คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : ก้าวเดิน 100%
2
ก้าวเดิน
ห้องสีขาวสะอาดและกลิ่นยาฆ่าเชื้อคือสิ่งแรกคนตัวเล็กรู้สึกทันทีที่ตื่น อ่า...โรงพยาบาลสินะ เฉินเริ่มขยับตัวถึงแม้จะเล็กน้อยแต่ก็ทำให้แบคฮยอนที่หลับฟุบอยู่ข้างเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความดีใจ
“เฉินเฉิน นายฟื้นแล้ว!..ฉันจะไปตามหมอนะไอ้เป็ด เดี๋ยวฉันมา”
พูดจบก็รีบวิ่งไปตามหมอเจ้าของไข้ที่เป็นพี่ชายของเฉินเองอย่างคิมมินซอกโดยไม่ทันคิดว่าโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำในเกาหลีอย่างที่นี่นั้นมีปุ่มกดเรียกพยาบาล ส่วนเฉินที่พึ่งฟื้นนั้นก็หลับตาลงเพื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดและก็ถึงเวลาแล้วที่ตัวของเค้าควรจะยุติเรื่องนี้จริงๆซักที เพราะในเมื่อทั้งรักทั้งยอมทนก็ไม่มีอะไรดีขึ้มาก็ควรหยุดโง่งมซักที ตัวเค้าเองนั้นก็เหนื่อยเกินจะรักต่อไปแล้ว
อีกไม่นานหรอก...มันกำลังจะจบแล้ว เพราะคิมจงแดคนอ่อนแอคนนั้นได้ตายไปแล้วเหลือเพียงแต่คิมจงแดคนใหม่ที่พร้อมจะเดินหน้าต่อเท่านั้น ...รอก่อนนะครับพี่คริส
....................................................
“พี่มินซอกครับ!! เฉิน..เฉินฟื้นแล้วครับๆ”
น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจของน้องชายคนสนิทเพราะเป็นเพื่อนของน้องชายตนเองมายาวนานทำให้พี่ชายอย่างเค้าอดจะยิ้มตามไม่ได้
“อืม ใจเย็นๆแบค ไปดูเฉินกันเถอะ”
พูดแล้วก็ดันหลังแบคฮยอนให้เดินนำไปก่อนขณะที่ตนเองเดินไปหยิบแฟ้มข้อมูลคนไข้แล้วเดินตามไปที่ห้องพักผู้ป่วย
“เฉินอ่า.. หิวน้ำมั้ยเดี๋ยวหยิบให้”
แบคฮยอนทำหน้าที่ดูแลคนป่วยอย่างดีโดยมีคิมมินซอกมองยิ้มๆแต่ก็ตรวจดูอาการจงแดไปด้วย
“อ่า..อืม เราหิวน้ำพอดี”
น้ำเสียงแหบแห้งไม่หวานใสเหมือนเคยทำเอาแบคฮยอนที่ได้ยินอยากจะขับรถไปจากโรงพยาบาลไปซัดหน้าคนที่ทำให้ลูกเป็นแสนดื้อของเขาเป็นแบบนี้ซะจริง ถ้าไม่ติดว่าทำอย่างนั้นไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์สู้เอาเวลามาดูแลเฉินจะดีซะกว่า คิดได้ดังนั้นก็ข่มใจลงได้เล็กน้อยจึงเดินไปเทน้ำให้คนป่วยบนเตียง
------------------------30%-----------------
“จากที่พี่ตรวจแล้วอาการของเราดีขึ้นมาก อีกวันสองวันก็กลับบ้านได้แล้วล่ะ”
คิมมินซอกพูดพร้อมลูบหัวน้องชายตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่โกรธที่น้องชายของตนคิดจะทำลายชีวิตตัวเอง แต่เพราะเฉินนั้นจิตใจบอบช้ำอยู่มาก ถ้าไปซ้ำเติมก็คงจะย่ำแย่ เค้าอยากจะคุยกับเฉินด้วยเหตุผลมากกว่า
“ดีใจจังครับ งื้อออ ผมอยากออกจากโรงพยาลใจจะขาดแล้ว ไม่มีไรทำแถมยังเหม็นกลิ่นยาอีก” บ่นงุ้งงิ้งแล้วทำปากยื่นๆแบบปากเป็ดใส่พี่ชายที่พ่วงตำแหน่งคุณหมอ
“โอเคๆ พรุ่งนี้ก็ออกได้แล้ว แต่พี่อยากให้เราสัญญากับพี่ก่อนคิมจงแด”
ชื่อจริงๆของเฉินที่ไม่ค่อยมีใครเรียกถูกยกออกมาใช้เพื่อให้ได้รู้ว่าคิมมินซอกคนนี้จริงจังแค่ไหนกับเรื่องที่กำลังจะพูด
“ครับ อะไรครับ”
เฉินก้มหน้าลงเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด เค้าทำให้คนที่รักเค้าเป็นห่วง ทั้งป๊ากับม๊าและพี่มินซอกเอง ไหนจะแบคฮยอนอีก เค้ามันแย่จริงๆ จะมีก็แค่คนคนนั้นที่ไม่มาให้เห็นหน้าเลยขนาดเค้าอยู่โรงพยาบาล หึ! เฉินเฉินคนนี้ไม่มีค่าพอที่พี่คริสจะเสียเวลามาดูหน้าด้วยซ้ำไปมั้ง
“พี่ขอให้เราสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก ได้มั้ย?”
คิมมินซองจ้องหน้าจงแดดอย่างรอคำตอบพลางฝ่ามือบางก็ลูบหัวน้องชายเพื่อส่งผ่านความรู้สึกอบอุ่นไปให้
“ครับ ผมสัญญา ฮึก.. จะไม่ทำแบบนี้อีกผมสัญญา”
แก้มใสเปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาทันทีที่พูดจบก่อนสองพี่น้องจะโผกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้น ทำให้แบคฮยอนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเยี่ยมไข้ค่อยๆละออกไปจากห้องเงียบๆเพราะตอนนี้ทั้งสองคนคงต้องการความเป็นส่วนตัวมากกว่า แล้วเค้าก็โล่งใจกับอาการของเฉินแล้วด้วย ลงไปหาไรดื่มซักหน่อยคงไม่เสียหาย
--------------------------------------------------------
คนตัวเล็กร้องไห้จนเผลอหลับไปทำให้คิมมินซอกได้กลับไปทำงานเสียทีเพราะเด็กขี้อ้อนไม่ยอมให้เค้าออกจากห้องตนเอง ไม่ใช่ว่ารำคาญหรอกนะแต่นี่เวลางานถึงจะเป็นโรงพยาบาลของตละกูลก็เหอะแต่ยังมีคนไข้รอเขาอยู่อีกมากทำให้ต้องรีบไปทำงานต่อ เคสใหญ่ๆยังไงเค้าก็มั่นใจในฝีมือตัวเองมากกว่าคนอื่นๆอยู่ดี เค้าไม่อยากให้มาเสียชื่อโรงพยาบาลของเขาได้
“ฮื่ออ แบค...”
น้ำเสียงงัวเงียจากคนพึ่งตื่นส่งเสียงเรียกคนที่นั่งข้างเตียงตนเอง ดวงตาใสมองหน้าคนที่ตัวเองเรียกตาแป๋วอย่างงุนงง ก็เมื่อกี้ตอนเค้าเผลอหลับแบคฮยอนไม่อยู่ก็นึกว่ากลับไปซะแล้ว..ชิ
“ฮืม? ตื่นแล้วหรอไอ้เป็ดดื้อ” ดีดเหม่งไปหนึ่งทีข้อหาทำหน้าตาน่ารักใส่เค้า
“อ่าฮะ ไม่ตื่นคงไม่มานั่งพูดอย่างนี้หรอก เรานึกว่ากลับไปแล้วซะอีก” ว่าพลางยู่ปากอย่างน่ารักทำเอาคนมองอยากจะจับมาฟัดซะให้หายดื้อ
“ใครจะกล้ากลับล่ะเนี่ย เดี๋ยวเป็ดขี้งอนจะงอนเอาอีก ฮ่าๆๆๆ”
จงแดได้แต่ทำปากขมุบขมิบบอกว่าตัวเองไม่ได้ขี้งอนซะหน่อยทำเอาคนมองอดขำไม่ได้ ลูกป็ดที่เคยสดใสของแบคฮยอนคนนี้กำลังจะกลับมาแล้วสินะ
“ชิ!จะงอนจริงๆแล้ว หยุดหัวเราะนะไอ้หมา” เฉินทำท่าทีดุใส่แต่แบคฮยอนกลับคิดว่ามันเหมือนลูกแมวที่พองขนขู่ฟ่อๆซะมากกว่า
“โอเคๆ หยุดก็หยุด กินส้มมั้ยเดี๋ยวปอกให้”
พอจะโดนงอนก็รู้ตัวว่าควรหยิบยื่นสิ่งที่เป็ดชอบมาเป็นหัวข้อเปลี่ยนบทสนทนา เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้นิสัยของเฉินกันเล่า ขืนปล่อยให้งอนนี่ง้อยากขอบอกเลย
“มีหรอ อยากกินๆปลอกเลยหมาแบค งื้อออ”
พอได้ยินชื่อของโปรดลูกแมวที่ขู่ฟ่อๆเมื่อกี้ก็กลายมาป็นลูกแมวขี้อ้อนทันที
--------------75%-----------------------
"เห็นนายร่าเริงขึ้นฉันก็ดีใจนะไอ้เป็ด
รีบๆกลับมาเป็นคนเดิมของฉันและพี่มินซอกนะเฉินอ่า"
แบคฮยอนยีกลุ่มผมนุ่มของคนที่กำลังกินส้มที่เขาปอกให้อยู่บนเตียงแล้วก็ยิ้มออกมาบางๆ
"อื้ม แน่นอน
เราสัญญาแต่ว่า..แบคอ่าช่วยอะไรเราเรื่องนึงได้มั้ย"
เฉินส่งดวงตาสวยหวานเข้าไปสบกับดวงตาคมของแบคฮยอนด้วยแววตาเว้าวอนแฝงแววเจ็บปวดน้อยๆก่อนจะหายไปแต่เพียงเท่านั้นใจคนมองก็กระตุกวูบด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กันเลย
เขาอยากจะลบแววตาแบบนั้นจากคนตัวเล็กจริงๆ
ไม่ว่าสิ่งใดเขาก็จะทำถ้ามันจะช่วยคนตัวเล็กได้
"ได้อยู่แล้ว
ว่าแต่จะให้ฉันช่วยเรื่องอะไร"
.
.
.
"ช่วยทำให้ฉันหายไปที"
"!!!?...."
เอ๊ะ!
ทำให้หายยังไง ทำไมถึงมาต่อสั้นแค่นี้55555 เอาเป็นว่าลุ้นตอนหน้ากันนะคะ เรื่องจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เชื่อสิ หวังว่ายังมีคนติดตาม ถ้าเห็นว่าพอยังมีคนอ่านต่อจะรีบมาอัพตอนต่อไปนะ เพราะ ได้ประมาณครึ่งตอนละค่ะ ขอบคุณรีดเดอร์ที่ยังอยู่ด้วยกันนะคะ
ความคิดเห็น