ฮะนะ เรงอัย ดอกไม้กับความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ยัยตัวแสบ เจอแน่

ตอนที่2

นี่เทอ...มาแหกปากตะโกนอะไรแถวเนี่ยนี่หา นายนั้นตะโกนด่าฉันอีกแล้วทั้งที่ยังไม่มองหน้า แต่ตอนนี้ เค้า เค้าเงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้ว ตายแล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย หาที่หลบไม่ทันแล้วซะด้วย

อ่าว นี่เทอ ยัยตัวแสบ 55+ โลกกลมจังเลยนะในที่สุดฉันก็เจอจนได้   นายนั้นยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยแววตาของเขาบอกให้รู้ถึงความเยือกเย็น และแววตาที่พร้อมจะเอาคืน แต่ไม่ ฉันจะต้องไม่กลัว ทำเก่งไว้ก่อนแล้วกัน

“ทำไมเจอฉันแล้วนายจะทำไมฮะ”      ฉันอวดเก่งใส่ทันทีแต่และแล้ว

“โอ้โหอวดเก่งซะด้วย แต่เสียใจนะเธอนะ”   นายนั่นไม่พูดเปล่าวแต่ตอนนี่นายนั่น 

โอ........โอย  นายนั้นดันตัวฉันติดกำแพงแล้วตอนนี่ นี่นายจะทำอะไรฉันนะไม่ ไม่นะ

“นี่นาย นายจะทำอะไรชั้นนะฮะ”        เสียงของฉันในตอนนี้มันเริ่มที่จะสั่นอย่างกลัวมาก

ฉันก็ไม่ได้จะทำอะไรเทอหรอก แค่อยาก .........เอ อ

“นี่ไอ้xxx แกจะทำอะไรน้องสาวชั้นฮะ”  เสียงของพี่คาโอรุช่วยชีวิตฉันไว้จากไอ้หมอนั่น

“อ่าว นี่น้องาสาวแกเองหรอฮะไอ้คาโอรุ “  นายนี่ยี่ยวนกวนประสาทอย่างไม่เกรงกลังเอาสะเลย

แน่นอนละตอนนี้ฉันวิ่งมาหลบข้างหลังของพี่คาโอรุอยย่างเร็วไว “พี่คาโอรุ ช่วยด้วย”

“นี่แก แกทำอะไรน้องสาวฉันฮะ”  พี่คาโอรุโกรธจัดมากจากน้ำเสียงที่น่ากลัวแบบนี้

ฉันยังไม่ได้ทำอะไรน้องเค้าเลย ว่าแต่น้องสาวนายน่ารักใช้ได้เลยนะ น่าจะ....  เขาเว้นวรรคการพูดไว้อย่างนั้น

ด้วยท่าทีที่ไม่ได้มีความเกรงกลัวอะไรเลย แต่....กลับเดินออกไปแล้วยังโบกมือให้ฉันด้วย พร้อมด้วยประโยคที่ทิ้งท้ายไว้ “เทอได้เจอฉันอีกแน่  ฟุนากิจัง”  อะ...นายนั่นรู้จักชื่อของฉันได้ยังไงเนี่ย

ฟุนากิจัง  พี่คาโอรุหันมามองฉันตาเขียวใส่  รอบๆตัวฉํนในตอนนี่ดูเยือกเย็นไปหมดนักเรียนที่นี่มองฉันกันใหญ่เลยทั้งผู้ชายและหญิงและทีสำคัญฉันไม่ชินกับสายตาอย่างเนี่ยเพราะว่าเรามันแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่งไม่เคยมีใครมาสนมีมามองอย่างเนี่ย อึย อายจัง  พี่คาโอรุกำลังจะพูดขึ้นอีกแต่คงเห็นสถานการณ์รอบข้างแล้วก็เลยไม่พูด

และแล้วประกาศิตก็ดังขึ้น 

“นากิ  กลับบ้านไป”    พี่คาโอรุเสียงเฉียบขาดและโยนกระเป๋าหนังสือใสฉัน

                ฉันเดินกลับบ้านด้วยหัวใจที่ว้าวุ่นทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดกับฉันด้วยนะ วันนี้พี่คาโอรุน่ากลัวชะมัด ฉันไม่เคยเห็นพี่คาโอรุเป็นอย่างนี่มาก่อนเลย ฉันเดินเรื่อยมาตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้าน แต่...พี่คาโอรุรอฉันอยู่ที่บ้านแล้วเป็น เป็นไปได้ไงก็ฉันเดินกลับมาบ้านก่อนพี่คาโอรุนี่นา และสีหน้าของพี่คาโอรุ ดูมีคำถามในใจเต็มไปหมดเลย จนฉันเองยังต้องหลบตาเลย

“ไปเจอไอ้หมอนั่นได้ยังไง” เสียงของพี่คาโอรุดัง

เออ.... คือว่านากิเจอเค้าเมื่อเช้ามีเรื่องกันนิดหน่อยพอตอนเย็นไปหาพี่เจอเค้า เค้าคงจะมาเอาคืนมั้งค่ะ   ฉันพยายามตอบโดยตั้งสติไว้

“เอาคืน ...หมอนั้นนะจะเอาคืนกับเธอนะ... และที่สำคัญมันเป็นศัตรูของพี่”

“แต่...เออ คือ นากิก็ไมรู้เหมือนกันนี่ เมื่อเช้านี้ นากิ เออ........”

“เออ...เอออะไรละบอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะ” พี่คารุเสียงดังเอาคำตอบ

“คือว่าเมื่อเช้านี้นากิล้มทับเค้า เค้าก็เลยหาว่า....เออ” ฉันเว้นวรรคไว้ให้พี่คารุรู้

“อืม!!!...ช่างเถอะ.......คราวหลังไม่ต้องไปหาพี่ที่โรงเรียนอีกก็แล้วกัน เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก ตกลงไหม”

“ค่ะ พี่คาโอรุ” แล้ว   “วันหลังนากิกลับบ้านเองได้เลยใช่ไหม  ???   ค่ะ”

“เดี๋ยวพี่คิดดูก่อน”แล้วเราจะกลับบ้านเองคนเดียวได้ไหมเนี่ย

“ได้อยู่แล้วพี่  แหมแค่เดินกลับบ้านไม่เป็นไรหรอกน่า เออ....แล้วทำไม???  พี่คารุถึงกลับถึงบ้านเร็วจัง”

“เรื่องของพี่ พี่เป็นนินจา หายตัวได้มั้ง”  พี่คารุพูดตลกใส่

“ไป  ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวพี่จะไปซื้ออะไรมาให้กิน”

“ค่ะ”     ฉันหลับคำแล้วรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนห้องของตัวเองทันทีฉันเก็บกระเป๋าแล้วก็ไปอาบน้ำหลังจากนั้นก็เดินลงมาข้างล่าง แต่เอ๊ะ ทำไม่พี่คารุยังไม่กลับมาอีกนะ เนี่ยก็ชั่วโมงกว่าแล้วนะ

ออกไปดูดีกว่า  แต่ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปพลันสายตาของฉันก็ไปเจอเข้ากับ....

“ฮะ... พี่คารุไปทำอะไรมาค่ะ ทำไมหน้าตายับเยินอย่างนี่ละ”ฉันตกใจกับหน้าของพี่คารุตอนนี้มาก

“เออ…อย่ายุ่งน่า กับข้าวอยู่ในครัวไปกินซะ ไป!!”

“ไม ไม่อะ  เดี๋ยวนากิไปเอายามาทำแผลให้นะ”  แล้วฉันก็ลุกไปทันที

“เป็นยังไงบ้างพี่คารุ” ฉันค่อยๆ บรรจงเอายาทาแผลพี่คารุอย่างเบามือที่สุด ก็พี่คารุถึงจะเป็นนักเลงแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องกับใคร ถึงกับยับเยินแบบนี่นี่น่า แล้วอีกอย่างฝีมือของพี่คารุเองก็ไม่ใช่ย่อย เห็นหน้าพี่คารุแล้วนึกถึงคนที่ฟัดกับพี่คารุ ป่านนี้ ตายไปแล้วมั้ง

“นี่......พี่คารุ ตกลงพี่ไปฟัดกับใครมาละเนี่ย”  ก็ฉันอยากรู้นี่

“อย่ายุ่งน่า  เสร็จแล้วใช่ไหมเนี่ย”พี่คารุไม่ตอบกลับถามกลับซะงั้น

“อืม..ค่า เสร็จแล้ว แล้วพรุ่งนี้พี่จะไปโรงเรียนได้ไหมเนี่ย”

“อย่าถามมากน่า ไปกินข้าว แล้วก็ไปนอนได้แล้ว” พี่คารุไล่ฉันซะงั้น

                เฮ้อทำไมพี่คารุเป็นแบบนี้นะ ฉันกินข้าวไปแล้วก็สงสัยไป แต่ช่างเถอะ คนที่ทำพี่คารุเจ็บได้ขนาดนี้ฝืมือคงดีเหมือนกัน แต่น่าเจ็บใจนัก ใครนะทำพี่ชายที่หล่อเหลาของฉันได้ อย่าให้รู้นะ.............

วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อจะไปโรงเรียนแต่ มันก็สายอีกตามเคย ฉันเดินไปที่ห้องพี่คารุ อะทำไม ไม่เห็นใครอยู่ในห้อง พี่คารุนะหน้าตาขนาดนั้นจะไปโรงเรียนหรือนี่ แล้วฉันกำลังจะเดินกลับสายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้าให้กับโน้ตที่ติดไปข้างผนัง ข้อความในนั้นบอกว่า

          “พี่ออกไปโรงเรียนนะ ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว ไม่ต้องห่วงพี่ไหว แค่นี้สบายมาก ขอโทษด้วยที่เมื่อวานโมโหมากไปหน่อยนะ  แล้วเย็นนี่พี่จะไปรับที่โรงเรียนละ รอด้วย”  พี่คารุ