ฮะนะ เรงอัย ดอกไม้กับความรัก

ลำดับตอนที่ #3 : พี่ชายฉันกับนายไอดอล

ตอนที่ 3 พี่ชายฉัน  กับ นายไอดอล

เฮ้อ....พี่คารุเนี่ยจริงๆเลยนะ เจ็บขนาดนั้นยังจะไปโรงเรียนอีก

ฉันรีบไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนและทานข้าวที่พี่คารุทำไว้ให้ แหม กับข้าวฝีมือของพี่คารุเนี่ย อร่อยชะมัดเลย

ฉันกำลังเดินอยู่ที่ป้ายรถเมล์ แต่แล้วสายตาของฉันก็พลันเห็น

พระเจ้า!!!  ชายหนุ่มหน้าตาจัดว่าค่อนข้างจะหล่อ  ผิวค่อนข้างขาว  ตาค่อนข้างโต คิ้วค่อนข้างดำ  แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!  สิ่งที่ทำให้ฉันตาค้างก็คือ.... ปากของเขา......  โอ้ว...ทำไมปากของเขาถึงได้..........ถึงได้........ถึงได้....... ถึงได้คาบขนมปังเป็นหมาอย่างนั้นล่ะ!?!  แต่เดี๋ยวก่อน! ยังไม่หมด  นอกจากปากคาบขนมปังแล้ว  เสื้อยังหลุดลุ่ยออกนอกกางเกง  ผมยุ่งไม่เป็นทรง รองเท้าเหยียบส้น และที่สำคัญหน้าตาอย่างกับไปถูกหมาฟัดมาแน่ะ  เอ่อ..แล้วถ้าดูไม่ผิด..มีขี้ตาด้วยมั้ง

“ฮะๆฮ่าๆๆๆๆๆ”  และก่อนที่ใครจะทันได้พูดอะไรต่อ  ฉันก็หัวเราะท้องคัดท้องแข็งไปเสียแล้ว   แต่ถึงกระนั้นฉันก็ยังดูออกว่าตอนนี้เค้าคนนั้นกำลังมองฉันด้วยสายตาอาฆาต

แต่...เป็นไปไม่ได้ชายหนุ่มคนนั้นคือ .........

อ่าวนี่เทอฉันเจอเทออีกแล้วนะ และที่สำคัญเทอยังมีหน้ามาหัวเราะเยอะชั้นอีกหรอฮะ

ปะ..เปล่าวนี่ ก็ดูสารรูปนายเองดิ  555+

วันนี้ฉันเอาคืนเทอแน่

เดี๋ยว.... เดี๋ยวก่อน ฉันขอโทษนายทุกเรื่องนะรวมถึงเมื่อกี้ด้วย ว่าแต่นายจะให้ฉันทำอย่างไรถึงจะหายโกรธละ

ฮะ..ดีมากที่พูดจาเข้าท่า แต่ฉันยังนึกไม่ออกว่าจะทำยังไงกับเทอดี  แล้ววันนี้ฉันรีบ แต่.....เราต้องได้เจอกันอีกแน่  ฟุนากิจัง  ไปละ

“เดี๋ยว...  นายรู้จักชื่อชั้นได้ไง ??????? อะ”  “ว่าจะถามหลายครั้งแล้วนะ”   ฉันตธโกนออกไป

“ก็ถ้าเทอเป็นน้องของไอ้คาโอรุนั้น เธอก็ต้องชื่อฟุนากิจังสิ หรือว่าไม่ใช่ ??? ละ”

“ ชะ ใช่!! ฉันชื่อฟุนากิจัง แต่ทำไมนาย”

“อือ.. ฉันชื่อ โทโมยะ  เรงอัย เทอรู้เท่านนี้ก็พอแล้วนะ”

พูดจบนายนั่นก็วิ่งหายไปซะแล้ว โทโมยะ เรงอัย  หรอ ชื่อแปลกแฮะ แต่ก็น่ารักดีนะ ว๊าย ตายแล้ว

ฉันต้องรีบไปโรงเรียนนี่

“เอ๊ะ วันนี้ทำไมทุกคนมองฉันด้วยสายตาแปลกๆนะ”

“นากิ”      เสียงของอายูมิเรีบกฉันดังขึ้นแม้กระทั้งอายูมิก็มองฉันด้วยสายตาที่แปลกพอกัน

นี่ยูมิทำไมเทอต้องมองฉันด้วยสายอย่างนั้นละ แล้วก็เพื่อนๆด้วย

ฉันก็อยากจะถามเทออยู่เหมือนกันนะนากิ

เรื่องอะไรหรอ     ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่

ทุกคนได้ข่าวว่าเทอเป็นต้นเหตุ ทำให้  ฮาระดะ  คาโอรุ  และ โทโมยะ  เรงอัย  2ไอดอลสุดฮอตของโรงเรียนฝั่งนู้นทะเลากันถึงขั้นยกพวกตีกันนะ  จริงหรอ

“พี่คารุ ที่แท้พี่ก็......”  2ไอดอลหรอ และยังไม่ทันที่ฉันจะได้คิดอะไรต่อ....

“นี่นากิ เทอรู้จักกับ คาโอรุด้วยหรอ ???  ถึงเรียกได้เรียกว่าพี่นะ”   เสียงของยัยรันเพื่อนร่วมชั้นของฉันถามขึ้น

รู้สิ.. ก็พี่คารุนะเป็นพี่ชายฉัน นี่เทอลืมไปแล้วหรอว่าฉันก็นามสกุล “ฮาราดะ”  นะ

จริงหรอเนี่ย ฉันนึกว่าบังเอิญซะอีก   ยัยนั่ยพูดอย่างกับว่าฉันโกหกซะเนี่ย  พลางทำหน้าเยาะฉันสายตาบอกว่าไม่เชื่อเต็มประดางั้นแหละ

“จริงสิ!!!!”    ฉันย้ำขึ้นมา

“แล้วเรงอัยละ????”  เพื่อนอีกคนถามฉันขึ้นมา

“ฉันก็พึ่งได้.............เออ นี่เทอเลิกถามฉันสะทีเถอะ”   ก็ฉันไม่รู้จะตอบเพื่อนยังไงแล้วนิ

                แล้วฉันก็หลบเข้าห้องทันทีพร้อมกับเสียงคำถามของเพื่อนที่ดังเข้ามาถามอย่างเซ็งแซ่ นี่มันอะไรกันเนี่ย  พี่คารุทะเลาะกับ นายเรงอัย 2หนุ่มไอดอลสุดฮอต และที่สำคัญต้นเหตุเป็นฉันหรือเนี่ย   โอ๊ย...ฉันอยากจะบ้าตาย มิน่าละหน้านายเรงอัยถึงได้เยินได้ขนาดนั้นนะ  เฮ้อ...แล้วฉันจะทำยังไงดีละเนี่ย

อออดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!  เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นทำให้ฉันต้องออกจากห้องน้ำไปเข้าห้องเรียน

“อ่าว...อายูมิ นี่เทอยังอยู่อีกหรอ”   ฉันมองอายูมิด้วยความแปลกใจ

“อืมฉันรอเทอนะนากิ”  อายูมิมองฉันด้วยแววตาที่มีแต่คำถาม

“ถ้าเทอจะมาถามอะไรฉัน...ฉันไม่มีคำคอบให้เทอหรอกนะ อายูมิ”   ฉันบอกอายูมิก่อนที่เค้าจะตั้งคำถาม

“อืม...ฉันไม่ถามเทอก็ได้เพราะว่าวันนี้เทอคงต้องโดนเพื่อนๆ ถามเธออีกหลายคนแน่”

“ไม่อะ...ฉันไม่รู้จะตอบอะไรเนี่ย เทอกันให้ฉันด้วยนะอายูมิ” ฉันพยายามขอร้องอายูมิ

“อืม...ฉันคงช่วยได้เท่าที่ฉันคงจะทำได้นะ เราไปเรียนกันเถอะ เดี๋ยวเข้าห้องสาย” อายูมิตัดบท

                วันนี้ทั้งวันฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลยก็เพราะว่ามีแต่คนมองฉันด้วยคำถาม ฉันมองไปทางไหนก็รู้สึกเหมือนว่าตัวชั้นเนี่ยไปกระทำความผิดใหญ่หลวงมาอย่างนั้นแนะ ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ

แต่และแล้วออดเลิกเรียนของวันนี้ก็ดังขึ้น  ช่วยชีวิตจากเพื่อนได้แล้วแต่ว่า...ไม่สิ

ฉันเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็วเพราะว่าตอนนี้พวกเพื่อนกำลังรุมมาที่ฉันแล้วแต่ยังโชคดีที่มีอายูมิช่วยบังไว้ให้ แล้วฉันก็เผ่นลงมาข้างล่างพร้อมกับเพื่อนๆหลายกลุ่มวิ่งตามลงมา แต่ทันใดนั้นฉันก็เห็นตัวช่วยแล้ว