สาวหยินหนุ่มหยางรักนี้ที่เกาหลี (1+1หัวใจดวงเดียว)

ลำดับตอนที่ #6 : Love of Love : คำอธิษฐาน

น่าเชื่อในเวลานี้ ตอนนี้ ฉันได้ขึ้นมานั่งบนรถ vespa ของวิซุปแล้ว แล้วยังแถมพ่วงมาด้วยการที่ฉันได้กอดเอวของวิซุปอีกด้วย ^O^ อะไรจะโชคดีอย่างนี้นะยังไงสวรรค์ต้องเข้าข้างหญิงสาวผู้บอบบางอย่างฉันอยู่แล้วหละ คิๆๆๆๆ


" นี่โตริน " วิซุปตะคอกฉันจนทำให้ความคิดนั้นพังทลายไปหมดแล้ว TOT


" อะไรอีกละ "


" เธอคิดอะไรอยู่ เหม่อละเมอเพ้อฝันอยู่นั้นแหละ " 


" ปะเปล่าซะหน่อย >#< แล้วนายเรียกฉันทำไมละ " 


" ก็กระโปรงเธอลู่แข่งกับลมบานหมดแล้ว เธอไม่เห็นรึไง " วิซุปพูดเสียงเรียบ


" ว้ายยย~~~ อีตาทะลึ่งแล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก " ฉันพูดขึ้นพร้อมกับใช้มือซ้ายที่ถือกระเป๋าอยู่ปิดกระโปรงไว้  


" ยายตาแป๋วฉันบอกเธอเป็นสิบรอบแล้วนะแต่เธอก็ละเมอน้ำลายยืดอยู่นั่นแหละ "


" ฉันไม่ใช่หมานะถึงได้น้ำลายยืด "


" ฉันหมายถึงพวก ออทิสติก ตังหากละยายตาแป๋ว " วิซุปพูดเสียงละอ่อนใจ


" วิซุป.... "


" หือ... "


" เธอบอกว่าฉันไม่รอดแน่หมายความว่ายังไงหรอ " ฉันเริ่มพูดเสียงอ่อนลง


" ฮะๆๆๆๆ ก็เธอต้องเป็นแฟนฉันไงเล่า ยายตาแป๋ว "


" นี่หรอการแก้แค้นของนายวิซุป ฉันกลับชอบด้วยซ้ำ " ฉันพูดออกไปรอยๆโดยไม่ได้คิดอะไร


" ยายบ๊อง เธอชอบไม่ชอบอะไรก็เก็บๆไว้มั่งเหอะ ไม่ต้องพูดออกมาหมด " วิซุปตะคอกฉันอีกแล้ว


" อะไรเล่าก็ฉันแค่พูดว่ากลับชอบด้วยซ้ำแค่เนี่ยก็ไม่ได้ " ฉันละอ่อนใจจริงจริ๊งงง ตาคนนี้อะไรก็ไม่รู้


" แค่ฉันเป็นแฟนกับเธอ เธอก็เดือดร้อนพออยู่แล้วละยายบ๊อง "


นี่วิซุปเค้าไม่เป็นห่วงฉันเลยหรอ แล้วเป็นแฟนกับเขาเพื่ออะไร แล้วคนเป็นแฟนเค้าทำกันแบบนี้หรอ
ตาวิซุปนี่อะไรก็ไม่รู้ นิสัยเดายากจริงๆเลย ฉันอยากจะบ้าตาย > < ?


" กอดฉันไว้แน่นๆนะฉันจะซิ่งแล้ว "


" อืม " แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่คิดอะไรอีกแล้วนอกจากแผ่นหลังอันอบอุ่มของเค้า กับสายลมที่เย็นชุ่มฉ่ำ


เอี๊ยดด และแล้วเราสองคนก็มาจอดอยู่ที่หน้าวัด


" นายพาฉันมาที่นี่ทำไมวิซุป " ฉันพูดพร้อมกับลงมาจากรถ


" อ้าวก็มาทำสัญลักษณ์ไว้ไงว่าเราเป็นแฟนกัน " วิซุปตอบพร้อมกับจูงมือฉัน ทำเอาฉันละแทบร้องกรี๊ดกราดเลยถ้าไม่ติดว่าเป็นวัดนะเนี่ย >O<


" ขอให้รักกันนานๆนาค๊า " คุณยายนั่งโต๊ะยื่นกระดาษสีเหลืองและปากกาให้เราทั้งสองคน


" เขียนคำอธิษฐานซะนาค๊า " คุณยายพูด


" เสร็จแล้ว " ฉันตะโกนลั่นทำเอาคนในวัดหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน ( อ๊ายอาย O#O )


" เอามานี่ " วิซุปแบมือขอคำอธิษฐานของฉัน


" ไม่ให้ เรื่องอะไรเล่า " ฉันรีบกอดคำอธิษฐานไว้แน่น


" ฉันต้องปีนขึ้นไปแขวนบนโคมโน่นหรือเธอจะขึ้นไป " 


" ใช่ฉันจะขึ้นไป งั้นเอากระดาษของนายมา " ฉันแบมือขอคืนจากนายวิซุป ( เป็นไงละไม่รู้จักหญิงแกร่งซะแล้ว )


" ได้ๆ " วิซุปยื่นกระดาษที่เขียน คำอธิษฐานให้ฉัน  


" ฉันรักยัง โตริน " ฉันพูดถ้อยคำในกระดาษออกมาเบาๆ ทำเอาฉันอึ่งไปเลยหละ O-O


" โตริน นี่บันได " วิซุปพาดบันไดไว้กับเสาเพื่อให้ฉันปีนขึ้นไปแขวน


โถ่ เอ๊ย เรื่องแค่นี้เองเจ๊สั่งลุยยยย ( อย่ากลัวๆ นี่คือเสียงสะท้อนในใจ ) แล้วฉันก็ปีนบันไดขึ้นไป


" ใกล้ถึงแล้วโตรินอีกนิดเดียว " ฉันพูดกับตัวเอง บอกตามตรงขาฉันสั่นไปหมดแล้ว ******


" เสร็จแล้ว " และแล้วฉันก็ผูกเชือกคำอธิษฐานทั้งสองอันบนโคมสีฟ้าสวยได้สำเร็จแล้ว คิๆๆๆๆ


" อุ้ยตายว้ายกรี๊ด ว้ายยยยย~~ " จากความที่ดีใจสุดขีดฉันเลยเผลอกอด อกน่ะสิ ก็เลยพลัดตก โอไม่นะคนสวยซวยอีกแล้ว แต่ไม้เป็นไรยังไงวิซุปก็ต้องรับฉันไว้เหมือนในหนังอยู่แล้ว


" โตรินนน " นั่นเสียงวิซุปนี่นั่นไงมาแล้ว


บรักกกก~~~ โครมมมมม " โอ๊ยยย ฉันไม่ได้อยู่บนอ้อมแขนนี่นา " ฉันพูดขึ้นพร้อมกับพยุงตัวขึ้นมาและก็ถูกมองจากสายตาผู้คนทั่ววัด >##<


" วิซุป " คนที่ฉันหล่นทับก็คือวิซุปนั่นหละท่าทางจะเจ็บออดเลยหละ แล้วฉันก็พยายามดึงตัววิซุปขึ้นมา


" ว้ายยย " แต่แล้วนาย วิซูปบ้าก็ฉุดฉันเข้ามากอดกลางวัดและสายตาผูคนเนี่ยนะ


" เป็นไงละยายตาแป๋ว ถ้าฉันไม่มาเป็นเบาะให้เธอ เธอคงเสียโฉมเลยหละ " 


" ค้าคุณผู้มีพระคุณ แต่ตอนนี้ลุกก่อนนะฉันอายคนเค้า "  ฉันพูดพร้อมกับใช้มือข้างที่วิซุปกอดฉันเป็นตัวพยุงขึ้นซะเลย ^O^


" ไปที่รถกันเถอะ " วิซุปสั่ง


" ค่ะๆๆๆ " ฉันพูดเสียงประชดแต่แล้วก็ยอมพยุงไปจนถึงรถ เวสป้าแสนสวยพร้อมเจอเจ้าหมาน้อยนั่งหลับอยู่หน้ารถ


" เธอขับไหวไหมเนี่ยวิซุป "


" ไหวซิก็แค่จุกไม่ได้แขนด้วนซะหน่อย "


" นี่ ฉันถามแค่ไหวไม่ไหวไม่ต้องตอบเป็นประโยคก็ได้ยะ "


บรืน " จะขึ้นไม่ขึ้นมัวยืนจ้องวัดอยู่นั่นหละ " วิซุปตะคอกฉันเป็นครั้งที่ ร้อยกว่าแล้วมั้งเนี่ย


" ฉันมองโคมของเราตังหากละ " ฉันพูดพร้อมกับนั่งไพ่ตามเคย  บรืนนน


" เธอเขียนอะไรที่กระดาษอธิษฐานหรอ โตริน "


" นี่เห็นกับว่าเธอช่วยฉันไว้นะเนี่ยฉันถึงจะบอก ฉันเขียนไว้ว่า >#< ขอให้วิซุปรักฉันบ้างก็พอ " ฉันพูดแบบอายๆ


" ฮ่าๆๆๆ นี่ฉันก็รักเธออยู่นี่ไง ^o^ " วิซุปพูดปนกับหัวเราะ " โอ๊ยย "


" สมน้ำหน้านี่ไม่ใช่เรื่องน่าขำนะยะ - * - " ฉันตีหลังวิซุป


" นี่โตรินเธอกอดฉันหน่อยได้มั้ย " วิซุปพูดคำนี้ทำเอาฉันอึ้งไปชั่วขณะเลยหละ แต่แล้วฉันก็โผเข้ากอด
วิซุป มันเพราะอะไรไม่รู้ก็ร่างกายมันพาไปเองนี่นา

เราต่างคนต่างเงียบมาตลอดทางแต่แล้วรถของวิซุปก็มาจอดอยู่ข้างหน้าบ้านฉัน เอี๊ยดดด


" ถึงแล้วหรอเนี่ย " ฉันพูดขึ้นทั้งๆที่มือยังกอดวิซุปอยู่ ฉันรู้สึกได้ว่ามือของวิซุปกำลังสัมผัสกับมือที่ฉันกอดอยู่อย่างแผ่วเบา ( สยิวกิ้วจัง >O< ) ฉันทนไม่ไหวแล้ว เลยต้องปล่อยแขนออกจากตัวของวิซุป และกระโดดลงจากรถ


" แล้วเจอกันนะโตริน " วิซุปพูดเสียงเย็น ฉันสังเกตเห็นแววตา วิซุปเศร้าลงอีกแล้วหละ


" จุ๊บ " ฉันเข้าไปหอมที่แก้มของวิซุปอย่างรวดเร็ว >#< อายก็อายอยู่หรอกนะ แต่ฉันอยากทำอะไรเล็กๆน้อยๆเพื่อเค้าบ้างเท่านั้นเองหละ แล้วก็ได้ผล นายวิซุปหน้าแดงก็เป็นนี่นา


แต่ยังไม่ทันไรนายวิซุปก็ใช้มือคว้าหัวของฉัน เอาปากของเขาเข้ามาประกลบปากของฉันแล้วหละ รู้สึกมันอบอุ่นจัง แต่นี่หน้าบ้านฉันนี่นาฉันเลยต้องผลักออกซะก่อนไม่งั้นนะ (ว้ายยคิดอะไรออกไป (**) )


" บาย ยายตาแป๋ว " วิซุปยักคิ้วให้ฉัน


" อืม " ฉันยิ้มหวานตอบแล้วจึงเปิดประตูเข้าบ้าน


" โตริน แม่ขอคุยอะไรหน่อยซิ " คุณแม่พูดขึ้น เท่านั้นหละหัวของฉันก็คิดไปถึงเรื่องที่เราจูบกันเมื่อตักกี้ทันทีโดยไม่ต้องกดสวิทใดๆเลยหละ


" อะไรคะแม่ " ฉันรีบนั่งบนโซฟา


" คือโตรินพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะต้องไปเมืองไทยสักสองเดือนนะลูกอยู่คนเดียวได้หรือเปล่าจ๊ะ "


" ไปเมืองไทยพรุ่งนี้หรอคะ " ฉันรีบลุกไปกอดคุณแม่ทันที


" ถ้าลูกจะเอาดองเอมานอนบ้านด้วยก็ได้นะ ตอนพ่อกับแม่ไม่อยู่อย่าดื้อละแล้วเด๋วจะซื้อของมาฝาก "


" ค่ะคุณแม่ " TOT ฉันร้องไห้แล้วหละ


" อย่าร้องไห้ซิลูกรักไปแค่สองเดือนเอง " คุณแม่เอามือมาลูบหัวฉัน


" ฮือออ TTOTT " เท่านั้นหละฉันยิ่งร้องไห้ใหญ่โตอย่างหยุดไม่อยู่....................


กรี๊งงงงงงงงงงงงงง ฉันรีบใช้มือกดนาฬิกาปลุกอย่างรวดเร็ว แล้วรีบลุกออกจากที่นอนรีบวิ่งลงชั้นล่างอย่างรวดเร็ว


" คุณพ่อคุณแม่ค่ะหนูคงไปส่งไม่ได้นะคะ " ฉันพูดพร้อมกับเข้ากอดพ่อกับแม่อย่างรวดเร็วแล้วไม่นานน้ำตาฉันก็ไหลรินมาอีกแล้ว TTOTT


" ลูกรักเด๋วพ่อก็กลับมาแล้วแค่สองเดือนเอง " คุณพ่อลูบหัวฉัน


ก๊อกๆๆๆ มีคนมาเคาะประตู " เด๋วหนูไปเปิดเองคะ " ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตู


" สวัสดีคะคุณลุงคุณป้า " ฉันก้มหัวโค้งคำนับพ่อกับแม่ของดองเอ


" อ้าวมาแล้วหรอคะ " แม่ฉันทักทาย


" เราต้องออกเดินทางแล้วหละค่ะ " คุณป้าพูด


แล้วทุกคนก็ออกมาจากบ้านพร้อมกับขึ้นรถไปสนามบินกัน เหลือแต่ฉันที่ได้เพียงแค่โบกมือบ๊ายบายอยู่หน้าบ้านอย่างเศร้าสร้อย TTOTT


" ตีสี่แล้วนี่นา ! " ฉันอุทานพร้อมกับแหงนไปดูนาฬิกาในบ้าน


โครม เสียงอะไรไม่รู้แต่มันดังมาจากทางข้างหลังของฉัน " หรือว่าผีหลอก > < ไม่เอานะฉันกลัว " ฉันพูดพร้อมกับรวบรวมความกล้าอยู่สักพักหนึ่งแล้วจึงหันไปอย่างรวดเร็ว


" วิซุป " ภาพที่ฉันเห็นคือวิซุปนอนเลือดท่วมอยู่ตรงข้ามบ้านฉัน  ฉันจึงรีบวิ่งไปดูวิซุปอย่างเป็นห่วง


" นายไปตีกับใครมาเนี่ยวิซุป TTTOTTT " บ่อน้ำตาเก่ายังไม่ทันแห้งบ่อน้ำตาใหม่ของฉันทะลักออกมาอีกแล้วตอนนี้ฉันมือสั่นทำอะไรไม่ถูกแล้วหละได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆร่างที่เลือดท่วมของวิซุป


" ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่ายายตาแป๋ว " วิซุปพูดกับฉันด้วยเสียงอันเบาบางและไม่สามารถลืมตาได้


" วิซุปยังไม่ตาย TOT " ฉันพยายามรวบรวมสติและจึงพยุงตัววิซุปไปที่บ้านฉัน ( ทำไงได้ละก็ฉันไม่รู้จักบ้านวิซุปหลังไหนนี่รู้แต่ว่าอยู่ในซอยตรงข้ามบ้านฉันแค่เนี่ย )


" วิซุป " ฉันพาวิซุปลงไปนอนบนโซฟาและพยายามเรียกเขาอยู่ตลอนเวลา


แล้วฉันจึงไปเอาผ้าขนหนูกาละมังกล่องยาแล้วก็น้ำมาจากหลังบ้านอย่างรวดเร็วและลงมือปลดกระดุมถอดเสื้อให้วิซุป และหาต้นตอของเลือด แต่ที่ฉันเห็นก่อนหน้านั้นก็คือต้นแขนข้างขวาสลักสัญลักษณ์หยินหยาง และรอยสักต้นแขนข้างซ้ายเขียนว่า โตริน นั่นก็คือชื่อของฉัน มันทำให้ฉันน้ำตารินอีกแล้วหละ TTOTT


" นี่ไม่ใช่เวลามาร้องไห้นะโตริน " ฉันใช้มือปาดน้ำตา พร้อมกับเช็ดเลือด " หัวเธอแตกนี่วิซุป " ฉันพยายามใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเลือดให้หมด แล้วจึงใส่ยาพร้อมปิดพลาสเตอร์ให้ กว่าจะเสร็จก็ประมาณ ตีสี่ห้าสิบ แล้วหละ


" เหนื่อยมั้ยคนดีมีพี่เป็นแฟน " วิซุปพูดขึ้นพร้อมกับลืมตาขึ้นเล็กน้อย


" วิซุปนายไปทำอะไรมา TOT " ฉันพูดขึ้นพร้อมเข้าไปกุมมือของวิซุปไว้

.......................

ขอบคุณคับ