เมื่อฉันอยู่ในร่างของผู้ช่วยเหลือพระเอกตัวร้าย

บทนำ

ระบบจะตั้งค่าเกมนี้ให้เหมือนย้อนยุคกลับไปในอดีตที่เกิดข้อผิดพลาดของตัวละครแต่ขอโทษทีนะ ฉันไม่ใช่ตัวละครจะย้อนเวลากลับมาให้ฉันเจอนางเอกชีวิตหดหู่ทำไมกัน ถามจริง

ฉันชื่อฟาวมาจากฟาวเวอร์ชื่อทุ่งดอกไม้ที่แม่ชอบในวัยเด็ก แต่ช่างเถอะนั่นไม่ใช่ประเด็นเท่ากับยัยคุณหนูบ้านรวยซึ่งก็คือฉันเองเนี่ยล่ะดันทะลุมิติเข้ามาในเกมซึ่งฉันกำลังติดใจอยู่ช่วงนี้ ด้วยความบังเอิญหรือหาที่มาที่ไปไม่ได้ เอาเป็นว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่รู้แน่ๆก็คือเหมือนว่าฉันจะย้อนกลับมาตั้งแต่ตอนที่นางเอกยังโดนจับขังทรมานอยู่นั่นแหละ และมันก็คงจะเป็นตอนที่นางเอกซึ่งก็คือว่าที่คู่หมั้นพระเอกถูกใส่ความจนต้องมาถูกทรมานในคุกใต้ดินแสนโสโครกนี่ พอยท์ก็คือทำไมฉันต้องโพล่มาในคุกที่นางเอกโดนล็อกแขนล็อกขาตรึงอยู่กับกำแพงด้วย ในขณะที่ฉันเองก็ยังอยู่ในชุดชาแนล ไม่สิก่อนหน้านี้สาบานได้ว่าฉันยังอยู่ในชุดชาแนลแต่ทว่าตอนนี้ก็ดันกลับกลายเป็นชุดประดับยศบ้าบออะไรนี่แล้วและที่สำคัญก็คือฉันกลายเป็นใครกันเนี่ย!

" ใครก็ได้..."

น้ำเสียงพึมพำทำให้ฉันที่กำลังสนใจกับคำถามมากมายอยู่ในหัวตัวเองหันมาโฟกัสกับผู้หญิงรูปร่างผอมบางที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลทั้งหมดแถมยังดูน่าเป็นห่วงเป็นใยมากกกว่าฉันเสียอีก ยังไงก็เถอะในฐานะนักอ่านที่อ่านนิยายมาเกือบๆร้อยเรื่องแล้วก็ต้องรู้สึกรังเกลียดฉากที่ลูกรักถูกทำร้ายอยู่แล้ว และนั่นล่ะจึงเป็นสาเหตุให้ฉันถูกจัดว่าเป็นอีกคนหนึ่งที่เกลียดฉากพวกนี้เข้าไส้

" เฟเรน อารอนเน่? "

ฉันอดที่จะพึมพำชื่อของเธอออกมาอย่างตกตะลึงไม่ได้ ในเกมที่ว่าสวยแล้วแต่พอมาเห็นเฟเรนตัวจริงกลับสวยยิ่งกว่าในเกมร้อยเท่าพันเท่า นี่นางฟ้ารึเปล่าเนี่ย

" เจ้า...เป็นใคร..."

เหมือนเฟเรนจะเริ่มรับรู้ถึงตัวตนที่เธอร้องขอต่อพระเจ้าแล้ว บุคคลที่เธอสวดภาวนาขอให้อย่างน้อยก็มีคนที่ทั้งรักทั้งห่วงใยเธอจากใจจริงเข้ามาช่วยในยามคับขัน บุคคลแปลกหน้าเรือนผมสีดำสนิทดวงตาสีเทากำลังสับสนและห่วงใยเธอจากใจจริงก็ปรากฎตัวขึ้นจากในห้องขังขนาดใหญ่ซึ่งถูกปิดล้อมเอาไว้อย่างแน่นหนาแถมหล่อนยังสวยเอามากๆเสียด้วยจนฟาเรนได้แต่ตกตะลึง

" นั่นสิ ฉันเป็นใคร แต่ว่าเรื่องนั้นเอาไว้ให้เธอออกจากคุกได้ก่อนดีกว่านะเฟเรนอีกไม่นานคำครหาของเธอก็จะหมดไปแล้ว อดทนรออีกนิดหนึ่ง "

" ไม่ไหวหรอก...เราคิดว่าจะตายอยู่แล้ว...ถึงจะไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใครแต่ช่วยเราได้ไหม อย่างน้อยก็หยิบยื่นความตายให้กับเรา... "

บ้ารึไง จะให้ฉันหยิบยื่นความตายให้กับตัวละครที่ฉันรักใครมันจะทำได้เล่า!

" อย่ายอมแพ้สิเฟเรน เธอเป็นคนสำคัญนะ "

" เราไม่เหลือใครให้ต้องอาลัยอาวรแล้วนี่...ทั้งท่านพ่อท่านแม่ หรือแม้กระทั่งคนรักก็เมินเฉยใส่เรา...ถึงเราจะยอมแพ้ไปก็ไม่มีใครสนใจอยู่ดี..."

" มีสิ มีแน่ อย่าเพิ่งยอมแพ้นะเฟเรน "

" แต่เราไม่มีใครรัก...- "

" ฉันจะรักเอง หยุดตัดพ้อแล้วสู้สิฟาเรน ถ้าเธอยอมแล้วเมื่อไรจะได้แก้แค้นล่ะ ในอนาคตเธอจะต้องโดนกลั้นแกล้งอีกเยอะแน่ๆ เพราะพระเอกมันตาถั่วแต่ไม่เป็นไร ไหนๆชีวิตมันก็ผิดแผนไปหมดแล้ว อยากลองเชื่อใจคนแปลกหน้าอย่างฉันไหมล่ะ "

" เชื่อใจ...เจ้าเหรอ "

" อื้ม ถึงไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้ยังไงแต่มันต้องเป็นคมลิขิตแน่ๆ ดังนั้นฉันจะช่วยเธอเองฟาเรน อารอนเน่ "

.

.

.

ไรท์ : ไง เจอกันอีกครั้งในเรื่องราวแฟนตาซีแนวโรแมนติกมั้งนะ ? ก็หายไปเป็นเดือนๆเพื่อขนทัพนักแสดงหน้าใหม่เข้าวงการกันค่ะท่านผู้ชม ดังนั้นแล้วเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาเริ่มเปิดเรื่องกันเลยดีกว่า ฝากติดตามด้วยนะคะ ปิ้ว!