คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : PART 3 : รอยยิ้ม?
Part3
BAM Ver.
“แจน!”
“มานนานยัง?”
“อ้อ เอ่อ..พ..เพิ่งมา”
แถไปก่อนละกัน...
“โมโทรมาบอกว่า กำลังนั่งรถวีมากับแพรวกับช่า รออีกนิดนึงละกันพวกมันบอกว่าใกล้ถึงละ” แจนพูดพลางยิ้มน้อยๆให้...
รอยยิ้มที่แสดงถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อนไม่ว่าจะเจ็บใจแค่ไหน...ก็โกรธไม่ลงจริงๆ
“อ้ะแจน ได้ละ” ร่างสูงที่คุ้นเคยเดินมาพร้อมถุงใส่หนังสือที่ระบุชื่อร้านไว้อย่างเด่นแล้วส่งให้แจน
“ขอบใจมากนะป๊า” แจนเอียงไปตัวไปชิดหยวนแบบอ้อนๆ..อะไรกัน แม้ภายนอกจะยิ้มออกแต่ภายในกลับร้อนรนไปหมดจนแทบจะพูดไม่ออก เย็นไว้สิ..ไม่สมกับเป็นตัวเองลยเย็นไว้...
“เฮ้ยพวกมึงจะสวีตกันก็ให้มันน้อยๆหน่อยนี่มันห้างนะเว้ย!”
พอหันไปมองก็พบต้นเสียงที่ว่า นั่นก็คือ โม นั่นเอง ข้างหลังมีวีว่า ช่า กับแพรวเดินตามมาติดๆ ดูไปดูมาคำพูดของเจ้าหล่อนจะขัดกับการแต่งตัวซะหน่อย แม้คำพูดจะออกแนวทอมๆแต่การแต่งตัวกลับเป็นแนวอินดี้กึ่งร๊อค(?)เรียกได้ว่าลงตัวแน่นอนไม่ใช่แค่โม
“เออดิพวกแกสองตัวนี่ไม่ไหวเลย” วีว่าก็ด้วยดูไปดูมาสองคนนี้ไม่เปลี่ยนตั้งแต่สมัยอยู่ม.ต้น แต่ที่เปลี่ยนคงเป็น…
“เบะ เบะ เบะ เป็ด เป็ด ยาราไนก้า อิดุ้นนน”
สองคนที่เหลือประสานเสียงร้องเพลงมา กลุ้มจริงๆทนฟังมาตั้งแต่ม.สองแล้วนะเนี่ยยังไม่เลิกกันอีกเรอะ หึ.. ช่าหลังจากที่มีแฟน รู้สึกจะชื่อ..พี่ริทมั้ง? ก็เปลี่ยนไปเยอะผมที่ปกติถักเป็นเปียกลับปล่อย กางเกงที่ปกติใส่แต่ยีนกลับเปลี่ยนเป็นขาสั้นเบบเก๋ๆ แถมมีคนมาจับด้วยนะเอ้อ!
ส่วนแพรวไม่ต้องพูดถึงเจ้แกมั่นชุดเดรสสีฟ้าลายดอกกุหลาบเด่นสดุดตาถ้าจะให้พูดก็คือแต่งตัวเก่งไม่ใช่น้อยเพราะชุดที่ใส่มาในวันนี้กับซ่อนรูปกายที่ค่อนข้างอวบซะหน่อยของตัวเองได้อย่างมิดชิด
“มากันครบแล้วไปกินเหอะหิวชิบ” โอ้ววววนั่นสินะหิวชิบยังไม่ได้กินข้าวเลย
“หยวนเลี้ยงๆๆๆๆๆ” แหม่ะ!ทีเลี้ยงงี้สามัคคีกันเชียวนะสี่ตัวนี้ไม่ไหวๆ
“นะป๊าน๊า” ฉึก..(อีกแล้วเรอะ)
“ก็ได้ม๊าขอทั้งที!” ฉึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก โว้ยชั้นจะทนได้ถึงไหนวะเนี่ย
รอยยิ้มที่ให้ไปถ้ารู้ว่ามันไม่ใช่ของจริง..จะยังเป็นเพื่อนกันอยู่มั้ย?
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
ความคิดเห็น