[ ค ลั ง นิ ย า ย ] เ เ ฟ_น ต า ซี [ฟรีสไตร์]

ลำดับตอนที่ #57 : นิยายแฟนตาชี [ Esperan Online (สงครามวุ่นๆ ชุลมุนป่วนโลกออนไลน์) ]

แนะนำเรื่องแบบย่อๆ
"เธอไม่กลัวฉันเหรอ"เสียงของเด็กผู้ชายเอ่ยขึ้นมา มองเด็กผู้หญิงที่อายุไม่ต่างกัน 
"กลัวสิ แตู่้รู้สึกว่านายดูเหงาๆยังไงก็ไม่รู้ ฉันเลยอยากลองคุยเป็นเพื่อน"Data 83 : โกลาหล

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้                                    อดีต                        “เธอไม่กลัวปิศาจอย่างฉันเหรอ ลองมองดูรอบๆสิ มีคนคนไม่อยากเข้าใกล้ฉันทั้งนั้น ฉันเตือนด้วยความหวังดีนะว่าอย่าเข้าใกล้ฉันเลยดีกว่า”             “ไม่รู้สิ แต่ดูนายกำลังเหงาอยู่ไม่ใช่เหรอ ฉันเลยอยากคุยเป็นเพื่อนดูว่าตัวนายนะเป็นปิศาจหรือเปล่า” ปัจจุบัน “ไม่ว่านายจะเคยผ่านอะไรมา ไม่ว่านายจะเป็นตัวอะไร แต่ตอนนี้นายก็ยังมีตัวตน ไม่ใช่เหรอไง อย่าเอาอดีตมาคอยกัดกินหัวใจได้ไหม ขอร้องละ ที่รัก” “….ญาดา” อนาคต “แกไม่สนใจอนาคตของประเทศนี้เลยเหรอไง ว่ามันจะเป็นยังไง ความชั่วช้าที่หลบอยู่เบื้องหลัง แกเคยรู้บ้างไหมห๋า ความน่าสังเวชที่คอยกัดกินประเทศนี้อยู่ แล้วแกจะปล่อยให้เด็กที่ไม่รู้เรื่องไร้อนาตคแบบพวกเราเหรอไง ลองตอบฉันหน่อยเซ่!!” “เรื่องนั้นฉันไม่ปล่อยไว้หรอก แต่ว่า แกคิดว่า อนาคต มันมีทางเลือกเดียวเหรอไง ฉันจะสร้างเส้นทางอนาตคที่แกคิดไม่ถึงให้ดู ไอ้กร๊วก!!” อดีตคือสิ่งที่นำพาไปสู่ปัจจุบัน แล้วปัจจุบันก็เรียงร้อยไปสู่อนาคต เส้นชะตาชีวิตไม่ได้ถูกขีดไว้ตั้งแต่ต้น มนุษย์นั้นสามารถขีดเขียนเรื่องราวของตนเองได้เช่นกัน แม้ว่าจะมีอุปสรรคไปบ้าง แล้วยังไงล่ะ ถ้าหากเราเลือกเส้นทางของตัวเองก็จงมุ่งหน้าไปตามทางนั้นจนสุดปลายทาง แต่สุดท้ายแล้ว เราสามารถพอใจกับมันได้หรือปล่าวก็เท่านั้น หน้าที่ “หน้าที่ของพ่อคือปกป้องประเทศนี้ แล้วหน้าที่ของลูกละคืออะไร ช่วยตอบหน่อยได้ไหม” “…สำหรับผม ประเทศนี้มันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน เพียงแต่ว่าคนที่ผมรักอยู่ในประเทศนี้ และก็จะไม่ยอมให้ใครจากผมไปอีก ถ้าผมไม่ปกป้องแล้วใครจะจะช่วยพวกเราได้” ความถูกต้อง “แกคิดว่าเส้นทางที่เลือกนั้นถูกต้องแล้วเหรอไง ก้มหน้าทำตามคำสั่งของผู้ที่ใหญ่กว่า โดยไม่มองถึงเบื้องลึก สิ่งที่แกทำอยู่นี้ นี่นะเหรอ ที่นายเรียกว่าความถูกต้องนะ ห๋า!!” “ทางไหนที่ถูกต้องฉันตัดสินด้วยตัวเอง แต่ที่ถูกต้องที่สุดก็คือ ฉันจะลบแกออกไปจากโลกนี้ซะ เพราะว่าโลกใบนี้ไม่มีที่ให้เหยียบสำหรับ อาชญากร อย่างแกรู้ไว้ซะด้วย!!” หรือแม้แต่ความต้องการของตัวเอง “เอาเลยซิ นายคิดจะปล่อยบุคคลที่เป็นภัยต่อประเทศไว้งั้นเหรอ ยิงเลย ถ้าไม่อย่างนั้น ประเทศนี้จะพินาศด้วยน้ำมือของฉันน่ะ นั่นคือความต้องการของนายงั้นเหรอ” “….ฉันต้องการอะไร ฉันอยากจะทำอะไร ไม่มีใครมีสิทธิ์คิดแทนหรอกโว้ยยยย รู้ไว้ซะด้วย!!” …ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ผิดก็ตาม… สุดท้ายแล้ว เราสามารถเลือกได้ทุกอย่างหรือเปล่า หรือเลือกไม่ได้สักอย่าง ไม่มีใครกำหนดชะตาชีวิตของเรา แต่เรานั้นคิดไปเองว่าชะตาชิวิตถูกกำหนดไว้ตั้งแต่เกิดแล้ว แต่ว่า ถ้าหากเราไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง เส้นทางแห่งอนาคตจะเปิดออกให้ไหมล่ะ “ฉันยังเหลือภารกิจสุดท้ายที่ยังทำไม่สำเร็จอยู่ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้ ลาสมิชชั่น” เพียงแต่ว่า พวกคุณทุกคนพอใจในผลลัพพ์กันหรือปล่าว            ภายในห้องเหมือนกับห้องทดลอง หลอดแก้วขนาดใหญ่หลายหลอดวางเรียงรายกันอยู่ ภายในนั้นมีเหลวนั้นมีวิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับมนุษย์อยู่ภายในนั้นมีของเหลวสีฟ้า “เธอแน่ใจแล้วหรอ”เสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้นมา “ฉันไม่มีทางเลือกหรอก”เสียงของหญิงสาวตอบด้วยเสียงเศร้าๆขณะกำลังใส่ข้อมมูลบางอย่างในคอมพิวเตอร์ “โปรเจคที่ถูกยุบไปแล้ว เธอนำมันมาใช้ต่อแบบนี้มันไม่เป็นไรแน่เหรอ” “มันคือหนทางสุดท้าย ที่จะช่วยเขาได้” “ฉันหวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไรนะ” “ไม่หรอก เมื่อฉันใส่สิ่งนั้นเข้าไปในตัวเขาโชคชะตาของเขาก็จะเปลี่ยนไป เป็นโชคชะตาที่ลำบากแสนสาหัส ความเจ็บปวดที่ถาถมเข้ามา ความเดียวดายที่ไร้คนรอบข้าง” “ทั้งที่เธอก็รู้แบบนี้ แต่เธอก็ยังทำสินะ”เสียงของชายวัยกลางคนเอ่ยออกมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจคนตรงหน้า เพราะเธอเองก็ไม่อยากสูญเสียสิ่งสำคัญไป เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งสำคัญคืนมา “อาจเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของฉันก็ได้”หญิงสาวหันมาตอบมีน้ำไหลออกมาจากดวงตาเล็กน้อย “ฉันเข้าใจเธอ”เขาว่าพลางมองหลอดแก้วหลอดหนึ่งที่มีร่างของเด็กผู้ชายอยู่ในท่าขดตัว “ฉันหวังว่าเขาคนแบกรับภาระนี้ได้เธอก็รู้นี่ เรื่องเมื่อ 10 ปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้น” “ฉันรู้”เธอเดินไปที่หลอดแก้วหลอดนั้น ยกมือขึ้นไปทางไว้ก่อนที่จะลูบเบาๆ แววตาจ้องมองสิ่งที่อยู่ภายในนั้นอย่างมีความหวัง ร่างของเด็กผู้ชาย ข้างใต้หลอดมีประโยคหนึ่งเขียนไว้เป็นเหมือนกับชื่อที่เธอเป็นคนตั้งให้สิ่งนั้น เธอนั่งลงอ่านชื่อนั้นอย่างมีความสุขเขาหันมาหาชายวัยกลางคนแล้วพยายามฝืนยิ้มออกมา       “เพราะเขาคือหัวใจเพียงหนึ่งเดียวของฉัน ________________________________________________________________

อ่านต่อ :http://writer.dek-d.com/wmmmmw2/writer/view.php?id=747282#ixzz25JHAZtpO