คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] × KAIHUN × พี่ชายข้างบ้าน -1-
.”เซฮุน !!”
เสียงทุ้มตะโกนเรียกชื่อของร่างบางที่ตอนนี้กำลังทำธุระส่วนตัวอยู่ในบ้านทั้งที่ยังไม่ก้าวขาลงจากรถจักรยานคันเก่ง
“เออ รู้แล้วเรียกอะไรนักหนาวะ!!” ครับ เซฮุนคือชื่อของผม ผมขานรับออกไปเสียงห้วนประหนึ่งเบื่อเต็มทนกับเสียงเดิมๆ ที่มาตะโกนเรียกหน้าบ้านทุวี่ทุกวัน แม้ในใจไม่ได้นึกรำคาญเสียงเรียกของ ‘พี่ชายข้างบ้าน’ แม้แต่น้อย
กลับกัน
..รู้สึกชิน
ผ่านมานานปีก็รู้สึก ..ขาดไม่ได้..
“นี่.. เซฮุนนา.. พูดดีๆ กับพี่สักครั้งมันจะตายรึไง” ผู้เป็นพี่พูดพลางหยิกแก้มน้องชายเบาๆ
“ ย๊า !! ไอพี่จงอิน!! ยังไม่ชินรึไงห้ะ เห็นบ่นทุกวันก็ไปส่งทุกวัน” ปากผมก็บ่นไปนะครับ แต่ตอนนี้ผมขึ้นมาซ้อนท้ายจักรยานมัน พลางเอื้อมมือไปกอดเอวคนตรงหน้าไว้หลวมๆอีกต่างหาก
บ่นเข้าไป
..เห็นบ่นทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกวัน
#พี่ชายข้างบ้าน
“แบคฮยอนนา~~~” ผมส่งเสียงเรียกเพื่อนสนิทตัวเล็ก
“โอโม่เสียงดังอีกแล้วนะ เดี๋ยวงอนเลย” เพื่อนตัวเล็กพูดพลางเชิดปากขึ้นอย่างน่ารัก
น่ารัก..
..จนมีแต่คนยื่นความรักมาให้
ผมสังเกตเห็นไอพี่ชายข้างบ้านที่ยืนตัวดำอยู่ตรงหน้าตึกแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้
ยืนยิ้มเพื่อ
ไม่ไปเรียนรึไง
ไม่มีการบ้านให้ลอกรึไง
“นี่เฉาก๊วย ว่างมากรึไงยืนยิ้มคนเดียวอยู่ได้!! ” ..แล้วผมก็อดที่จะจิกกัดคิมจงอินผู้นี้ไม่ได้จริงๆ
“อือ .. ไปแล้วน่า ตอนกลางวันจะมากินข้าวด้วยห้ามหนีนะ ไปละ ตั้งใจเรียน .. ” มันพูดพลางขยี้หัวผม
“โอ้ย พูดเฉยๆ ก็ได้ขยี้อยู่นั่นน่ะหัวอ่ะ !!”
“ฮ่ะๆ .. พี่ไปแล้วนะแบคฮยอน” มันหันมาพูดกับแบคฮยอนพลางส่งยิ้มบางๆ ให้
เพื่อนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ส่งยิ้มให้อย่างน่ารักในแบบแบคฮยอนสไตล์
ผมลอบถอนหายใจเงียบๆ พลางดึงมือแบคฮยอนพาขึ้นชั้นเรียน..
#พี่ชายข้างบ้าน
“พรุ่งนี้ก็วันปัจฉิมพี่ม.6แล้วดิ”
“นั่นสิ.. พี่จงอินจบนี่นา โอโม่จะให้อะไรพี่จงอินหรอ” แบคฮยอนว่า
“จริงๆ คิดไว้ตั้งนานแล้วว่าอยากให้อะไรที่มันดีๆ หน่อย แต่นะ.. ไม่รู้จะให้อะไร มันดูซ้ำๆ กันไปหมด ไม่พิเศษ” ผมว่าพลางครุ่นคิด
“อ๋า... ของเราทำเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ ..” แบคฮยอนว่า แก้มใสๆ นั้นขึ้นสีน้อยๆ
“ใครอ่ะ ให้อะไรอ่ะ เดี๋ยวนี้รักใครชอบใครไม่บอกเราเลยน้า”
“บ้าหรอโม่.. ก็แค่คุยๆ ไว้เฉยๆ พี่เค้าน่ารักดี ถ้าโม่รู้โม่ต้องตกใจแน่ๆ”
“ถ้าพรุ่งนี้ไม่บอกเรานะ เรางอนแบคแน่ๆ ” ผมว่าเสร็จหลังจากนั้นจึงเงียบไปซักพักเพื่อหยุดคิดกับตัวเอง
ช่อดอกไม้หรอ ..
..ไม่ นั่นมันผู้หญิงไป
แหวน ? สร้อยคอ? สร้อยข้อมือ?..
นั่นมันก็เหมือนของคู่รักเข้าไปอีก ..
โว้ยยยยยยย เลิกคิด!!!
ผมทะเลาะกับตัวเองทางความคิดพลางขยี้หัวอย่างไม่สบอารมณ์ พลันสายตาดันไปเห็นตัวต้นเหตุเดินยิ้มหน้าบานมาทางพวกผม
“ทำไมขยี้หัวตัวเองแบบนั้น ไม่เจ็บรึไง” มันว่าพลางบีบแก้มผมเบาๆ.”
“ก็โอโม่อ่ะ เค้ากำลังคิดว่าจะให้อะ..”
“ไม่ๆๆๆๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้น เครียดเรื่องเรียนโว้ย ถามมากจริงๆ จะกินมั้ยข้าวอ่ะคนเต็มโรงอาหารแล้ว !” ก่อนที่แบคฮยอนจะเอ่ยจบประโยคนั้น ผมก็ดึงเจ้าเพื่อนตัวเล็กมาซุกกับอกตัวเองพลางโวยวายกลบเกลื่อน
จะให้รู้ได้ไง ว่ากำลังคิดมากเรื่องของขวัญอยู่..
เจ้าตัวเล็กนี่ก็นะ..
ให้ตายยังไงก็ไม่บอกเด็ดขาด..
เมื่อไอพี่เฉาก๊วยเดินนำไปแล้ว ผมจึงปล่อยแบคฮยอนให้เป็นอิสระ เจ้าตัวเล็กหันมาหาผมด้วยความสงสัย
“โอโม่ ทำไม..”
“เราไม่อยากให้เฉาก๊วยรู้ก่อน เราแค่อยากทำอะไรให้มันบ้าง”
สิ้นประโยคนั้นผมจึงประคองเพื่อนตัวเล็กให้เดินมาด้วยกัน
..อย่าสงสัยเลยแบคฮยอน
บางทีเราก็เขินเป็น..
#พี่ชายข้างบ้าน
เย็นวันนั้นผมกลับบ้านมา ก็กลับมาพร้อมกับเฉาก๊วยนั่นล่ะครับ มาถึงก็ได้แต่คิดไม่ตกเรื่องของขวัญ คิดเหมือนคนบ้าวันทั้งวันถ้าไม่มีแบคฮยอนคอยช่วยดึงสติกลับมานะ..
คงเป็นบุคคลสติออบซอทั้งวัน -_-
“แม่! วันนี้ไม่ต้องเรียกฮุนนะ เดี๋ยวกะว่าจะออกไปซื้อของข้างนอกซักหน่อยทำงานนะ ไม่ต้องเรียก” ตะโกนบอกผู้เป็นแม่พลางวิ่งขึ้นบันไดไปด้วยความเร็วประหนึ่งห้องนอนจะถอดเสาเข็มหนี
งานเงินอะไร คิดเรื่องเฉาก๊วยล้วนๆ ..
เวลานี้ไอตัวต้นเหตุมันจะทำอะไรอยู่
จะนึกถึงคนที่นั่งคิดไม่ตกคนนี้บ้างรึเปล่า
รู้ตัวบ้างมั้ย ไอ้ชายข้างบ้าน
.
.
.
.
.
..
.
.
.
หลังจากที่คิดไม่ตกอยู่ร่วมชั่วโมง ผมก็พาร่างตัวเองมาเดินห้างสรรพสินค้าแถวโรงเรียนหวังว่าจะเจอสิ่งของถูกใจได้ซื้อติดไม้ติดมือไปให้พี่ชายข้างบ้านบ้าง บอกกับตัวเองตลอดว่าเอาเท่าที่มี ดูของดีๆเท่าที่ไหว ว่าง่ายๆ เงินมีเท่าไหร่ก็ดูไป แต่อย่าให้หมด ให้เหลือเก็บบ้าง
อย่าลืมนะครับ ผมมันแค่เด็ก ม.5 ยังแบมือขอเงินพ่อแม่อยู่นะ -_-
ผมเดินทอดน่องมาเรื่อยๆ อย่างคนไม่รีบเร่งอะไร พลางสายตาดันไปสะดุดกับร้านตุ๊กตาหมีทางขวามือ ที่ตอนนี้ด้านในของกระจกใสมีตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวเท่าควายตั้งโชว์อยู่..
ว่าง่ายๆ มันคือสติกเกอร์ในโปรแกรมแชทสุดฮิตอย่างไลน์นั่นเองครับ
สมองผมนึกย้อนไปในช่วงเวลาเด็กๆ ที่ครั้งนึงจงอินเคยบอกว่าผมหน้าเหมือนกระต่าย..
“ฮุนอ่า.. ฮุนรู้มั้ยว่าตัวหน้าเหมือนกระต่ายมากๆเลยนะ”
“ไม่เหมือน!! เหมือนตรงไหน ฮุนออกจะหล่อ!!”
“โถ่เอ้ย เด็กไม่ยอมรับความจริง”
“ไม่ยอมรับความจริงตรงไหนห้ะไอ้เฉาก๊วย ไอหมีดำ!!!”
“ไม่ได้ดำ!! แค่ผิวสีแทน!!”
“แทนที่จะขาวน่ะสิไอ้เบื๊อก!!” จบคำนั้นผมก็งอนตุ๊บป่องเข้าบ้านไป จำได้ว่างอนมันเป็นอาทิตย์
ผมนึกย้อนไปถึงอดีตแล้วอมยิ้มคนเดียวประหนึ่งคนบ้า พลางสาวเท้าเข้าไปในร้านถามพนักงานสาวสวยอย่างไม่ลังเล
“พี่ครับ ผมเอาหมีบราวน์ตัวนี้”
#พี่ชายข้างบ้าน
เช้าวันศุกร์ซึ่งเป็นวันปัจฉิมพี่ม.6 ผมได้เตี๊ยมกับแม่ไว้ล่วงหน้าแล้วว่า ถ้าวันนี้ไอพี่เฉาก๊วยมารับให้บอกมันว่าผมจะไปโรงเรียนเอง แน่นอนว่าแม่ต้องถามผมว่าทำไม และแน่นอนว่าผมต้องบอกปัดอีกเช่นว่าช่างมันเถอะ
เรื่องอะไรจะให้คุณนายรู้ มีหวัง.. โดนล้อยันเรียนจบแน่ๆ - _ -
วันนี้ถือว่าเป็นวันที่ลำบากวันนึงสำหรับผม เพราะต้องแบกเจ้าหมีตัวเท่าควายนี่มาโรงเรียนโดยที่ไม่ให้คิมจงอินเห็น วันนี้ไม่มีการเรียนการสอนครึ่งวันเช้า จะเป็นพิธีการให้น้องๆมอบของแก่พี่ม.6 เลย โดยพวกพี่ๆ จะต้องเรียงแถวตามห้อง และแน่นอนว่าอีกไม่นานจะต้องถึงคิวห้องของคิมจงอินแล้วแน่ๆ
“เซฮุนนา~~~ แบกตัวนี้มาให้พี่จงอินหรอ น่ารักจังงงงงงง” เพื่อนตัวเล็กว่า พลางกระชับช่อดอกไม้ในอ้อมอก
“อือ.. ว่าแต่แบคฮยอนน่ะ เอาดอกไม้มาให้ใครหรอ แน่ะๆ กุหลาบขาวซะด้วยยย~” เสียงแซวของผมทำเอาแบคฮยอนหน้าขึ้นสี
กุหลาบขาว.. รักที่แสนบริสุทธิ์
“โอโม่อย่าล้อ!” ตัวเล็กว่าพลางตีไหล่ผมเบาๆ
ม.6 ห้อง A
คิมจงอินมาแล้ว!
มือสั่น..
ขาก็สั่น..
โว้ยยยย จะสั่นทำไม !!
ผมสอดสายตาไปเห็นร่างดำๆ ชองไอ้พี่ชายข้างบ้าน
เอาวะ สู้สิไอ้ฮุน!
ผมสาวเท้าไปหาคิมจงอินช้าๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ พลันสายตาดันเหลือบไปเห็นแบคฮยอนที่เดินตามผมมาเช่นกัน
แบคฮยอนเอามาให้ใคร?
ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยถาม ร่างเล็กๆ ของแบคฮยอนก็ส่งดอกไม้ช่อโตให้ พี่ชายข้างบ้านของผม พลางก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าแดงๆ เอาไว้..
ตัวผมชาวาบดั่งถูกของแข็งฟาดแรงๆ
..ถึงจะชา แต่คงไม่เจ็บเท่าประโยคถัดมา
“บ..แบคชอบพี่จงอินนะครับ เอ่อ .. ”
“คบกันมั้ยล่ะ? / เป็นแฟนกันนะ ” สิ้นคำพูดของทั้งสอง ร่างของผมเหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดลงมาที่กลางหัวหนักๆ ไม่รับรู้แม่กระทั่งเสียงโห่แซวของเพื่อนๆ และพี่ๆที่อยู่รอบๆ
ที่ผ่านมาทำไมไม่บอก เธอไม่รักทำไมไม่บอก
พูดออกมา ถ้าเธอไม่รักกัน
..บราวน์ยังจำเป็นอยู่มั้ย
พลันสายตาผมเหลือบไปเห็นพี่ชานยอล พี่นักดนตรีมือกีตาร์คนเก่งของโรงเรียน
..ไหนๆ ก็ไม่จำเป็นแล้วนะ..
ผมดึงการ์ดใบเล็กๆ ที่ติดอยู่กับหมีออก
“อ่ะ ..พี่ชานยอล ผมให้” ว่าพลางยื่นตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ไปให้โดยไม่เหลือบมองพี่ชายข้างบ้านกับเพื่อนสนิทที่ยืนยิ้มให้กันไม่แคร์สายตาใครๆ ผมฝืนยิ้มส่งไปให้พี่ชานยอล เด็กอนุบาลยังดูออกว่าฝืน
..ให้ผมทำไง ก็เขามีคนของเขาแล้วนิ
แค่ ‘น้องชายข้างบ้าน’ มันไม่จำเป็นหรอก
“ขอบคุณมากๆ นะครับ เราน้องชายของจงอินใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ขอไลน์จากไอ้จงอินไว้นะ เผื่อจะเลี้ยงขอบคุณ” พี่ชานยอลว่าพลางส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ สองมือที่เต็มไปด้วยดอกไม้โอบกอดตุ๊กตาของผมไว้..
อย่างน้อยๆ พี่เขาก็เต็มใจรับมัน
สองขาของผมพาร่างตัวเองเดินออกมาจากตรงนั้นเงียบๆ รู้สึกเวียนหัวอย่างไม่เคยเป็น
สมองไม่รักดีดันนึกย้อนถึงคำพูดเมื่อวานของแบคฮยอน
“อ๋า... ของเราทำเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ ..”
“บ้าหรอโม่.. ก็แค่คุยๆ ไว้เฉยๆ พี่เค้าน่ารักดี ถ้าโม่รู้โม่ต้องตกใจแน่ๆ”
ใช่ .. ตกใจ ..ตกใจมาก
มากจนต้องพลั่งพรูออกมาเป็นน้ำตาเลยล่ะ
อยากกลับบ้าน..
พลันมือคู่นั้นดันไว้กว่าความคิด มือขาวกดหาเบอร์ผู้เป็นมารดาตัวเองพลางกดโทรออก
“แม่ .. มารับฮุนหน่อย ..
ฮุนอยากพัก..
ฮุนไม่ไหว
ฮุนอยากกลับบ้าน ..
แม่มารับฮุนนะ..”
จบคำนั้นผมตัดสายผู้เป็นแม่ทิ้งไปผมก็ส่งข้อความหาเพื่อนสนิทอย่างแบคฮยอนทันที
‘กลับบ้านก่อนน้า โม่ไม่สบายนิดหน่อย ปวดหัวมากๆ ..’
พลางทรุดเข่าลงอย่างคนหมดแรง..
ก็ว่าอยู่แล้ว .. รอยยิ้มนั้น ไม่ใช่ของเรา
มือคู่นั้น .. ไม่ใช่ของเรา ..
สายตาที่แสนอบอุ่นนั้น ไม่ใช่ของเรา..
ไม่ใช่ของเรา .. รวมไปถึงหัวใจ ..
ทำไมไม่บอกเราตั้งแต่แรกล่ะ .. คิมจงอิน
ไม่มีใจทำไมไม่บอก มาบอกกันในวันที่รักทั้งใจ
บอกช้าเกินไปไหมเธอ
E N D O F K A I H U N B A E K P A R T
&
T B C .
ท่ายากเกิร์ล :
เห่นโล่วเอฟวรี่บาดี้ #ขากกกกกกกกกกกก ฟิคเรื่องแรกเรา หว๊านหวานเนอะ #ถีบ
มันยาวมั้ย.. คงไม่เนอะ บอกเลยว่ามีต่อ *-*
ช่วยเม้นแสดงความคิดเห็นกันหน่อยเนอะ ติดแท็ก #พี่ชายข้างบ้าน ก็ได้ แล้วแต่ศรัทธา
แท็กซ้ำกับของใครบ้างเปล่าไม่รู้แอมโซซอรี่ซอรี่ว่ะแกร
อยากลองแต่ง ด้วยความติ่งที่ไม่สามารถทนได้จนต้องกลั่นกรองออกมาทางมโน
ปล.หมั่นไส้คนกาก ให้บทน้อย #นั่นเมนเอ็.งไม่ใช่เรอะ 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
อ่านแล้วเม้นแล้วแท็กกันหน่อยเนอะ TvT
ความคิดเห็น