คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ยกที่ 1 : ไอ้โรคจิต!!
Sorry Sorry!!
ขอโทษที..คนนี้ผมขอยอม
ยกที่ 1 : ไอ้โรคจิต!!
บรรยากาศมืดสลัวในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ไนต์คลับแห่งนี้ดูมืดตามด้านนอกไปสักนิด ผิดกันราวฟ้ากับดิน เพราะด้านในเต็มไปด้วยแสง สี และเสียงอึกทึก
อีกทั้งยังมีหญิงสาวรูปร่างสมส่วนเดินไปเดินมากันให้เลือกแบบละลานตา ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีเยี่ยงนายแบบหลุดมาจากแมกกาซีนนั่งเคาะนิ้วตามจังหวะเพลงบนพนักเก้าอี้ของตน พลางกวาดสายตาไปเรื่อยๆ แม้จะรู้ดีว่าทุกอย่างเหมือนเดิม ทุกๆ คืนที่เขามาก็ไม่เห็นจะมีอะไรแตกต่างไปจากเดิมสักนิด
หญิงสาวเข้ามาพุดคุยเพื่อหวังสิ่งตอบแทน หรือแม้แต่เด็กหนุ่มหน้าตาหน้ารักที่พร้อมจะถวายตัวให้เขาเมื่อเขาพยักหน้า
ดวงตาใต้กรอบแว่นสีดำกำลังจะลุกวาว เมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้า แม้จะนั่งห่างกันไกล ชายคนนี้ก็จำได้ว่ามิเคยเห็นมาก่อน หน้าตา ท่าทาง ยังดูเหมือนติดเมานิดๆ เสียด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มยกแก้วเหล้าของตนเองขึ้นดื่มก่อนจะกระดิกนิ้วให้คนข้างกายเข้ามาใกล้ๆ “ไปดูสิ..ว่าคนใส่เสื้อสีเขียวอ่อนนั่นเป็นใคร?..” เพียงคำสั่งสั้นๆ ชายในชุดสูทสีดำก็รีบกระวีกระวาดเดินดิ่งไปตรงกลุ่มคนกลุ่มนั้นทันที
อีกฝ่ายที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังเป็นที่จับตามองยังคงนั่งก้นไม่ติดเก้าอี้ แถมศรีษะดูเหมือนจะส่ายไปมาตามเสียงเพลงแบบไม่เป็นคีย์เสียด้วย
“เฮ้ย!..ไอ้โฟน..มึงเมาป่าวว่ะ?..”
“ห๊ะ!..มึงว่าไงนะ..กูไม่ได้ยิน!..”
เพื่อนที่อยู่ตรงข้ามตะโกนถามเด็กหนุ่มที่พึ่งเป็นเป้าสายตาให้กับชายหนุ่มนิรนามที่ตนเองไม่รู้จักตะโกนกลับไปหาเพื่อนของเขาด้วยน้ำเสียงที่ดังพอๆ กัน
“โว้ย!..กู..ถาม...ว่า..มึงเมาใช่ไหม!..”
“เฮ้ย!..ตลกแล้ว..คนอย่างไอ้โฟนเหรอจะเมา..อุ๊บ!..”
“นั่นไง..เพื่อนกูเอาอีกแล้ว..เฮ้ยหลบเว้ย!..ไอ้โฟนจะไประบายของเก่าออกว่ะ..”
เพื่อนซี้คนเดิมที่สอบถามรู้ดี ว่าอาการแบบนี้คือเมาแบบโงหัวไม่ขึ้น และอีกฝ่ายยังคงปากแข็งยืนกรานว่าตนเองไหว
ตัวโฟนเองก็เหมือนจะต้านไม่อยู่เสียแล้ว เพราะเมื่อพูดจบประโยค อ๊วกส่วนหนึ่งถูกขับออกมา ยังดีที่เจ้าตัวเอามืออุดไว้ทัน ไม่งั้นคงได้นั่งเช็ดกันเสียตรงนั้น ดีไม่ดีคงต้องซื้อเสื้อเปลี่ยนให้คนแถวนั้นไปเสียด้วยก็ได้
เมื่อโฟนนำตัวเองมาถึงห้องน้ำก็รีบวิ่งไปที่หน้ากระจกทันที ริมฝีปากสีชมพูเรียวเล็กนั่นรีบพ่นของเก่าบวกของใหม่ออกมาที่อ่างล้างหน้าแทบจะทันที
ไม่ต้องรอให้ใครให้สัญญาณแม้แต่น้อย แต่เพียงไม่นานก็มีมือของใครสักคนมาลูบแผ่นหลังให้จนโฟนรู้สึกว่าตนเองคล่องคอมากขึ้น
“เออ..ขอบใจว่ะ..”
โฟนกล่าวขอบคุณทั้งๆ ที่ยังไม่เงยหน้ามองอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ ชายหนุ่มด้านหลังยิ้มให้กับโฟนโดยผ่านกระจกบานใสก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดให้อีกฝ่าย
“ดีขึ้นไหมครับ?..”
“มากเลยครับ..ขอบคุณนะครับ..”
โฟนรับน้ำเข้าไปในปากหลายรอบแล้วบ้วนออกมาจนแน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดตกค้างในปากของเขาแล้วจึงเงยหน้าขึ้น แต่สายตาพลันเห็นผ้าเช็คหน้าเสียก่อนจึงรับเอาไว้
โฟนยื่นมือไปรับผ้าเช็คหน้ามาเช็คที่ริมฝีปากและใบหน้าที่ถูกน้ำชะล้างให้ดีขึ้นก่อนจะนึกได้ว่าเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง โฟนมองอีกฝ่ายโดยผ่านกระจกบานใสพร้อมกับมอบรอยยิ้มให้พลางหมุนตัวหันไปหาแล้วโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะกล่าวขอบคุณอีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับ..”
“ไม่เป็นไร..ว่าแต่..เธอยังเป็นนักเรียนอยู่เหรอ?..”
“อ่า..อย่าบอกใครนะครับ..ผมรู้จักผู้จัดการที่นี่..เขาเลยพาพวกผมเข้ามาได้..”
“อืม..งั้นเหรอ?..”
โฟนคิดจะส่งผ้าเช็ดหน้าคืน แต่เมื่อนึกได้ว่าตนเองพึ่งใช้เช็คอะไรไปบ้างก็รีบชักกลับมาไว้ในมือเหมือนเดิมก่อนที่อีกฝ่ายจะหยิบไป
“อ๊ะ!..ขอโทษครับ..ผมขออนุญาตยังไม่คืนได้ไหม..เอาไว้ผมซักก่อนแล้วค่อยคืนจะดีกว่านะครับ..”
“ผมไม่ถือครับ..ไม่เป็นไร..”
“แน่ะ!..ได้ยังไง..ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบเพียงพอหรอก..อะ!....”
จู่ๆ โฟนก็รู้สึกมึนหัวขึ้นมา ทั้งๆ ที่คิดว่าตนเองส่างเมาแล้ว แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะยืนไม่อยู่ก็ไม่รู้
“เป็นอะไรไปครับ..ให้ผมช่วยประคองไหม..”
“อ่า..มะ..ไม่...”
โฟนยังไม่ทันจบประโยค ร่างก็ผล็อยร่วงลงไปกับพื้น ผ้าเช็ดหน้าผืนขาวสะอาดตกอยู่ข้างลำตัว ชายหนุ่มยืนยิ้มกริ่มก่อนจะนั่งยองๆ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาดูถูก
“ก็แค่เนี่ย..ง่ายชะมัด..”
ร่างสูงจากหน้าประตูห้องน้ำยืนกอดอกพิงขอบประตูด้วยท่าทางสบายๆ ดวงหน้าคมเข้มจดจ้องไปที่ร่างของโฟนที่กองลงไปอยู่กับพื้นก่อนจะละสายตาขึ้นมามองชายหนุ่มร่างสูงที่ลุกขึ้นยืนขึ้นมาแล้วเช่นกัน
“มึงเสือกอะไรด้วย!..คิดจะแย่งเด็กกูหรือไง..บอกก่อนนะ..คนนี้กูเล็งตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาแล้ว..”
“งั้นเหรอ?..”
อีกฝ่ายดูท่าจะไม่สะทกสะท้าน ซ้ำยังแสยะยิ้มเหี้ยมก่อนจะก้าวขาเดินตรงมายังร่างที่สูงกว่าเพียงนิดเดียวเท่านั้น
“งั้นมึงก็รู้ไว้เลย..คนนี้..ว่าที่เมียกู!..”
“อื้ออออ...โอ้ย!..ปวดฉิบ..”
“ไง..ตื่นแล้วเหรอโฟน..”
ชายหนุ่มหน้าตาดีไม่แพ้คนที่พึ่งตื่นนอนกำลังเปิดผ้าม่านในห้องนอนของโฟนทีละบาน เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็เดินยิ้มมาขยี้หัวเด็กหนุ่มบนเตียงเล่น
“หูยยยย..พี่ฟาว..ทำไมชอบเล่นหัวจัง..”
“แน่ะ..เริ่มโตเป็นสาวแล้วนี่เนอะ..”
“นิ!..” โฟนทำเสียงดุ “เลิกพูดเล่นแบบนี้ซะที..โฟนเป็นผู้ชายนะ..”
“จริงเหรอ?..ผู้ชายทำไมหน้าตาจิ้มลิ้มนักล่ะ..”
“เพี๊ยะ!!!...”
โฟนฟาดมือเข้าไปที่แขนของพี่ชายตนเองเต็มแรงก่อนจะสะบัดตัวลุกขึ้นหนี พลางหย่นตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงแทนบนเตียงที่มีพี่ชายของตนครอบครองไปเสียแล้ว
“นี่ไอ้เอ็มมาส่งโฟนเหรอ?..ทำไมไม่เห็นจำได้เลย..”
“หือ?..จำอะไรไม่ได้จริงเหรอ?..”
“อือ..โกหกได้ตังค์ป่ะล่ะ..”
โฟนตอกกลับหน้าตาเฉย ทำเอาพี่ชายหัวเราะน้อยๆ ให้กับความดื้อด้านของน้องชายตนเอง
“อยากรู้ใช่ไหม..ว่าเมื่อคืนกลับมาได้ยังไง?..”
“พี่ฟาวจะบอกดีๆ หรือจะให้โฟนไปฟ้องแม่...”
โฟนทำเสียงห้วนๆ ก่อนจะทำท่าลุกขึ้นออกจากห้อง แต่เพราะเสียงหัวเราะของพี่ชายตนเองดังขึ้นมาซะก่อน โฟนจึงจำต้องหยุดฝีเท้าเอาไว้
“หัวเราะอะไร?..”
“หึ..ปะ..เปล่า..ก็ไปซิ..”
“ไม่ไปแล้ว!!..” โฟนเดินทางทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ พี่ชายตนเอง พลางหันมาค้อนใส่ตาเขียว “บอกมาเดี๋ยวนี้นะ..มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่!..”
“..................”
ฟาวไม่ตอบคำถามเอาแต่นั่งอมยิ้มไปมาราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาวที่น้องชายของตนกำลังเป็นเดือดเป็นร้อนในเรื่องที่ตนเองนึกไม่ออก
“โว้ยยยย..ถ้าไม่ตอบ..โฟนจะกัดพี่ฟาวให้พรุนไปทั้งตัวเลย..เอาไหม!!..”
โฟนตั้งท่าจะกัดฟาวจริงๆ โดยการยกแขนของพี่ชายขึ้นมา ฟาวเองก็รู้ดีว่าน้องชายตัวเล็กของเขาไม่กล้าทำอย่างที่พูดหรอก แต่ก็ยอมเอ่ยปากเพื่อให้เจ้าตัวคลายใจลงมาบ้าง
“เมื่อคืน..ผู้ชายคนหนึ่งมาส่งโฟนที่บ้าน..พี่ไม่รู้จักหรอกนะ..และก็ไม่เคยเห็นหน้าด้วย..”
“แล้ว.............”
“อืม..หน้าตาดีมากเลย..สูง...ขาว...หล่อ...เข้ม...แต่...”
“นี่..อย่าค้างได้ไหม..เดี๋ยวกัดจริงๆ ซะเลยนิ..”
โฟนขู่ซ้ำอีกรอบ เพราะเริ่มหงุดหงิดที่พี่ชายชักเล่นลิ้นมากขึ้น
“แต่นายดันเรียกเขาว่า..ไอ้โรคจิต..นะสิ...”
อัพครบ 100% แล้วนะ
และที่สำคัญตอนนี้เราได้อิมเมจพระเอกกันแล้ว
เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยย....
ใครยังไม่เห็นก็ย้อนกลับไปดูก่อนหน้านี้เอานะจ๊ะ
ความคิดเห็น