คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ++ (( Chapter 2 )) ++
0.38 ( ฮันฮยอก!! ) น. ศูนย์บัญชาการตำรวจประจำกรุงโซล เมืองโซล ประเทศเกาหลี
“ทุกคนคงงงกันใช่ไหม ที่ชั้นเรียกประชุมทุกคนในเวลานี้”จอมพลตำรวจ ผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในที่แห่งนี้เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
“ทางอเมริกาเค้าส่งข่าวมาขอความช่วยเหลือจากเรา”
“ใช่เรื่องที่มีคนไปลอบฆ่า ลูกชายของนักธุรกิจร้อยล้าน ในงานแต่งงานนั่นใช่ไหมครับ”เมื่อจอมพลหยุดพูด เสียงทุ้มก็กล่าวถามขึ้นทันที
“ใช่แล้ว ยูโนว์ ทางนั้นเค้าสืบมาได้ว่าคนร้ายจะมาที่เกาหลีของเรา”ผู้มีอำนาจสูงสุดตอบกลับอย่างเคร่งเครียด
“ทั้งทางเราและทางเค้าไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเดอะคิลเลอร์คนนี้เลย ทั้งชื่อ อายุ เพศ สีผม สีตาและอื่นๆ”
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีกับนักฆ่าคนนี้ล่ะครับ ในเมื่อเราไม่รู้อะไรรูปพรรณ สันฐานเลย”เสียงอีกเสียงดังถามขึ้น คนงามแห่งกรมตำรวจทั้งหมด ฮีโร่ ที่นั่งอยู่ข้างๆเจ้าของเสียงที่ถามคนแรก ยูโนว์
“ก็ไม่อาจรู้ได้เหมือนกัน ฮีโร่”เสียงทรงอำนาจตอบกลับมา
“ไม่มีใครรู้จักคนๆนี้ทั้งนั้น ชั้นก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วเหมือนกัน”
“อ๊า... แล้วอย่างนี้จะไหวเหรอครับเนี่ย”เสียงของเซีย โลมาน้อยผู้น่ารักของทุกๆคนร้องขึ้น
“ไม่รู้อะไรซักอย่างเลยน๊า”
“นั่นสิครับ แบบนี้พวกเราจะตามจับกันยังไงล่ะครับ”ไก่โต้งจอมเจ้าชู้อย่างมิคกี้พูดขึ้นบ้าง ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ งานใหญ่เข้าอีกแล้วสิ
“ยังไง คดีนี้ยกให้เป็นหน้าที่ของพวกนายทั้งห้าแล้วกัน ชั้นหวังว่าพวกนายคงไม่ทำให้ทุกคนต้องผิดหวัง”ท่านจอมพลกวาดมองห้าเทพแห่งกรมตำรวจเกาหลีอย่างฝากความหวัง
“พวกนายจะคุยอะไรกันก็เชิญ ชั้นจะไปสะสางคดีอื่นต่อ”ร่างสูงสง่าเดินหายออกไปนอกห้องประชุมทันทีที่พูดจบ
“แม๊ก นายพอจะมีข้อมูลเกี่ยวกับนักฆ่าคนนี้ไหม”ยูโนว์หันมาถามผู้ที่เป็นปราชญ์แห่งกรมตำรวจอย่างแม๊ก ที่นั่งนิ่ง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ผมเอง ก็พอจะรู้แค่ว่า คนๆนี้มีฉายาเกี่ยวกับกุหลาบแค่นั้นเองแหละครับ”แม๊กตอบเครียดๆ ถ้าเป็นปกติแล้ว ไม่เคยมีเรื่องอะไรที่เค้าไม่รู้ แต่... เรื่องนี้ สุดที่เค้าจะหาคำตอบได้แล้วเซียร้องลั่น มิคกี้นั่งอ้าปากค้างอย่างทึ่งๆ ส่วนฮีโร่กับยูโนว์มองหน้ากันอย่างปลง
“ขนาดนายยังไม่รู้เลยเหรอออออออ”โลมากับไก่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน ดีนะที่ห้องๆนี้เป็นห้องเก็บเสียง ไม่งั้นคนข้างนอกคนจะสะดุ้งกันเป็นแทบแน่
“เฮ้อ... แสดงว่าเราคงต้องไปใช้บริการสายสืบเวย์กันอีกแล้วล่ะสิ”ทั้งห้าถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
.
.
.
.
.
คลับ Sorry Sorry , Love
“มิน่า... เจ๊ซิน...”เสียงที่คุ้นเคยกันดีตะโกนดังขึ้นอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย ผู้ถูกเรียกคนที่สองหันมามองคนเรียกด้วยสายตาดุๆ ส่วน... แขกเรื่อที่อยู่ในร้านกลับไม่ได้ให้ความสนใจเลยแม้แต่น้อย... ใช่สิ ก็ได้ยินอย่างนี้ทุกวัน แล้วทุกครั้งก็ตามด้วย...
“เวร บอกกี่ครั้งต่กี่ครั้งแล้วห๊ะ ว่าให้เรียกเบาๆ อย่าตะโกนน่ะ”เสียงแหลมสูงตวาดกลับมาเหมือนทุกวัน คนที่โดนตวาดกลับยืนยิ้มแฉ่งเช่นเคย
“เจ๊ก็เหมือนกันนั่นแหละ บอกกี่ครั้งแล้วว่าผมชื่อเวย์ ชื่อเวย์ ไม่ใด้ชื่อเวร เจ๊เรียกชื่อผมซะเสียหมดเลย”เสียงแรกเอ่ยย้อนกลับมาทันที
“เด็กพูดไม่รู้เรื่องอย่างแกน่ะ เรียกเวรก็ถูกแล้วนิ”ซินตอกกลับมาอย่างยียวน เวย์เบ้ปากน้อยๆอย่างเซ็งๆ พูดงี้ทุกทีเลย ให้ตายสิ
“เด็กไรเจ๊ ผมอายุยี่สิบสามแล้วนะ บัตรประชาชนก็ทำแล้ว ใบขับขี่ก็ทำแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้วด้วย อาซิ้มขี้ลืม”เวย์ยังคงเถียงต่อไป และตั้งหลักรอสวนกลับเต็มที
“เรียกชั้นซะแก่เลยนะนั่น ช่วงนี้ไม่มีงานทำหรือไง ถึงมาป้วนเยนบ่อยเหลือเกิน”คนสวยสุดที่จะหาคำเถียกลับได้เอ่นถามขึ้นแทน
“ถ้าไม่มีเงินอย่ามาขอชั้นแล้วกัน”
“โหยเจ๊ กี่พันวอนแล้วที่เจ๊ยืมผมไปแล้วไม่คืนอ่ะ”เวย์สวนกลับน้ำเสียงเบื่อหน่ายอย่างสุดซึ้ง
“เงินก็มัมากกว่าเค้าแล้วชอบมายืมอยู่เรื่อย ทั้งยังไม่คืนอีก หึ”
“บ่นมากเดี๋ยวแม่ถีบ”
“ผมจะไปตามเฮียมากด”
“สักวันชั้นจะจับแกเชือด”
“รอวันที่เจ๊ท้องก่อนแล้วกัน ค่อยมาจับผม”
ทั้งสองเถียงกันไปเรื่อยๆ อย่างไม่คิดจะหยุด คนในร้านบ้างยิ้ม บ้างหัวเราะกับเหตุผลสารพัดที่ทั้งคู่พยายามขุดหามาเถียงกัน จนกระทั่ง...
“พี่ซิน เวย์ เล่นทอร์คโชว์กันมั้ยอ่ะ ฆ่าเวลารอสามีเหรอ พี่ซิน”เสียงใสๆของผู้ถูกลืมดังขึ้น เวย์หลุดขำก๊ากออกมาอย่างสุดจะกลั้น
“มิน่า เธอก็เป็นไปอีกคนหรือไงกัน”ร่างบางสะบัดก้นเดินจากตรงนั้นไปด้วยความไม่พอใจอย่างแรง!!
“มิน่าๆ ไม่รู้เหรอว่าเจ๊เค้ายังไม่เสร็จเฮีย”เวย์เข้าไปกระซิบ (?) กับบาร์เทนเนอร์สาวเสียงไม่เบา
“จริงอ่ะ”
“จริงเด่ะ”
“โหยยยยย งี้เมื่อไหร่จะได้อุ้มหลาน”
“นั่นดิ เฮ้ย เจ๊เค้าผู้ชายนะเว้ยย”
“เออ ลืมไป นึกว่าผู้หญิง”
“อยู่กับแอลกอฮอร์มากกว่าคนเลยเพี้ยนหรือไงกัน”
“อยู่กับคนเพี้ยนๆอย่างแกมากกว่า”
“เออ ยอมรับ ว่าแต่... เธอว่าเจ๊จะเสร็จเฮียเมื่อไหร่วะ”
“เมื่อพี่ซินไม่เล่นตัว”
“จะมีวันนั้นเหรอ”
“งั้น เมื่อพี่ซินยอมจำนน”
“ชาติหน้าจะยอมเปล่าเหอะ”
“ว่างั้น สงสัยกลัวเจ็บ”
“เฮียก็ไม่ยอมกดเจ๊เค้าสักที เวย์ล่ะเซ็ง”
“ไมวะ”
“เบื่อเสียงบ่นเจ๊อ่ะดิ”
“555 ไม่บ่นแล้วจะเหงา”
“คงไม่เป็นงั้นหรอกกกกก”
“หราาาาาาาาาาาา”
“ทำไงให้เจ๊กับเฮียลงเอยกันดี”
“อืม... ไอนั่นไง”
“ยาปลุก!!”สองเสียงเอ่ยประสานกันแผ่งเบาลงจากที่นั่งพูด (นินทา) เมื่อสักครู่
“สองตัวนี้จะนินทาชั้นอีกนานไหม!!”
แล้วทั้งคู่ก็วิ่งหลบของสารพัดที่เจ้าหญิงคนงามขว้างปามา.....
.
.
.
.
.
ณ สนามบิน ซอนอิน
“เฮ้อ... ในที่สุดก็กลับมาถึงเกาหลีสักที”ร่างเพรียวบางของหญิงสาวคนหนึ่งเกิดออกจากเกทมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบไม่เล็กไม่ใหญ่ (ขนาดกลางๆวันงั้นเหอะ - - )
ร่างบางเดินไปเรื่อยๆ...... ไม่ว่าเธอคนนี้จะเดินผ่านตรงไหน ผู้คนแถวๆนั้นก็เหมือนจะหลบทางให้ และเหลียวหลังกลับมาดู แต่เธอก็ยังคงใบหน้าเรียบเฉยแล้วเดินต่อไปอย่างไม่สนใจอะไร.....( ชินน่ะสิ -.- )
แวซายด์ ราชินีแห่งหิมะน้ำแข็ง ฉายาที่ใครคนหนึ่งตั้งให้เธอโดยที่เธอไม่เต็มใจ แต่... เค้าคนนั้นก็ชอบเรียกเธออย่างนี้เสมอ ทั้งที่เธอเอง ก็มีฉายาอยู่แล้ว.....
กุหลาบดำ แวซายด์ นักสังหารเลือดเย็น
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
คุยกับ เซน และ ซี
ตอนนี้ เซนให้ซีเป็นคนแต่งส่วนเซนเป็นคนคิดเรื่อง ฮึๆ หวังว่าจะชอบกันนะฮะ ^^
สวัสดีคร้าบบบบบบ ซีคับ 555 ตอน 2 นี้ เพี้ยนที่อ่านเป็นเพียงอย่างเดียว อย่างซีเป็นคนแต่ง จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย - - แต่งเองแล้วมาอ่านเอง ยังรู้สึกเลยว่า.......................... (เติมเองนะ^^v)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
N eL’ L
ความคิดเห็น