คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - Adrenaline - 3 Chanbaek
Adrenaline
3
แบคฮยอนบอกกับตัวเองว่าหิว..ใช่เขาหิว แต่ไม่กล้าแตะต้องอะไรในห้องนัก เพราะห้องไม่ใช่ของเขา..มีเรื่องที่น่าคิดกว่านั้นต่อเมื่อดวงตาหันไปเห็นโทรศัพท์บ้านที่นอนนิ่งสงบอยู่ ไฟสีแดงบอกได้เลยว่ามันใช้การได้
แต่กระนั้น..มันจะใช้ได้จริงๆหรือ..
RRRRRRRRRRRR
เฮือก!!!
เขากลายเป็นคนขี้ตกใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ แต่เหมือนจะคิดไปเองว่าพอจ้องโทรศัพท์ไม่นานมันก็ดังขึ้นเหมือนรู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่อย่างนั้น แบคฮยอนไม่กล้ารับ อย่างที่บอกนี่ไม่ใช่บ้านเขาจะมาทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้
กลัวที่สุดก็ใจเจ้าของบ้านนี่ล่ะ
โทรศัพท์เงียบไปแล้ว เจ้าตัวเล็กเลยได้ถอนหายใจไม่นานก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง เพราะโทรศัพท์เครื่องเดิมดังอีกแล้ว แต่ตัวเขาเองก็ไม่รับมันเช่นเคย ได้แต่มองมันอยู่อย่างนั้นเพื่อปล่อยให้มันเงียบไปเองซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้น
แต่เจ้ากรรมโทรศัพท์ดังครั้งที่สามใจเริ่มคิดว่า หรือคนโทร.เข้ามาอาจมีเหตุด่วนเหตุร้ายอะไรหรือไม่…ถ้าหากไม่รับจะดูใจร้ายหรือไม่ แต่จากสภาพการณ์ของเจ้าของห้องที่สามารถยิงคนแล้วข่มขืนเขาในห้องที่มีศพอยู่ด้วยได้..เรื่องอะไรก็ไม่น่าจะทำให้สะเทือนใจได้หรอกมั้ง
แล้วโทรศัพท์ก็เงียบไป..คราวนี้เงียบไปนานจนเบาใจ แบคฮยอนที่ไม่รู้จะทำอะไร จึงเริ่มมองสำรวจไปตามห้องที่เขานั่ง จะเปิด จะหยิบจับอะไรก็ไม่ได้ซักอย่างนี่เขานั่งอยู่บนโซฟาอย่างนี้ยังไม่รู้เลยว่าสมควรหรือเปล่า
แต่บอกตามตรงห้องนี้เป็นระเบียบเสียจนน่าชื่นชม สะอาด ไม่มีฝุ่นซักนิด สะอาดจริงๆ
กึก..กึก
เสียงเคาะประตูทำเอาคนคิดอะไรเพลินๆสะดุ้ง ตามมาด้วยเสียงสอดกระดาษ คนตัวเล็กรีบวิ่งไปดูที่ประตูปรากฎว่ามีกระดาษแผ่นเล็กสอดเข้ามา เจ้าตัวเขย่งเล็กน้อยเพื่อมองออกไปทางตาแมวแต่กลับไม่มีคนอยู่ที่นั้นแล้วเจ้าตัวจึงหยิบกระดาษขึ้นมาดู…
‘แบคฮยอนรับโทรศัพท์..เดี๋ยวนี้’
“!!!!!!!!!!”กระดาษล่วงหล่นจากมือ ในเวลาเดียวกับที่โทรศัพท์ดังอีกครั้ง แบคฮยอนมองมันเหมือนมันคือสิ่งของประหลาด แต่ก็เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา
“…..ส..สวัสดีครับ แบคฮยอนครับ….”คนตัวเล็กเอ่ยปากก่อนเมื่อเห็นปลายสายไม่ได้พูดอะไรกลับมา เขาจึงเลือกที่จะเอ่ยก่อน
[สวัสดี..แบคฮยอน หลับสบายดีไหม..]เสียงทุ้มส่อแววอารมณ์ดีหากก็คาดเดาอะไรได้ยากนั้นเป็นสิ่งที่เขาได้ยินมันมาทั้งคืนทำไมจะจำไม่ได้
“ค..คุณชานยอล”เขาไม่ได้ตอบแต่ทวนชื่อเพื่อความมั่นใจ
[ใช่…ชั้นเอง แหม..น่ารักจังนะจำเสียงกันได้]ปลายสายหยอกล้อหากอีกคนกลับเม้มปากตัวเองแน่น
“…ป…ปล่อยผมไปเถอะ ผ…ผมรับรอง จะไม่บอกทุกเรื่องกับใครแน่ๆ..”แบคฮยอนกลั้นใจเอ่ยปาก มือที่กำโทรศัพท์เอาไว้แน่นเสียจนชื่นเหงื่อ
[ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ นั่งคุยกับฉันดีๆยืนนานๆ..เธอยืนไหวหรอ…]อีกคนไม่ตอบ แต่กลับพูดในสิ่งที่ทำเอาเขากลัว
คนตัวเล็กหันรีหันขวางมองไปทั่ว ชานยอลรู้ว่าเขาทำอะไร..แสดงว่าชานยอลจับตาดูเขาอยู่จากที่ไหนซักที่หนึ่ง
[เธอดูน่ารักดีนะเวลากลัว ฉันชอบ..ส่วนเรื่องที่เธอขอฉันก็ไม่ได้ลืมหรอกนะ…แบคฮยอน โอ๊ะอย่าลืมหาอะไรกินนะ ฉันอนุญาติเดี๋ยวจะปวดท้อง]น้ำเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความกดดันทำเอาโทรศัพท์ในมือของเขาถึงกับหนัก ตนต้องใช้สองมือประคองมันเอาไว้
“..ก..เก็บผมไว้..ก็..ไม่มี..”
[มีซิ เธอคงไม่รู้ว่าเธอโชคร้ายแค่ไหนที่ฉันชอบเธอมากขนาด…อยากเก็บไว้ดูตลอดไปเลยล่ะ อ้อแล้วเรื่องตำรวจนายไม่ต้องห่วงหรอกว่าถ้าเธอหลุดออกไป..แล้วปากโป้ง…เพราะฉันมีวิธีของฉันเอง…กริ๊ก!!!]
เสียงขาดไปแล้ว สัญญาณก็ตัดไปแล้วด้วย แข้งขาที่ดูเหมือนมีแรงขึ้นตอนนี้กลับอ่อนล้าเสียจนเกินทนจนต้องนั่งแปะ ลงกับพื้นพรมนุ่ม
หมดทางหนีแล้ว ไม่มีแล้ว..อิสรภาพดูช่างดูเหมือนความฝันที่ลอยไปไกลทุกที
แบคฮยอนไม่รู้จะทำอย่างไรดี..ตอนนี้มืดแปดด้านไปหมด..แต่ถ้าในน้ำเสียงของชายคนนั้นบอกว่า..ถ้าเขาหลุดออกไปได้…ใช่ซินะ ถ้า..เขา..หลุด..ออก..ไป..ได้
มันต้องมีซักวันที่เขาออกไปจากที่นี้ได้ ไม่ว่าจะด้วยสภาพไหนก็ตาม..
…………….
………
…
แกร๊ก…
เสียงไขประตูห้องเบาๆ จากคนที่มีกุญแจตัวจริง ชายหนุ่มได้ยินเพียงแค่ความเงียบเท่านั้น เขามองไปทั่วห้องไม่เห็นสิ่งมีชีวิต แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะตระหนกตกใจนัก เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าแบคฮยอนอยู่ที่ไหน
อย่างว่าคนอยู่ไม่ค่อยติดบ้านอย่างเขาเลิกงานแล้วตรงกลับบ้านนี่ก็ประหลาดดีนะ
ร่างสูงเดินตรงเข้าห้องนอนตัวเองเป็นที่แรก มองร่างที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาเหมือนครั้งที่เขาออกไป นิ้วยาวเอื้อมไปรูดเน็คไทออกจากคอของตัวเอง รูดมันออกอย่างรวดเร็วจนมันไปกองอยู่ที่พื้น เสื้อสูทเป็นอีกอย่างที่เขาถอดมันออกตาม แล้วปลดกระดุมคออกอีกซักสองสามเม็ด
จากนั้นก็แค่ปีนขึ้นเตียงง่ายๆแค่นั้น
ชานยอลนั่งอยู่ที่ข้างเตียงโดยคนที่นอนอยู่ตอนนี้ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเอามือ คร่อมอีกฝ่ายไว้ทั้งตัว ความสามารถเฉพาะตัวนั้น ทำให้คนนอนแทบไม่รู้สึกเลยว่า มือหนากำลังเลิกผ้าห่มของเขาออก และเมื่อผ้านั้นกองอยู่ที่สะโพกชายหนุ่มจึงเปลี่ยนมายุ่มย่ามกับบ๊อกเซอร์ที่อยู่ด้านล่าง
ณ ตรงนั้นทำให้แบคฮยอนเริ่มรู้สึกว่่ากำลังถูกสัมผัส..รู้สึกได้เลยว่ามีคนจับขาของเขาให้ตั้งชันขึ้นรวมถึงความเย็นที่ช่วงล่างนั้นก็อีก..
“…อ..อือ..คุณ…คุณจ..จะทำอะไร..”เลยได้ตื่นเต็มตาก็ตอนนี้แหละ มือเล็กเอื้อมไปดึงชายเสื้อของตัวเองให้ปิดของสงวนในขณะที่เข่าทั้งสองข้างกลับหุบเข้าด้วยสัญชาตญาณ แต่มันก็ไม่ได้ดั่งใจนักเมื่อมีคนจับมันแยกออกกว้างอยู่
ใบหน้าหล่อเหลาโผล่ขึ้นมา จนมองเห็นรอยยิ้มที่จุดอยู่ที่ใบหน้า รอยยิ้มที่แบคฮยอนบอกได้เลยว่าเขาไม่ชอบ ต่อให้คนคนนี้จะหน้าตาดีมากแค่ไหนก็ตามแต่เขาก็ไม่ชอบ ไม่มีทางชอบเลยด้วยซ้ำ
“อยู่เฉยๆเถอะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า…ฉันแค่กำลังดูสภาพเท่านั้นเอง”ชานยอลว่าพยายามจับขาอีกคนให้แยกออกจากกันหากอีกคนกลับขัดขืนเอาไว้ ทำเอาอีกคนชักจะนิ่งๆไปที่ถูกขัดใจ
“อย่าให้ฉันพูดซ้ำสอง เธอคงจำเรื่องเมื่อคืนได้”เพียงคำพูดเท่านี้..แรงต่อต้านกลับน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ขาเล็กที่สั่นระริกนั้นทำให้ชานยอลชอบใจ
ไม่รู้ทำไม..เวลาแบคฮยอนแสดงความกลัวแบบนี้ เลือดในกายของเขามันร้อนรุ่มขึ้นมา..เด็กคนนี้ทำมนต์ดำอะไรใส่เขากันแน่นะ..
เพียงแค่นั้น ชานยอลกลับทำสิ่งที่เขาเคยทำไปเมื่อเช้า โดยการมองช่องทางสีหวานที่ตอนนี้มันยังมีอาการบวมช้ำท่าทางจะอักเสบเสียด้วยแต่ไม่มีคราบอะไรอยู่แล้ว สะอาดดี ดีขึ้นจากคำว่ายับเยินเมื่อเช้าแต่คงส่งผลให้อีกคนเดินขัดไปทั้งวันอย่างที่เขาเห็นในกล้องน่ะนะ
“ดีขึ้นนะ..อะ..ฉันเอายามาให้..”ชานยอลส่งยามาให้ อีกคนมองมันอย่างกล้าๆกลัวๆ
“หึ ฉันจะเลี้ยงเธอเอาไว้นะ ฉันไม่เอายาพิษให้เธอกินหรอก….แบคฮยอน ”ชานยอลยังคงยื่นซ้ำไป ส่งน้ำตามให้อีกต่างหาก คนตัวเล็กเลยต้องรับมากินให้ดูเดี๋ยวขัดใจไปจะเหมือนหาเรื่องใส่ตัวไปเสียเปล่าๆ
“เชื่องๆ อย่างนี้ดีนะ กินเสร็จแล้วก็เดินตามฉันออกมาล่ะ”ชานยอลว่าแค่นั้น ก้มลงไปคว้าบ๊อกเซอร์เอาไว้ในมือ ในขณะที่แบคฮยอนทำหน้าเหมือนอยากได้คืน
“อ่อ..ไอ้นี้ไม่ต้องใส่หรอก…เพราะมีเรื่องยังต้องทำอีก..”นั้นทำให้แบคฮยอนหน้าเสียจนซีด
แต่คงเพราะไม่มีทางที่จำทำอะไรได้เลยต้องก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรมไปอย่างเสียไม่ได้ ไม่รู้จะต้องทนมันไปถึงเมื่อไหร่ อยากจบเรื่องแบบนี้ไปซักที
ชานยอลเดินไปเปิดโทรทัศน์ในขณะที่อีกคนเดินตามออกมาอย่างเก้ๆกังๆ เพราะไม่ได้ใส่ชั้นใน มีแค่เสื้อยืดตัวใหญ่ปกปิดอยู่แต่ก็ทำให้ไม่มั่นใจอยู่ดี
ชานยอลมองขาขาวๆเปื้อนรอยอย่างชอบใจ ทั้งท่าทาง..และรูปร่างน่ะนะ
“ค..คุณ ขอ..ขอกางเกง..เถอะ”แบคฮยอนพูดเสียงตะกุกตะกัก หากอีกคนแค่เดินไปนั่งโซฟาเท่านั้นเอง
“บอกแล้วไงเดี๋ยวค่อยใส่ อายอะไรนักหนา ของเคยเห็นส่งจนทะลุ มานั่งนี่..”คนตัวสูงตบเบาะด้านข้างที่ว่างอีกคนเลยเดินอย่างระมัดระวังก่อนจะทรุดตัวลงอย่างว่าง่าย
พื้นฐานของเขาก็เป็นเด็กพูดง่ายอยู่แล้ว และยิ่งสถานการณ์แบบนี้ยิ่งเสี่ยงต่อชีวิตของเขา ร่างกายที่พ่อแม่รักถูกทำลายมามากพอแล้ว อย่าให้ต้องถึงกับโดยทำร้ายจนขาดใจตายด้วยน้ำมือคนอื่นเลยเถอะ
“ฉันแค่จะถามว่าเราน่ะลูกเต้าเหล่าใคร ไปอยู่ซ่องได้ยังไงแค่นั้นเอง…”มือใหญ่โอบเอวอีกคนเข้ามาชิดตัวพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทำให้คนตัวเล็กเลิกสั่นไปได้
และเรื่องราวที่ทุกคนรู้กันจึงถ่ายทอดออกมาได้ความว่า พยอน แบคฮยอนเป็นลูกคนเดียว ที่เพิ่งกำพร้ามาหมาดๆ ไปอยู่กับญาติที่ก็ไม่มีเงินแถมติดการพนัน ถูกขายเข้าซ่อง เป็นวันที่คนอื่นซื้อบริการ แต่คนที่ได้รับกลับเป็นเขาเสียนี่
ชานยอลประเมินมันในใจ นึกคิดว่าโชคดีแค่ไหน..เด็กคนนี้ไม่มีใครมาตาม ไม่มีใครแจ้งหาย..ไม่มีเรื่องให้น่าปวดหัว
โชคช่างเข้าข้างเขาแต่ไม่เข้าข้างแบคฮยอนเอาเสียเลย
“คุณ..จะปล่อยผ..ผมไปเมื่อไหร่..”แบคฮยอนย้ำคำถามเดิมอีกครั้ง
“เมื่อฉันเบื่อเธอแล้วเท่านั้นล่ะ..บอกให้รู้เอาไว้นะ เธออยู่ในฐานะคู่นอน ไม่ต้องทำอะไรมาก อ้าขานอนรอเวลาที่ฉันต้องการ…แค่นั้น ฉันก็จะไม่ทำอะไรรุนแรงด้วย ถ้าถึงวันที่ฉันเบื่อเธอก็ได้อิสรภาพตอนนั้น”ชานยอลพูดได้อย่างหน้าตาเฉยในขณะที่แบคฮยอนหน้าไร้สีเลือด
“ผ..ผม..ไม่ได้…ข..ขายตัว”
“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอขาย ฉันไม่ได้จ่ายเงินให้นายซักหน่อย..ไม่ได้บอกให้เลือกด้วย มันเป็นเรื่องที่นาย ต้อง ทำ !!”ดวงตาคมที่เหมือนมีแรงกดดันจ้องมาที่ตาเขาทำให้เขารู้สึกกลัวจนเนื้อตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ จำต้องกัดริมฝีปากแน่นข่มความกลัว
“ก็แค่อดทนรอวันที่ฉันเบื่อเท่านั้นแหละ..แบคฮยอน ทำง่ายๆ”ชานยอลยักไหล่ พ่นลมกระซิบที่ข้างหูจนคนตัวเล็กต้องดึงคอหนี
“แต่..คุณเบื่อ แล้วต้องปล่อยผม..ไปนะ..หมายถึง..แบบมีชีวิต”แบคฮยอนเลือกสิ่งที่จะรับรองชีวิตของตัวเองไว้ก่อนเพื่อเป็นหลักประกัน
“ฉลาดพูดนะ..แต่แน่นอน..ว่าต้องเป็นอย่างนั้น อย่าต่อรองให้มากนัก นายไม่ได้มีสิทธิ์นั้นเลย”ชานยอลขบฟังลงแรงๆที่ติ่งหูอีกฝ่ายจนคนโดนกัดผวาเฮือกราวกับลงโทษให้รู้ในสิ่งที่ไม่ควรทำ
“ค..ครับ..”
“เอาล่ะ..นอนคว้ำลงซะ..”ชายหนุ่มว่าบอกให้อีกคนนอนคว่ำตัวพาดตักเขาในขณะที่แบคฮยอนได้แต่ตาโตมากขึ้น เขารู้ดีว่าร่างกายตัวเองคงรับไม่ไหวแล้ว อยากเอ่ยปากบอกปฎิเสธแต่กลับกลัว
“หึ..คิดอะไรอยู่ บอกแล้วไงวันนี้ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก..ฉันแค่จะทำงานของฉัน..”ชานยอลว่าน้ำเสียงกลั้วหัวเราะในแบบที่คนฟังไม่ชอบเอาเสียเลย
“งาน..ของ..คุณ…”นักฆ่าน่ะหรือ
“หึ..ฉันเป็นหมอ ก็ต้องรักษาคนไข้ เพราะงั้น..นายมีแผล..ฉันก็ต้องทายา……”ดวงตาคมเหลือกมองต่ำให้อีกคนรู้ตัวว่าแผลคือที่ไหน ทำเอาคนฟังหน้าร้อนผ่าว
“ค..คือ..ผม..ผมทำเอง..”มือเล็กจับข้อมือใหญ่อีกคนเอาไว้แน่นพยายามอ้อนวอนหากนั่นยังทำให้ชานยอลชอบใจ
“ไม่!! ฉันจะทำ..นอนลงมาได้แล้ว พยอนแบคฮยอน….อย่าให้บังคับ..”
**************************************************************************
TBC.......
ความคิดเห็น