คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ยกที่ 4 : กล่าวหา.. [50%]
Sorry Sorry!!
ขอโทษที..คนนี้ผมขอยอม
ยกที่ 4 : กล่าวหา
[50%]
เช้านี้อากาศดีเป็นพิเศษ โฟนรู้สึกเหมือนตัวเองตัวลอยได้เพราะเมื่อคืนเขานอนหลับได้เต็มที่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเช่นกันที่ทำให้เขารู้สึกอยากหลับตั้งแต่หัวค่ำ แต่ถึงกระนั้นหนุ่มน้อยร่างเล็กก็ยังคงเดินงัวเงียไม่ตรงทางเหมือนเช่นเคย
“ฮ้าววววววววว...นอนเยอะไปมั้งเรา..รู้สึกง่วงอีกแล้วแหะ..”
สองเท้าเล็กก้าวอย่างไม่เร่งรีบนัก เพราะมองเวลาแล้วก็เหลือเยอะพอที่จะไม่ต้องรีบเข้าโรงเรียนให้ทันเสียงออด
“ว้าวววว..ไอ้เอ็มต้องแปลกใจแน่..ที่เห็นหัวเรามาก่อนมัน..”
โฟนกระโดดข้ามพื้นปูนเส้นรั้วเข้ามาอย่างภาคภูมิ ร่างเล็กยิ้มออกมาแล้วกวาดตาไปรอบๆ โรงเรียน ไม่เคยคิดและไม่เคยฝันมาก่อนว่าตัวเองจะมาโรงเรียนในเวลาเช้าแบบนี้มาก่อน เจ้าตัวจึงยืนชื่นชมอยู่หน้าโรงเรียนอยู่เสียนาน
“หือ?..ยืนมุงอะไรกันว่ะ..”
โฟนหันมองไปรอบๆ ดวงตากลมโตจึงไปสะดุดเข้ากับกลุ่มหน้าบอร์ดประจำโรงเรียนเข้า นักเรียนชาย 5 – 6 คนกำลังยืนมุ่งดูอะไรสักอย่างอย่างสนใจ โฟนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลจึงรีบจ้ำเดินไปตรงกลุ่มนั้น
“เฮ้ย!..วันนี้มาเช้าจังว่ะ..”
แต่ก่อนที่จะไปถึงมือหนาของเอ็มก็แตะลงมาบนนไหล่ของเขาเสียก่อน ทำให้ความคิดหยุดชะงักลงไปชั่วครู่
“คนเรามันก็ต้องมีพัฒนากันบ้าง..ในเมื่อวันนี้กูสามารถมาเช้ากว่ามึงได้..งั้นมือเช้ามึงเลี้ย..โอป่ะ..”
“มัดมือชกนี่หว่า..ถามกูก่อนดีไหม..ว่ามีตังค์เลี้ยงมึงป่าว..”
“หน้าอย่างคุณชายเอ็ม..ไม่มีทางไม่มีหรอกโว้ย..กูรู้..” โฟนพลิกมือหนาของเอ็มออกมากุมเอาไว้ “จะว่าไปก็เริ่มหิวตะหงิดๆ แล้วว่ะ..”
โฟนยิ้มหวานๆ จนเกือบทำให้เอ็มเพื่อนสนิทเคลิ้ม ถ้าไม่ติดว่าเล่นหัวกันมาตั้งแต่เด็กๆ เอ็มอาจจะคิดไม่ไกลกว่าที่เป็นอยู่ไปแล้วก็ได้
“เออๆ แม่ง..แบบนี้ทุกที..”
“โห..คุณชายเอ็มใจดีโคตรๆ เลยว่ะ..งั้นไปกันเลยนะ..”
โฟนลากเอ็มไปทางซ้ายเพื่อตรงไปยังโรงอาหาร ลืมจุดประสงค์ในตอนแรกที่ต้องการจะไปดูบอร์ดเสียสนิท เด็กนักเรียนบางคนที่ดูบางอย่างบนบอร์ดแล้วก็หันมามองโฟนและเอ็มกันเป็นตาเดียว เสียงกระซิบกระซาบเริ่มต้นขึ้น และบางคนก็วิ่งกลับไปที่กลุ่มของตนพูดถึงเรื่องราวที่ได้ดูและอ่านมา
“วันนี้ดูโรงเรียนเราคึกคักนะ..ว่าไหมว่ะ?..”
“มั้ง?..ไม่รู้ดิ..กูหิวว่ะ..”
“โหยยย...มึงนี่แม่งสุดๆ ว่ะ..”
เอ็มหันมาทำหน้าเบ้ใส่เพื่อนก่อนจะสะบัดมือออกแล้วเปลี่ยนเป็นกอดคอกันไปโรงอาหารแทน
เมื่อทั้งคู่จัดการอาหารเช้ากันเรียบร้อยต่างก็พากันขึ้นห้องเรียนตามปกติ ตามทางที่เดินมาเงียบสนิทเหมือนกับไม่มีเด็กนักเรียนยังไงยังงั้น แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร ต่างพากันเดินคุยเล่นหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน
จวบจนเวลาเรียนในช่วงเช้าหมดไป เสียงออดกลางวันก็ดังขึ้น ทุกสายตาเริ่มหันมามองทั้งคู่ที่นั่งคุยกันตั้งแต่ต้นคาบยันคาบสุดท้ายอย่างพินิจพิจารณา แต่เพราะทั้งคู่ไม่ได้สังเกตความผิดปกติจึงปล่อยให้สายตาทุกคู่มองไปอย่างผ่านเลย
“ดูซิ..ขนาดนี้แล้ว..ยังไม่รู้อีกว่ะ?..”
“ก็แหม..คนเขาสนิทกันนี่หว่า..เห็นไปไหนก็เป็นแตงเมตลอด..นี่ถ้าไม่เห็นรูปนั่น..กูก็ดูไม่ออกเหมือนกันว่ะ..”
“เออ..นั่นดิ..แต่จะว่าไป..ไอ้โฟนมันก็น่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไปจริงๆ นั่นแหละ..เผลอๆ ดีกว่าด้วยซ้ำ..มึงว่าไหมว่ะ..”
“นั่นดิ..เฮ้ยๆ!!..พวกมันหันมามองแล้ว..ไปเหอะว่ะ..”
เพื่อนร่วมชั้นเรียนที่ยังคงอยู่ในห้องมองเห็นโฟนและเอ็มหันมามองจึงรีบลุกและเดินออกจากห้องไป โฟนและเอ็มเองก็มีท่าทีแปลกใจ แต่คิดว่าคงรีบเลยไม่ได้รั้งเพื่อถามไถ่
“ไปกันหมดแล้ว..เรารีบไปกันบ้างเหอะ..เดี๋ยวที่เต็มนะมึง!..”
“หัวมึงนี่..คิดเรื่องกินเป็นอย่างเดียวเหรอว่ะ?..”
เอ็มผลักหัวโฟนเบาๆ แล้วเปลี่ยนมาเป็นกอดคออย่างว่องไวเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้โต้ตอบ โฟนเองก็ตั้งท่าจะตบคืนเช่นกัน แต่เพราะความไม่ถนัดจึงลดมือลงและเดินกอดคอออกจากห้องไปพร้อมกับเอ็ม
หลังจากที่โฟนและเอ็มเดินมาถึงโรงอาหาร ผู้คนที่กำลังเดินไปมาเพื่อเลือกซื้ออาหารที่ตัวเองอยากกิน เสียงพูดคุยดังก็เริ่มลดลงและหันมามองพวกเขา
เอ็มพึ่งนึกเอ๊ะใจและหันมากระซิบข้างๆ ใบหูเล็กของโฟนถึงความผิดปกติ โฟนเองที่มัวแต่ชะเงอมองร้านที่ตัวเองอยากกินก็เริ่มหันมาสังเกตสิ่งรอบๆ ตัวเช่นกัน
“มึงเดินใกล้กูไปหรือเปล่าว่ะ..พวกนั้นถึงมองอย่างกับมึงกับกูเป็นผัวเมียกัน..”
“ไอ้!!....” โฟนหันไปกะจะด่าแต่ก็ยั้งปากไว้ทัน “ปากหรือตูดว่ะ?..”
โฟนหันมาเหวใส่ก่อนจะสาดส่องสายตาไปทั่วๆ “มองอะไรกันว่ะ?..” โฟนเริ่มสำรวจตัวเองเมื่อรู้สึกว่าสายตาที่มองมาดูไม่เหมือนทุกๆ วัน
จะว่าไปโฟนเองก็ป๊อบในหมู่นักเรียนอยู่บ้าง แต่ด้วยพฤติกรรมที่ออกแนวขวางๆ และห้าวๆ จึงไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้สักเท่าไร แล้วยิ่งมีเอ็ม เพื่อนตัวสูงหน้าหล่อแถมรวยเป็นคนสนิทด้วยแล้วยิ่งไปใหญ่
“ช่างแม่งเหอะ..ไปกินข้าวดีกว่า..”
เอ็มตัดปัญหากระชากโฟนที่มัวแต่ยืนสำรวจตัวเองให้ปลิวตามแรงของตนไปที่ร้านอาหารเจ้าประจำ และเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงร้าน แม่ค้าหน้าตาใจดีก็ส่งยิ้มหวานๆ มาให้เหมือนทุกๆ ครั้ง
“ว่าไงจ๊ะ..วันนี้เพื่อนรักทั้งสองจะกินอะไรดีเอ่ย?..”
“เอาเหมือนเดิมนั่นแหละป้า..ไม่อยากรอนาน..”
เอ็มเป็นคนตอบคำถาม เพราะเห็นโฟนยังคงสำรวจตัวเองซ้ำยังมองผู้คนรอบๆ เหมือนยังไม่คลายความสงสัยที่มี
“มันต้องมีอะไรแน่ๆ มึงว่าไหมว่ะ..ไอ้คุณเอ็ม!..”
“ช่างแม่งเหอะ..เอ้า!..ของมึง..” เอ็มหันมาตัดบทแล้วยัดจานข้าวใส่มือของโฟน “มึงไปนั่งตรงนู้นนะ..เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำ..อะ..เอาจานกูไปด้วย..”
โฟนรับมาโดยไม่ขัดขืนแล้วเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารที่เอ็มชี้ให้เขาเดินมานั่ง แต่เมื่อเดินมาถึง โฟนพึ่งสังเกตได้ว่าโต๊ะใกล้ๆ กันนั้นเป็นโต๊ะของคนที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุด
ฝากไว้ 50 นะค่ะ
และใครอยากเห็นอิมเมจเอ็มบ้าง...ยกมือหน่อย..(..เอ่อ..ไม่มีเลยแหะ..)
คราวหน้าจะเอามาแปะให้ดูนะจ๊ะ
ความคิดเห็น