[Shot Fic] EXO's Love story

ลำดับตอนที่ #3 : Cooking Love [chanbaek] : 2

2

02:00 pm

"อ้าวชานยอล ตื่นแล้วหรอ" ผมหันไปทักร่างสูงที่กำลังเดินบันไดลงมา
"อืม"
"รู้สึดีขึ้นบ้างมั้ย" ผมเดินไปหาชานยอลแล้วเอามือไปแตะหน้าผาก แก้มและซอกคอของชานยอล ตัวยังอุ่นๆอยู่แฮะ แต่ก็ไม่ร้อนเท่าตอนแรกนั่นก็ถือว่าดีแล้วเพราะตอนแรกตอนที่ผมแบกเขานี่ตัวร้อนอย่างกับไฟเลยล่ะ
ชานยอลมองมือผมที่กำลังวัดไข้จากเขา เขาทำหน้าอิดออดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ปัดมือผมออก
"ดีขึ้นแล้วล่ะ"
"ฮะ ตัวก็ไม่ร้อนแล้วด้วยแต่ยังอุ่นๆอยู่ พักผ่อนอีกวันสองวันก็หายแล้วฮะ" ผมยิ้ม
"หรอ เอ่อ...นี่"
"ฮะ-O-?"เมื่อเขาเห็นผมกำลังจะเดินไปนั่งดูทีวีเขาก็เรียกผมไว้ แปลกดีนะทำไมเขาไม่เคยเรียกชื่อผมเลย เรียกไปผมก็ไม่ได้กัดอะไรอยู่แล้วนี่นา=_= แต่ช่างเถอะผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากอยู่แล้ว ผมหันไปมองคนข้างหลังด้วยสีหน้างงๆ ชานยอลนี่จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีทีเดียวนะตัวสูงโปร่งผิวขาว จมูกโด่ง ผมว่าเขาต้องมีคนมาชอบเยอะแน่ๆเลย แล้วยิ่งบุคคลิกที่ดูพูดน้อยนั่นอีก สาวๆทั้งหลายคงจะรู้สึกเร้าใจไม่น้อยเลยล่ะสิ ผมก็มีนะคนมาชอบแต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายซะมากกว่า ก็โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนชายล้วนนี่ฮะไม่แปลกหรอกที่จะมีคนนิยมอะไรประเภทนี้ ผมถูกจับไปอยู่โรงเรียนชายล้วนตั้งแต่ม.ต้นปี1แล้วล่ะ แล้วตอนนี้ผมก็เรียนอยู่ม.ปลายปี2 ม.5นั่นเอง แต่ตอนนี้ผมอยู่ในช่วงปิดเทอมและถ้าเปิดเทอมเมื่อไหร่นั่นก็แสดงว่าผมจะกลายเป็นนักเรียนม.ปลายปี2เต็มตัว>_</
"ฉันหิว( ' ')" หิวอีกแล้ว แต่ก็นะชานยอลหลับไปนานพอตัวเลยล่ะ ตั้งแต่8โมงจนถึงบ่าย2 ดอนกลางคืนชานยอลจะนอนหลับรึเปล่าเนี่ย-_-;;
"ชานยอลนี่กระเพาะวาฬจริงๆ ยีราฟน้อยกระเพาะวาฬ~" ผมหันไปล้อ คนอะไรกินจุชะมัด>_<
"แหม ก็...(. . )"
"ฮ่ะๆๆ เดี๋ยวผมไปทำอาหารมาให้นะ ชานยอลไปนั่งดูทีวีรอผมก่อนก็ได้ฮะ ไปเลยๆ" ผมดันหลังเขาให้ไปรอในห้องรับแขก เขาจะได้มีอะไรทำระหว่างรอผมทำอาหารให้เขา เขาก็ยอมให้ผมดันแต่โดยดีโดยมีเสียงหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะ!ว้าววว ผมนึกว่าเขาจะเป็นคนหัวเราะไม่เป็นซะอีกก็เห็นเงียบๆพูดน้อยนี่นา-3-


"มาแล้วฮ้าา~ ข้าวผัดกุ้ง>O<"ผมวิ่งมาแล้วถืนจานอาหารสองจานมา ผมเองก็เริ่มหิวแล้วเลยทำมาสองจานเลย แน่นอนปริมาณมันต่างกันลิบลับเลยล่ะฮะ

ของผมเท่านี้ \(=_=)/
ของชานยอลเท่านี้ \ (=_=) /
เห็นความต่างของมันแล้วใช่มั้ยฮะ-_-;;
ชานยอลน่ะทานเยอะกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยแต่เขาไม่ยักอ้วนแถมยังหุ่นดีซะอีก เอ่อ..ผมเห็นตอนเขาใส่เสื้อบาสน่ะ มันต้องเห็นกล้ามแขนอะไรใช่มั้ยล่ะ ไม่ใช่ว่าผมไปแอบเปิดเสื้อดูเขาซะหน่อย-_-//
"ข้าวผัด...กุ้งหรอ-_-;;;" เขาทำหน้าลำบากใจที่จะจัดการกับเจ้าข้าวผัดกุ้งที่ผมทำ ทำไมล่ะT_T
"ทำไมทำหน้าแบบนั่นล่ะ ชานยอลแพ้กุ้งหรอ?"
"เปล่า"
"อ้าว งั้นชานยอลไม่ชอบข้าวผัดกุ้งหรอT_T" เขาไม่ชอบข้าวผัดกุ้งหรอกหรอเนี่ย เฮ้อไอ้เราก็อุส่าห์ทำมาซะเยอะเพื่อเขาเลยนะเนี่ย สงสัยต้องมานั่งจัดการเองคนเดียว
"หางกุ้ง( ' ')"
"เอ๋?"
"ฉันไม่ชอบหางกุ้ง( ' ')"
"อ้อ..."
.
..
...
"งั้นไม่ใช่ว่าชานยอลไม่ชอบข้าวผัดกุ้งใช่มั้ย*O*" ผมถามทันทีหลังจากสมองประมวลเสร็จ
"( ' ')( _ _)( ' ')( _ _)" เขาพยักหน้า
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฮะ เพระาผมแกะเปลือกแกะหางมันเรียบร้อยแล้วเพราะฉะนั้นชานยอลก็ทานให้เต็มที่เลย อ่ะ>_<" พูดจบผมก็ยื่นจานที่บรรจุข้าวผัดกุ้งไซต์บิ๊กเบิ้มให้เขาไป อะไรกันก็แค่หางกุ้งเอง ไอ้ผมก็กังวลไปเรื่อยผมรู้อยู่แล้วว่ามันต้องลำบากแน่ๆที่ต้องมานั่งแงะหางกุ้งเวลาจะทานอาหาร มันเสียอัตถรสในการทาน ผมก็เลยแกะทุกอย่างออกหมด นี่ก็โดนนวดกุ้งหางกุ้งข่วนไปเหมือนกันนะเนี่ย แฮะๆ-.-
"ขอบคุณนะ" เขารับมันไปก่อนที่ผมจะทนถือมันไม่ไหวมันหนัก! ผมเดินไปนั่งที่โฟาอีกข้างนึงซึ่งไม่ใช่ตัวที่หันหน้าตรงกับทีวีผมเลยค้องคอยหันหน้าเอียงบ่อยๆ
"มานั่งนี่สิ( ' ')" ชานยอลเรียกผมและตบเบาะข้างๆเบาๆเพื่อให้ผมไปนั่งด้วย
"ไม่เป็นไรหรอกฮะชานยอลนั่งไปเถอะ ผมนั่งตรงนี้ก็ได้" ผมบอกยิ้มๆ
"แต่มันจะมองทีวีลำบากนะ( ' ')"
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ ชานยอลนั่งไปเลย" ผมบอกอีกครั้ง

หมับ

"บอกให้มานั่งก็มานั่งสิ" ชานยอลแย่งจานอาหารผมไปวางไว้บนโต๊ะรับแขกก่อนจะดึงตัวผมให้มานั่งใกล้ๆข้างๆเขา เอ่อ..นี่มันก็ใกล้ไปนะชานยอล-_-/// ตอนนี้ผมนั่งติดกับเขาเลยล่ะฮะผลมันมาจากแรกดึงของชานยอลนั่นแหละ ผมขยับออกห่างจากตัวชานยอลเล็กน้อยก่อนจะรับจานอาหารที่ชานยอลหยิบมาให้
"ดื้อ( ' ')" ชานยอลเอ่ย
"ฮะ? ดื้อ?อะไรใครดื้อ ผมหรอ-_-?"
"อืม" แล้วเขาก็หันไปจัดการกับข้าวผัดกุ้งต่อ ผมมองหน้าเขาที่กำลังเขี้ยวข้าวผัดกุ้งตุ่ยๆน่ารักจังเลยเนอะ เหมือนเด็กเลยเด็กที่น่ารัก...
เฮ้ๆอย่ามองผมอย่างนั้นสิฮะ-_-///
ผมจัดการกับข้าวผัดที่ตัวเองทำ ฝีมือผมก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ดีใจจังไม่เสียแรงที่อุส่าห์ฝึกกับมาม๊ามา>_<
"นี่ ข้าวติดน่ะ( ' ')"
"อ๊ะ จริงหรอฮะ ตรงไหน?" สงสัยผมจะเมามันส์มากไปเลยไม่รู้ว่าตัวเองทานเลอะเทอะแค่ไหน
"เดี๋ยวฉันเช็ดออกให้นะ" ชานยอลเอื้อมไปหยิบทิชชูุ่ที่อยู่ไม่ไกลนักมาเช็ดปากให้ผม เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ๆแล้วค่อยๆเช็ดปากผมอย่างแผ่วเบา หน้าเราห่างกันประมาณคืบหนึ่งได้ ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา เห็นใกล้ๆแบบตาต่อตาแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกๆแฮะ ถ้าเป็นเพื่อนสนิมผมผมก็คงไม่อะไรหรอกแต่นี่ เอ่อ...คุณเพื่อนข้างบ้านสุดเท่ที่เจอกันตอนเป็นลมนี่นา หัวใจมันก็เลยเต้นตูมๆเป็นจังหวะเพลงฮาร์ทบีทเลย-//////-
"เสร็จแล้ว( ' ')" เขาผละตัวออกจากผมไปนั่งในท่าปกติ
"ขะ..ขะ..ขอบคุณฮะ(_ _///)" ผมก้มหน้าแล้วเบือนไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาเขาเลยถ้าเขาเห็นหน้าผมเขาต้องเห็นว่าผมหน้าแดงแน่ๆ
"เป็นอะไรหรอ( ' ')"
"ปะ..เปล่าฮะ"
"แน่ใจนะ( ' ')"
"ผม...ผมว่าผม" กดดันฮือออ ทำไมผมต้องใจเต้นล่ะในเมื่อเขาแค่เช็ดปากผมน่ะ ปัญญาอ่อนสิ้นดีแบคฮยอนT_T
"อะไรหรอ( ' ')"
"ผม..ผมหิวน้ำ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาเผื่อนะฮ้าาาา>O<///" ผมลุกพรวดแล้ววิ่งไปเอาน้ำมาโดยไม่สนใจสายตาของชานยอลที่มอง เขาคงต้องคิดว่าผมแปลกแน่เลยแต่ถ้าจะให้ผมไปนั่งอยู่ตรงนั้นต่อผมเองก็แย่เอาเหมือนกันนะT^T

วันเปิดเทอม~

ใช่ฮ้าา!ตอนนี้โรงเรียนของผมเราเปิดเทอมแล้วฮะ ดีใจสุดๆไปเลย>_<ผมไม่ได้เจอเพื่อนๆของมาหลายวัน มันคิดถึงกันปานจะขาดใจตายกันไปข้างT^T วันนี้วันแรกของภาคเรียนทุกอย่างเลยดูคึกคักไปหมด คนเดินพลุกพล่าน เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แหมก็ปิดเทอมใหญ่นี่นาไม่ได้เจอเหล่าเพื่อนร่วมเม้ามอยมันก็เป็นธรรมดาที่จะคิดถึงกันอยู่แล้ว ผมเองก็ด้วยแต่ผมไม่เหงาหรอกเพราะช่วงปิดเทอมผมก็ไปคลุกตัวอยู่กับชานยอลเพื่อนข้างบ้านที่มาม๊าของผมให้มาทานอาหารที่บ้านผมน่ะ เห็นว่าวันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมของชานยอลเหมือนกัน จะว่าไปผมก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาอยู่โรงเรียนอะไร เล่นกันมาตั้งนานแต่ผมยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเท่าไหร่เลย=_=
แต่วันนี้ผมมีข้าวกล่องตั้งสองกล่อง มาม๊าให้ทำข้าวกล่องไปให้ชานยอลแต่พอผมไปหาเขาที่บ้านเขาก็ไม่อยู่แล้ว สงสัยจะไปโรงเรียนแล้วล่ะมั้ง จะจัดการข้าวกล่องไซต์จัมโบ้ไหวมั้ยเนี่ยผมเนี่ย -_-;;
ผมเดินไปที่บรอดประกาศรายชื่อนักเรียนที่ใครจะอยู่ห้องไหน ผมต้องเดินฝ่าฝูงชนแน่นเอี๊ยดเข้าไป ฮือออ มันลำบากนะรู้มั้ยคนนี่ก็เยอะสิ้นดี ผมเดินเบียดๆเพื่อเข้าไปดูรายชื่อ พยายามมองหาชื่อตัวเอง แต่คนมันเยอะแล้วแต่ละคนก็กระโดดดึ๋งดั๋งกันไปมา บอกผมทีว่าเขาทำไปเพื่ออะไร!
โอ๊ะ!!ทำไมคนข้างๆผมถึงกลิ่นตัวเหม็นแบบนี้นะTOT;;
จากที่ผมกำลังฝ่าเข้าสู่วงในกลายเป็นตอนนี้ผมถูกเบียดให้เดินถอยหลังมาอยู่วงนอกซะแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิกล้วยทอด ทำไมทุกคนต้องเบียดผมด้วยล่ะฮะผมบอบบางนะT_T

ปึก!

"โอ๊ย!" อยู่ๆก็มีข้อศอกของใครไม่รู้มากระแทกผมอย่างแรงที่กำลังเดินเข้าไปในฝูงชน เจ็บชะมัดเล่นกระแทกมาได้ไม่มองอะไรหันบ้างเลยแล้วทำไมมันวุ่นวายแบบนี้นะคนก็เยอะแถมยังต้องมาเจ็บตัวอีก

พลั่ก!

"โอ้ย!..เหวอออ" คราวนี้วิ่งชนฮะ วิ่งชนด้วยความเร็วสูงไอ้ผมก็ตัวเล็กและบอบบางยังไม่ทันได้ตั้งลงตั้งหลักก็เลยเซหงายหลัง ตายแน่แบคฮยอน หัวแตกฉลองเปิดเทอมแน่ ช่วยผมด้วยยยT[ ]T!!

แปะ!

เอ๊ะ ทำไมหัวแตกเสียงดังแปะ-_-?
(สมองกำลังประมวล)
โอ๊ะO_O!!นี่หัวผมไม่ได้แตกใช่มั้ย สวรรค์ทรงโปรดนี่หัวผมไม่ได้แตกจริงๆใช่มั้ยT^T ผมจับหัวตัวเองดูสองสามที ไม่เจ็บและไม่มีเลือด งั้น...

1
2
3
พรึ่บ!
"O_O!" ทันทีที่ผมเปิดตาขึ้นมาผมก็พบกับหน้าของชานยอล ปาร์คชานยอล! แย้กกก งั้นสัมผัสที่นิ่มๆที่หลังก็คือ..
"ฉันก็หนักเป็นนะ-_-;;" เย้ย!มือของชานยอลรองรับหลังของผมไว้นี่นา ผมรีบเด้งตัวยืนในทันที
"ถ้าฉันมาช่วยไม่ทันหัวนายจะอาบเลือดเลยนะ( ' ')"
"ขะ..ขอบคุณมากๆเลยฮะ ถ้าไม่ได้ชานยอลผมคงหัวแตกฉลองเปิดเทอมแน่ๆ ขอบคุณมากฮะ>_<"
ผมก้มหัวขอบคุณชานยอลยกใหญ่ ดีนะที่เขาอยู่ที่นี่ไม่งั้นผมคง..เดี๋ยว!เขาอยู่ที่นี่?
เขาอยู่ที่นี่
เขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง-O-!
"เฮ้ย!ชานยอลมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไงO_O?"
"ฉันปั่นจักรยานมาน่ะ( ' ')"
"อ้อ..เฮ้ย!ไม่ใช่สิผมหมายถึงทำไมมาที่นี่"
"เด็กใหม่( ' ')" ผมว่าผมเริ่มชินกับการพูดน้อยของเขาแล้วล่ะ
"แล้วทำไมไม่บอกผมสักคำล่ะว่าชานยอลจะย้ายมาเรียนที่นี่-^-" คุยกันก็ตั้งเยอะผมก็เล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังออกบ่อย ทำไมเขาถึงไม่พูดอะไรเลยปกติก็น่าจะ'อ้อ!ฉันเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่'อะไรแบบนี้สิ
"ไม่เห็นนายถาม( ' ')" ฮือออ หรือเขาจะไม่ปกตินะT_T
"เฮ้ออ เอาเถอะครับอย่างไงก็ยินดีต้อนรับนะครับ" ผมถอนหายใจปลงๆก่อนจะยิ้มกว้างให้เขา
"แล้วชานยอลอยู่ห้องอะไรหรอ" คราวนี้ผมถามแล้วนะ-^-
"ยังไม่รู้เลย( ' ')" แง่ว สงสัยจะยังไม่ได้ดู
"ผมก็เหมือนกัน งั้นเดี๋ยวผมไปดูมาให้นะ" ผมพูดยิ้มๆก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปอีกครั้ง แต่..

หมับ!

"เดี๋ยวนายจะล้มอีก ฉันไปดูให้ดีกว่านะ( ' ')" ชานยอลจับแขนผมไว้ก่อนจะเดินไปดูห้องมาให้
"แต่..."
"รออยู่ตรงนั้นแหละ" แล้วเขาก็หายไปกับฝูงชน เอ๊ะ!ไม่สิเขายังไม่หาย เพราะผมยังเห็นหัวเขาโด่อยู่ท่ามกลางฝูงชนอยู่เลย คนบ้าอะไรสูงชะมัด=_=
"โอ๊ะ!" เขาเดินกลับมาแล้ว
"นายอยู่ม.5ห้องB ฉันอยู่ม.5ห้องD( ' ')"
"เอ๋ งั้นหรอก(. . )" ง่า ผิดหวังนิดๆแฮะ นึกว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันซะอีก แล้วชานยอลจะเข้ากับเพื่อนใหม่ได้มั้ยนะ เฮ้ออ แล้วตอนกลางวันเขาจะทานอาหารกับใครล่ะ ทานกับคนที่ไม่ใช่ผมงั้นหรอ แล้วเขาก็ต้องมีเพื่อนสนิทแล้วทิ้งไปใช่มั้ย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ...แล้วทำไมผมต้องคิดมากเรื่องเขาแล้วปวดใจด้วยล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจ\TOT/
"เอ่อ..นี่.."
"..." ทำไมผมต้องคิดมากเรื่องของเขาด้วย ในเมื่อเขาจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขาสิ
"นี่.."
"..." แต่..แต่ถ้าเขาเกิดเป็นลมขึ้นมาล่ะ จะมีใครช่วยเขาได้เหมือนผมรึเปล่า
"นี่..."
"..." แล้วอาหารล่ะ ผมไม่ต้องทำอาหารให้เขาแล้วหรอ ไม่สิ!แต่มาม๊าก็บอกว่าให้เขาทานอาหารบ้านเรานี่นา
"ฮัลโหล.."
"..." แต่ว่าเขาก็..
"นี่"
"เย้ยยยย!!" ผมที่กำลังคิดอะไรๆคนเดียวถึงกับสะดุ้ง ก็อยู่ดีชานยอลน่ะสิฮะ มากระซิบเสียงทุ้มๆใสหูผม เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมดเลย หัวใจผมเต้นตูมๆไปหมดแล้วเนี่ยTOT
"ทะ..ทำ..ทำอะไรน่ะชานยอล>O<////" ผมหันไปหาเขาที่เดินอยู่ข้างหลังแล้ววีนใส่น้อยๆ
"ก็เรียกแล้วไม่สนใจ ฉันก็นึกว่านายไม่ได้ยิน( ' ')"
"อะ..อ้อ แล้วชานยอลเรียกผมทำไมหรอฮะ" ถ้าเรียกแล้วไม่ได้ยินก็สะกิดสิฮะ เรียกแบบนี้ผมใจสั่นนะT^T///
"จะถามว่าตึกเรียนอยู่ไหนหรอ( ' ')"
"งั้นเดี๋ยวผมพาไปแล้วกัน เพราะผมก็กำลังไปพอดี" ผมพูดแล้วเดินนำไปสักพักก็ชะลอให้ชานยอลเดินตามทัน ความจริงผมไม่จำเป็นต้องชะลอหรอกแค่เขาก้าวสองสามก้าวก็ทันผมแล้วล่ะ ก็เขามันขายาวนี่ไอ้ผมมันขาสั้นนี่ฮะ=^=
"แล้วเมื่อกี้เป็นอะไรหรอ" เขาเดินมาข้างๆผมก่อนจะถาม
"ฮะ?"เมื่อกี้นี่เมื่อกี้ไหน?คงไม่ได้หมายถึงตอนที่ผมกำลังคิดเรื่องเขาใช่มั้ยT^T///
"ก็ตอนที่ฉันเรียกนายแล้วนายไม่ได้ยินน่ะ( ' ')" นั่นไง ผมถูกหวยแล้วล่ะT^T
"ก็..ผมกำลังคิดอะไรนิดหน่อยน่ะฮะ" ผมตอบปัดๆ
"คิดอะไรหรอ( ' ')"เป็นครั้งแรกที่ผมไม่อยากให้เขาถามผมแบบนี้T^T
"ก็.."
"ก็ อะไรหรอ( ' ')" กดดันจังเลย
"ก็..ผม"
"ผม?" กดดันที่สุดT^T
"ก็ผม..กำลังคิดเรื่องชานยอลอยู่////" อับอายที่สุด ฮือออ ใครก็ได้ลากผมไปสวรรค์ทีข้าน้อยสมควรตาย
"เรื่องฉัน?ทำไมหรอ( ' ')" แล้วทำไมเขาถึงถามมากแบบนี้นะ!
"ก็..ผมแค่คิดว่า.."
"ว่า?" กดดันอีกแล้วTOT
"คิดว่า.."
"ถ้าลำบากก็ไม่ต้องบอกก็ได้นะ" เขาเลิกถามผมแล้วเดินนำหน้าไป ไม่ได้นะ ทำไมไม่ถามให้จบล่ะแบบนี้มันค้างคานะT^T
"ผมแค่คิดเรื่องที่เราอยู่คนละห้องกันน่ะฮะ" ผมต้องเสียงเบาแต่มันก็พอที่จะให้คนด้านหน้าได้ยิน
"...ทำไมล่ะ" เขาไม่หันมามองผมแต่ก็ยังถามต่อ
"ผมรู้สึกแปลกๆนี่นา ปกติเราจะอยู่ด้วยกันบ่อยแต่พอตอนนี้รู้ว่ามันจะห่างๆกันผมเลยรู้สึกไม่ค่อยชอบ" ผมเบ้ปากแล้วกลั้นนน้ำตา ทำไมผมต้องร้องไห้ ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกับของเล่นชิ้นสำคัญมันกำลังจะหายไป
"..." ชานยอลไม่พูดอะไรแต่หันหลังเดินกลับมาหาผมที่กำลังก้มหน้าอยู่ เขายืนอยู่ตรงหน้าผมซึ่งตอนนี้ผมก็ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขานักหรอก มันน่าอายนี่นาผมเลยได้แต่ยืนก้มหัว
แต่สิ่งที่ผมไม่ได้คาดคิดไว้ก็เกิดขึ้น เมื่อชานยอลเอามือมาลูบหัวผมก่อนจะดึงผมไปใกล้ๆ หน้าของผมชนกับอกของเขาเบาๆ ตอนนี้ผมต้องหน้าแดงมากแน่ๆและหัวใจของผมก็เต้นอย่างแรงแรงจนผมกลัวว่าเขาจะได้ยิน ผมผละออกจากเขาแต่เขาก็รั้งเอาไว้และดึงผมให้เข้าไปใกล้ๆมากกว่าเดิมแล้วเอามือมาโอบหลังผมไว้ กลายเป็นว่าตอนนี้ผมกับเขาเรากำลังกอดกันฮะ หัวใจของผมเต้นแรงกว่าจากเดิมเพิ่มเป็นทวีคูณ ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนไม่สบาย รู้สึกว่าอุณหภูมิของตัวเองมันก็สูงขึ้นมาซะดื้อๆ เขาลูบหัวผมเบาๆ รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด
"ฉันไม่หายไปไหนหรอก" เขาพูดเบาๆ
"..."
"ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ตอนกลางวันพวกเราก็ยังได้เจอกัน"
"..."
"อย่างไงฉันก็ยังต้องพึ่งอาหารจากฝีมือนายอยู่นะ แต่ถ้า..."
"?"
"แต่ถ้าคิดถึงฉันจนทนไม่ไหวจะโดดเรียนมานั่งเล่นกับฉันที่ห้องก็ได้นะ ไม่ว่า( ' ')"
"ชะ...ชานยอล!" แรกๆก็มาดี แต่หลังๆมาพัง
ผมดันตัวเขาออกจากตัวผมก่อนจะวิ่งไปที่ตึกเรียนแล้ววิ่งขึ้นตึกไปเลย คนบ้า!คิดถงคิดถึงอะไรกันเล่า ผมก็รู้สึกแปลกๆเวลาไม่มีเขาเท่านั้นนั่นแหละ แต่เอ๊ะ!แบบนี้เขาเรียกว่าคิดถึงรึเปล่าง่ะT^T
ผมเดินขึ้นไปบนตึกเรียนแล้วมองหาม.5ห้องB มันอยู่แถวๆห้องม.4นี่แหละ จำได้ว่าเดินไปอีก3ห้องแล้วก็..อ๊ะ!เจอแล้ว ผมกำลังเดินเข้าไปในห้อง แต่จู่ๆก็รู้สึกว่ามีคนมาโอบเอวผมจากข้างหลัง
"อ๊ะ!" ผมร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะหันหลังไปหาร่างปริศนาที่โอบเอวผมอยู่
"ละ..ลูลู่!" ผมตะโกนออกมาอย่างตกใจอีกครั้ง ร่างบางผิวขาวเหมือนนางฟ้า กำลังยิ้มหวานให้ผมอยู่ตรงหน้า
"แฮ่!หมาน้อย^---^" ลูลู่หรือลู่หานยิ้มกว้างให้ผม
"ลูลู่จริงๆด้วย ว้าก!ผมคิดถึงลูลู่ที่สุดเลย>O<" ว่าแล้วก็กระโดดกอด
"แว้กก!หมาน้อย ลูลู่หายใจไม่ออก>O<"
ผมกระโดดกอดลู่หานไว้แน่น ไม่ได้เจอกันเป็นเดือนคิดถึงจังเลย ฮืออT^T ลู่หานที่ตอนแรกทำเป็นบ่น ไปๆมาๆตอนนี้ก็กอดผมแน่นกลับคงคิดถึงผมเหมือนกันสินะ ลู่หาน หรือที่ผมเรียกว่าลูลู่เป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มของผมเองฮะ ลู่หานเป็นคนน่ารักใจกว้างแล้วก็กล้าแสดงออก สดใสแล้วก็ยิ้มสวยผมเจอลู่หานตอนม.1ตอนที่ผมเพิ่งย้ายเข้า เขาเป็นคนที่มาทักผมเป็นคนแรกแล้วเขาก็พาผมให้ไปรู้จักกับเพื่อนสนิททั้ง3ของเขา ได้แก่ ซิ่วหมิน ซูโฮและ ดีโอ พวกเขา4คนดูแลผมอย่างดีเพียงไม่กี่เดือนพวก5คนก็กลายเป็นเพื่อนที่สนิทกันไปแล้ว หลังจากนั้นเราก็เริ่มเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกกัน อย่างลู่หานก็จะเป็นลูลู่ ซิ่วหมินก็จะเป็นหมินหมิน ดีโอจะเป็นโดโด้ และคนสุดท้ายซูโฮ ผมจะเรียกเขาว่าคุณนายโฮเพราะบ้านเธอเป็นคุณหนูตะกูลใหญ่เธอมีความสามารถมากมายและเรียนเก่งมากๆด้วย ซูโฮได้ผลการเรียนระดับท็อปๆตลอด ซูโฮติดอยู่ในอันดับหนึ่งในสาม แต่พวกผมมันหนึ่งในสิบเองฮะ ฮุฮุ-.,-
"ผมคิดถึงลูลู่ที่สุดเลยนะT^T"
"ฉันเองก็เหมือนกัน เป็นไงปิดเทอมสบายดีมั้ย"
"อื้อ สบายดีแล้วลูลู่ล่ะฮะ?"ผมคลายกอดก่อนจะถามกลับไป
"แน่นอนอยู่แล้ว แต่ตลอดเวลาที่ปิดเทอมฉันคิดถึงทุกคนมากๆเลยล่ะ"
"ผมก็เหมือนกัน จะว่าไปตอนนี้ทุกคนอยู่ไหนกันหรอ?" ผมถามพลางชะโงกหา
"ตอนนี้ทุกคนอยู่ในห้อง มาสิ" ว่าจบลู่หานก็จูงมือผมให้เดินเข้าไปในห้อง พอเข้าไปในห้องเท่านั้นผมก็แทบจะหลุดกรี๊ดออกมา ผมรีบวิ่งไปหาทั้งสามคนที่กำลังยืนคุยกันอยู่ ทั้ง3คนหันมามองผมก่อนวิ่งมากระโดดกอดผม ผมเองก็กระโดดกอดพวกเขากลับ ให้ตายสิคิดถึงจนใจมันจะขาดรอนๆ น้ำตาจะไหลเป็นสาย ลู่หานที่เดินมาหลังจากผมวิ่งไปหาทั้ง3คนก็มาร่วมวงกอดด้วย ฮือ ไม่ได้พร้อมหน้าพร้อมตากันมาตั้งเป็นเดือน ผมไล่หอมแก้มทีละคนจนคนที่ถูกหอมถึงกับหัวเราะ
"หมาน้อยของเราสั่นหางใหญ่เลยนะ" หมินหมินพูดยิ้มๆ
"สงสัยจะดีใจที่ได้เจอพวกเรา" ตามด้วยคุณนายโฮ
"คิดถึงมากล่ะสิท่า เจ้าหมาน้อย"และโดโด้จัง
"แหม ก็คนมันคิดถึงนี่ฮะแล้วทุกคนล่ะคิดถึงผมบ้างรึเปล่า?" ผมถามอย่างอยากรู้ถ้าทุกคนไม่คิดถึงผมนะผมจะงอนจริงๆด้วย
"แน่นอนว่าไม่.."
"TOT!!"
"แน่นอนว่าไม่คิดถึงไม่ได้หรอก"
"โธ่!ไอ้เราก็ตกใจ คุณนายโฮอย่างแกล้งกันสิฮะT_T"
"โอ๋ๆอย่างงอนหมาน้อย แต่แหม ยิ่งหมาน้อยงอนก็ยิ่งน่าร๊ากก>O<" หมินหมินพูดพลางมาหยิกแก้มผมเบาๆ
"ฮ่ะๆหมินหมินก็ แต่ก็ยอมรับนะว่าคิดถึงทุกคนมากจริงๆยังตกใจอยู่เลยตอนที่พวกเราได้อยู่ห้องเดียวกันO_O" โดโด้จังพูดพลางทำตาโต จากที่มันโตอยู่แล้วก็ยิ่งตัวกว่าเดิมอีก ผมกลัวว่าตาของโดโด้จังมันจะหลุดออกมาจัง น่ากลัวจริงๆ-_-;;
"ฉันก็ด้วย แต่นั่นก็ดีแล้วแหละที่เหล่าอาจารย์เขาจับฉลากชื่อพวกเราให้มาอยู่ห้องเดียวกันได้" ลู่หานพูดยิ้มๆแล้วเดินไปนั่งที่ จะว่าไปทุกคนนั่งที่ไหนกัน?
"นี่ๆทุกคนนั่งที่ไหนกันหรอ?" ผมหันไปถาม
"ของฉันนั่งข้างๆลูลู่ ส่วนโดโด้จังนั่งข้างหลังหมาน้อย หมินหมินนั่งหลังลูลู่" คุณนายโฮตอบ
"อ้าวแล้วผมนั่งไหนล่ะT_T" อย่าบอกนะว่าผมต้องนั่งคนเดียวน่ะ
"หมาน้อยนั่งตรงนี้ ติดหน้าต่างชอบใช่มั้ยล่ะ" ลู่หานชี้ไปที่ข้างๆเขาที่ติดหน้าต่าง เย้!อย่างนี้ผมก็ไม่ได้โดดเดี่ยวสินะ ลูลู่เก่งที่สุด จำได้ด้วยว่าผมชอบนั่งติดริมหน้าต่าง
"เย้>_<" ผมร้องอย่างดีใจแล้วไปนั่งข้างลู่หาน โรงเรียนของผมเขาจัดให้นักเรียนนั่งเดี่ยวสลับกับนั่งคู่ในแต่ละปี ปีที่แล้วพวกเรา5คนอยู่กันคนละห้องเลยล่ะ คุณนายโฮห้องA หมินหมินห้องB ผมห้องC ลู่หานห้องDและโดโด้จังห้องE ปีนั้นนักเรียนต้องนั่งคู่และผมก็ได้มีโอกาสนั่งกับคนที่มันแอบชอบผมTOT มันเป็นฝันร้ายมากเลยล่ะ สาบานได้ไอ้คนที่นั่งข้างๆผมมันเคยท่องคาถาบ้าบอเพื่อให้ผมหลงรักมันทุกเช้า งี่เง่าสิ้นดี!ปีนั้นผมต้องมานั่งทนมันท่องคาถาทุกเช้า สาย บ่าย เลิกเรียน โฮๆๆTOT พูดแล้วก็ขนลุกแถมไอ้บ้านั่นกลิ่นตัวอย่างกับถุงเท้า พูดไปก็จะอ้วกเป็นกลิ่นถุงเท้าเลยT^T

ติ้งติ่ง~

โอ๊ะ!ไลน์มา-.-
ผมควักไอโฟน4sเครื่องน้อยๆของผมขึ้นมาว่าใครทักไลน์ผมมา โอ๊ะ!นั่นมัน..
'Park Chanyeol'
ชานยอลส่งข้อความมาหาผมงั้นหรอ รีบๆเปิดดูดีกว่า
'ไง เจอเพื่อนรึยัง' โอ้ะ!สงสัยเขาจะเป็นห่วงที่ผมบ่นว่าคิดถึงเพื่อนบ่อยๆ
'ฮะ ปีนี้เพื่อนสนิทของผมเขาอยู่ห้องเดียวกับผมทุกคนเลยล่ะฮะ>_<'
'ดีใจด้วยนะ'
'แล้วตอนนี้ชานยอลอยู่ไหนหรอ'
'ห้องเรียน'
'ฮะ ว่าแต่ชานยอลล่ะมีเพื่อนใหม่บ้างรึยัง'
'ยังไม่มี' เห!ชานยอลน่าจะมีได้แล้วสิ แต่ชานยอลเป็นคนเงียบๆนี่นาจะทำอย่างไงดีล่ะ
'เย้ย!ไม่ได้นะฮะ ทำไมชานยอลไม่ลองไปทำความรู้จักกับเพื่อนในห้องสักคนดูล่ะฮะ'
'อย่างนั้นหรอ'
'ฮะ ไปเลยๆได้แล้วมาบอกผมด้วยนะฮะ'
'ไม่เอาล่ะ ฉันไม่ชินกับเรื่องพวกนี้'
'ไม่เอาไม่ได้นะฮะ!'
'ทำไมล่ะ'
'ผมกลัวว่าชานยอลจะไม่มีเพื่อนนี่นา'
'กลัวทำไม ฉันก็มีนายอยู่นี่ไง'

ฉันก็มีนายอยู่นี่ไง..

หะ..หัวใจเต้นแรงTOT

'แต่ผมก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีนะฮะ' ดีนะที่แค่ข้อความถ้าเจอหน้ากันจริงๆผมคงทำอะไรไม่ถูก
'ไม่เป็นอะไรหรอก แต่นายมีเพื่อนสนิท4คนใช่มั้ย'
'ฮะ ทำไมหรอ'
'อีกหน่อยนายจะทิ้งฉันรึเปล่า นายมีเพื่อนสนิทตั้ง4คน'
'ไม่มีทางฮะ!ผมไม่มีทางทิ้งชานยอลหรอก สาบานได้เลย' ทำไมเขาถามผมแบบนี้ล่ะ
'แน่ใจนะ'
'แน่นอนสิฮะ พยอนแบคฮยอนสาบานได้เลยว่าจะไม่มีทางทิ้งปาร์คชานยอลไปตลอดชีวิต!!' ผมพิมออกไปด้วยสายตาที่มั่นคงและแน่วแน่สุดๆจนลู่หานเองก็มองผมด้วยความสงสัย ชานยอลเงียบไปสักพัก ทำไมเขายังไม่ตอบมาเลยล่ะ

ติ้งติ่ง~

อ๊ะ!มาแล้วๆ

'งั้นหรอ ไปแล้วนะ แล้วก็อย่าลืมคิดถึงฉันนะเพราะฉันก็จะคิดถึงนายเหมือนกัน บาย'

อย่าลืมคิดถึงฉันนะเพราะฉันก็จะคิดถึงนายเหมือนกัน
อย่าลืมคิดถึงฉันนะเพราะฉันก็จะคิดถึงนายเหมือนกัน
อย่าลืมคิดถึงฉันนะเพราะฉันก็จะคิดถึงนายเหมือนกัน
...
ตู้มมม!!

ฉันก็จะคิดถึงนายเหมือนกัน ฆ่าผมเลยเถอะปาร์คชานยอลTOT///

พักกลางวัน~

"นี่ๆทุกคนวันนี้เราไปกินกันที่ใต้ต้นไม้ต้นเดิมเหมือนเดิมมั้ย?" หมินหมินหันมาถาม
"เอาสิ ไปเลยโกๆเพราะตอนนี้ฉันหิวมากๆเลยล่ะ เนอะลูลู่" โดโด้จังหันไปถามคนที่กอดคออยู่
"อือ รีบไปกัน"
พวกเราสี่คนเดินออกจากห้องพร้อมกับถือกล่องข้าวไปด้วย จะว่าไปวันนี้ชานยอลจะทานอะไรนะ จะถูกปากรึ..เฮ้ย!! กล่องข้าวของชานยอล!!!
"เฮ้ย!!" ผมร้อง
"เฮ้ย!!อะไรหมาน้อย" หมินหมินร้องตามผมด้วยความตกใจ
"เดี๋ยวผมไปหยิบกล่องข้าวก่อนนะฮะ"
"แล้วนั่นไม่ใช่กล่องข้าวของนายหรอ"
"ใช่ฮะ แต่ผมมีอีกอัน" ว่าแล้วผมก็หันหลังกลับเข้าห้องเพื่อไปหยิบกล่องข้าวไซต์จัมโบ้ของชานยอลออกมา เกือบลืมไปแล้วมั้ยล่ะแบคฮยอน ดีนะที่นึกออกทันไม่งั้นชานยอลได้หิวตายแน่ๆ ผมเดินถือกล่องข้าวขนาดจัมโบ้ออกมา ทั้งสี่คนทองผมด้วยสายตาตะลึง แน่ล่ะฮะทุกคนคงจะคิดว่าผมจะเขมือบกล่องข้่าวสองกล่องนี่ แต่เปล่าฮะมันเป็นของชานยอลต่างหาก
"หมาน้อย นี่นายกินจุขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่O_O" คุณนายโฮถ่มด้วยความตกใจกับไซต์กล่องข้าวนี่ มันใหญ่ไงฮะ ใหญ่มากด้วย
"กล่องข้าวอันนี้ไม่ใช่ของผมฮะ" ผมตอบยิ้มๆ
"อ้าวแล้วของใครล่ะ?" ลู่หานถามบ้าง
"อ้อ มันเป็นของ..อ๊ะ!ชานยอล!!" ผมกำลังจะตอบลู่หานแต่สายตาก็เจอะกับชานยอลเข้าพอดี เขาหันมามองตามเสียงเรียกของผม ผมโบกมือให้เขาแล้ววิ่งเข้าไปหา เขาเองก็เดินมาทางผมด้วยความงงๆกับกลุ่มผู้ชายอีกสี่คน
"มีอะไรหรอ" เขาถาม
"พอดีเมื่อเช้าผมทำข้าวกล่องมาให้แล้วเอาไปให้ชานยอลที่บ้านแล้วหาชานยอลไม่เจอ แล้วพอมาโรงเรียนก็ลืมเอาให้ชานยอลอีก ตอนนี้ก็เจอชานยอลแล้ว อ่ะนี่" ผมอธิบายยิ้มๆแล้วยื่นข้าวกล่องไซต์มหึมาไปให้ชานยอล
"ขอบคุณนะ วันนี้นายทำอะไรหรอ( ' ')"
"ผมทำสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าน่ะ ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่า"
"ไม่หรอก ที่นายทำมันอร่อยทั้งหมดนั่นแหละ( ' ')"
"แฮะๆ ขอบคุณฮะ" เขินจังแฮะ แล้วหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะสังเกตเห็นผู้ชายสี่คนข้างหลังชานยอล
"แล้วพวกเขาคือ..?" ผมหันไปถามชานยอล
"เพื่อนที่รู้จักกันในห้องน่ะ( ' ')"
"ว้าว!จริงหรอฮะ ชานยอลมีเพื่อนแล้ว>_<" ผมเขย่าแขนชานยอลเบาๆก่อนจะยิ้มกว้างให้
"สวัสดีฮะ ผมพยอนแบคฮยอน เป็นเพื่อนของชานยอลฝากดูแลชานยอลเขาด้วยนะฮะ>_<" ผมปล่อยแขนชานยอลก่อนจะแนะนำตัวกับเพื่อนๆของเขา
"สวัสดีคร้าบบ ผมคิมจงแด แต่เรียกผมว่าเฉินก็ได้นะครับส่วนชานยอลไม่ต้องห่วงพวกเราจะดูแลมันเป็นอย่างดีเลย^-^" ผมหันไปยิ้มให้คนที่แนะนำตัวคนแรก เฉินหรอ เขาดูเป็นคนเฮฮาและอารมณ์ดีจังเลยนะแต่ทำไมประโยคหลังที่บอกว่าจะดูแลชานยอลกลับฟังดูเหี้ยมๆพิกล
"ผม เซฮุนครับ โอเซฮุน^-^" คนนี้ชื่อเซฮุนนี่เอง เคยเห็นหน้าหลายครั้งแล้วล่ะ เขาดูเป็นคนคล้ายๆชานยอลเลยชอบทำนิ่งๆแต่พอเห็นแบบนี้เขาก็ดูเป็นมิตรดีนี่นา
"คิมจงอิน ไค" หวาย ทำไมคนคนนี้น่ากลัวจัง เขามองหน้าผมแล้วพูดห้วนๆผมหันไปมองหน้าเขาแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ เขาดูผงะเล็กน้อยก่อนจะยิ้มตอบกลับมา ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรล่ะมั้ง
"เทา หวางจื้อเทา เรียกผมว่าเทานะ^-^" หวางจื้อเทา?คนจีนงั้นหรอ ผมเอียงคอด้วยความงงเล็กน้อย อาจจะใช่ก็ได้เพราะหน้าตาเขาก็ดูเจ็กๆด้วย
"ผมเป็นคนจีนน่ะครับ" สงสัยว่าเขาจะดูออกว่าผมกำลังสงสัย เลยไขกระจ่างเลย
"ฮะ ยินที่ได้รู้จัก" ดูเป็นมิตรกันทุกคนเลยนี่นาดีจัง ผมยิ้มให้ก่อนจะนึกได้ว่ายังมีอีกสี่คนที่เหลือรอผมอยู่ ผมวิ่งไปหาทั้งสี่คนที่เริ่มทำหน้าตาแบบนี้ -_- แล้วล่ะฮะ
"ส่วนนี่เพื่อนสนิทของเองฮะ" ผมเดินไปยืนข้างๆลู่หานก่อนจะแนะนำตัวให้
"ข้างๆผมชื่อว่า ลู่หาน เสี่ยวลู่หานจะเรียกว่าลูลู่ก็ได้นะฮะ ผมไม่ถือ ฮ่าๆๆ>O<" ลูลู่มองผมค้อนๆนิดนึงก่อนจะหันไปยิ้มให้กับคนตรงหน้า
"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก^--^" ลูลู่ของผมยิ้มหวานๆให้พวกเขาไป เย้ย!นางฟ้าออกโรงซะแล้ว
"คนต่อไปก็โดคยองซู ดีโอหรือโดโด้จัง จะเรียกแบบอันหลังก็ได้นะฮะผมไม่ถือเหมือนกัน"
"ฝากตัวด้วยครับ^-^"
"ต่อไปก็ คิมจุนมยอน ซูโฮหรือคุณนายโฮของผมเองฮะ เรียกแบบนั้นก็ได้ผมไม่ถืออีกเช่นเคย"
"สวัสดีครับ^-^"
"คนสุดท้าย คิมมินซอก ซิ่วหมินหรือหมินหมินของผมนั่นเอง เรียกแบบนั้นได้เลยผมไม่ถืออออ>O<"
"ซูโฮกับซิ่วหมินเป็นพี่น้องกันหรอ?" เฉินถามอย่างสงสัย
"เปล่าฮะ ไม่ใช่แค่นามสกุลเหมือนกันน่ะ" ผมตอบให้ก่อนจะก้มลงมองหน้าฬิกาข้อมือของตัวเอง เวลาก็เหลือตั้งเยอะ แค่ทานข้าวก็เหลือหรอกแต่ถ้านับเวลาคุยด้วยนี่สิ-.-
"งั้นผมขอตัวไปทานอาหารกลางวันก่อนนะฮะ แล้วพวกชานยอลจะมาด้วยกันมั้ย?" ผมหันไปถาม
"ไม่ล่ะ ตามสบายนายเถอะ( ' ')"
"งั้นผมไปแล้วนะ ไว้เจอกันตอนเย็นนะ" ผมโบกมือบ๊ายบายก่อนจะเดินไปแต่..

หมับ!

แขนของผมถูกชานยอลจับเอาไว้ทุกคนที่กำลังเดินไปถึงกับหยุดตามผม ชานยอลโน้มหน้ามาข้างๆหูของผมก่อนจะกระซิบเหมือนแค่ให้ได้ยินกันแค่สองคน
"วันนี้นายได้คิดถึงฉันรึเปล่า( ' ')"
"ชะ..ชานยอล!" ชานยอลเขามาถามบ้าอะไรกับผมเนี่ยTOT///
"ว่าไง คิดถึงฉันมั้ย( ' ')"
"คือ.."
"หืม?"
"คือผม.." ทำไมเขาเริ่มพูดเยอะแล้วล่ะ ไอ้ดีใจก็ดีใจหรอกแต่ถ้าพูดมากแบบนี้ผมไม่เอานะT^T!
"ว่าไง( ' ')"
"คือผม..แย้กก!ผมไม่รู้ปล่อยผมนะผมหิวข้าว>O<///" ผมไม่สามารถทนกับเหตุการ์ณแบบนี้ได้อีกต่อไป ผมโวยวายให้ชานยอลแต่ดูท่าเขาคงไม่ปล่อยหรอก ผมเลยผลักตัวเขาออกแล้วใช้แขนลากลูลู่ที่กำลังจับมือของโดโด้จังอยู่ ซึ่งโดโด้จังเองก็กำลังจับมือกับคุณนายโฮและคุณนายโฮที่จับมือกับหมินหมินอยู่ให้วิ่งตาม มันกลายเป็นขบวนรถไฟน้อยๆไปแล้วฮะ ทุกคนมองผมด้วยความงงๆแต่ผมไม่สนใจหรอก ผมสนแค่ว่าผมจะออกจากสถานการณ์นี้อย่างไงก็แค่นั้นแหละ ชานยอลนะชานยอล!จำไว้เลยT^T

ต้นไม้ต้นใหญ่~

"มีอะไรจะเล่ามั้ยจ๊ะหมาน้อย" พวกผมอยู่ใต้ต้นไม้ที่ประจำในการจัดการกับอาหารกลางวันของพวกผม นั่งได้ไม่เท่าไหร่ลูลู่ของผมก็ถามด้วยน้ำเสียงหวานๆปนบังคับ แงงง กลัวT^T
"แล้วจะให้ผมเล่าอะไรล่ะฮะ"
"พ่อตัวสูงที่ชื่อชานยอลอะไรนั่นของหมาน้อยไงล่ะ" คุณนายโฮเสริม
"เขาไม่ได้เป็นของผมสักหน่อย(. .////)" ผมพึมพัมคนเดียวเบาๆ ถ้าชานยอลเป็นของผมผมคงรู้สึกดี เย้ย!ไม่สิ รู้สึกดีอะไรกัน บ้าบ้าบ้าแบคฮยอนบ้า(>< )( ><)
"อะไรนะ?"
"ปะ..เปล่าฮะ ทุกคนอยากรู้เรื่องของผมกับชานยอลใช่มั้ย?" ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
"Yes!" แหม ตอบพร้อมกันเชียว-_-
"ก็ ผมเจอกับเขาครั้งแรกที่..."
จากนั้นผมก็เล่าทุกอย่างให้ทุกคนฟังไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกแปลกๆที่เพิ่งเกิดขึ้นก็ตาม ก็แหมแล้วคนเราจะมีเพื่อนสนิทไว้ทำไมล่ะฮะถ้าไม่ใช่มานั่งแลกเปลี่ยนความคิดและความรู้สึกน่ะ พอเล่าๆไปผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย มันดีกว่ามานั่งเก็บไว้คนเดียวจริงๆแหละนะ
"นี่หมาน้อย" หลังจากเล่าจบคุณนายโฮก็เรียกผมเป็นคนแรก
"ฮะ?"
"หมาน้อยชอบชานยอลใช่มั้ย?"
อึ้ง!!
"บะ..บ้า!คุณนายโฮถามอะไรผมน่ะฮะ>_<////" ไม่ใช่หรอก!ผมไม่ได้ชอบเขานะ ผมไม่ได้ชอบปาร์คชานยอลจริงๆนะ จริงๆนะ จริงๆนะ!
"ชอบใช่มั้ยล่ะ" คุณนายโฮถามผมด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าทุกคนกำลังยิ้มแปลกๆให้ผม มันเหมือนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างไงชอบกลT^T
"คือ..คือ.." ผมลุกลี้ลุกลนมือไม้สเปะสะปะไปหมด
"ว่าไงล่ะหมาน้อย~" คุณนายโฮเร่ง
"คือ..ผมผม..."
"ว่าไงจ๊ะ" ลูลู่เร่งอีกคน
"โฮะๆหมาน้อยของเราตอบไม่ได้หรอ" หมินหมินอีกคน
"ตอบเร็วๆสิหมาน้อย" โดโด้จังก็ด้วยหรอTOT
"คือผมผม...ผมไม่รู้ฮะทุกคนอย่าทำอย่างนี้สิผมกดดันนะTOT!!!"
"ไม่รู้นี่หมายความว่าอย่างไงเอ่ย~" หมินหมิน!
"ผมผม...ผมไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าอะไร แต่เวลาเขาเข้าใกล้ผมแบบนั้นใจผมก็เต้นเหมือนจะหลุดออกมา(. .///)" ผมไม่รู้ว่าแบบนั้นเขาเรียกว่าชอบรึเปล่า ขอให้ไม่ใช่ทีเถอะT^T
"..." ทุกคนมองหน้าผมสลับกับมองหน้ากันเอง
"เฮ้ออ!หมาน้อยของเราได้เรื่องแล้วไง" คุณนายโฮพูด
"แหม น่ารักจริงๆหมาน้อยใครเนี่ย>w<" ลูลู่พูดจบก็ดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหัวไปมา
"ได้สนุกแน่งานนี้ หึึๆ-.,-" หมินหมินกับโดโด้จังพูดพร้อมกัน
"เอ๋? อะไรกันหรอฮะ?" ผมถามอย่างงๆ
"นี่หมาน้อย นายใจเต้นเวลาเขาเข้ามาใกล้ๆนายใช่มั้ย" คุณนายโฮถาม
"ฮะ"
"รู้สึกเขินจนทำอะไรไม่เป็น จนอยากหนีใช่มั้ย" คุณนายโฮพูดต่อ
"ฮะ"
"งั้นก็ยอมรับซะเถอะว่าหมาน้อยน่ะชอบชานยอล"
"TOT!!"
"แต่อย่าเพิ่งตกใจไป มันคือการชอบระยะแรก"
"ระ..ระยะแรก?"
"ใช่ เหมือนการป่วยนั่นแหละตอนนี้นายกำลังป่วยระยะแรก"
"แล้วต่อจากนั้นล่ะฮะ?" ต่อจากนี้จะเป็นอะไรอ่ะ นี่ถ้าระยะสุดท้ายผมจะไม่ตายเอาหรอTOT!
"ระยะต่อไป นายก็จะรู้สึกว่าไม่อยากห่างเขาไปอยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลา"
"งั้นผมก็ต้องเป็นระยะที่สองสิฮะ เพราะผมอยากอยู่ห้องเดียวกับเขานี่นา"
จะว่าไปไอ้อาการชอบๆที่เป็นระยะเนี่ยก็น่าสับสนเหมืือนกันนะฮะ เยอะแยะวุ่นวายแล้วซับซ้อนไปหมดเล่นเอาผมงงกันไปข้างเลย ตอนนี้คุณนายโฮกำลังอธิบายให้ผมฟังทีละขั้น คุณนายโฮบอกผมว่าการที่ผมอยากอยู่ห้องเดียวกับเขามันยังไม่ใช่ระยะที่สอง เพราะว่ามันเป็นธรรมดาของคนที่อยู่ใกล้กันบ่อยๆแต่ถ้าเป็นระยะที่สองคือผมจะอยากอยู่กับเขาตลอดเวลาทุกเช้า สาย บ่าย เย็นส่วนระยะที่สามคือผมไม่อยากให้เขาไปยุ่งกับใครเลย ผมจะอยากให้เขายุ่งกับผมแค่คนเดียว มันฟังดูน่ากลัวเนอะTOT แต่อันต่อไปนี่น่ากลัวสุด ระยะสุดท้ายถ้าผมตกอยู่ในระยะสุดท้ายผมก็จะยากเกินที่จะเยียวยา คุณนายโฮบอกว่าผมจะเริ่มรู้สึกเจ็บปวดที่ใจเวลาผมเห็นเขาอยู่กับคนอื่นจากที่ไม่ชอบจะกลายเป็นเจ็บปวด จากที่อยากให้เขาอยู่กับผมคนเดียวจะกลายเป็นอยากครอบครอง ถ้าผมสมหวังกับเขาอาการเจ็บปวดจะหายไปแต่ถ้าไม่ ผมจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้...
ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้ล่ะ ผมยังไม่อยากตายนะTOT!!

"อึก!น่า..น่ากลัวจังเลยฮะ ทำอย่างไงผมถึงจะไม่ตกอยู่ในระยะสุดท้ายล่ะฮะT^T"
"ทำใจไง" คุณนายโฮตอบอย่างสบายอารมณ์ ทำใจ?ทำใจไม่ให้ชอบเขาน่ะหรอ มันยากมากนะฮะT^T
"แต่มันยากใช่มั้ยล่ะที่จะทำใจไม่ให้รู้สึกแปลกๆกับใครคนหนึ่งน่ะ" ลูลู่พูด
"ถ้าเป็นอย่างนั้นเราก็ต้องทำใจยอมรับมันนะ" ต่อด้วยหมินหมิน
"การชอบคนใครสักคนมันก็ไม่ได้แย่อะไรนักหรอก อย่ากลัวไปเลยหมาน้อยลองทำตามความรู้สึกของตัวเองสิ เผลอๆนายอาจจะไม่จำเป็นต้องตกอยู่ในระยะสุดท้ายก็ได้นะ" และโดโด้จัง
"งืออ แต่ผมกลัวนี่นาผมกลัวว่าตัวเองจะต้องเจ็บปวดT^T" ผมบอกอย่างโอดครวญ ก็ผมกลัวจริงๆนี่นาผมอาจจะไม่หายก็ได้ถ้าผมต้องเจ็บปวดจริงๆ บางทียาที่จะเยียวยาผมนอกจากเขาอาจจะไม่มีแล้วก็ได้T^T
"ไม่งั้นเขาจะเรียกว่ารสชาติของชีวิตหรอจ๊ะหมาน้อย>_O"
"แต่ผมกลัวจริงๆนะลูลู่ ผมอาจจะไม่หายเจ็บปวดก็ได้"
"ไม่ต้องห่วง หมาน้อยยังมีพวกเราอยู่นี่นา"
"ช่ายยยย ลองดูสักตั้งสิหมาน้อยครั้งแรกของหมาน้อยเลยนะลองดูสิ!"
"คุณนายโฮ หมินหมินT^T"
"น่านะ หมาน้อยพวกเราเอาใจช่วย"
"โดโด้จัง.." ผมหันไปมองทุกคนก่อนจะก้มหน้าลงอย่างใช้ความคิด ผมจะเอาอย่างไงดีนะถ้าผมไม่สมหวังล่ะ แต่นี่มันก็ครั้งแรกนี่นาอีกอย่างผมเพิ่งเริ่มชอบเขาระยะแรกเองจะจะเป็นอะไรไปเล่า ระยะแรกยังพอมีทางรักษา เผลอๆนานๆไปผมอาจจะไม่ชอบเขาแล้วก็ได้
"อะ..อื้อ ผมจะลองดูฮะ(. .///)"

อีกด้านหนึ่งของชานยอล~

"วันนี้หมินหมินที่รักของกูยังน่ารักอีกตามเคยเลยว่ะ*O*"
"ถุ้ยย!!สู้โดโด้จังของกูไม่ได้หรอกเว้ย โดโด้จังของกูเริ่ดที่สุด!"
"ปากดีนะมึง อย่าให้เห็นนะว่ามึงมายุ่งกับหมินหมินของกูอ่ะไม่งั้นกูกระทืบมึงลงกองขี้ควายแน่-_-+"
"กูจะไปยุ่งทำไม โดโด้จังของกูน่ารักตลอดเวย์ว่าแต่มึงเถอะ มาเรียกมงมงหมินหมิน ขนลุก!"
"อะไรของมึง!ที่มึงล่ะ อะไรนะ โดโด้จัง?ถุ้ย!ก็เรียกเหมือนกันแหละว่าแล้สก็อย่าคิดว่ากูไม่ๆด้ยินนะที่มึงพูดน่ะ"
"อะ..อะไรกูพูดอะไร!"
ผมกำลังนั่งมองไอ้เพื่อนสองตัวมันทะเลาะกัน ไคกับเฉินกำลังทะเล่ะกันเรื่องที่ว่าระหว่างซิ่วหมินหรือหมินหมินของไอ้เฉินกับดีโอหรือโดโด้ของไอ้ไคจะน่ารักกว่ากัน ผมว่าไม่เห็นจำเป็นต้องเถียงกันเลยเพราะต่างคนต่างมุมมองจะแย้งกันไปเพื่ออะไร หนวกหูผมชะมัด
"แหมมม โดโด้จังของจงอิน ฟังแล้วกูอยากจะอ้วกเป็นภาษาอิหร่าน!"
"ละ..แล้วทำไม มึงจะทำไม!"
"กูหมั่นไส้ไงโว้ยยย!"
"แล้วทีมึงล่ะไอ้เฉิน มึงก็.."
"พวกมึง!หนวกหูน่า" เทาพูดขัดสงครามของสองคนนี้ สงสัยจะหนวกหูพอๆกับผมและเซฮุน เพราะหน้าไอ้เซฮุนมันเป็นแบบนี้ครับ-_-^
"ชิ! เออไอ้เอ๋อ มึงจะไม่บอกเพื่อนมึงหน่อยหรอว่ามึงกับพวกกูเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแถมพ่อแม่พวกเรายังซี้กันอีก" ไคพูด
ครับพวกผมกับมันเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วจะว่าเป็นเพื่อนตายกันก็ได้ แต่เพราะผมต้องย้ายไปเรียนต่างประเทศเพราะธุรกิจของครอบครัวทำให้ผมต้องไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่ม.1แล้วผมก็เพิ่งกลับมาที่นี่ แต่ผมกลับมาคนเดียวเพราะแม่ของผมเขาติดใจที่นั่นแล้ว ส่วนที่ผมมาเรียนที่นี่ได้ก็เพราะไอ้จงอินมันชวนผมมานั่นแหละครับ
"ไม่ต้องหรอก( ' ')"
"ทำไมวะ มึงก็เห็นไม่ใช่รึไงว่าเขาดูเป็นห่วงมึงอ่ะ" ไอ้เฉินพูดต่อ
"กูว่าน่ารักดี( ' ')"
"คนนี้มึงจอง?" เซฮุนถาม
"( ' ')" ผมแค่มองหน้ามันเฉยๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"สงสัยคนนี้แม่งจอง เพราะคนอย่างไอ้เอ๋อติดใจใครยาก" เทาพูดแล้วหัวเราะ
"พวกมึงสองคนล่ะ( ' ')"
"ลูลู่"
"คุณนายโฮ"
พวกมันสองคนตอบอย่างไม่คิดอะไร หาดูยากที่เพื่อนผมจะสนใจใครตั้งแต่แรกเจอแบบนี้ แต่ไอ้เฉินพูดเหมือนกับว่ารู้จักกันมาตั้งนานแล้วนี่นา
"เฉิน( ' ')"
"วอทซับ?"
"มึงรู้จักหมินหมินมาก่อนหน้านี้แล้วหรอ( ' ')"
"ถั่วต้วมมม ตั้งแต่ม.1แล้วคร้าบบ"
"อ้อ( ' ')"
"ทำไม อย่าบอกนะว่ามึงสนใจหมินหมินของกู-_-+"
"เปล่า กูก็แค่สงสัยว่าทำไมมึงดูรู้จักเขามานาน( ' ')"
"ธรรมดา เพราะกลุ่มของหมินหมินของกูเขาดังมากในโรงเรียน"
"หรอ( ' ')"
"ใช่ แล้วกลุ่มกลุ่มนั้นยังมีคนจ้องจะแดกเยอะซะด้วย กูจะแย่เพราะคู่แข่งแม่งเยอะนี่แหละ-_-"
"จะว่าไปกูก็เครียด โดโด้จังของกูวันก่อนมีไอ้ห่าลากตัวไหนไม่รู้แม่งมาสารภาพรัก กูไปเห็นพอดีโครตปวดใจT_T" จงอินโอดครวญ
"ลูลู่ของกูมีจดหมายสิบกว่าฉบับในตู้ล็อกเกอร์-_-" ตามด้วยเซฮุน
"คุณนายโฮของกูมีคนมาแอบถ่าย=_=" และซโฮู
แสดงว่าแบคฮยอนของผม(?)รอดใช่มั้ย( ' ')
"อย่าดีใจไปไอ้เอ๋อ แบคฮยอนของมึงปีที่แล้วเจอถ่องคาถาเมียหลงผัวหลงใส่ตั้งแต่เช้ายันเลิกเรียน-_-"
"งั้น..หรอ=_="
"ไงล่ะมึง กูบอกแล้วว่ากลุ่มนั้นเขาดังจริงคู่แข่งแม่งเยอะ!"
"กูไม่สนใจหรอก( ' ')" ผมบอก
"เพราะกูจะทำให้เขารักกูให้ได้"

รายงานโดย ปาร์ค ชานยอล สวัสดีครับ( ' ')/

------------------------------------------
Talk time :
   แฮ่ๆอัพลงอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่ว่าแต่งเร็วปานสายฟ้าหรอกแต่ไรต์แต่งไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
จะพยายามอัพเร็วๆเพื่อรีดเดอร์นะค้าบ แม้อาจจะไม่มีใครติดตาม=_=;; แต่ไรต์อยากอัพอยากให้ทุกคนอ่าน อย่างไงก็ฝากหน่อยน้า เม้นติชิมด้วยนะจิบิ=3= สำหรับวันนี้ ฝันดีทั้งคืนค่ะ




Duck- Fly