คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : ผู้ปกครอง
Chapter 3 : ผู้ปกครอง
สนามบินในโตเกียวเป็นอะไรที่คนเยอะมากจนร่างบางอดจิ๊ปากอย่างขัดใจไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะตื่นเต้นดีใจที่ได้มาเหยียบสนามบินแต่ตอนนี้เธอรู้สึกใจแป้วยังไงชอบกล เฮ้อ ขนาดเธอยังรู้สึกขัดใจกับเหล่าฟูงชนพวกนี้แล้วนับประสาอะไรกับคนที่เธอกำลังยืนรออยู่ตอนนี้ล่ะ กลัวจะอาละวาทจนสนามบินแตกกันไปข้างน่ะสิแค่คิดก็เริ่มกลุ้มนิดๆละ
ร่างสูงผิวขาวจัดตัดกับเรือนผมสีดำสนิทแววตาคมกริบสีนิลราวกับรติกาลสุดหยั่งถึงประกอบรวมเป็นใบหน้าหล่อเหลาจนทำให้ผู้คนในสนามบินต้องหันมองตามกันเป็นแถว เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเดินตรงมาหาหญิงสาวร่างบางเจ้าของดวงตาหวานน่ารักจนคนอื่นๆรู้สึกอิจฉาสาวน้อยคนนั้นแต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ
"ฉันเกลียดการสุมหัว" คนตัวสูงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆขัดกับแววตาที่มีประกายความหงุดหงิดฉายชัดขึ้นมาทำเอาร่างบางหลุดหัวเราะออกมา
"ฮารุก็บอกเคียวยะซังแล้วว่าให้ใช้เครื่องบินส่วนตัวก็ไม่เชื่อจะนั่งเครื่องมาเองให้ได้เพราะงั้นอย่ามาบ่นเลยค่ะ" ร่างบางตอบเสียงล้อๆทำให้ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมายีผมคนตัวเล็ก
"ช่างเถอะ ตอนนี้รีบไปจากตรงนี้ก่อนฉันจะหมดความอดทนดีกว่า" พูดจบก็เดินนำออกไปจนคนตัวเล็กต้องรีบเดินตามแทบไม่ทัน ...คุณฮิบาริคนเอาแต่ใจ ชิ!
-----------------------------------------------
"คนๆนั้นกลับมาแล้วครับรุ่นที่สิบ" โกคุเดระที่เข้ามารายงานความเคลื่อนไหวต่างๆ บอกคนเป็นนายด้วยน้ำเสียงขุ่นๆจนคนร่างโปร่งจับสังเกตุได้
"อื้ม ฉันรู้แล้วโกคุเดระไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นหรอกน่ายังไงเขาก็เป็นคนของแฟมมิลี่" สึนะพูดด้วยสีหน้าสบายๆขัดกับโกคุเดระที่มีสีหน้าหงุดหงิดเป็นที่สุด
"คนในแฟมมิลี่อะไรกัน ก่อนมันจะไปมันเข้ามาทำร้ายรุ่นที่สิบนะครับ" โกคุเดระถึงกับเดือดดาลเพราะเรื่องเมื่อเกือบสามปีก่อน
"ฉันคิดว่าฉันสมควรโดนแล้วเพราะฉันรักษาสัญญาที่ให้กับเขาไว้ไม่ได้... นายไปทำงานต่อเถอะโกคุเดระ" สัญญาลูกผู้ชายที่เค้าทำลายมันเองก็สมควรจะโดนอยู่แล้ว
"ครับ งั้นผมขอตัวก่อน" แม้จะมีสีหน้าขัดใจแต่ก็อยากขัดคำสั่งคนเป็นนายจึงยอมออกไปทำงานโดยดี
หลังจากโกคุเดระออกไปได้ไม่นานคนเป็นบอสก็เริ่มขยับกายเดินไปมาบ้าง อาจจะเพราะว่าวันนี้เลขาส่วนตัวที่มักจะทำเกินหน้าที่ที่ตนสั่งอย่างชงกาแฟกับนำขนมมาให้เขาไม่อยู่เหมือนทุกวันแต่วันนี้กลับอาสาไปรับคนๆนั้นแทน
....ฮิบาริ เคียวยะ ผู้ปกครองของฮารุ....
"คนสำคัญถึงขั้นต้องไปรับเองเลยสินะ ไหนๆวันนี้ก็ไม่ได้มีงานมาก ออกไปกินอาหารกลางวันหน่อยดีกว่า" ร่างสูงเดินออกจากห้องทำงานตรงไปยังลานจอดรถที่มีลูกรักคันงามของตนเองจอดอยู่ก่อนคนตัวสูงจะขับออกไปด้วยความเร็วที่ผิดกฎหมาย แต่ใครจะสนมีรถแรงขับเป็นเต่าใช้ได้ที่ไหน
-------------------------
"เคียวยะซังไม่กินเค้กที่ฮารุสั่งให้เลย มัวแต่มองฮารุอยู่ได้" คนตัวเล็กตัดพ้อเบาๆเพราะคนตัวโตไม่ยอมแตะเค้กช็อกโกแลตที่เธอสั่งให้เลยซักนิด
"ฉันไม่ชอบของหวานหนิแมวน้อย" คนถูกเรียกว่าแมวน้อยดูจะขัดใจนิดๆที่คนตัวสูงคิดจะอ้างปฏิเสธการกินเค้กชิ้นนั้น
"ไม่รู้ค่ะ ยังไงเคียวยะซังก็ต้องชิมเค้กร้านโปรดของฮารุ" คนตัวเล็กไม่ยอมแพ้ตักเค้กจ่อปากราวกับบังคับกลายๆให้คนตัวสูงกินมันซะ คนตัวสูงก็ไม่ขัดงับมันเข้าปากแต่โดยดีเรียกรอยยิ้มคนตัวเล็กได้ไม่น้อย
"หวาน.. ช้อนเธอน่ะ" คำพูดคนตัวสูงทำให้ริ้วแดงบนใบหน้าฮารุเด่นชัดจนรู้สึกได้ว่าหน้าของตนต้องร้อนมากแน่ๆ ใครว่าฮิบาริเป็นคนเย็นชาลองมาเป็นฮารุดูสิจะรู้ว่าคนๆนี้ขี้แกล้งเป็นที่สุด
"เคียวยะซังบ้า!" ฮารุล่ะอยากจะขุดรูหนีให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ
"ฝากกินที่เหลือด้วยนะ" ร่างสูงพูดเสียงกลั้วหัวเราะที่ไม่ค่อยมีใครได้ยิน
"ตลอดล่ะค่ะ" มุ่ยหน้าเล็กน้อยแต่ก็หยิบเค้กตรงหน้าไปจัดการ
หลังจากออกจากร้านเค้กทั้งสองก็ขับรถไปคฤหาสน์แบบญี่ปุ่นโบราณของตละกูลฮิบาริที่อยู่ในเมืองนามิโมริ เพราะความที่ฮิบาริเป็นคนชอบความสงบจึงไม่เหมาะจะอยู่ร่วมกับเหล่าผู้พิทักษ์คนอื่นๆ
ความคิดเห็น