คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ++ (( Chapter 3 )) ++
คฤหาสถ์ ของตระกูล ราเซเนีย
“นายหญิง กลับมาแล้วหรอครับ” ชาร์บาส พ่อบ้านประจำตระกูล ราเซเนียกล่าวทักทายนายหญิงของตน
“อืม แล้วพี่ล่ะ ??” พอถึงบ้านปุ๊ปร่างบางก็ถามถึงพี่ชายคนสำคัญ
“นายท่าน ออกไปข้างนอกน่ะครับ ”
.”ออกไปข้างนอกหรอ ?? ไปที่ไหน ??”
“นายท่าน ไม่ได้บอกไว้นะครับ “
“อ๋อ หรอ ”
“ว่าแต่ นายหญิง จะรับน้ำชามั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ ฉันขอนมร้อนสักแก้วล่ะกัน”
“ครับ” ชาร์บาสรับคำสั่งและไปเอานมร้อนให้เธอ”
“ว่าแต่ นายหญิงจะรอนายท่านงั้นหรอครับ”
“ใช่ ชั้นมีเรื่องที่ต้องคุยกับพี่เค้าน่ะ นายไปนอนก่อนเถอะ”
“ เข้าใจแล้วครับ อย่าหักโหมมากนักนะขอรัก เพราะ นายหญิงเพิ่งกลับมา “ ชาร์บาสยิ้มให้กับเจ้านาย
“ฮึ ขอบคุณ ”
“หามิได้ครับ ขอตัวก่อนนะครับ”
“เชิญ........นี่นายอายุ 27 จริงๆหรอเนี่ย - - ” เธอบ่นในใจ
ไม่นานนักรถคันหรูก็มาจอดอยู่ที่หน้าคถหาสถ์ ร่างสูงก้าวลงจากรถและต้องพบกับความประหลาดใจนิดหน่อย
“ไฟยัง เปิด ?” ร่างสูงคิดในใจ
“แวซายด์ !? ” พอร่างสูงก้าวเข้ามาก็แปลกใจไม่น้อยที่เจอกับน้องสาวของตน
“เพิ่งกลับมาหรอ”
“ใช่ พอดีมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับพี่น่ะ ”
“เรื่องอะไร ??”
“คนที่จ้างให้แวซายด์ไปฆ่านักธุรกิจร้อยล้านคนนั้นน่ะ ชั้นจะเก็บเค้านะ”
“ !!! ทำไมล่ะ ”
“เพราะตอนนี้ตำรวจเริ่มสงสัยขึ้นมาแล้วน่ะสิ ถ้าไม่เก็บหมอนั่นล่ะก็ มีหวังสางเรื่องมาถึงตัวเราแน่ๆ”
“ฮึ แต่ตำรวจก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้อยู่แล้วนิ”
“มันก็จริง แต่กันไว้ดีกว่าแก้ไม่ใช่หรอ ?”
“รอบคอบสมกับเป็นเธอดีจริงๆ งั้นก็ส่งคนไปเก็บมันล่ะกัน อ๋อ พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้านะ เพราะ พวกเราต้องไปหาพวก ราเวลอง ”
“แวซายด์ไม่ไปได้มั้ย ??”
“ ไม่ได้!”
“ - - ให้ตายเหอะ ไปอยากไปเจอหมอนั่นเลยจริงๆเลย” แวซายด์บ่นและพอเธอคิดถึงวันพรุ่งนี้แล้วล่ะก็ รู้สึกเหมือนตกนรกอย่างไงไม่รู้
“ไม่พูดมากอยู่ได้ไปนอนได้แล้ว”
“ค่า~~” เธอลากเสียงยาวๆและเดินขึ้นห้องนอน
.
.
.
.
.
.
.
“เว้ยยยยยยยยยยยยย!!!” เสียงใสๆร้องตะโกนลั่นบ้าน
“คุณหนู ใจเย็นๆสิค่ะ ไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอค่ะ ว้าย!”
“ไม่ต้องพูดมากเลยนะ มโยซอง!” ลูนาไม่พูดป่าวโยนหมอนไปโดนหน้าเธอ
“ชั้นเบื่อจะตายอยู่แล้วนะ!! เป็นหวัดอยู่แบบนี้น่ะ เว้ยยย!!”
“เกิดอะไรขึ้นหรอ ???”
“คะ..คุณชาย คุณหนูอาละวาดใหญ่แล้วล่ะค่ะ” มโยซองบอกนายท่านของตน
“ลูนา หยุด!!” เพียงลูดอฟบอกเท่านั้นทุกสิ่งทุกอย่างในห้องก็กลับเข้าสู้โหมดปกติ
“ลูนา ถ้าหากเธอยังอาละวาดแบบนี้อยู่ล่ะก็ พี่จะบอก เจ้ซินให้ไล่เธอออกนะ”
“ห๊า!! ไม่อาวววนะพี่ ไม่อาวววนะ งานสนุกแบบนี้ หนูจะหาได้จากที่ไหนอีกล่ะ T T ”
“งั้นถ้าหากไม่อยากให้พี่บอกกับเจ้ซินล่ะก็ ไปนอนพักผ่อนซะ ”
“ค่ะ!” ลิ้นคำสั่งของผู้เป็นพี่ ลูนาก็รีบเข้านอนแต่โดยดี
“เฮ้ออ เหนื่อยใจน้องบ้าคนนี้จริงๆ”
.
.
.
.
.
คลับ Sorry Sorry , Love
“มิมิ๊ ว่าแต่แวแว้กับลูลู่ไปไหนอ่ะ”เสียงของเวย์ยังคงดังหงุงหงิงถามเพื่อนของตนอยู่ใกล้ๆกับซินเดอเรลล่าแห่งเกาหลี
“ชอบไปเปลี่ยนชื่อคนอื่นเค้าซะจริงๆเลยนะ อิเวร”เจ๊ซินตอบ(กัด)กลับมา เวย์ตวัดสายตาไปมองอย่างเคืองๆ
“เจ๊ๆ ผมถามมิมิ๊ ไม่ได้ถามเจ๊ซะหน่อย เดี๋ยวงับเลย”เวย์หันไปต่อล้อต่อเถียงกับคนงามอีกครั้ง หลังจากหยุดไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
“เอ้าๆ หันไปต่อล้อต่อเถียงกับพี่ซินเค้าอีก คำตอบน่ะ เอามะ”
“ทีตอนเรียน ข้อสอบอ่ะ ไม่ให้ลอก ทีงี้ตอบเชียวนะ ! ”เวย์บ่นงุบงิบอย่างเซ็งๆ ถูกขัดซะได้ แง่งๆ หงุดหงิด
“ลูนาไม่สบาย ส่วนแวซายด์ ไม่รู้ จบ!! โมดึล~”
“ทำไมต้องโมดึล”
“ร.ข.ช.”(เรื่องของชั้น)
“อ.ร.ข.ก”(เออ เรื่องของแก)
“ร.ก.ด.”(รู้ก็ดี)
“ค.ฉ.ล.ย.ร.”(คนฉลาดย่อมรู้)
“ส.ร.”(แสนรู้)
“น.ม.ก.”(นั่นมันแก)
“ก.ล.”(แกแหละ)
“ก.ล.ย.ม.ป.ป.”(แกแหละ อย่ามาปรักปรำ)
“พวกนี้พูดให้มันเป็นภาษาคนหน่อยได้ไหมห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”เจ๊ซินที่ฟังมานานโวยลั่นอย่างอดไม่ได้ พวกมันพูดอะไรของพวกมันกันเนี่ย หึย...
“เจ๊อ่ะ เงียบไปเลย คนเค้าคุยกันอยู่ แง่งๆ!!”
“แกน่ะเงียบ อิเวย์ อยู่บ้านเขานิ่งดูดายแล้วยังจะมาถล่มวัว ควายที่ปั้นไว้ให้ลูกเล่นอีก”
“ถล่มไปน่ะดีแล้วเจ๊ เดี๋ยวลูกเจ๊โตขึ้นจะเป็นเหมือนวัว เหมือนควาย”
“มิน่า เธอไม่คิดจะเข้าข้างชั้นเลยเรอะ!!”
“มิน่าเป็นกลางอ่ะ เจ๊”
“นี่ๆ อย่าลืมผมสิ”
“อย่าสอด”
“อย่า”
“เงียบไปเลย ไปหา ลูลู่กันเหอะน้าาาาาาาา”
“อย่ามาอ้อน”
“อย่าอ้อน น่ากลัว”
“ใจร้าย ไปคนเดียวก็ได้!!”
“ไปด้วย!”
แล้วทั้งสามก็ไปยังบ้านของลูนากัน ( แล้วจะเถียงกันทำไม = = “ ) โดยมีเวย์เป็นคนขับรถ ( เวย์ = ตรูเป็นคนใช้ ?? ) ผู้โดยสารคือ เจ้ซินและมิน่า ไปโดยที่ทะเลาะกันตลอดการเดินทางจากคลับถึงบ้านกันเลยที่เดียวววว
.
.
.
.
N eL' L
ความคิดเห็น