คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยกที่ 2 : ประธานนักเรียนคนใหม่
Sorry Sorry!!
ขอโทษที..คนนี้ผมขอยอม
ยกที่ 2 : ประธานนักเรียนคนใหม่
“โอ้ย!..ปวดหัวโว้ยยย..”
“เป็นเชี่ยไรเนี่ย!..ไอ้คุณโฟน..”
“มึงแหละไอ้เอ็ม!..ไอ้เพื่อนเลว!..”
“อ้าว?..เฮ้ย!..ไหงมาให้พรกูแต่เช้าเลยวะ?..”
เอ็มเพื่อนสนิทของโฟนทำสีหน้าบอกไม่ถูก เมื่อร่างเล็กกว่าเขาตรงหน้าหันมาด่าใส่แต่เช้า จะว่าไปตัวเขาเองก็พึ่งมาถึงโรงเรียน และเห็นโฟนนั่งอยู่เพียงลำพังที่โต๊ะม้าหิน รำพึงรำพันต่างๆ นาๆ ด้วยความเป็นห่วงจึงเดินเข้ามาดูก่อนที่จะไปหาข้าวกินก่อนเข้าเรียน
“ก็มึงนั่นแหละ..เสือกให้กูกลับบ้านกับใครก็ไม่รู้..เป็นเรื่องเลยไหมล่ะ..”
“เรื่องเชี่ยไร?..ก็เขาบอกว่าเขารู้จักกับมึง..แถมบอกชื่อแม่มึงถูกด้วย..แล้วจะให้กูทำยังไงล่ะวะ?..”
“แล้วมึงก็เลยยอมปล่อยกูไป..ว่างั้น?..”
“วะ!..ไอ้นี่..ก็กูบอกแล้วไง..ว่าเขารู้จักมึง..แล้วจะให้กูทำยังไงเล่า..”
โฟนจ้องตาเขียวใส่ให้หนึ่งยกก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนโดยไม่ลืมที่จะคว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นมาสะพายไว้บนหลังด้วย
“ไปไหนวะ?..”
“ไปให้พ้นๆ หน้ามึงไง?..ไอ้เพื่อนเลว..”
โฟนทำเสียงเรียบก่อนจะเดินจากไป โดยที่เอ็มเองก็ยังคงไม่รู้ตัวว่าได้ทำให้โฟนโกรธจัดไปเสียแล้ว ร่างสูงกว่ายังคงนั่งนิ่งมองหลังเพื่อนรักเดินไปทางตึกเรียนเพียงลำพัง
“เฮ้ย!..มึงได้ดูประกาศหรือยังวะ..”
“ประกาศไรวะ?..”
เสียงนักเรียนสองคนคุยกันอยู่ทางด้านหลังของโฟน ซึ่งช่วงบ่ายนี้อาจารย์ยังไม่มาเข้าสอน เลยทำให้พวกนักเรียนมีเวลานั่งจับกลุ่มคุยกัน
“ก็ประธานนักเรียนคนใหม่ไง?..ได้ข่าวว่าเป็นเด็กใหม่ที่พึ่งย้ายมาได้แค่ไม่กี่วันเองนะเว้ย..”
“จริงดิ!..ปีนี้เขาไม่เลือกตั้งแล้วเหรอวะ?..”
โฟนเริ่มกระดิกหูแอบฟังคนสองคนด้านหลังที่นั่งคุยกันอย่างจริงจัง เพราะประธานนักเรียนคนเก่าก็เป็นรุ่นพี่ที่ตัวเขานับถืออยู่ไม่น้อย แต่แล้วจู่ๆ กลับถูกปลดออกแล้วให้นักเรียนใหม่ที่ยังอยู่ไม่ถึงเทอมด้วยซ้ำขึ้นแทน ฟังดูแล้วมันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร
“กูก็ไม่รู้วะ..รู้แต่ว่า..ไอ้คนนี้คงจะใหญ่น่าดูเลยล่ะ..ถึงขนาดไม่ต้องใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนอย่างถูกต้องก็ได้..และเห็นนักเรียนบางคนเรียกว่าคุณชายด้วยนะเว้ย..”
“โห!..ท่าท่างจะเด็กเส้นวะ..สงสัยแม่งยัดเงินเข้ามาแน่เลย..เฮ้ย!..ไม่แน่นะ..อาจจะรู้จักับผู้อำนวยการเป็นการส่วนตัวก็ได้..อาจจะพวกลูกท่านหลานเธออะไรประมาณเนี่ย..”
“สงสัยวะ..เฮ้ยๆ อาจารย์มาแล้ว..กูไปนั่งที่ตัวเองก่อนนะ..”
โฟนที่แอบฟังจนรู้เรื่องราวเกือบทั้งหมดก็เริ่มสนใจมากขึ้น ดวงตาเริ่มส่ายไปทางหน้าห้องเพื่อสังเกตอาจารย์สาวที่พึ่งย่างก้าวเข้ามาในห้อง
“ขออนุญาตเข้าห้องน้ำครับ!..”
โฟนตะโกนออกไปเสียงดังแล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันทีโดยไม่รอให้อาจารย์ตอบตกลงแต่อย่างใด ทิ้งเพียงสายตาเพื่อนรักอย่างเอ็มต้องหันมามองอย่างสงสัย
“อันดับแรก..ต้องไปดูประกาศก่อน..อย่างรู้นัก..ลูกเต้าเหล่าใคร..ทำไมมาแทนที่พี่กอล์ฟได้วะ?..”
โฟนก้าวเท้าไปที่ป้ายประกาศอย่างใจจดจ่อ แต่เมื่อเลี้ยงทางมุมก็ต้องชนกับแผ่นอกของใครสักคนจนล้มไปนั่งกองกับพื้น
“โอ้ย!..มีตาป่าววะ..ไม่เห็นคนหรือไง?..”
โฟนโวยวายทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังนั่งอยู่ที่พื้น อีกฝ่ายได้แต่ยืนนิ่งมองดูคนตัวเล็กที่เดาทางสายตาก็รู้ มุมปากถูกยกขึ้นข้างซ้ายนิดหน่อยเมื่อมองดูดีๆ แล้วจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่ตัวเองช่วยไว้เมื่อวันก่อน แถมยังมาตั้งฉายาใหม่ให้เขาเสียอีก
“น้ำใจมีไหม..ไม่เห็นหรือไงว่าลุกไม่ขึ้น..” โฟนบ่นเป็นหมีกินผึ้งไปตามเรื่องตามราว แต่เมื่อเงยหน้ามาเจอะคนตรงหน้าเข้าก็ต้องอ้าปากค้าง “นะ..นาย!...อะ..ไอ้โรคจิต!..”
นั่นแหละครับ ฉายาใหม่ที่คนตัวเล็ก ผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม แต่ปากร้ายเรียกผมตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน แถมคืนนั้นผมเป็นพระเอกขี่ม้าขาวไปช่วยเอาไว้จากไอ้หื่นกามซะด้วยนะ
“ขอบคุณสำหรับฉายา..แต่ฉันไม่ต้องการ..”
“หรือมันไม่จริง..ฉันเป็นผู้ชายแท้ๆ นายยังกล้าฉวยโอกาส..และถ้าคืนนั้นเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ล่ะ..เชอะ!..ฉันไม่อยากจะคิดเลย..ว่านายจะปู้ยี้ปู้ยำไปถึงไหน..”
“เสียงนายนี่..น่ารำคาญเหมือนกันนะ..”
โฟนจ้องหน้าอีกฝ่ายที่ดูเหมือนคำด่าของเขาจะไม่สามารถทะลุกำแพงหูเข้าไปได้ คนตัวเล็กกว่าจึงจำเป็นต้องถอยออก เพราะจุดประสงค์ของเขาคือการมาอ่านป้ายประกาศ ไม่ใช่มายืนเสียเวลาในการเถียงกับคนไร้สาระในสายตาเขา
“รำคาญฉันนัก..ก็หลบไปซะ!!..”
โฟนผลักไหล่อีกฝ่ายให้เซหลังไป พอให้มีพื้นที่ในการเดินไปสำหรับโฟน บอร์ดประกาศก็อยู่ไม่ไกลจากจุดนั้นเท่าไรนัก โฟนจึงจ้ำอ้าวโดยไม่หันไปมองด้านหลังให้หงุดหงิดใจ
“คอยดูนะ..ถ้าเจอคราวหน้าอีก..จะซัดให้หมอบเลย..” โฟนเดินมาหยุดอยู่ที่บอร์ดก่อนจะไล่สายตาไปที่ป้ายประกาศโดยไม่ได้มองรูปที่อยู่เหนือขึ้นไป “ทำไมโรงเรียนนี้มันมีแต่พวกแบบนี้นะ..ไม่บ้ากาม..หื่น..ก็โรคจิต..โอ้ย!..คิดแล้วอารมณ์เสียชะมัด..”
นิ้วเรียวสวยแบบคนไม่เคยจับงานหนักจิ้มไปที่ป้านแรงๆ ก่อนจะยืนอ่านอย่างสนใจ “นายกวี ทรัพย์มั่งมี” โฟนพ่นชื่อที่อยู่บนบอร์ดออกมาก่อนจะเหลือบไปเห็นคำว่าประธานนักเรียนที่อยู่ใต้ชื่อนั้น
“แค่ชื่อก็ฟังดูโคตรๆ แล้ว..สงสัยจะเงินยัดอย่างที่พวกนั้นว่าจริงๆ นั่นแหละ..” สายตาโนเหลือบมองรูปไปผ่านๆ เพราะไม่อยากจะรู้จักสักเท่าไร “พวกลูกคนมีกะตังค์ก็แบบนี้แหละ..เอ๊ะ!..”
แต่เมื่อโฟนหันหลังให้ก็ต้องนึกเอ๊ะใจกับรูปที่พึ่งผ่านสายตาไปเมื่อกี้ “เฮ้ย!..ทำไมหน้าเหมือนไอ้โรคจิตจังวะ..”
“นั่นฉัน..แต่ไม่ใช่ไอ้โรคจิต..”
บุคคลที่กำลังถูกกล่าวถึงเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านข้างของโฟนก่อนที่โฟนจะได้หันไปเห็น เจ้าตัวยืนหันหลังให้อีกฝ่ายทันทีก่อนที่จะค่อยหันไปทางซ้ายของตัวเองเพื่อดูรูปให้ชัดๆ อีกครั้ง
“ใช่จริงด้วย!..ทำไมมันต้องตามมาหลอกหลอนกันด้วยวะ..”
“โฟน!..นั่นชื่อนายใช่ไหม?..”
“เชี่ยแล้ว!..รู้ชื่อกูได้ไงวะเนี่ย..”
โฟนพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว เพราะถึงแม้จะอยากต่อปากต่อคำ แต่อีกฝ่ายเป็นถึงประธานนักเรียนแล้ว ยังไงก็ต้องวางตัวกันหน่อย เพราะยังไงๆ แม่ของโฟนก็เป็นหนึ่งในคุณครูที่นี่ แถมอยู่ฝ่ายปกครองเสียด้วย
“เออ!..มีอะไรงั้นเหรอ?..”
“ไม่มีอะไร..”
อีกฝ่ายตอบเพียงสั้นๆ ซ้ำยังพาตัวเองเดินสวนคนที่ตัวสูงกว่าเพียงแค่ไหล่ของตัวเองไปโดยไม่สนใจ โฟนเองก็ทำท่าเหมือนจะเดินหนีไปเหมือนกันในเมื่อสิ่งที่เขาอยากรู้ก็ได้กระจ่างแล้ว
“แล้วเราจะได้เจอกัน..”
โฟนหันควับเมื่ออีกฝ่ายทิ้งประโยคเอาไว้ให้เจ้าตัวต้องสงสัย “นี่..นายพูดอะไร..เจออะไร..ไม่อยากเจอโว้ย..”
“หึ หึ..”
ร่างสูงหันหน้าเพียงด้านข้างก่อนจะยิ้มเยียดให้โฟนเห็นอีกครั้ง โฟนตั้งท่าจะเดินตามเมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะเดินหนีเขา “ออดดดดดดดดดดดด...” แต่เพราะเสียงออดหมดชั่วโมงแรกดังขึ้นซะก่อนโฟนจึงหยุดชะงักเท้าเอาไว้
“ฉิบแล้ว...โดนเล่นแน่เลย..”
โฟนรีบกลับหลังหันแล้ววิ่งสุดแรงเกิดเพื่อกลับให้ถึงห้องเรียนก่อนที่อีกวิชาจะเริ่มขึ้นโดยที่เขาจะถูกเช็คชื่อสาย
“ไงล่ะมึง..คราวนี้สมใจแล้วนะ..”
เอ็ม..เพื่อนสนิทของโฟนเดินมาตบไหล่หลังจากที่พวกเขาจัดการอาหารกลางวันที่โรงอาหารเรียบร้อยแล้ว
“สมใจอะไรวะ..”
โฟนที่นั่งเล่นเกมส์ในมือถือของเอ็มหันมามองเพียงแว๊บเดียวและหันกลับไปตั้งใจเล่นเกมส์ในมือเหมือนเดิม
“ก็ที่มึงเคยบอกว่า..อยากเป็นเลขาประธานนักเรียนไง..”
“เออ..กูเคยพูด..แล้วไงวะ..ก็พี่ฟิวส์ประธานนักเรียนคนเก่าออกไปแล้วนี่หว่า..”
“นั่นแหละ..เขาออกไปแล้ว..ก็มีคนใหม่มาแทนแล้วนี่หว่า..”
“เออ..กูรู้..โคตรเกลียดเลย..ว่าแต่..มึงจะบอกอะไรกูนะ..”
“คนที่มึงบอกเกลียดนักเกลียดหนา..กำลังจะมาเป็นเจ้านายมึง..รู้เอาไว้ซะด้วย..”
มาต่อให้ครบ 100 แล้วนะ
มัวแต่ไปอ่านของน้องเด็มเซ่จนเพลิน
เกือบลืมอัพของตัวเองไปซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและการโหวตให้นะค่ะ
ซึ้งใจจริงๆ ค่ะ ^_^
และอีก 2 เรื่อง อย่าพึ่งงอนนะ..
ไม่ได้ลืมแน่ๆ ค่ะ
ขอเวลาอีกแป๊บ..งานยุ่งจริงๆ แล้วจะรีบมาอัพให้นะค่ะ
ความคิดเห็น