คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The Last Time of Love รักครั้งสุดท้าย ตอนที่ 4
ห้องพยาบาลของคณะ
“ไปล้มอีท่าไหนเนี่ยหนู ข้อเท้าบวมมากเลย คงเดินไม่ได้หลายวัน แล้วก็ต้องหมั่นประคบ รวมกับทายาทุกวัน วันละสองเวลาด้วยนะ”
“เอ่อ ค่ะ”
คุณป้าพยาบาลประจำห้องพยาบาลของคณะบอกฉัน หลังจากที่ปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ ไม่รู้อะไรเยอะแยะไปหมดเนี่ย มียาแก้อักเสบด้วยหรอเนี่ย -0- ฉันแค่หกล้มข้อเท้าแพลงเองนะ ไม่เห็นต้องเยอะแยะขนาดนี้
“เสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวป้าไปเรียกแฟนหนูเข้ามาให้แล้วกันนะ จะได้ช่วยพยุงออกไป”
ฟะ แฟนนนน?? ว้อทททท คุณป้าคะะะ
“นั่นรุ่นพี่หนูเองค่ะ ไม่ใช่แฟนนะคะ ไม่ใช่ๆๆๆๆๆ”
“อ้าว ก็ป้าเห็นเขาอุ้มหนูมานี่นา ป้าก็เลยนึกว่าแฟน แต่ก็ดูเหมาะสมกันดีนะ ทั้งสวย ทั้งหล่อ ฮ่าๆๆๆ”
ป้านี่ก็ -_- จะทำงานก็ทำไปเถอะค่ะ ให้ฉันเป็นแฟนกับอีตาพี่แม็กซ์นั่น คนที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ก็แย่ อีกทั้งฉันไม่อยากจะรักใคร เพราะฉันกลัวการสูญเสีย ฉันไม่อยากจะสูญเสียอีก...
“เสร็จแล้วใช้มั้ยครับป้า”
“จ้ะ เสร็จแล้วล่ะ หนูคนนี้คงเดินไม่ได้หลายวันเลย จนกว่าจะหายปวดน่ะ ยังไงก็ดูแลกันดีๆนะ”
“ครับ ขอบคุณป้ามากๆครับ”
เออ แล้วอชิจะเป็นไงบ้างเนี่ย -0- ทำไมนายไม่ตามฉันมาฟ้ะ
“อลิซซซซซ~ อยู่นี่ม้ายยย”
ดีมาก นึกถึงก็มาเลยไอ้บ้านี่
“ฉันอยู่ในนี้อชิ”
“แล้วเป็นไงบ้างเนี่ย ข้อเท้าเธอ”
“คุณป้าพยาบาลบอกว่าฉันเดินไม่ได้หลายวันเลย จนกว่าจะหายปวด -_-“
“แล้วนี่เธอจะกลับยังไงเนี่ย?”
“เดี๋ยวฉันไปส่งเอง”
อีตาพี่แม็กซ์ที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้นมา ฉันนึกว่าหมอนี่เดินออกไปนานแล้ว ยังอยู่นี่อยู่เรอะ
“เดี๋ยวผมไปส่งเธอเองครับ เพื่อนผม ผมดูแลได้”
“หึ งั้นก็ตามใจ ฉันไปล่ะ”
พูดจบพี่แม็กซ์ก็เดินออกไปจากห้องพยาบาลทันที เออดีเหมือนกัน ยังไม่ได้พูดขอบคุณอะไรเลย แต่ก็ช่างมันเถอะ
“เอ่อ อชิ ฉันมีรถนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง ส่วนรถเธอก็จอดไว้ที่มหาลัยจนกว่าจะหายดีแล้วกัน แล้วเธออยู่บ้านกับใครล่ะเนี่ย?”
“ฉัน... คนเดียว ฉันอยู่คนเดียว”
“อ้าว แล้วพ่อกับแม่เธอล่ะ”
“พวกท่านอยู่ต่างประเทศน่ะ”
“อ้าวงั้นเหรอ อืมมม งั้นฉันจะไปรับไปส่งเธอเองแล้วกันระหว่างที่ข้อเท้าเธอยังไม่หายเนี่ย”
“ขอบใจมากนะ ฉันไม่อยากรบกวนนายเลย แต่เราเพิ่งจะรู้จักกันเอง ละ...”
“เอาน่า เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกหลายปี ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก แล้วก็ไว้ใจฉันได้เถอะ ”
อชิพูดแล้วก็ยิ้ม ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มของเขาถึงได้คล้าย... แต่ไม่หรอก ช่างมันเถอะ
“อ่ะ... อื้ม ”
“นี่เธออยู่คอนโดนี่หรอ?”
“อือฮึ”
“หรูไม่เบาแฮะ งั้นเดี๋ยวฉันขึ้นไปส่ง มาเดี๋ยวฉันอุ้ม”
“ว๊าย ไม่ต้อง พยุงเฉยๆก็ได้ อีกอย่างไม่ค้ำฉันก็มี”
ฉันพูดพลางชูมันขึ้นให้อชิดู แต่ทำไมไม้ค้ำมันดูแปลกๆฟ้ะเนี่ย เกิดมาไม่เคยใช้เลย -_-
“เอาน่า มันเร็วกว่านี่ มา”
ฉันไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เค้าก็อุ้มฉันออกมาจากรถแล้ว แล้วเราก็มุ่งหน้าไปยังชั้น 35 ชั้นที่ฉันพักอยู่
“อืมม ถ้าเธออยู่คนเดียวแบบนี้คงทำอะไรยากน่าดู เดี๋ยวฉันจะทำให้มันง่ายขึ้นแล้วกัน”
อะไรของหมอนี่ อะไรง่ายขึ้น - -
“เธอรออยู่ในนี้ก่อนแล้วกัน ฉันขอลงไปคุยที่เคาน์เตอร์ข้างล่างก่อน”
“อะ อือ”
อชิยิ้มให้ฉัน แล้วก็เดินออกจากห้องไป
เฮ้ออออออ ทำไมฉันถึงซวยขนาดนี้เนี่ย วันแรกในมหาวิทยาลัย TwT อลิซเศร้า ไหนจะโดนทำโทษตอนรับน้อง สีเข้าตา แถมยังจะหกล้มอีก ฮือๆๆ เป็นไอ้เป๋หลายวันแน่ๆ รถก็ไม่มีขับ ยังต้องไปรบกวนเพื่อนใหม่อีก แล้วฉันจะไปหากายยังไง...
คร่อกก zZzZZ
25 นาทีผ่านไป
แก๊กๆๆ กริ๊ก!
“อลิซซซ อะ อ้าว หลับหรอกหรอ”
อชิเดินเข้ามา นั่งลงที่พื้นข้างโซฟา ที่หญิงสาวนอนอยู่ เขาม้องเธออยู่เป็นเวลานาน เส้นผมสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน แก้มแดงระเรื่อโดยไม่ต้องแต่งเติม ทั้งยังริมฝีปากที่มีสีระเรื่อ เช่นเดียวกับแก้มของเธอ ช่างเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบจริงๆ
“กาย... กลับมาหาฉันนะ กาย... อ่ะ อืม...”
“กาย?”
ชายหนุ่มครุ่นคิด สงสัยว่าใครคือกาย ที่เธอนอนละเมอเพ้อหา เขาอาจจะเป็นคนรักของเธอ อาจจะเป็นแฟนของเธอ
อชิเริ่มทายาที่ข้อเท้าให้อลิซ แล้วอุ้มเธอไปยังห้องนอน เขาวางเธอลงบนเตียง เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ โดยที่ไม่คิดแม้แต่จะลืมตา แล้วก็จัดการห่มผ้าให้เธอ ก่อนที่จะเดินออกไป
“ฝันดีนะ อลิซ”
ความคิดเห็น