศัพท์มาหยอกเขาราวกับหนูในกรงและบางคืนก็อยู่ติดบ้านหากคืนไหนบอกว่าไปทำงานนั้นหมายถึงเขาออกไปฆ่าใครบางคนและกลับมาพร้อมอามณ์ที่พุ่งพล่าน

แต่วันนี้กลับแปลกไปอีกครั้งชายหนุ่มมีแผลกลับมาป็นรอยเหมือนโดยยิงเขาไม่แน่ใจแต่มันค่อนข้างลึกตรงหัวไหล่พอกลับมาก็ไม่กินข้าวก่อนอย่างเคยแต่กลับลากคอเขาขึ้นเตียงเลยทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำแผล..แล้วก็จบด้วยที่เขาระบมเหมือนทุกครั้ง

แล้วแผลนั้นจะเจ็บมากไหมนะทำไมถึงนั่งเฉยไม่ไปทำแผล

“ถ้าเธอทำหน้าอย่างนั้น..ฉันจะต่ออีกซักรอบ..”โดยไม่รู้ตัวว่าจ้องนานเท่าไหร่ จนชานยอลเป็นฝ่ายยิ้มกวนบอก

“พ..พอ…แล้ว..น..ครับ”แบคฮยอนบอกเสียงเบาก้มหน้าหลบตาตอนนี้นั่งพิงหัวเตียงมองมือของตัวเองแทนที่จะมองหน้าอีกคน

“ไหนขอดูหน่อยซิว่าวันนี้สภาพเป็นยังไง..”ชานยอลขยับเข้ามาใกล้พยายามเลิกผ้าห่มที่คลุมกายด้านล่างของคนตัวเล็กออกแต่ก็กลับโดนยื้อเอาไว้

เช่นทุกครั้งหลังเสร็จกิจ ชานยอลจะต้องคอยสอดส่องดูผลงานของตัวเองและความเสียหายของสงวนของแบคฮยอน ทั้งยังประเมินมันออกมาว่าจะพร้อมสำหรับครั้งหน้าเมื่อไหร่

ในอกของแบคฮยอนมันเจ็บร้าวไม่ร้องไห้แต่ในใจมันร่ำร้องเสียงดังสุดท้าย…ก็ไม่ต่างจากโสเภณีอย่างดีก็รับลูกค้าแค่คนเดียว

“ม…ไม่…แผลคุณ..”ปกติก็เป็นคนพูดน้อยเช่นกันหากก็พยายามหาโอกาสเลี่ยงได้ก็ยิ่งทำ

“แผลนี่น่ะหรอ..หึ”ชายหนุ่มมีสายตากร้าวมากขึ้นเมื่อนึกถึงมันแม้งานจะสำเร็จแต่คำว่าพลาดโดนยิงกลับมาอาจทำให้เขาเสียศูนย์ไปได้

“อย่าเปลี่ยนเรื่องแบคฮยอน..”

“ให้..ผม…ทำแผลคุณก่อน…น..นะครับ”หาเรื่องก็แค่ยืดเวลา ไม่มีใครเขาชินหรอกนะกับการนอนแยกขาให้คนอื่นสอดส่องของสงวนของตัวเองน่ะ

“ทำไม..เป็นห่วงฉันหรือไง…พยอนแบคฮยอน”ชานยอลมองสบตาเรียวเศร้าของอีกคนเขารู้ดีที่มาของความเศร้าคือตัวเขาและการกระทำของเขาเอง

แต่น่าแปลกที่ชานยอลกลับไม่ยิงเด็กคนนี้ทิ้ง..ซ้ำยังเริ่มไม่เปลี่ยนคู่นอน อาจเพราะ..แบคฮยอนมีอะไรบางอย่างที่เขาติดใจ

เด็กคนนี้พูดน้อยและมักพูดออกมาทางสายตาเชื่อฟัง..แต่เชื่อในแบบที่จำใจทำไม่แสดงอาการไม่พอใจแต่ดวงตาเศร้าๆนั้นกลับมีความหมายลึกซึ้ง ในความเศร้าที่ซ้อนความแข็งแกร่งเอาไว้ในนั้นล่ะมั้งที่เขาชอบมองยามร่วมรักกัน

ถ้าเด็กคนนี้ยิ้มจะเป็นอย่างไรนะ..

“….”แบคฮยอนไม่ได้ตอบแต่หลบตาอีกคนมองมือตัวเอง บอกไม่ได้ว่าห่วงไหมแต่แค่เห็นแผลกลับรู้สึกเจ็บแทนขึ้นมาเสียอย่างนั้น และเมื่อตอนโดนถามหัวใจกลับเต้นผิวจังหวะเล็กๆไม่รู้เพราะอะไร

“สภาพแบบนี้เดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลไหวหรอ..”ชานยอลยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเก่า รู้สึกได้ถึงริมฝีปากและไอร้อนจากลมหายใจที่ชิดใบหูเขาจนต้องย่นคอหนี ใจเต้นไม่เป็นส่ำ

ก่อนหน้านี้ไม่เป็นแต่สองสามวันนี้อยู่ดีๆก็มีอาการแบบนี้

แบคฮยอนส่ายหน้าไปมาดุกดิกจนผมกระจายตอบชานยอลทำเขาเสียรุนแรงขนาดนี้จะขยับแต่ล่ะทียังยากเลยขาเขาก็ไม่มีแรงเสียขนาดนั้นเห็นที่ท่าทางจะก้าวไม่พ้นขอบเตียง

“เธอนี่มัน..”ชานยอลว่าได้แค่นั้นก่อนจะลงฟันคมที่หัวไหล่อีกคนแรงๆแล้วจึงลุกเดินออกไป ทำเอาแบคฮยอนมองตามอย่างสงสัยหากไม่กล้าพูดอะไร

เดาใจอีกคนไม่ถูกเลยจริงๆ

แต่ไม่นานเกินรอชายหนุ่มกับกลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือแถมเจ้าตัวยังปีนขึ้นมาเสียชิดเชียวจนคนตัวเล็กอดคิดไม่ได้ว่าแค่ทำแผลต้องชิดขนาดนั้นเลยหรือ

ความสังสัยคงอยู่ไม่ได้นานเมื่อชานยอลตวัดเขามานั้งคร่อมตักกว้างให้หันหน้าชนกันจนอีกคนตกใจ

“เห็นขยับช้าอย่างนั้นกว่าจะได้ทำแผลคงแย่..ให้ฉันดูของเธอก่อนก็ไม่ได้”หยอกล้อพลางกดจูบดูดดึงที่ซอกคอเสียจนขึ้นรอย แม้ที่ว่างจะแทบหาไม่มีแล้วก็ตาม

แบคฮยอนได้แต่กัดปากแน่นเอียงหน้าหลบปากที่ทั้งชอบแกล้งเสียดสีเขาแถมยังไม่อยู่สุขอีกด้วย

“เอาล่ะ..รีบๆทำเถอะ..ฉันจะได้ทำของเธอบ้าง..”เขาส่งของให้หากแว่บเดียวเขาเห็นตาเขียวๆของอีกคน หากตาไม่ฝาดสาบานได้ว่าชานยอลเห็น

เด็กหนุ่มลงมือทำแผลให้อีกคนอย่างเบาแอลกอฮอล์เช็ดแผลค่อยๆถูกบรรจงเช็ดด้วยกลัวว่ามันจะทำให้อีกคนระคายผิว

ท่าทางคล่องแคล่วและตั้งใจอดไม่ได้ที่ชานยอลจะมอง ใบหน้าน่ารักที่ก้มลงมาแทบชิดแผลเหมือนมนต์สะกดอารมณ์พุ่งพล่านก่อนหน้านี้ ความรู้สึกเหมือนโดนหักหน้าหรือแม้แต่เสียศูนย์ค่อยๆกลับเข้ามาคงทีและสงบลง

น่าแปลกใจ…

เมื่อเลือดถูกชะล้างแผลเป็นที่แท้จริงจึงปรากฎลอยถากยาวประมาณสองนิ้วค่อนข้างลึกทำให้แบคฮยอนตกใจจนมองหน้าของชานยอลที่มองเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาสื่อความหมายบางอย่าง

“ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปโรงพยาบาล..วันนี้ทำเท่าที่ทำได้ไปก่อน..”ชานยอลว่าหากแบคฮยอนเองก็ยังมองเขาไม่ยอมพูดอยู่อย่างนั้น

“ฉันเป็นหมอนะ…ยังไงก็ต้องไปโรงพยาบาล…”ชานยอลว่าอีกครั้งด้วยเสียงหนักแน่นขึ้นแบคฮยอนจึงถอนหายใจแล้วกลับไปลงมือทำแผลให้อีกฝ่ายต่ออีกครั้ง

มือเล็กบางใส่ยาให้ทั้งเอาผ้าก๊อซปิดแผลเอาไว้ก่อนเอาผ้าพัน..เพื่อทำให้อีกคนไม่ต้องกระเทือนแผลมากเมื่อยามขยับตัวไปมา อย่างน้อยก็ตอนนอนในคืนนี้

คนหนึ่งทำแผลให้ไปอย่างเงียบๆและอีกคนที่มองดูอีกฝ่ายทำแผลไปด้วยความเงียบเช่นกันโดยที่ไม่รู้ว่าสายใยบางอย่างกำลังถักทอขึ้นมาอย่างช้าๆแม้ว่าปมในใจของทั้งสองยังทำหน้าที่เหมือนกำแพงกั้น

แต่สายใยนั้นกลับกำลังพังมันลงมาที่ละน้อย

****************************************************************

TBC
   
       สำหรับใครที่เล่นTwitter สามารถติดแท็ก #อดนร เพื่อแสดงความคิดเห็นได้นะคะ