ตะลุยแดนเกม

ลำดับตอนที่ #5 : การเดินทางที่5:การพบกันครั้งแรก

"โอย...เจ็บชะมัด"เขาร้อง   "นั่น!มาอีกแล้ว!"  เขาฟันไปที่ด้านหน้าของตัวด้วง
ตัวด้วงจึงเกาะที่ดาบชนิดแบบไม่ปล่อย  สะบัดเท่าไรก็ไม่หลุด   ซึ่งมันเป็นตามที่เขาคิด
"ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแกแล้ว!"  เมื่อเขาพูดเสร็จ เขาก็ขว้างดาบออกไปไกล
แล้วเขาก็รีบวิ่งไปที่ลำธาร           

ในที่สุดเขาก็มาถึงลำธารที่มอลเทิลบอกไว้  "แฮ่กๆ ถึงซะที  ว่าแต่ดวงอาทิตย์อยู่ไหนเนี่ย?" เขารีบมองหาดวงอาทิตย์  แล้วเขาก็พบว่ามันอยู่ทางทิศเหนือของเขา
"เจอแล้ว!  แล้วจะข้ามไปอย่างไรล่ะ น้ำไหลเชี่ยวขนาดนี้" และเขาก็พบขอนไม้ที่กั้นลำธาร เอาไว้ให้คนข้าม  เขาเดินข้ามด้วยความระมัดระวัง แต่เพราะความที่เขาไม่ชิน
กับการเดินบนขอนไม้  จึงทำให้เขาลื่นล้มตกน้ำไป แต่เขาก็ใช้มือเกาะขอนไม้เอาไว้ทัน

แล้วค่อยๆปีนขึ้นมา  เมื่อเขาข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งได้สำเร็จ ความมืดเริ่มปกคลุม
พล อ่อนเพลียมาก เนื่องจากเดินทางมาทั้งวัน เขาค่อยๆเดินเกาะต้นไม้ไป 
เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาและถามว่า"นั่นเจ้าเป็นใครน่ะ?เป็นอะไรมากไหม?"
เธอถามด้วยเสียงที่นุ่มนวล  พลตาลายมาก จึงมองเห็นใบหน้าของหญิงสาวไม่ชัดเจน
 
"ชะ...ช่วยผมที"แล้วเขาก็ล้มลงไป  "นี่  เป็นอะไรไปน่ะ ทำใจดีๆไว้นะ  นี่ ตื่นสิ"

เช้าวันต่อมา  "ทำใจดีๆไว้นะ  นี่ ตื่นสิ"เสียงๆนั้น เป็นเสียงที่เขาได้ยินชัดเจนมากที่สุด
พลรีบลืมตาขึ้นมา  "อ้าว!ตื่นแล้วหรือ   หึ   เมื่อวานนี้ข้าเห็นเจ้าอยู่ดีๆก็ล้มลงไปน่ะ
ก็เลยรีบพาเจ้ามาที่นี่ นึกว่าเป็นอะไร  ที่แท้ก็เป็นไข้" เธอพูดแบบหัวเราะ ในขณะที่
พลมองหญิงสาวผู้นั้นตาค้าง และก็รีบเข้าไปโผกอดเธอพร้อมพูดว่า

"มินต์  เธอกลับมาแล้วใช่มั้ย?เธอหายไปไหนมาตั้งหลายเดือนน่ะ...วันหลังหัดบอกฉัน
บ้างเซ่!!(สาธยายต่อไป)"

เนื่องจากเธอมีหน้าตาเหมือนเพื่อนของพลที่ชื่อมินต์มากๆ   จึงทำให้พลเข้าใจผิดอย่าง
แรง  ตอนนี้สาวน้อยผมดำตรงหน้าเริ่มแดง แล้ว  
เพราะว่าเธอไม่เคยกอดผู้ชายคนไหนเลยนอกจาก พ่อ แม่ หมา แมว เป็ด ไก่ของเธอ
"เอ่อ..คือ..คือว่า"เธอคลายกอดของเขาออก  "มีอะไรเหรอ?" พลถาม
"คือข้าไม่ได้มีชื่อว่ามินต์ เมิ้น อะไรของเจ้าหรอกนะ" สาวน้อยพูดแบบเขินๆ
"นี่  เธออย่าแซวฉันเล่นสิ  ฉันรู้นะว่าเธอพูดเล่น"พลเริ่มกังวล 
"ข้าไม่ได้ชื่อมินต์จริงๆ!"ในขณะที่เธอตะโกน มอลเทิลก็วิ่งพรวดเข้ามาและพูดว่า
"ไอ้พล!เจ้าคิดล่วงเกินองค์หญิงเหรอ!"   "องค์หญิง!!!"พลพูดแล้วมองหน้ามอลเทิล
และหญิงสาว  แต่สาวน้อยไม่กล้าสบตาด้วย แล้วเธอก็พูดว่า
"คือความจริงข้ามีนามว่า องค์หญิงลีน่าน่ะ  ไม่ได้มีชื่อว่ามินต์อย่างที่เจ้าว่าหรอก"

"แล้วเจ้ามีนามว่า..."      "อ่อประทานอภัยองค์หญิง ชายผู้นี้มีชื่อว่า  พล ขอรับ"

มอลเทิลแนะนำพลให้องค์หญิงทราบ  "อือ...ครับ"พลตอบแบบเจียมตัว แต่ลึกๆ 
เขารู้สึกผิดหวังและหน้าแตกอย่างมาก   ซึ่งไม่คลาดสายตาของลีน่ากับมอลเทิล
"อืม  มอลเทิล คุณไม่เป็นอะไรเลยเหรอ"พลเปลี่ยนเรื่อง  "แน่นอน!ทหารวัยฉกรรจ์
อย่างข้าน่ะไม่มีทางเป็นอะไรอยู่แล้ว ฮ่าฮ่า"มอลเทิลพูดยอตัวเอง ทั้งๆที่เขาอายุปาไป40
แล้ว  มันทำให้พลกับลีน่าอดหัวเราะไม่ได้ "แต่ดูเจ้าสิ  แค่เข้าป่าไปแค่เนี้ยถึงกับหมด
แรง ต้องให้องค์หญิงแบกเจ้ากลับมา"มอลเทิลว่าแล้วชี้หน้าพล 

"หา!!!จริงเหรอ"พลตกใจแล้วหันไปมองลีน่า
"จริงสิ  มอลเทิลข้าขอวานให้เจ้าไปช่วยบอก เวิซ ที ว่าให้เอากะละมังใส่น้ำ
กับผ้าเช็ดตัวมาให้ข้าทีนะ"องค์หญิงลีน่ารีบตัดบท แล้วยิ้มให้มอลเทิล
แล้วมอลเทิลก็เดินออกไป  "เอ่อ..เอามาทำไมเหรอครับ"พลถาม แต่
ไม่กล้าสบตา "ก็ตอนที่เจ้ากอดข้า.."องค์หญิงพูดแล้วหน้าแดง

"อะเอ่อ เรื่องนั้น..."พลเองก็หน้าแดงเช่นกันและเขาคิดว่าเขาทำไม่เหมาะสม
และจะขอโทษเธอ  "ก็ตัวเจ้าน่ะ ร้อนมากเลย..ข้าก็เลยจะเช็ดตัวให้น่ะ"
เธอพูดแล้วอมยิ้ม   "หา!เช็ดตัว.....เอ่อ ขออภัยครับ...ตัวผมคงร้อนอยู่แล้วมั้งครับ"
พลเขินและหาข้ออ้าง  โดยประโยคหลังๆจะเบาหน่อย  "ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าเช็ดให้"
พลปฏิเสธ "ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวผมเช็ดเอง"  "แหนะ!..ข้าไม่เช็ดให้ทั้งตัวหรอกน่า  ข้าจะเช็ดให้แค่ซอกคอและแขนให้เจ้าเอง    คิดมาก!!"  
   เธอพูดยิ้มๆให้พลและมองเขาออกว่าคิดอะไรอยู่

พลรู้สึกโล่งอก   และ หน้าก็แดงลง


                           
    ปล. ความรู้สึกที่พลมีให้กับมินต์ นั้นเป็นความรู้สึก
    ที่แอบชอบฝ่ายเดียว โดยที่มินต์คิดกับเขาแค่เพื่อน
    
    ส่วนตัวละครที่มีชื่อว่า เวิซ  นั้น เป็นสาวใช้ขององค์หญิงลีน่า

  และอีก2สัปดาห์ข้าพเจ้าจะมาเพิ่มตอนอีกที(รอไปๆ อย่าเร่งเดี๋ยว งง)