help me ช่วยหยุดรักฉันทีเถอะค่ะคุณหนูวาเรน

บทนำ

ฉันชื่อกรีม ปัจจุบันอายุ27 ปี ทำงานก็เหมือนกับพนักงานทั่วไปนั่นล่ะ แผนกของฉันคือพนักงานบัญชีวันๆก็จะหมกตัวคลุกคลีแต่กับตัวเลข ไม่ค่อยได้ไปไหนกับใครเขาสักเท่าไรนักหรอก ชีวิตที่ผ่านมาของฉันมันก็ยังคงย้ำอยู่กับที่มันค่อยข้างจะจำเจแต่ถ้ามีโอกาสฉันก็อยากจะเปลี่ยนงานบ้างนะฉันวนเวียนอยู่กับความคิดนั้นเป็นประจำแต่ก็ยังไม่ยักจะเปลี่ยนงานสักทีอาจเป็นเพราะทำจนเคยชินล่ะมั่ง มันก็เลยยังเรื่อยๆเปื่อยๆอยู่แบบนี้ ช่างเถอะฉันคิดว่าวันนี้ก็คงจะปฏิเสธเพื่อนร่วมงานที่จะไปสังสรรค์ฉลองที่บริษัทได้กำไรอีกตามเคยแต่ที่ไม่เคยนี่สิน่าแปลกเพราะวันนี้พี่แผนกบุคคลไม่ยอมปล่อยตัวฉันไปง่ายๆแบบที่เคยให้เหตุผลต่างๆนาๆมา

" ครั้งนี้อะไรอีกล่ะน้องกรีม ปวดหัว ตัวร้อน ไม่สบาย ท้องเสีย หรือว่าจะเพราะติดธุระ อะไรก็ช่างครั้งนี้พี่ขอจริงๆไปเถอะค่ะหนู เพราะคุณฉัตรเธอก็เพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศจะน้อยหน้าแผนกอื่นเขาได้ที่ไหนไปกันหมดแค่แปปเดียวก็ยังดีไปเถอะจ๊ะเนอะ แล้วเจอกันที่งานถ้าน้องดาวมาฟ้องพี่ว่ากรีมหนีไปอีกล่ะก็ คราวนี้น่าดูแน่จ๊ะ "

ถึงจะใช้คำพูดอ่อนหวานแต่นี่มันจงใจบังคับกันชัดๆเลยนะพี่อร จะปฏิเสธเสธก็ไม่ได้ด้วย ก็เพราะฉันปฏิเสธเสธมันไปหลายโควต้าแล้ว อดทนหน่อยก็แล้วกันนะตัวฉัน กรีมเอ้ยกรีมสู้ๆไปก็ไปว่ะ

" ค่ะ "

พอตอบไปแบบนั้นรู้สึกตัวอีกทีก็โดนพี่ๆน้องๆในแผนกลากมาผับด้วยกันอีกจนได้งานเลี้ยงอะไรกันนะเมื่อไรมันจะจบๆไปสักทีฉันอยากกลับบ้านแล้วเนี่ย...

" กรีมปกติใส่แว่นตลอดเลยเหรอ ไม่คิดจะเปลี่ยนไปใส่คอนแทคเลนส์บ้างรึไง "

เสียงเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเอ่ยถามฉันขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันนั่งเงียบอยู่คนเดียวมาได้สักพักหนึ่งแล้ว เอาจริงเลยนะฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราต้องมานั่งคุยอะไรเรื่อยเปื่อยกันด้วยก็ไม่รู้ มันมีประโยชน์ตรงไหนกันนะ สู้เอาเวลาไปดูหนังฟังเพลงผ่อนคลายกับชีวิตไม่ดีกว่าเหรอ แต่ถึงฉันจะคิดอะไรอยู่ในหัวมากมายแต่ก็ไม่ลืมที่จะตอบเพื่อนร่วมงานกลับไปเช่นกัน

" ฉันชอบใส่แว่นมากกว่าน่ะมันถอดง่ายดี "

" งั้นเหรอ แต่เราว่าถ้ากรีมเปลี่ยนไปใส่คอนแทคเลนส์ต้องดูดีมากแน่ๆเลย "

เพื่อนร่วมงานตรงหน้าฉันพูดขึ้นอย่างเสียดายก่อนเธอจะหันไปพูดคุยกับคนอื่นๆต่อ ในขณะที่ฉันเองกลับได้แต่นั่งทำหน้านิ่งๆใส่ผู้คนไปทั่วทั้งที่ในใจฉันจริงๆแทบอยากจะกรีดร้องออกมาเพื่อบอกให้คุณฉัตรผู้บริหารบอร์ดคนใหม่อะไรนั่นรีบๆไสหัวมาได้แล้ว ตัวฉันจะได้ขอตัวกลับบ้านได้เองเสียทีแต่ดูเหมือนคุณฉัตรคนนั้นจะไม่รับรู้ถึงแรงอธิษฐานของฉันเลยสักนิด

" เอ่อ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะคะ "

ฉันเอ่ยขอตัวไปทั้งอย่างนั้นทีแรกก็กะว่าจะหาทางกลับเลยอยู่หรอกแต่ทว่าก็ดันเจอเหตุการณ์ที่ไม่อยากเจอเข้าเสียก่อนเนี่ยสิ

" ปล่อยแขนเรน "

น้ำเสียงเรียบตึงดังออกมาจากทางประตูหนีไฟซึ่งอยู่ไม่ไกลจากประตูห้องน้ำมากนักโดยปกติแล้วฉันจะทำเป็นไม่สนใจและเดินหนีไปซะเพราะฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นแต่ทว่าครั้งนี้ดันไม่ปกติเพราะว่าฉันจะหาทางกลับบ้านถ้าจะเข้าออกทางประตูหลักก็จะต้องเดินผ่านทางเพื่อนร่วมงานที่แทบจะเหมาชั้นสองกันทั้งตึกอยู่แล้วไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ใช่ไหมว่าเจ้านายของพวกเรารวยพอจะเหมาทั้งร้านได้เพียงแค่กระดิกนิ้วมือเพียงเท่านั้นแต่คุณเธอแค่ไม่ยอมทำ

" ไม่ ผมไม่ปล่อย เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะถ้าเรนจะไปก็ต้องคุยให้รู้เรื่องก่อนสิ "

มาคุจังนะ แต่ทางที่จะหลบเลี่ยงเพื่อนร่วมงานของฉันไปได้ก็ดันมีแค่ทางนี้ทางเดียวเสียด้วยสิ

" เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วค่ะเต เรนบอกว่าเลิกคือเลิก เรนไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง "

" ผมทำอะไรผิดเรนถึงขอเลิกผมล่ะ! "

" จำเป็นต้องบอกด้วยเหรอคะ คิดว่าหัดเรียนรู้ด้วยตัวเองแล้วซะอีก"

" ว่าไงนะ มันจะมากไปแล้วนะเรน จะพูดอะไรให้เกียรติผมหน่อย "

" ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติคนสำส่อนอย่างคุณหรอกค่ะ ปล่อยแขนเรน "

"สำส่อนเหรอ ก็เพราะคุณมันทำตัวยากให้ผมต้องไปหาคนอื่นต่างหากล่ะ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้มันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นสุภาพบุรุษกันแล้ว!"

" เต! หยุดนะ! เราบอกให้หยุด ถ้าไม่ปล่อยเราได้เห็นดีกันแน่! "

คนร่างสวยพยายามยื้อยุดฉุดกระชากตัวเองกับคนหนุ่มร่างหนาสวมเสื้อเชิ้ตตัวสีขาวสะอาดตาก่อนที่หล่อนจะเพลี่ยงพล้ำเสียท่าให้ชายหนุ่มขึ้นคร่อมร่างกายของหล่อนตรงบันไดได้สำเร็จแถมเขายังชิงต่อยหน้าท้องของเธอด้วยทำให้หญิงสาวหมดแรงจะสู้ต่อได้แต่ส่งเสียงร้องให้คนมาช่วยเหลือแทนแต่ทว่าก็ไม่มีใครได้ยินเสียงร่ำร้องของเธอเลยเพราะเพลงออกจะดังซะขนาดนั้นหากจะมีใครได้ยินเข้าก็ต้องเป็นคนที่มาอยู่ห้องโซนวีไอพีเท่านั้นล่ะและคนๆนั้นก็คงจะไม่มีเพราะในวันนี้หล่อนได้จองชั้นวีไอพีเอาไว้เองทั้งหมดแล้วกะว่าจะชวนเพื่อนมาสังสรรค์ด้วยกันเสียหน่อยแต่ดันโดนเทนัดและถูกนายเตอดีตแฟนหนุ่มตามราวีไม่เลิกจนกระทั่งหล่อนต้องมาเพลี่ยงพล้ำให้กับแฟนหนุ่มสารเลวแบบนี้

" ร้องไปก็ไม่มีใครช่วยหรอกเรน ใครมันจะกล้าขึ้นมาชั้นวีไอพีที่ลูกคุณหนูรวยอำนาจอย่างคุณจองไว้กันล่ะ แถมน้องลูกน้องของคุณก็อยู่ชั้นล่างตามคำสั่งเคร่งครัดเลยนี่ วันนี้ล่ะผมจะต้องได้คุณ! ถ้าผมไม่ได้คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้ไป! "

" ถ้าแกทำฉัน อย่าหวังว่าจะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีก! "

เพี้ย!!!

เสียงตบใบหน้าสวยทำเอาฉันหยุดชะงักที่จะเปิดประตูออกไปปะทะกับพวกเขาพักหนึ่งเลย แค่คิดก็ไม่อยากไปแล้ว ตอนแรกที่แอบขึ้นมาชั้นบนก็เพราะแค่อยากจะลงไปอีกทางหนึ่งง่ายๆแค่นั้นเอง แต่ดูเหมือนว่าทางนี้ก็คงไม่ง่ายสำหรับฉันอีกต่อไปแล้วสิ

" จะอยู่รึเปล่าผมไม่รู้หรอกแต่ที่รู้แน่ๆคือคุณต้องท้องลูกของผม! และไม่รู้สิ เราคงต้องแต่งงานกันเพื่อรักษาหน้าตาของวงศ์ตระกูลเอาไว้ "

" ไอ้สารเลว! "

" ปากดีนักนะ อยากรู้เหมือนกันตอนโดนเอายังจะปากดีอยู่อีกรึเปล่า "

" หยุดนะ!! อย่าทำฉัน!!! "

คนร่างสวยกรีดร้องสุดเสียงกระทั่งเธอคิดว่าตัวเธอเองคงไม่รอดแล้วแต่ทว่าเสียงประตูแห่งความหวังของเธอก็ถูกเปิดออกโดยผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งเธอดูไม่ได้เก่งกาจหรือว่าดูมีความสามารถที่จะช่วยเหลือหล่อนได้เลยแต่ทว่าคนร่างบางก็หยิบยกมือถือขึ้นมาถ่ายไว้ก่อนจะกดเล่นเสียงที่บันทึกตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มร่างสูงหน้าเสียไปตามๆกัน

แชะ แชะ!

" หยุดถ่ายนะ! เธอเป็นใคร! กล้าขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง! "

เขารีบลุกขึ้นมาจากตัวของคนร่างสวยที่เกิดอาการหวาดกลัวต่อตัวเขาได้อย่างชัดเจนก่อนหล่อนจะส่งสายตามาทางฉันอย่างขอความช่วยเหลือและก็เป็นไปตามคาดฉันคิดจะช่วยเหลือหล่อนทั้งที่ไม่อยากจะช่วยจริงๆ นั่นล่ะ อยากกลับบ้านไปดูสาวน้อยจอมพลังแล้วเนี่ย...

" ฉันจำทางผิดน่ะค่ะ ว่าแต่คุณดูตกใจจังเลยนะคะเป็นเพราะฉันบังเอิญถ่ายคลิปคุณได้หรอกใช่ไหม"

" ลบคลิปนั่นซะ เธออยากได้เท่าไรก็ว่ามาแล้วไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลย!"

" คิดว่าฉันหน้าเงินรึไง "

พูดงี้แอบเคืองนะเนี่ย ถึงฉันจะมนุษย์สัมพันธ์แย่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้คนที่นอนเจ็บท้องอยู่ตรงนั้นต้องรับชะตากรรมอันน่าสมเพชที่คุณยัดเยียดให้เสียหน่อย

" แต่งตัวก็เหมือนพนักงานบริษัทคนหนึ่งที่มางานเลี้ยง ถ้าไม่อยากมีปัญหาควรกลับไปร่วมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆ พนักงานของเธอจะดีกว่านะ "

เขาพูดขึ้นพลางเดินจ้ำอ้าวมาทางนี้แค่ดูก็รู้ว่าคิดจะมาแย่งมือถือไปจากฉันไปแน่ๆ แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก

" คุณคงไม่รู้ว่าสมัยนี้กดแค่ปุ่มเดียวก็กระจายข่าวไปทั้งโลกออนไลน์ได้แล้ว หยุดการกระทำของคุณเสียตั้งแต่ตอนนี้น่าจะดีกว่านะคะ "

" หุบปากน่า ถ้าไม่คิดจะทำตามฉันบอก! ก็ต้องมีเจ็บตัวกันบ้าง! "

ผู้ชายคนนั้นทุ่มสุดตัวอย่างคนไม่มีอะไรจะเสียถ้าหากข่าวของเขาหลุดไปถึงหูคุณฉัตรว่าทำร้ายคุณหนูเรนเข้าล่ะก็ศพของเขาคงอนาถน่าดูพอคิดได้ดังนั้นสู้เก็บพยานเพียงคนเดียวซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้ทิ้งเสียยังดีกว่าเขาจะได้ก็ไม่ต้องมากังวลกับอำนาจบารมีของคุณหนูเรนอีกต่อไปเพราะอีกสักพักเดี๋ยวหล่อนก็ต้องตกเป็นเมียของเขาอยู่ดียังไงซะคุณฉัตรก็คงสั่งฆ่าพ่อของหลานตัวเองไม่ลงหรอก

" ปกติแล้วฉันเป็นคนไม่สู้คนค่ะ แต่ว่าครั้งนี้จะถือเป็นข้อยกเว้นให้สำหรับคนอย่างคุณก็แล้วกันค่ะ นั่นก็เพราะฉันไม่อยากจะอยู่เสวนากับคุณนานกว่านี้อีกแล้ว "

ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ก่อนจะอาศัยโอกาสที่ผู้ชายร่างสูงพุ่งตัวเข้ามาเตะตัดขาเขาไปหนึ่งที เห็นแบบนี้ก็มีช่วงหนึ่งที่ฉันคลั่งไคล้วิชาป้องกันตัวจากซีรีย์ที่เคยดูมามากเลยนะ คลั่งไคล้ชนิดที่ว่าคนที่เกลียดสถานที่คนเยอะๆแต่ก็ยังยอมเข้าไปเรียนกับเขาจนได้สายดำมาติดประดับบ้านเอาไว้ให้ภาคภูมิใจเล่นแบบนั้นเลยล่ะ

" โอ๊ย!!! หนอยแน่ะแก!!! "

ขอโทษที่ต้องเตะซ้ำแต่ฉันไม่อยากถูกเรียกว่าแกจากคนที่ไม่รู้จักกันหรอกนะ

ตุบ!

แล้วกันตอนจะเตะก็ดันเงยใบหน้ามารับซะได้แบบนี้ก็สลบไปเลยน่ะสิ ถึงจะสงสารก็เถอะแต่ก็สมควรแล้วล่ะสำหรับคนแบบนี้

" คุณเป็นยังไงบ้างคะ "

ฉันเลิกที่จะสนใจผู้ชายซึ่งนอนสลบอยู่เพราะรองเท้าส้นตึกของฉันก่อนจะพาร่างตัวเองไปช่วยพยุงผู้หญิงใบหน้าสวยจัดขึ้นมาประคองไว้ เธอออกอาการหวาดกลัวฉันเล็กน้อยแต่ก็ยังยอมให้ช่วยพยุงอยู่ดีเนื่องจากเธอเดินไม่ไหว

" ฉันเจ็บ "

เธอพูดกับฉันด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตาซึมเดาว่าผู้ชายคนเมื่อกี้ไม่คิดจะอ้อมแรกเลยสินะ ทั้งใบหน้าและบริเวณหน้าท้องเรียวของเธอถึงได้ดูช้ำแดงก่ำแบบนี้และอย่าเพิ่งเขาใจผิดไปฉันไม่ได้คิดจะเปิดเสื้อเธอขึ้นดูหรอกนะแต่เป็นเพราะชุดรัดรูปที่มันเว้นส่วนเว้าส่วนโค้งไว้ต่างหากล่ะฉันถึงได้เห็นมันค่อนข้างชัดเจนน่ะ

" เดี๋ยวฉันเรียกรถพยาบาลให้นะคะ "

เพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อ ฉันก็เลยถือวิสาสะกอดปลอบเธอน้อยๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาแต่ก็ถูกคนตรงหน้าปฏิเสธเข้าเสียก่อน

" ไม่ต้อง ฉันเรียกลูกน้องมาเองแล้ว แค่อยู่กับฉันจนกว่าพวกเขาจะมา..ฮึก.."

" เอ่อ..ค่ะไม่ต้องร้องนะคะ โอ๋ โอ๋ "

" นั่นเป็นวิธีปลอบของเธองั้นเหรอ... "

คนร่างสวยพึมพำในลำคอแต่ก็ยังกอดตอบคนร่างบางที่มองไปทางอื่นอย่างคนขาดความมั่นใจ

" คือฉันไม่ได้ปลอบใจใครมานานแล้วน่ะค่ะถ้ามันเด็กไปก็ขอโทษนะคะ "

คนร่างสวยหลุดยิ้มออกมานิดหน่อยก่อนจะกำชายเสื้อราคาถูกสำหรับเธอแน่น

" คุณหนูเรนครับ "

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงแล้วผู้ชายร่างสูงนั่นโดนรวบตัวขึ้นไปกับกลุ่มคนชุดดำโดยที่มีนางพญาร่างสวยนั่งกอดไหล่ฉันไม่ยอมปล่อยไปเสียที

" เอามันไปจัดการ "

คนตรงหน้าของฉันเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดแต่ทว่าคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอกลับรู้สึกกลัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น 'ผู้หญิงคนนี้ดูอันตรายจังถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากแยกจากเธอแล้วสิ...'

" ครับคุณหนู "

" คนของคุณก็มาแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับ..."

" อยู่กับฉันก่อน "

" แต่ว่า..."

แต่ว่าฉันอยากกลับบ้านนี่คะ ทำไมฉันต้องอยู่กับคุณด้วยล่ะ ไม่สมเหตุสมผลเลย

" เชิญทางนี้ครับ "

ในเมื่อเจ้านายบอกอย่างนั้นมีหรือที่คนเป็นลูกน้องจะไม่ทำตามผู้เป็นนายเขาปลายมองตามผู้หญิงร่างบางซึ่งถูกเจ้านายของตนกอดอยู่ไม่ห่างแถมยังไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้หล่อนอีกด้วยทั้งที่คุณหนูของเขาออกจะเจ็บท้องมากขนาดนั้นแท้ๆมัวทำอะไรอยู่นะคนๆนี้

" เดินไหวรึเปล่าคะ "

" อืม "

คนร่างสวยตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มก่อนจะเห็นคนตรงหน้าย่อตัวลงมาพลางส่งสัญญาณให้หล่อนรู้ว่าต้องขยับขึ้นตรงไหน

" ขึ้นมาเถอะค่ะ ฉันว่าทำแบบนี้เราน่าจะถึงรถของคุณเร็วกว่า "

น้ำเสียงอบอุ่นใจดีดูพึ่งพาได้ถูกเปล่งออกมาจากคนแปลกหน้าซึ่งตัวเธอเองก็ไม่รู้จัก แต่ทำไมกันนะถ้าได้รู้สึกปลอดภัยและไว้ใจได้อย่างน่าอัศจรรย์

" ขอบคุณนะ "

" ค่ะ ด้วยความยินดี "

แต่จะดีกว่านี้ถ้าคุณยอมปล่อยฉันกลับบ้านเสียทีฉันได้แต่อุ้มคนร่างสวยขึ้นหลังกระทั่งไปถึงในรถยนต์คันหรูที่จอดไว้เทียบท่ารอเจ้านายคนสวยอย่างเธอ

" ไปด้วยกัน "

ไปด้วยกันที่ว่ามันไปไหนกันล่ะ ไม่ด้วยหรอกนะส่งแค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับคนแปลกหน้าอย่างฉัน อย่าให้ต้องสนิทมากไปกว่านี้เลย

" ฉันไม่สะดวกค่ะ ยังไงก็ขอให้คุณไปหาหมอแล้วหายเร็วๆนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ "

" เดี๋ยว "

อะไรอีกล่ะ พอฉันคิดจะเดินหนีพวกบอดี้การ์ดของหล่อนก็ดันมายืนดักหน้าดักหลังกันอยู่ได้คนเขาจะรีบกลับบ้านแล้วเนี่ย...

" เธอชื่ออะไร "

" กรีมค่ะ ฉันชื่อกรีม วารีน "

จบตอน...ไงๆเรื่องเก่าไม่ทันหายเรื่องใหม่ก็เข้ามาแทรกและใช่ค่ะพบกับไรท์อีกครั้งและครั้งนี้ไรท์จะพาไปพบกับความรักของคุณกรีมวารีนกันค่ะมาเอาใจช่วยกันเถอะว่าคนอินโทรเวิร์ทอย่างเธอหรืออุปนิสัยอย่าง infp เขาจะมีรูปแบบความรักครั้งนี้อย่างไรเชิญติดตามรับชมกันได้ในตอนถัดไปกันเลย ปิ้ว !