ตะลุยแดนเกม

ลำดับตอนที่ #2 : การเดินทางที่2:สู่อาณาจักรฟิลแลนด์

จากตอนที่แล้ว เมื่อพลได้ยินเสียงเหมือนมีรถม้าขับเข้ามา
ด้วยความที่เขาอยากออกไปจากที่นี่เสียที เขาจึงโบกมือพร้อมตะโกนออกไป
ว่า "คุณครับ...ผมอยู่ตรงนี้มารับผม..."ไม่ทันสิ้นเสียงที่พลจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ  ภาพที่พลได้เห็นปรากฏอยู่ตรงหน้านั้น  เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
มันคือรถม้าที่มีม้าวิ่งอยู่ แต่มันไม่ใช่ม้า มันเป็นโครงกระดูกม้า และคนขับรถม้า
ก็ไม่ใช่คนแต่เป็นเหมือนปีศาจที่ไม่มีหน้ามีแต่กะโหลกเป็นเหล็ก
และใส่เสื้อคลุมสีดำ  

ซึ่งสิ่งนั้นมันทำให้เขาถึงกับช็อค
เขาจึงรู้ว่าเขาต้องหนีเสียแล้ว แต่ร่างกายของเขามันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย
เมื่อรถม้าเข้าใกล้เข้ามามากพอที่ปีศาจอัศวินกะโหลกเหล็ก จะเห็นพลได้
ปีศาจได้ดึงดาบคู่กายออกมาจากฝัก พร้อมหมายปองชีวิตพล ให้ดับดิ้น

ในช่วงเวลาที่ชีวิตของพลได้ถูกแขวนไว้บนตาชั่ง"ความเป็นความตาย"
เขารู้ตัวดีว่า หากเขาไม่สามารถขยับตัวเพื่อหนีได้
เขาอาจจะพบกับจุดจบชีวิตของเขาก็ได้

ภายในเสี้ยววินาที ที่อัศวินกะโหลกเหล็กจะฟันเขานั้น
ได้มีนายทหารวัย40ปี กระชากตัวของพลให้ออกมาจากตรงนั้น
ซึ่งเขาต้องใช้พลังงานและความเร็วมากพอที่จะทำได้
จึงเป็นเหตุทำให้พวกเขาทั้ง2ต้องกลิ้งลงจากเนินเขา
จึงทำให้นายทหารคนนั้นกระดูกเคลื่อนและกล้ามเนื้ออักเสบ
แต่พลไม่ได้เป็นอะไรมาก
"เจ้าบ้ารึเปล่า ไม่กลัวตายรึไง ไม่เห็นรึว่านั่นมันเป็นUNDEADน่ะ...โอ๊ย!!"
นายทหารพูดแล้วร้องด้วยความเจ็บปวดเนื่องจากบาดแผล
"ลุงเป็นอะไรมั้ย?"พลถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ต้องมายุ่งกับข้า!!ใครกันละที่ทำให้ข้าเป็นอย่างนี้"นายทหารต่อว่า
"อ้าว!ลุงมาว่าผมได้ไงละ..โห คนเขาเขาอุตส่าห์เป็นห่วงมาว่าได้ไงเนี่ย"พลโต้กลับ
นายทหารไม่พูดอะไร ได้แต่มองหน้าเขาและเอามือจับแขนไว้
"เออนี่ลุง  ลุงเป็นใครเหรอ?"พลถาม
"ข้าคือ..นายกองมอนเทิลแห่งอาณาจักรฟิลแลนด์"นายทหารตอบ พร้อมลุกขึ้นยืน
"อาณาจักรฟิลแลนด์.."พลพูดเหมือนนึกอะไรได้
'อาณาจักรฟิลแลนด์ใช่อาณาจักรที่อยู่ในเกมที่เจ้านัทให้เล่นรึเปล่าเนี่ย?'เขาคิด
"ลุงๆเอ๊ย..ไม่ใช่ นายกองมอนเทิล..ท่านช่วยพาผมไปที่ฟิลแลนด์หน่อยได้มั้ย"
พลอ้อนวอน "อาจจะได้ แต่ข้าไม่แน่ใจว่าเจ้าจะเป็นไส้ศึกของฝ่ายUNDEAD
รึเปล่า"นายทหารตอบ "หา..อะไรนะ อันเดียดเหรอ?"พลถามกลับไปเพราะฟังผิด
"ไม่ใช่!!อันเดธ ต่างหากล่ะ"นายกองมอนเทิลฉุน
"ขอโทษๆ..เอ้อนี่ผมอยากรู้ว่า ไอ้ปีศาจตัวที่จ้องจะฆ่าผม มันเป็นใคร"
พลถาม  "ทำไมรึ?"นายทหารพูดเหมือนไม่ค่อยไว้ใจเขา 

"ป่าวหรอก ผมแค่รู้สึกเหมือนกับว่าว้าเหว่ เหงา เศร้าโศกและเสียใจ 
เมื่อผมมองหน้าเขา ความรู้สึกนั้นผมเกลียดที่สุด!!"พลตอบและ
คิดถึงตอนที่เขายังเป็นเด็ก

เขาถูกกลั่นแกล้งสาระพัดอย่าง พ่อแม่ก็ไม่ค่อยสนใจเขา
วันๆก็เอาแต่ทำงาน ทำให้พลต้องจมอยู่ในความมืดที่ลึกที่สุดจนแทบจะ
ไม่มีใครสามารถหาเขาเจอเลย แต่เพราะ เขาได้พบนัทกับมินท์
ผู้เป็นดั่งแสงสว่าง ได้ฉุดเขาขึ้นมาจากความมืดมิด

มันจึงเป็นอดีตฝังใจเขา
"นั่นคือพลังของเจ้านั่น มันสามารถดึงความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดของเหยื่อ
ให้กลับมาหลอนประสาทอีกครั้ง"มอนเทิลพูด

"ใช่..มันดึงสิ่งนั้นออกมาจริงๆ"พลยอมรับ
"อืม..ข้าลืมถามเจ้าไป เจ้าชื่ออะไร?"มอนเทิลถาม
"ผมชื่อ พล ครับ"พลแนะนำตัว "อือ!พล เจ้าอยากจะไปฟิลแลนด์ใช่มั้ย?"
มอลเทิล ชวน "ครับ ผม อยากไป"พลตกลง

"งั้นเราไปกัน  ไปที่ฟิลแลนด์ ไปหาองค์หญิงลีน่ากัน"มอลเทิลบอก
"องค์หญิงลีน่า? ใครเหรอครับ?"พลสงสัย
"เดี๋ยวพอเจ้าไปถึงเจ้าก็คงจะรู้เองล่ะ" มอลเทินไม่ยอมบอก
และได้พาพลไปที่อาณาจักรฟิลแลนด์
"เอ้อ!นี่ นายกองครับ"พลพูด
"หือ..มีอะไร"นายกองตอบกลับ
"แขนของนายกองหายเจ็บแล้วเหรอครับ?"
"ยัง ยังหรอก มันยังไม่หายเจ็บ..แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว ไม่เป็นไรหรอก"
มอนเทิลปลอบใจ

จบตอนที่2