คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Cooking Love [chanbaek] : 1
1
ตอนนี้ผมถูกอัญเชิญมาจากบ้านแสนรักแล้วล่ะฮะทุกคน เหตุผลหรอ ก็มาม๊าเขาอายเลยกลบเกลื่อนด้วยการโมโหแล้วโยนผมออกมา โชคดีนะผมโซ้ยลาซานย่าสุดอร่อยเสร็จแล้วน่ะไม่งั้นผมคงหิวตายแน่ๆเลย-_-; ผมเดินอยู่ในสวนสาธารณะขนาดกว้าง(มากๆ)ของหมู่บ้าน ข้างๆสวนสาธารณะก็มีสโมสรเอาไว้ให้คนว่าย้ำ เล่นเทนนิส บาส หรืออะไรที่ทันเกี่ยวกับกีฬาและการออกกำลังกายน่ะนะ เช้าๆอย่างนี้อากาศก็ดีเหมือนกันแฮะ ลมพัดเย็นสบาย รู้สึกสดชื่นจังเลย ขอรับออกซิเจนให้เต็มปอดหน่อยเถอะ>O<
ซูดดด
ฮ้าาา..
พลั่ก!!
"อ่อก!" ทรุดในทันทีทันใดเลยฮะ
นี่มันอะไรกันเนี่ยTOT~
ขณะที่ผมกำลังจะรับออกซิเจนอย่างเต็มปอดก็มีร่างร่างหนึ่งมาชนผมเข้าอย่างจังเลย นี่มันเจ็บมากเลยนะ ผมก็ยิ่งตัวเล็กๆและแสนบอบบางอยู่ด้วย หัดระวังกันบ้างเซ่T^To
สภาพผมตอนนี้นอนกองกับพื้นเลยครับ ย้ำว่านอนกองเลยนะ ผมค่อยๆยันตัวขึ้นมาและสะบัดหัวไปมาเหมือนเรียกสติ เล่นเอามึนเลยนะเนี่ย!ขอผมดูหน้าคนชนหน่อยเถอะ-_-^
"เฮ้!เมื่อกี้น่ะ...เฮ้ยO_o!!" ผมหันไปนหาคนที่ชนผมแต่ก็ต้องตกใจเพราะคนที่ชนผมเขามีสภาพไม่ต่างจากผมตอนแรกสักเท่าไหร่ นั่นคือนอนกองกับพื้นหญ้าอย่างไงล่ะฮะ มันจะไม่เป็นอะไรหรอกถ้าคนที่นอนเขาจะลุกขึ้นมาแต่นี้เขาเล่นนอน(เกือบ)นิ่งแถมยังมีเหงื่อโชกตัวอีกต่างหาก เย้ย!!นี่เขาจะตายมั้ยอ่ะTOT;;
"เฮ้ นายๆเป็นอะไรรึเปล่า" จากจะด่ากลายเป็นผมต้องมาถามอาการหมอนี่แทนงั้นเรอะ-_-
"...อือ"
"นี่นาย เป็นอะไรไป เฮ้!" ผมเขย่าตัวเขา
"...อืม"
"เฮ้ๆตื่นก่อนๆ นี่!"
"...หิว"
"ฮะ?" อะไรนะ?หมอนี่บอกว่าอะไรนะ=O=?
"...หิว...หิวข้าว"
"ผมไม่มีข้าวหรอกนะฮะ เฮ้!"
ฟุ่บ!
...
เขา...สลบไปแล้วอ่ะ=_=
แล้วต่อไปผมควรจะทำอะไรดีเนี่ย ผมหันมองมองขวาก่อนจะหันมาทางเขา ผู้ชายผิวขาวที่อยู่ในชุดนักบาส ผมสีทองๆออกบลอนด์ฟูๆ นี่ขนาดเป็นลมเขายังดูดีจังนะ ผมค่อยๆแบกเขาขึ้นมา มันลำบากมากๆเลยล่ะสำหรับคนตัวเตี้ยอย่างผม และตัวของเขาเองก็สูงใช่ย่อยนี่เปรตหรือคนกันฮะบอกผมทีT^T
ผมค่อยๆกึ่งแบกกึ่งลากเขามาที่ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนึง ตัวเขารู้สึกจะร้อนๆนะ ผมสัมผัสได้จากไอร้อนจากตัวเขาผมวางลงบนพื้นหญ้า จัดท่าให้นั่งพิงกับต้นไม้และผมก็นั่งข้างๆเขาเพื่อพักเหนื่อย แหม ถ้าทุกคนมาเห็นสภาพตอนผมพาเขามาที่นี่ล่ะก็คงหัวเราะน่าดูคนตัวเตี้ยแสนบอบบางอย่างผมมาแบกไอ้โย่งที่ไหนก็ไม่รู้ คิดแล้วอนาถตัวเองฮืออU_U
ตุ้บ!
"เอ๋อ?" ผมรู้ถึงน้ำหนักที่ไหล่ และผมก็พบว่าเป็นหัวของคนที่อยู่ข้างๆผมไหลมาซบกับไหล่ของผมพอดี-_-/// เอ่อ...แปลกๆแฮะมีคนมาซบไหล่ถึงฝ่ายนั้นเขาจะหมดสติอยู่ก็เถอะ ผมค่อยๆจับหัวเขากลับไปทางเดิมแต่มันก็ไหลกลับมาหาไหล่ของผมอีกรอบและ...
ตุ้บ!
คราวนี้ไหลมานอนตักของผมเลยฮะ! หนักกว่าเมื่อกี้อีกนะเนี่ยรู้สึกจั๊กจี้ชะมัดเลยเวลามีใครมานอนตักเนี่ย>_<// หมอนี่คนแรกเลยนะฮะที่มานอนตักผม
"คิก!แกดูคู่นั้นสิ น่ารักจังเลยเนอะ>_<"
"ไหนๆ..อร๊ายยย นอนหนุนตักกันน่ารักเชียวเห็นแล้วเขินแทนชะมัด>_<////"
อร๊ายยย-O-;; นี่เขาคิดว่าผมกับหมอนี่เป็นแฟนกันหรอเนี่ยT^T
"ฝ่ายที่ให้นอนหนุนตักน่ารักเชียวนะแก จิ้มลิ้มจริงๆเลย"
"ฝ่ายนอนก็หล่อ พาฉันไปทีรัศมีความหล่อทิ่มตา*O*"
ผมได้แต่มองดูผู้คนที่เดินผ่านพวกเราแล้ววิพากษ์วิจารณ์ด้วยความอายนิดๆ ก็แหมจะทำไงได้ล่ะฮะผมกับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้อยู่ในท่าแบบนี้นี่นา ไอ้คนนอนหลับมันไม่รู้เรื่องอะไรหรอก แต่ไอ้คนที่ไม่ได้หลับสิฮะ รับคนเดียวเต็มๆแต่จะให้ปลุกเขาก็ไม่ดีหรอกฮะเพราะดูเหมือนคนที่หลับหมดสติจะเป็นไข้ ตัวร้อนแถมยังหน้าแดงๆอีกต่างหาก เหงื่อท่วมตัวอย่างกับเพิ่งไปเล่นกีฬามาอย่างนั้นแหละ ผมว่าเขาต้องออกมาเล่นบาสทั้งๆที่เขายังไม่สบายอยู่แหงๆเลย-^-
2ชั่วโมงผ่านไป~
ผมว่าขาของผมต้องพิการไปแล้วแน่ๆ ชาแบบไม่ต้องถามเหตุผลเลย เมื่อไหร่เขาจะตื่นนี่นอนทับขาผมมา2ชั่วโมงแล้วนะ มันนานมากรู้มั้ยขาของผมมันชาไปหมดแล้วเนี่ย โอยยยTOT~
และเหมือนสวรรค์รับรู้ว่าผมกำลังแย่ ในที่สุดเขาก็ตื่น เย้!!
"อืม..." คนที่นอนหนุนตักของผมส่งเสียงครางในรำคอก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้น
"โอ้ยยย ในที่สุดก็เป็นอิสระสักทีเราT^T"พอเขาลุกปุ๊ปผมก็ร้องปั๊ป มันชาจนปวดแล้วนี่นาT^T คนข้างๆผมขยี้ตาเบาๆก่อนจะหันหน้ามาทางผม
"( ' ')"
"ปวดขาชะมัด เห็นทีงานนี้นวดยาวเลย"
"คือ..."
"มีอะไรหรอT^T/"
"มันเกิด...อะไรขึ้นหรอ" เขาจำอะไรไม่ได้เลยสินะ
"มันไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่นายกับผมเราเดินชนกันแล้วนายก็เป็นลมหมดสติเพราะพิษไข้ผมเลยพานายมานอนที่นี่ไงล่ะฮะ"
"นอนตัก?"
"ฮะ นายน่ะนอนตักผมตั้ง2ชั่วโมงจนขาชาจนปวดไปแล้วเนี่ยTOT" ว่าแล้วผมก็นวดๆ
"งั้นหรอ.."เขามองหน้าผมและเลื่อนสายตามามองที่ขาก่อนจะเอื้อมมือมานวดขาที่ผมกำลังนวดอยู่
"เฮ้ๆนายทำอะไรน่ะ"
"นวด"
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมทำเองได้" ผมโบกมือห้ามเขายกใหญ่ ให้คนอื่นมานวดขาผมมันจั๊กจี้นะ>_<
"อยากช่วย"
"แต่ผม..."
"ขอบคุณนะ"
"เอ๋?"
"ขอบคุณที่ให้นอนตัก มันนุ่มมากเลยล่ะ( ' ')"
"ฮะ...ฮะ(. .///)" แอบเขินเบาๆแฮะ
"(_ _)"นวดๆ
"..."
"(_ _)"นวดๆ
"..."
"(_ _)"นวดๆ
"เอ่อ..." ทำไมผมรู้สึกว่าเขาจริงจังกับการนวดขาผมจังนะ=_=;
"(_ _)"นวดๆ
"คือ.."
"(_ _)"นวดๆ
"พะ...พอแล้วฮะ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว"
"งั้นหรอ"
"ฮะ อึ้บ!" ผมเด้งนัวลุกขึ้นอย่างรวเร็ว ก้มลงปัดเศษหญ้าที่ติดตามกางเกงก่อนจะหันไปมองผู้ชายที่นั่งข้างๆแล้วส่งมือให้
"ลุกขึ้นไหวมั้ยฮะ จับมือผมสิฮะ^-^/"
"( ' ')"
"^-^/"
หมับ
เขามองที่มือของผมก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือมาจับ
"ขอบคุณอีกครั้งนะ"
"ไม่เป็นไรฮะ ผมแบคฮยอน พยอนแบคฮยอน^-^" ผมแนะนำตัวเองและส่งรอยยิ้มที่เป็นมิตรไปให้
"...ชานยอล"
"ฮะ?"
"ชานยอล ปาร์คชานยอล"
"อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะปาร์คชานยอล>_<"
"นายเรียกแค่ชานยอลเฉยๆก็ได้"
"งั้นชานยอลก็เรียกผมแค่แบคฮยอนก็แล้วกันนะฮะ"
"( ' ')" เขามองผมสักพักก่อนจะหันหลังเดินนำหน้าผมไป ผมว่าท่าเดินเขาดูแปลกๆนะเหมือนคนจะล้มไม่ล้มแหล่ ผมรีบวิ่งตามเขาไปก็ไม่เข้าใจหรอกว่าจะตามเขาไปทำไมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมอยากตามเขาไปก็เท่านั้นเอง
วืด
"เฮ้ย!ชานยอล เป็นอะไรรึเปล่าฮะ" เมื่อกี้ผมตกใจสุดขีดเมื่อพบว่าชานยอลกำลังจะล้ม เฮ้ๆอาการน่าเป็นห่วงนะเนี่ย ถ้าผมมาจับไว้ไม่ทันมีหวังๆด้นอนกองกับพื้นหญ้าอีกแหงๆ เฮ้อ-_-;
"อ่า ไม่เป็นไรๆ" เขาพูดและสะบัดหัวไปมาเหมือนเรียกสติ ผมไม่เชื่อหรอกว่าชานยอลจะไม่เป็นอะไรน่ะ-^-
"ไม่เชื่อหรอกฮะก็เห็นๆอยู่ ชานยอลไหวมั้ยฮะ"
"น่าจะ-_-;;" เหงื่อเขาเริ่มเยอะอีกแล้ว
"ไม่ไหวๆชานยอลทานอาหารรึยังฮะ แล้วยาล่ะ ก็รู้ว่าเป็นหวัดทำไมยังจะมาเล่นบาสอีกนะไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ"
"เอ่อ..-_-;"
"ว่าไงล่ะฮะ-_-^"
"ยัง"
"บ้านชานยอลอยู่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง ถึงบ้านก็รีบทานข้าวและยาซะนะฮะถ้าเป็นหนักจะเป็นเรื่องเอา"
"...ไม่มี"
"ฮะ?" เขาพูดๆให้จบประโยคเลยไม่ได้หรอ ทำไมเขาพูดน้อยอย่างนี้นะ=_=!
"ไม่มีข้าว"
"ฮ้า?แล้วปกติชานยอลทานอะไรล่ะฮะเนี่ย!" ไม่มีข้าวแล้วไอ้คนที่ิอยู่ด้านหน้านี่มันอยู่มาได้ไงวะฮะTOT
"อาหารสำเร็จรูป( ' ')"
"เย้ยย ไม่ได้นะฮะ งั้นไปที่บ้านผมกันเดี๋ยวผมให้มาม๊าทำให้เอง"
"เกรงใจ"
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ ไปกันเถอะแล้วก็จับมือผมไว้นะฮะเดี๋ยวจะลืมอีก-O-/"
"..."
เมื่อเห็นว่าเขานิ่งผมก็เลยถือวิสาสะไปจับมือเขาแล้วจูงให้เดินตามผมมา เขาไม่ได้ขัดขืนอะไรผมเลยซึ่งนั่นมันก็ดีแล้วแหละเพราะผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยลากคนตัวสูงอีก ผมจูงมือเขามาที่บ้านผมซึ่งมันก็ไม่ได้ไกลอะไร ว่าแต่บ้านชานยอลอยู่ไหนนะ มาเล่นบาสที่นี่แสดงว่าต้องอยู่ในหมู่บ้านนี้แน่เลยสิ
"บ้านชานยอลอยู่แถวนี้รึเปล่าฮะ"
"อืม"
"จริงหรอ หลังไหนฮะใกล้ๆบ้านผมรึเปล่านะ"
"ก็อาจจะนะ"
"เอ๋...อ๊ะถึงบ้านผมแล้วฮะ>_<" ผมวิ่งเข้าไปในบ้านโดยจูงมือของชานยอลตามมาผมเปิดประตูบ้านเข้าไปก็เจอมาม๊ากับคุณป๊ากำลังจะเดินออกมา
"มาม๊า แบคฮยอนกลับมาแล้ว>O<"
"อ้าวแบคฮยอน มาพอดีเลยนี่ม๊ากับป๊ากำลังจะออกไปข้างนอกกันน่ะ"
"เอ๋ ไปไหนฮะมาม๊า?" ผมเอียงคอถามมาม๊า นี่จะทิ้งผมไปไหนเนี่ย
"ไปเดตไงจ๊ะ^-^" และคุณป๊าก็โผล่หน้ามาตอบคำถามของผมแทนมาม๊า เย้ย!อะไรกันนี่จะทิ้งผมเพื่อไปสวีทกันอย่างนั้นหรอ>_<
"จะทิ้งผมไปสวีทกันอย่างนั้นหรอฮะ-^-"
"นานๆทีน่าแบคฮยอน โอ๊ะ!แล้วนั่น..?" คุณป๊าที่กำลังคุยกับผมก็ไปสะดุดตากับชานยอลที่ยืนเงียบมาสักพัก ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าเอาเขามาด้วย-_-;;
"อ้อ เพื่อนแบคฮยอนเอง ชื่อปาร์คชานยอล ผมไปเจอเขาตอนเป็นลมน่ะฮะ"
"ว้ายตายจริง เป็นอะไรมากรึเปล่าชานยอลลูก" มาม๊าของผมผู้มีจิตใจเป็นนางฟ้าเดินมาถามชานยอลด้วยความเป็นห่วง
"เอ่อ..สวัสดีครับ ผมปาร์คชานยอลฝากตัวด้วยครับ(_ _)" เขาโค้งอย่างมีมารยาท
"จ่ะ แม่เป็นแม่ของแบคฮยอนเรียกว่าคุณน้าก็ได้นะจ๊ะ ส่วนตาแก่ที่ยืนหล่ออยู่ตรงนั้นก็เป็นคุณพ่อของแบคฮยอน เรียกว่าคุณลุงแล้วกันนะจ๊ะ"
"ครับ"
"แล้วชานยอลบ้านอยู่ไหนหรอจ๊ะ?" มาม๊าผมถาม
"หลังนั้นครับ \(' ' )" ชานยอลหันไปชี้บ้านข้างๆ อ้อ..อยู่บ้านข้างนี่เอง
บ้านข้างๆ..
บ้านข้างๆ...
บ้านข้างๆ!!
"อ้าว อยู่ใกล้กันแค่นี้เองนี่นา ดีจังแบคฮยอนจะได้มีเพื่อนเล่นแถมยังมีเพื่อนบ้านด้วยแฮะ>_<"
"ครับ"
"แล้วน้าต้องเอาของฝากอะไรไปให้รึเปล่านะ อืม..."
"ไม่ต้องหรอกครับ พ่อแม่ของผมท่านอยู่ที่อเมริกาผมอยู่ที่นี่คนเดียวครับ( ' ' )"
"อ้าวแล้วพวกเรื่องเสื้อผ้า อาหาร?" ผมเหลือบหันไปมองคุณป๊าซึ่งตอนนี้ทำหน้าแบบนี้แล้วครับ -_- คงจะเบื่อมากเลยสินะฮะ ฮ่าๆ
"พวกเรื่องความสะอาดแม่บ้านทำฮะ แต่อาหารผมต้องทำเองแต่ผมทำอาหารไม่เป็นเลยต้องพึ่งพวกอาหารสำเร็จรูปแทน"
"แบบนี้จะไปๆด้รสชาติอะไรล่ะเนี่ย ไม่ได้การแล้วชานยอลต่อไปนี้ชานยอลต้องมาทานอาหารที่บ้านน้านะลูก"
"แต่ผม..."
"ไม่แต่อะไรทั้งนั้นแหละ น้าไปก่อนนะ แบคฮยอนดูแลชานยอลดีๆนะลูกเดี๋ยวซื้อของมาฝากนะจ๊ะ"
"ฮะ คุณป๊ารอแย่แล้วล่ะผมเห็นนะคุณป๊าทำหน้าตา -_- แบบนี้ตลอดเลยฮ่าๆๆ>O<"ผิดมั้ยฮะเผาคุณป๊าตัวเอง
"แบคฮยอน! เชอะม๊าไปได้แล้วป๊ารอนานแล้วนะ-^-"
"ป๊าไม่เห็นรึไงว่าม๊าคุยกับเพื่อนของลูกอยู่น่ะ-_-*"
"จะไปไม่ไปฮะม๊า-_-^" คุณป๊าเริ่มงอแงใส่ม๊าแล้วสิ น่ารักจังเลย>_<
"อะไรเนี่ยป๊า เร่งจังเลยเป็นอะไรฮะ!"
"หึง!!"
"O_O!" ม๊า
"O_o!" ผม
"-_-;;" ชานยอล
"เชอะ ป๊าไม่รอม๊าแล้วป๊าไปล่ะ-^-*" ว่าจบป๊าก็กอดอกเดินเชิดผ่านไปเลย ป๊าหึงมาม๊ากับ...ชานยอลเนี่ยนะ? คุณป๊าของผมหึงมาม๊ากับชานยอลฮะทุกคน-()-! มาม๊านี่หน้าแดงใหญ่เลย ผมสะกิดมาม๊าให้วิ่งตามคุณป๊าไป จนตอนนี้ทั้งบ้านก็เหลือแค่ผมกับชานยอล
"ครอบครัวนายนี่น่ารักดีนะ(' ' )" ชานยอลหันมาบอกผม
"ขอบใจ ไปห้องอาหารกันฮะเดี๋ยวผมทำอาหารให้" ผมจูงมือของชานยอลที่ยังไม่ได้ปล่อยไปที่ห้องอาหาร แล้วให้เขานั่งรอไปก่อน เอ ว่าแต่ผมจะทำอะไรดีเนี่ย
"ชานยอลอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยฮะ"
"อะไรก็ได้"
"เอ ไอ้อะไรก็ได้เนี่ยผมก็ทำไม่เป็นด้วยสิ"
"..."
"ฮะๆผมล้อเล่นหรอกครับ-_-;;" อะไร ทำไมเขาไม่มีอารมณ์ขันบ้างล่ะ
"-_-;;"
1ชั่วโมงผ่านไป
"มาแล้วฮะ รอนานมากมั้ยฮะ>O<"
"นาน" ตรงจัง-_-;;
"ขอโทษฮะขอโทษพอดีผมทำอาหารชุดมาให้ชานยอลน่ะฮะ"
"อาหารชุด?"
"ทาด๊าา~ ซุปครีมเห็ด ไก่ทอดกอร์ดองเบลอ มันฝรั่งทอด พายแอ๊ปเปิ้ล วานิลาซอส"
"เยอะจัง-_-;;"
"ถือว่าเป็นการต้อนรับอย่างไงล่ะฮะ แล้วเครื่องดื่มชานยอลจะรับเป็นอะไรดีฮะ?"
"ขอน้ำเปล่าก็พอ"
"เย็นมั้ยฮะ เอแต่ว่าไม่เย็นดีกว่านะเพราะชานยอลไม่สบายนี่นา"
"แต่อาหารนายมันมันนะ-_-;;"
"เออนั่นสิ งั้นน้ำเย็นก็แล้วกันถือว่าวันนี้ต้อนรับแล้วกันเนอะ>O<" ผมเดินไปที่ตู้เย็นหยิบแก้วน้ำใบใหม่ที่เพิ่งซื้อมาลายยีราฟมามาเทน้ำให้ชานยอล จะว่าไปชานยอลก็เหมือนยีราฟเลยเนาะเตี้ยกว่าคุณป๊าของผมไม่เท่าไหร่เองทำไมผมถึงไม่ได้ความสูงคุณป๊ามั่งนะ คิดแล้วน้อยใจT^T
"ขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไรฮะ อีกหน่อยเดี๋ยวเราก็จะสนิทกันแล้วนี่นา"
"นั่นสินะ..."
"O_O!"
"( ' ')"
"ชะ...ชานยอล"
"หืม?"
"ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าชานยอลเป็นคนทานเก่ง ทานหมดเลยแฮะ"
"งั้นหรอ( ' ')"
"ฮะ ดีใจจังเลยนะเนี่ยทานหมดด้วยแสดงว่าผมก็มีฝีมือเหมือนกันนะเนี่ย^O^"
"นี่"
"ฮะ?"
"มีไอศกรีมรึเปล่า( ' ')"
"มีฮะ ชานยอลจะเอารสอะไรล่ะ?"
"ฉันอยากกินวนิลากับสตอเบอร์รี่" ชานยอลกระเพาะวาฬหรอ ทำไมกินจุจังเลย
"กินจุจริงๆนะชานยอล เดี๋ยวผมไปเอาไอศกรีมมาให้นะ"
"ขอบคุณ"
ไปเอาไอศกรีม ไอศกรีม ไอศกรีม ไอศกรีม!!
"ไม่ได้นะชานยอล!ชานยอลยังไม่สบายอยู่นะ" โหเกือบไปแล้วนะเนี่ย ชานยอลไม่สบายแล้วจะไปทานของเย็นๆมากได้อย่างไง เกือบจะคล้อยตามแล้วเชียว ชานยอลนี่จริงๆเลย-_-+
"แล้วทำไมหรอ?"
"ก็ชานยอลทานไอศกรีมไม่ได้น่ะสิ ไว้หายก่อนค่อยทานนานยอล"
"ไม่ได้หรอ"
"ไม่ได้-^-!"
"ไม่ได้จริงๆหรอ(. . )" เขาก้มหน้าลงแล้วทำเสียงเหมือนอ้อนๆ โฮกก ให้ตายเถอะน่ารักเป็นบ้าเลยT^T อย่าทำให้ผมใจอ่อนและสงสารได้มั้ย
"ไม่ได้หรอกชานยอล ชานยอลไม่สบายอยู่นะฮะ"
"(. . )"
"เอาน่ารีบๆหายจะได้ทานไอศกรีมไงฮะ ชานยอลพกยาติดตัวมั้ย" ผมนี่ก็ถามโง่ๆเนาะคนเล่นบาสเขาคงไม่มียาติดตัวมาหรอก=_=
"ไม่มี"
"งั้นชานยอลกินพาราไปก่อนแล้วกัน" ผมเดินไปเปิดตู้ยาแล้วหยิบยาพาราออกมาใส่ในแก้วใบเล็กกับขวดน้ำเปล่าไปให้ชาน
"อ่ะ นี่ฮะ"
"(. . )" เขาเมินยาที่ผมเอาไปให้
"อ่ะชานยอล" ผมยื่นยาไปข้างหน้าเขา
"( . .)" เขาก็หันหนี อะไรกันเนี่ย
"เป็นอะไรไปชานยอล กินยาเร็วเข้าไม่กินไม่หายนะฮะ"
"ไม่เอา"
"ทำไมล่ะชานยอล" อย่าบอกนะว่าต่อต้านผมเรื่อง...
"ไอศกรีม" นั่นไง!TOT
"ชานยอลไม่สบายอยู่นะ"
"แต่อยากทานไอศกรีมนี่ครับ" ใจละลายกันเลยทีเดียวเมื่อสบตากับสายตาอ้อนๆกับคำพูดเพราะๆหวานของนายปาร์คชานยอลคนนี้ แบคฮยอนคนนี้แย่แล้วT^T
"ชานยอลอย่าดื้อสิฮะ ชานยอลกินยาแล้วจะได้หายมาทานไอศกรีมได้อย่างไงล่ะฮะ"
"..." นิ่งฮะนิ่ง ชานยอลเป็นคนดื้อเงียบหรอเนี่ยฮืออ
"เอางี้มั้น พอชานยอลหายผมจะทำไอศกรีมชุดใหญ่แบบพิเศษเพื่อชานยอลแบบไม่อั้นเลยเป็นไงฮะ?"ผมเดินไปเกาะหลังชานยอลแล้วพยายามโน้มน้าวเขาให้กินยา
"แบบพิเศษ?"
"ช่ายยย ไม่อั้นด้วยนะ"
"จริงหรอ"
"ฮะ คนแบคฮยอนไม่พูดคืนคำอยู่แล้ว>_<"
"สัญญาแล้วนะ^-^"
รอยยิ้มนั่นมันกระชากใจผมT^T
"บ้านนายครบเครื่องดีนะ" เขาพูดพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วบ้าน
"ฮะ บ้านผมชอบอะไรที่มันเพียบพร้อมน่ะฮะ อย่างบ้านผมชอบทำอาหารพวกอุปกรณ์ก็เลยค่อนข้างจะครบครัน"
"มิน่าอาหารถึงอร่อย"
"อ่า..แฮะๆความจริงผมก็ทำไมเก่งอะไรหรอกแต่เพราะมาม๊าเป็นคนทำอาหารอร่อยผมก็เลยได้เรียนรู้มาบ้าง"
"อ้อ"
"ชายยอลอยากขึ้นไปดูห้องของผมมั้ย ห้องของผมมีของเล่นด้วยนะ>_<" ผมบอกด้วยความตื่นเต้น เพราะห้องของผมของเล่นเยอะจริงรับรองเลยถ้าชานยอลได้ลองต้องติดใจแน่
"เอ่อ..."
"ไปเถอะฮะ" ผมไมารอให้ชานยอลพูดจบ ผมจัดการคว้าข้อมือของชานยอลแล้วลากชานยอลขึ้นไปบนห้องของผม
ห้องของชานยอล~
"ทาด๊า ยินดีต้อนรับสู่ห้องของผม~" ผมเปิดประตูห้องก่อนจะผายมือเชิญให้ชานยอลเข้ามา
"กว้างจังนะ( ' ')"
"ไม่หรอกฮะ ห้องของผมมันก็คงจะไม่ต่างจากห้องของชานยอลเท่าไหร่นักหรอก"
"อาจจะ" ชานยอลเดินสำรวจห้องของผม เขามองไปทั่วห้องดูนู่นดูนี่ไปเรื่อย สักพักเขาเดินไปนั่งลงที่เตียงก่อนจะเด้งตัวสองสามทีเหมือนเช็คการสปริงตัวของเตียง เขาหยิบกรอบรูปที่อยู่ใกล้ๆขึ้นมาดู
"นี่รูปนายสมัยเด็กๆหรอ"
"ฮะ สมัยนั้นผมน่าจะประมาณ5ขวบ"
"น่ารักดีนะ"
ฮึ่ย เขินบิดๆT^T//
"ขะ..ขอบคุณครับ อ้อตรงใต้เตียงมีกล่องใหญ่ๆกล่องหนึ่งข้างในเป็นของเล่นชานยอลเปิดดูได้เลยนะฮะ เดี๋ยวผมขอไปจัดการทำความสะอาดข้างล่างก่อน"
"ให้ฉันช่วยมั้ย( ' ')"
"ไม่เป็นไรฮะ รอผมอยู่ในนี้ก่อนนะเดี๋ยวผมมา"
ปึง
20นาทีต่อมา~
ฮ้า เสร็จแล้วๆชานยอลจะยังเล่นของเล่นของผมอยู่รึเปล่าน้า ต้องขึ้นไปดูซะหน่อยแล้ว
"เฮ้!ชา..." ผมที่เดินเข้ามาหาชานยอลถึงกับชะงัก ร่างสูงที่นอนขดอยู่บนเตียงด้วยท่าทีที่ดูสงบนิ่ง ผมหน้าม้าพริ้วไปตามไอแอร์ ผมอมยิ้มนิดๆกับภาพตรงหน้า กล่องขนาดใหญ่ที่บรรจุของเล่นถูกเปิดออกรอบๆมีของเล่นวางเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ผมเดินเข้าไปนั่งยองๆกับคนตรงหน้า เวลาเขาหลับแบบนี้ก็ดูดีไปอีกแบบนะเมื่อมาสังเกตดีแล้วๆ ผมค่อยๆหยิบของเล่นที่กระจัดกระจายใส่เข้าไปในกล่อง เพราะถ้าส่งเสียงดังอาจจะทำให้เขาตื่น ผมเก็บเอากล่องของเล่นไปไว้ที่เดิมและจัดท่านอนของชานยอลให้อยู่ในท่าที่นอนสบายๆ ค่อยๆยกหัวของเขาขึ้นแล้วหยิบหมอนมารองไว้แทนมือของเขา ก่อนจะผลิกผ้านวมให้มาห่มทับตัวเขาอีกทีเพราะเขากำลังนอนทับมันอยู่ ผมเดินไปปรับแอร์ให้อยู่ในอุณหภูมิ25องศาซึ่งมันกำลังพอดี ปิดม่านทึบๆและไฟให้เขา และเดินไปที่ประตูห้องนอนเพื่อปล่อยให้เขาพักผ่อนให้สบาย สงสัยคงจะหลับเพราะฤทธิ์ยาสินะ
"หลับให้สบายนะฮะยีราฟน้อย..."
------------------------------------------------------------------
Talk time :
แฮ่ๆมาลงอีกตอนล้าววว หวังว่าจะชอบกันนะฮ้าบในลุค
ของชานยอลที่เป็นคนพูดน้อยๆ แฮ่ๆเม้นติชมอะไรตามสบายนะฮ้าบ แต่ไม่ขอคำด่านะกลัวรับมิ
ได้T^T ฝากเม้นด้วยน้อ เค้าขอกำลังใจ555555XD
Duck-
Fly
ความคิดเห็น