คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Round 5 : (ใกล้)
.
.
.
หลังจากแยกกับจุนโฮ อูยองก็ขอให้นิชคุณพาไปซื้อหนังสือนอกเวลาและอุปกรณ์วาดเขียนครบชุดใหญ่
"ของสำคัญขนาดนี้แต่พ่อยังลืม ชิ"
"น้องชอบวาดรูปเหรอคะ ?"
"ไม่งั้นจะเลือกเรียนคณะนี้เหรอ พี่คุณนี่ก็" บ่นงุบงิบแต่ร่างสูงก็ยังได้ยิน "อีกอย่างเวลาว่างๆ ชอบนั่งวาดรูปเล่นไปเรื่อยเปื่อยน่ะฮะ"
"เล่าให้พี่ฟังบ้างสิ ไอ้สิ่งที่เราชอบน่ะ"
"เล่ายังไงดีละฮะ ก็เวลาเหงาก็มีพู่กันอยู่เป็นเพื่อน เวลามีความสุขก็มาละเลงๆ สี ทุกอย่างมันอยู่ที่รูปหมดละฮะ อีกอย่างน้องชอบมองผลงานคนอื่นด้วยนะ รู้เลยละว่าเขามีนิสัยเป็นยังไง"
"จริงเหรอ ?"
"ฮะ อย่างถ้าพี่เศร้าอยู่ ถึงรูปที่วาดมันจะดูสนุกสนาน แต่มันจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ในรูป มันจะบอกเรา"
"ขนาดนั้นเชียว"
"ใช่สิฮะ" พูดจบก็แอบหัวเราะคิกคักคนเดียว จนร่างสูงกว่าอดไม่ได้ ขยี้ผมนุ่มนั้นเบาๆ
"หัวเราะอะไรน่ะเรา"
"เปล่าฮะ พี่คุณช่วยน้องถือของหน่อยสิ พนักงานยกมาให้แล้ว เยอะจังเลยนั้นน่ะ" นิชคุณผละจากร่างเล็กไปช่วยยกของ
"เล่ามาเลยนะ หัวเราะอะไรน่ะ"
"ก็แค่คิดถึงตอนอยู่อเมริกาน่ะฮะ"
"ก็เล่ามาซะสิ"
"ก็ตอนอยู่อเมริกาน่ะ น้องจะมีห้องๆ นึงที่ชอบเข้าไปอยู่บ่อยๆ ห้องศิลปะของน้องเองแหละ ข้างในจะเละยังไงก็ได้ไม่มีใครยุ่งอยู่แล้ว วันนั้นโมโหๆ เดินเข้าห้องนั้นแล้วสาดสีซะเต็มที่เลย"
"สนุกใหญ่ละสิ"
"สนุกอะไรละ ก็กำลังโมโห พ่อเดินเข้ามาจะพูดด้วย น้องไม่ทันรู้ตัวเลยสาดสีโดนพ่อไปเต็มๆ ฮ่าๆๆ คิดแล้วยังตลกไม่หาย อยากเข้ามาดีนัก"
"พ่อคงโกรธใหญ่ละสิ"
"พ่อไม่โกรธน้องหรอก นอกจากเรื่องมาอยู่เกาหลี ที่เหลือพ่อก็ตามใจน้องจะตาย" ร่างเล็กยิ้มบาง พูดๆ ไปก็คิดถึงตาแก่นั้นเหมือนกันนะเนี่ย
"เราคงเอาแต่ใจน่าดู" นิชคุณแกล้งว่า
"เปล่านะฮะ น้องไม่ได้เอาแต่ใจ ก็พ่อกับแม่ชอบตามใจน้องกันเองนี่" ก็น่าจะโดนตามใจอยู่หรอก น่ารักขนาดนี้
"อยากรู้จัง ทำไมพ่อถึงไม่อยากให้มาเกาหลี"
"อยากรู้เหรอฮะ ?" ร่างเล็กกว่าหันมายิ้มหวาน
"อืม"
"ไม่บอกหรอก! แบร่! ฮ่าๆๆๆๆ"
.
.
.
หลังจากกลับมาจากห้างอูยองก็โดนนิชคุณบังคับให้ไปอาบน้ำ เพื่อให้รีบออกมาเล่าเรื่องที่ตนอยากรู้ และจากเรื่องที่ไปกวนร่างสูงเข้าให้นั่น อูยองก็โดนทำโทษโดยการโดนหอมแก้มไปเต็มๆ
ชั่วโมงนึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว อูยองเดินออกมาด้วยชุดคล้ายๆ ของเมื่อวานแต่แค่คนละสี เสื้อเป็นสีชมพูและกางเกงเป็นสีดำ แต่งตัวเหมือนผู้หญิง ก็จริงมั้ยละ มีผู้ชายที่ไหนใส่เสื้อยืดตัวยาวกับกางเกงขาแสนสั้นโดนเสื้อคลุมซะเกือบไม่เห็นนอนกันบ้าง
จางอูยองเหลือบมองคนที่นอนดูทีวีสบายใจเฉิบ ไม่ใช่ไม่อยากเล่าหรอกแต่น่าอายจะตายกับเรื่องไร้สาระพวกนั้น
"นั่งตรงนี้สิอูยอง" นิชคุณตบเตียงข้างตัวผึบผับ อูยองหย่อนก้นลงนั่งใกล้ๆ แต่ก็ยังไม่เปิดปากพูดอะไรอยู่ดี "มาพี่เช็ดผมให้ เราจะได้มีเวลาว่างเล่าให้มีฟังไง"
มือหนาเอื้อมมาดึงผ้าขนนูผืนเล็กสีเหลืองอ่อนไปจากมือเล็ก มืออบอุ่นเช็ดผมนุ่มสีเทาให้อย่างเบามือ ทำเอาอูยองใจเต้นแรงไปเหมือนกัน
"ว่าไงคะ หืม ?" ร่างสูงเอียงคอเข้าใกล้อูยอง เมื่อเห็นคนน้องยังไม่เปิดปาก
"ก็ได้ๆ พี่คุณ เช็ดต่อสิฮะ อย่ามามัวมองหน้าน้อง"
"อืม งั้นเล่าซะทีสิ"
"ก็มันน่าอายนี่"
"อูยอง !!!"
"ฮือออ ก็พี่จุนซูไปบอกพ่อว่าจุนโฮข่มขืนน้อง" อูยองหลับหูหลับตาบอกรวดเดียว หลังจากพูดจบห้องทั้งห้องเงียบสนิท นิชคุณชะงักมือที่ทำหน้าที่เช็ดผมอยู่ อูยองแอบแง้มตาข้างนึงขึ้นมาดู ยังไม่มีอะไรผิดปกติ ข้างที่สอง เอ๊ะ ทำไมบรรยากาศมันอึมครึมชอบกล เงยหน้ามองคนตัวสูง
เฮือกกกกกกกกกกกกกกก
สายตาพี่คุณช่างน่ากลัว พี่คุณอย่ามองน้องแบบนั้นนนน
"แล้วจริงรึเปล่าละ?"
"ฮะ?" คงเป็นเพราะอูยองทำหน้ามึนงงกับคำถาม นิชคุณถึงต้องถามซ้ำ
"แล้วจุนโฮข่มขืนจริงรึเปล่าละหรือว่าสมยอม"
"พี่คุณนี่เหมือนพ่อเลยแฮะ แต่พี่คุณ !! ตอนนั้นน้องอายุสิบสองขวบนะฮะ สิบสอง ! จะทำเรื่องแบบนี้ได้ไงกันเล่า"
"อ่าว แล้วมันยังไงกันละ"
"พี่นี่เหมือนพ่อจริงๆ เลย ก็ตอนนั้นยังเด็กใช่ไหมฮะ พี่จุนซูน่ะหวงน้องจะตาย เวลาจุนโฮมาเล่นด้วยน่ะ พี่จุนซูก็จะเหวี่ยงๆๆ แล้วก็โดนจุนโฮแกล้งกลับไปทุกที" อูยองหยุดพักหายใจ "วันนั้นนึกอะไรไม่รู้ไปบอกพ่อแบบนั้นซะได้ ผมเลยต้องไปอเมริกาอย่างด่วนและไม่เคยได้กลับมาถึงหกปี"
"แล้วทำไมถึงไม่ไปตรวจร่างกาย เราบอกพ่อได้นี่"
"บอกแล้วน่ะสิ แต่ตาแก่นั่นฟังที่ไหน กว่าจะยอมพาไปตรวจก็เรื่องมันผ่านไปสักพักแล้ว ถึงจะรู้ก็ไม่ยอมให้มาอยู่ดี พ่อกลัวจะเกิดขึ้นจริงๆ"
"แล้วทำไมคราวนี้ถึงมาได้ละ" พูดก็พูดเถอะ ตอนได้ยินแบบนั้นยอมรับเลยว่าใจกระตุกวูบ รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก กลัวว่าร่างเล็กนี่จะเป็นของคนอื่นไปแล้ว ยิ่งเป็นเด็กจุนโฮหัวแดงนั่น
"ไม่รู้สิฮะ พ่อยอมให้มา"
"แล้วอายุสิบแปดทำเรื่องแบบนั้นได้รึยังน้า" นิชคุณกระซิบที่หูเล็ก ทำเสียงอ่อนเสียงหวานจนขนอ่อนตรงลำคออูยองลุกซู่
"พี่ !" กระซิบเรียกเสียงเบาแถทปิดตาหนีอีกต่างหาก นี่มันจะใกล้เกินไปแล้ว
"อูยองอ่า อย่าน่ารักมากนักจะได้มั้ย หึ" ปากหนาจรดเข้าที่มุมปากบางเบาๆ แต่หนักแน่นและเนิ่นนาน ถึงจะยังไม่พูดคำนั้น แต่น้องก็น่าจะรู้ใช่ไหมคะ ว่าต่อไปนี้จะเจอกับอะไร ?
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น