ดิโอเมน ~บทเพลงแห่งสงครามกลางซีกโลกเหนือ~

ลำดับตอนที่ #1 : Stage ?? - บอกเล่าเก้าสิบ

  
     Stage ?? - บอกเล่าเก้าสิบ

    หึๆๆ หลายๆคนคงช็อคสินะครับ ที่จู่ๆฟิคเรื่องนี้จาก 18 ตอน บัดนี้ได้ลดลงหายไปไหนหมดก็ไม่รู้  ไม่ต้องสงสัยอะไรมากหรอกครับ ท่านสามารถหาคำตอบได้จาก Stage ?? นี้ ว่าตอนเหล่านั้นได้หายไปไหนกัน...

    ผมลบมันไปแล้วล่ะ

    เห็นมั้ยครับว่าคำตอบมันง่ายจริงๆ หลายคนคงกำลังมองหาอะไรรอบๆตัวเพื่อมาขว้างข้ากระผมที่ลบตอนเหล่านั้นไป และหลายคนคงตั้งสัตย์ปฏิญาณว่าต่อไปจะไม่เข้ามาอ่านเรื่องนี้หรือผลงานของนักเขียนคนนี้อีก โอเคครับ มันก็ไม่แปลกล่ะนะที่อยู่ดีๆ ฟิคที่เคยอ่านหายไปหมดซะอย่างนั้น จะโมโห งอน หรืออะไรก็เรื่องธรรมดา แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าที่ผมลบไปมีเหตุผลนะครับ

      เป็นที่รู้กันดีจากคอมเม้นท์ที่ผมเม้นท์เองกันว่าเรื่องนี้ได้วางโครงไว้แบบหละหลวมแค่ไหน คืออยากเขียนฉากไหนก็เขียน แล้วโยงให้มันเข้ากันก็แค่นั้น หลังๆก็เลยออกมาเฟลอย่างที่เห็น ผมล่ะไม่ชอบใจเอามากๆ ทั้งๆที่ตัวเองเขียนเองแท้ๆ แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความเผา แล้วถ้าเป็นคนอื่นล่ะ จะขนาดไหน
   
    ประกอบกับที่อ่านตอนที่แล้วๆมาแล้วรู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ มีบางอย่างที่ต้องแก้ มีบางอย่างที่ต้องเสริม มีบางอย่างที่ต้องคิดให้ดีๆก่อน และผมยังพบอีกว่าหากผมแต่งไว้แล้วดองไว้ในเครื่องซักหลายๆวัน ผมก็พอจะหาคำตอบที่ตัวเองรู้สึกว่าดีกว่าแล้วแก้ใหม่ได้ แน่ใจแล้วค่อยมาลง แบบนั้นผมค่อยสบายใจมากกว่าว่าตัวเองได้ทำเต็มที่แล้ว ก็นะ ไม่อยากให้คนที่ี่เข้ามาอ่านต้องผิดหวัง ก็เขาเข้ามาเพื่อจะหาเรื่องดีๆอ่านสักเรื่อง แต่พอมาเจอเรื่องที่ไม่ถูกใจไม่หน้าอ่าน ผมรู้ดีว่ามันเป็นยังไง เพราะผมเคยประสบแล้วกับตัวเอง คือผมไม่ใช่คนที่อ่านได้ทุกเรื่อง ภาษาไม่ดี ซ้ำซากก็ไม่อ่าน มุขเก่าๆก็ไม่ชอบ หรือเรื่องนี้ที่เคยชอบ ลองมีฉากซ้ำไปซ้ำมาดูสิ นั่นจะทำให้ผมเบื่อไปเลย นี่ไม่ใช่เพิ่งมาสำนึกหรอกนะ สำนึกมานานแล้ว แต่ไม่ทำต่างหาก แต่วันนี้คิดดีแล้ว ก็เลยทำอย่างนี้ ขอโทษทุกคนด้วยนะครับ

    ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองแต่งดีได้แค่ไหนถึงมีหน้าไปเบื่อเรื่องของคนอื่นเขาได้ แต่ในฐานะคนเขียน และผู้อ่านที่เคยผ่านเรื่องของคนอื่นมา ผมยอมไม่ได้ที่จะแต่งไปพอเสร็จๆให้มันจบๆไป ผมอยากแต่งให้มันดีกว่านี้ แบบที่ผมภูมิใจได้ว่าี้ เออ นี่เราเขียนเต็มที่ ไม่มีอะไรค้างคาหรืออยากเปลี่ยนแล้วนะ ดังนั้นไม่ต้องตกใจว่าผมจะหยุดไป แน่นอน ผมต้องแต่งใหม่แน่ สักแต่ว่าผมจะรู้สึกแน่ใจว่าลงได้แค่ไหนนั่นแหละ

    พูดง่ายๆนี่ก็คือการรีไรท์ ผมเป็นคนชอบความสบายใจ อะไรๆถึงใครไม่รับรู้ แต่ถ้าทำให้ผมสบายใจได้ ผมก็จะทำ รู้อย่างนี้แล้ว จะอ่านหรือไม่อ่านต่อไปก็เรื่องของทุกคนนะครับ แล้วแต่จะตัดสินใจ ผมไม่ห้ามอะไรหรอก

    และถ้าใครยังอยากอ่านตอนเก่า 18 ตอนนั่นแล้วล่ะก็ เม้นท์ขอผมก็ได้ ผมจะส่งไปให้ทางเมล ย้ำว่าเป็นทรัพย์สินทางปัญญา ห้ามนำไปทำการละเมิดใดๆทั้งสิ้นนะครับ จะทำก็ขอให้บอกกันก่อน ไว้ผมอนุญาตแล้วค่อยทำ(รู้สึกเหมือนตัวเองวางก้ามยังไงไม่รู้)

    สุดท้ายนี้ ผมขอโทษทุกคนจริงๆสำหรับการที่ลบออกไปแ้ล้วเขียนใหม่ โดยเฉพาะคุณอริยะ สุวรรณนิโค(เขียนถูกเปล่าเนี่ย) ที่อุตส่าห์เมลไปทวงถึงที่ บอกว่าอยากอ่านจนจะลงแดงตาย ผมดีใจมากๆเลยที่มีคนชอบถึงขนาดนั้น ถึงจะแค่โกหกหรืออะไรก็เถอะ เอาเป็นว่าดีใจก็แล้วกัน ขอโทษจริงๆครับ และขอบคุณเป็นอย่างยิ่งสำหรบท่านที่คิดจะอ่านต่อ ผมจะดีใจมากๆเลยล่ะ

แล้วเจอกันใน Stage 01 ครับ ตอนนี้กำลังเดินหน้าแต่งอยู่ สวัสดีครับ

(ปล. ถ้าผมคอมเม้นท์ในชื่อ wizzard ก็ให้คิดซะว่านั่นคือผมนะครับ เพราะเมื่อครั้งสมัยเด็กดีปฏิรูปเวอร์ชั่น แม้จะเปลี่ยนนามปากกาเป็น wizzard แล้ว แต่นามปากกาในเรื่องยังเป็น the world อยู่ ก็ไม่รู้จะแก้ยังไงเหมือนกัน แล้วก็ขออภัยด้วยครับ คนที่ต้องการตอนเก่าอยู่ ผมไม่มีตอนที่ 1-5 ให้ เพราะช่วงนั้นเครื่องพัง ข้อมูลหาย เหลือแต่ตอนที่6-18ครับ)