นายคนนั้นคือผมอีกคน

นายคนนั้นคือผมอีกคน

คำโปรย : เคยไหมที่ถูกใครบางคนเลียนแบบตัวเองเพียงเพราะต้องการให้คนที่เขาชอบมาสนใจน่ะผมเคยคิดว่าการกระทำแบบนั้นมันเป็นความคิดที่โง่เง่ามากแต่ในทางตรงกันข้ามผมกลับตกหลุมรักเขาเสียอย่างนั้น

จุดยืนของคนเราเป็นสิ่งที่สำคัญ ทั้งฐานะและการวางตัวแต่ถึงจะทำอย่างไรสิ่งที่เปลี่ยนไม่ได้ก็คือนิสัยนั่นล่ะ นั่นเป็นสิ่งที่ผมกำลังเจออยู่ตอนนี้ ถึงจะสะบัดออกยังไงเขาก็ทำตัวน่ารำคาญเหมือนเดิม

" อย่าทิ้งฉัน ได้โปรด "

" ฉันไม่ได้ทิ้งนาย แต่เราไม่เคยเป็นอะไรกันตั้งแต่แรก เราแกล้งคบกันเพราะกันแฟนนิสัยแย่ของนายออกไป นายลืมแล้วเหรอบอส "

 " ฉันไม่อยากเป็นแค่แฟนปลอมๆของนายอีกต่อไปแล้วรับรักฉันได้ไหมวินเล็ท "

" ฉันไม่ได้ชอบนาย ต่อให้ฉันบอกว่ารักนาย นายสัมผัสมันได้จริงๆน่ะเหรอบอส ในเมื่อแฟนนายก็ออกไปจากชีวิตแล้ว ความสัมพันธ์ปลอมๆของพวกเราก็ควรจบลงเหมือนกัน"

" งะ งั้นฉันจะไปให้เขาทำร้ายฉันอีก นายจะได้อยู่กับฉันตลอดไป ! "

" ชอบเสพติดความรุนแรงรึไงบอส แต่ฉันจะไม่กลับไปช่วยนายอีกแล้ว ถ้านายยังอยากผูกติดกับอดีตเดิมๆของตัวเองต่อไปก็ทำเถอะ ฉันไปล่ะ "

ผมส่งสายตาเชิงผิดหวังกลับไปให้ชายหนุ่มที่พยายามรั้งตัวผมไว้แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จเพราะผมเลือกที่จะไปจากเขาอยู่ดีจนกระทั่งสามเดือนถัดมาผมได้มีโอกาสแวะร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งเข้าเนื่องจากลูกน้องคนสนิทของผมดันขับรถเหยียบเข้ากับตะปูแถวนั้นเข้าอย่างจังจึงให้ให้ผมต้องมาติดแหง็กอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราว

" นี่หลบหน่อย ฉันจะหยิบของ "           

ผมปรายตามองพนักงานร้านมินิมาร์ทด้วยสายตาคาดโทษเพราะผมไม่ชอบรอคอยอะไรนานๆดังนั้นระหว่างที่รอหมอนั่นขยับตัวออกผมก็สังเกตรูปลักษณ์ของเขาไปด้วยจะว่าไปใส่ต่างหูแบบผมเลยแหะ

" อะ ขอโทษ คือฉันไม่ทันมอง "

ดูจากคำพูดแล้วหมอนี่คนเพิ่งทำงานได้ไม่นานสิท่ามารยาททางคำพูดไม่มีเลย

" ครับ หายไปไหน "

“ ห๊ะ...เอ่อขอโทษครับ”

เขาอุทานกับคำพูดของผมเล็กน้อยก่อนจะรีบขอโทษขอโพยผมเป็นการเร่งด่วนนั่นมันไม่สำคัญหรอกผมชักสีหน้าใส่คนร่างบางอีกครั้งก่อนจะเลือกหยิบเครื่องดื่มน้ำกระป๋องออกไปคิดตังค์ด้วยท่าทางที่ไม่ชอบใจนัก เขาดูไม่มีความเป็นมีอาชีพเลย

“ ทั้งหมด 500 บาทครับ ”

“ อืม ”

“ คุณเลิกกับคุณบอสแล้วเหรอครับ ”

ผมเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะวางแบงค์พันลงตรงหน้าเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรอย่างแรง คิดอะไรอยู่ทำไมถึงกล้าถามเขาทั้งที่เป็นลูกค้าแบบนั้นกัน

“ นายรู้จักฉัน ? ”

“ เอ่อ ครับ เราอยู่มหาลัยเดียวกัน... ”

คนร่างบางพูดเสียงเบาผ้ากันเปื้อนเขาสั่นน้อยๆเมื่อคนร่างสูงตวัดสายตามองเขาอย่างคนรู้สึกรำคาญใจ

“ งั้นก็ควรรู้สิว่าฉันเกลียดพวกชอบตีสนิท ”

“ ขอโทษครับ ”

“จะดีกว่านี้ถ้านายไม่ซักไซ้เรื่องส่วนตัวของฉัน ”

คนร่างสูงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากร้านสะดวกซื้อท่ามกลางความสับสนมึนงงของเหล่าบอดี้การ์ดคนสนิทของเขาซึ่งรีบเดินตามเจ้านายของตนไปด้วยความเร่งด่วน

‘ ไอ้พวกน่ารำคาญ ฉันล่ะเกลียดไอ้คนแบบนี้มากที่สุด ’