ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Run-down หมดแรงรัก [Krishan:Krischen:Baekchen:Hunhan]

    ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : คนหมดแรง

    • อัปเดตล่าสุด 8 ส.ค. 57



     
    1

    คนหมดแรง











    ...คุณเคยได้ยินมั้ยว่า...ความเฉยชาคือการบอกลาโดยไม่ต้องออกเสียง...





    ...มันคือความจริงที่ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ ผมก็เช่นกัน ตั้งแต่ตอนไหนนะ...

     





    'พี่คริสครับเฉินเฉินทำมื้อเย็นเสร็จแล้ว รีบๆกลับนะครับ'



    'พี่ขอโทษนะคนดี คืนนี้พี่คงกลับดึกทานข้าวเย็นได้เลยไม่ต้องรอครับ'



    'ครับ... ไม่เป็นไร กลับดีๆนะอย่าโหมงานหนักมากนะครับ'



    'ครับเฉินเฉิน ฝันดีนะ'

     





    ...พี่ทำงานหนักใช่มั้ยวันนี้เลยลืมว่าเป็นวันเกิดผม...ไม่เป็นไรครับเฉินเฉินคนนี้เข้าใจ



     



    'พี่คริสคริสครับ วันนี้วันครบรอบสี่ปีของเรา เราออกไปทานมื้อเย็นกันนะครับ นะนะ เฉินเฉิน อยากไป'




    'เฉินเฉินครับอย่างี่เง่าสิ พี่ไม่ว่างจริงๆ ไว้วันหลังเถอะ วันนี้พี่ไม่กลับนะไม่ต้องรอ'

     






    ...ปกติต่อให้มีงาน..พี่คริสก็จะรีบมาอยู่กับผมในวันสำคัญแบบนี้ แต่ปีนี้พี่คงยุ่งมากใช่มั้ย...

     







    .....แต่คนเราก็ควรยอมรับความจริง.....



     




    คนๆนั้น คนรักของผมเขาเปลี่ยนไป




    สิ่งที่ผมยังคงเฝ้าถามตัวเองอยู่เสมอ




    ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้เปลี่ยนไป..?






    ทำไมตอนนี้ในแววตาของเขานั้นไม่มีผมอีกแล้ว..?




    แล้วพื้นที่ในหัวใจเขาล่ะ...ไม่ต้องถามก็คงรู้คำตอบดี

     






    ว่าสิ่งนั้น...หัวใจของเขาไม่ได้เป็นของผมอีกแล้ว.....


     




    ผมควรทำยังไง?




    จะปล่อยเขาไปผมก็เจ็บเจียนจะขาดใจ...




    แต่ให้รั้งเขาไว้ตัวผมก็หมดแรงที่จะก้าวเดินต่อไปแล้ว...




    จะทำยังไงดี...ผมล้าเหลือเกินพี่คริส...กลับมาเป็นคนเดิมได้มั้ย...

     





    กลับมาเป็นคนที่รักผมแค่เพียงคนเดียว...รักแค่เฉินเฉินคนนี้คนเดียวเท่านั้น...

     







    ----------------------------------

     




    เสียงสะอื้นไห้ของคนตัวเล็กพ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทของตนดังออกมาจากบานประตูสีเทาอ่อน

    ของเพ้นท์เฮาส์สุดหรูใจกลางกรุงโซลเป็นสิ่งที่คุ้นชินของบยอน แบคฮยอน ตลอดหนึ่งปีมานี้






    เขาได้แต่ภาวนาว่าอีกไม่นานคนตัวเล็กจะกลับมาเป็นคนเดิมที่สดใสและยิ้มเก่ง กลับมาเข้มแข็ง

    หรืออย่างน้อยก็ไม่แย่ไปกว่านี้ เพราะถึงเขาจะมาหาทุกวันเขาก็ทำได้เพียงคอยดูแล

    แต่ไม่อาจเยียวยาได้เลย

     





    ...และมันก็เหมือนว่าสิ่งที่บยอนแบคฮยอนภาวนาอยู่นั้นจะไม่เป็นผลเอาเสียเลย....

     





    เพล้ง!!!

     




    "จงแด!!!!"

     

    ไม่รอช้าบยอนแบคฮยอนที่ได้ยินเสียงของตกแตกรีบหยิบคีย์การ์ดสำรองที่เขาขอคนตัวเล็ก

    เจ้าของห้องไว้เปิดประตูเข้าไปภายในห้อง




    หมือนหัวใจของเขากระตุกวูบ ร่างกายชาวาบเมื่อเห็นร่างเล็กของเพื่อนสนิทนอนหมดสติ

    ข้อมือกรีดเป็นบาดแผลลึกส่งผลให้เลือดสีแดงฉานไหลซึมไม่หยุดจนต้องหาผ้าสะอาด

    มากดบาดแผล





    แบคฮยอนถึงแม้จะตกใจแต่ก็รีบเรียกสติแล้วพุ่งตัวเข้าไปช้อนตัวคนหมดสติขึ้นพาส่งโรงพยาบาล

     เพราะถึงขนาดตัวจะพอๆกันแต่ความแข็งแรงของบยอนแบคฮยอนนั้นมีมากกว่าคนในอ้อมแขนมาก

    ประกอบกับความรู้สึกหลากหลายทั้งหวาดกลัว ตกใจ หวั่นใจ และอยากปกป้อง...

    ทำให้บยอนแบคฮยอนคนนี้มีเรี่ยวแรงมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว








    "อย่าเป็นไรนะเฉินเฉิน ฮึก ฉันขอร้องล่ะ..."

     






    อย่าเป็นอะไรนะ ...บยอนแบคฮยอนคนนี้จะปกป้องนายเอง ฉันสัญญา...







































    themy  butter


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×