ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FIC : Sorry Sorry!! ขอโทษที..คนนี้ผมขอยอม [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

    • อัปเดตล่าสุด 10 มี.ค. 54


    Ha .ha






      

    Sorry Sorry!!

    ขอโทษที..คนนี้ผมขอยอม

    บทนำ

               

     


                จะมีใครเข้าใจคนอย่าง “โฟน” ไหม ว่าการเป็นผู้ดูแลของคุณชายอย่างนายคนนี้มันทรมานแค่ไหน ผมแทบอยาจะบีบคอให้มันตายไปวันละหลายครั้ง หากไม่ใช่เพราะคำสั่งบ้าๆ ของผู้มีพระคุณ ผมคงไม่ต้องมานั่งทนกับพฤติกรรมบ้าๆ ของมันแบบนี้หรอก

                “โฟน...ใส่รองเท้าให้ฉันสิ...ฉันขี้เกียจ..”

                โอ้ย!..ดูมันซิครับ..อยากจะบ้าตาย แค่รองเท้ามันยังใส่เองไม่ได้เลยแล้วมันโตมาได้ยังไงฟร่ะ!!

                “มีมือไม่ใช่เหรอไง?..ก็ใส่เองซิ..”

                “ฉันจะฟ้องแม่นาย..เอาไหม?..”

                ผมได้แต่กัดฟัดกรอดๆ โดยที่มีสีหน้ากวนส้นสุดๆ ของมันจ้องมองผมอย่างไม่วางตา และที่ทำให้ผมแทบจะกระโดดถีบขาคู่ใส่มัน ก็คือรอยยิ้มของมันที่ดูยังไงก็ปีศาจร้ายชัดๆ

                ผมจำต้องก้มลงไปหยิบรองเท้าของมันที่วางอยู่ห่างจากผมไปประมาณ 2 ฟุต แต่ห่างจากมันแค่ 1 คืบ และสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่นิ้วมือของผมจะไปแตะได้ก็คือ

                “เชี่ย!..มึงทำอะไรเนี่ย!..”

                ไอ้คุณชายตรงหน้ามันเตะรองเท้าออกไปไกลจากตัว เลยทำให้ห่างออกจากผมเพิ่มขึ้นอีกเป็นเมตร (ย้ำเป็นเมตรมากๆ ด้วย) ผมทนไม่ไหวเลยพ่นคำหยาบใส่มัน และคงเป็นคราวเคราะห์ของผมที่แม่ของผมดันเดินผ่านมาพอดี

                “โฟน!..ทำไมไปพูดกับพี่เขาแบบนั้น..”

                “ก็..มัน...เอ่อ..คือ..”

                “ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า..โฟนเขาแค่หงุดหงิดนิดหน่อยนะครับ..ผมชินแล้วล่ะ..”

                ชายร่างสูงกว่าโฟนเกือบ 20 เซนหันไปตอบหญิงสูงวัยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับว่าไม่ได้ติดใจเอาความอะไร แต่โฟนรู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้มันคือการ “สร้างภาพ” ให้อีกฝ่ายตายใจเท่านั้น

                “อะไรนะ..ชินเหรอ?..หมายความว่าโฟนทำแบบนี้ใส่คุณชายบ่อยเหรอค่ะ..”

                “เอ่อ..ก็..นิดหน่อยเองครับ..ช่างเถอะครับคุณน้า..”

                “โฟน!..ไปหยิบรองเท้าให้คุณชายมาใส่เดี๋ยวนี้..เสร็จแล้วตามมาที่ห้อง” แม่ผมพูดกับผมด้วยสีหน้าน่ากลัวและน้ำเสียงจริงจังก่อนจะหันไปหาไอ้คุณชายอีกครั้ง “น้าขอเวลาสักครู่ในการอบรมลูกชายก่อนนะค่ะ..แล้วจะรีบให้มันตามไปที่รถค่ะ..”

                “เชิญเลยครับคุณน้า..วันนี้ผมไม่รีบครับ..”

                ผมเดินไปหยิบรองเท้าคู่สวยของไอ้คุณชายหน้ากวนแบบไม่เต็มใจนัก แต่ก็ไม่กล้าออกอาการมาก และนำไปวางไว้แทบเท้าแบบนิ่มนวลที่สุด

                ในช่วงเวลาที่ผมกำลังเดินตามหลังแม่บังเกิดเกล้าไอ้คุณชายนั้นก็หันมาส่งยิ้มแบบที่ผมไม่ชอบและไม่อยากเห็นที่สุดให้ ผมรีบหันไปแลบลิ้นใส่มันแล้วทำปากขมุบขมิบก่อนจะรีบเดินตามหลังเพราะกลัวจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้วเผลอกระโดดถีบขาคู่ใส่อีกฝ่ายออกไป







    -+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
    อิมเมจพระเอก (หรือคุณชายหยิ่ง มาดกวน)
    หากน้องๆ คนไหนสนใจส่งภาพมาให้ก็จะเป็นพระคุณมากๆ เลยนะค่ะ
    แต่หากไม่มี ในครั้งหน้าจะเอาภาพคุณชายในแบบของเราเองมาให้ชมกันค่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×