ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Feel The Love] Special Chapter
[Feel The Love] Special
เพราะช้า...เพียงแค่ก้าวเดียว
สิ่งที่หัวใจเรียกร้องก็ค่อยๆห่างเหินออกไป ทั้งที่ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือ
แต่กลับไขว้คว้าสิ่งนั้นไม่ได้เสียที
...ทนเจ็บ เพื่อ ให้คนที่สำคัญที่สุด มีรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้าก็พอ...
“ซีวอน นายน่ะชอบคยู...จริงๆใช่ไหม...” ฮีชอลถามเสียงเรียบ ซีวอนหลุบตาลงต่ำก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ
“แล้วตั้งแต่เมื่อไร...” ถามกลับไปอีกที เพื่อความแน่ใจ ใช่ว่าฮีชอลไม่รู้ว่าซีวอนนั้นคิดอะไรอยู่ ที่ค่อยพยายามปรามเหล่าเพื่อนพ้องเวลาเอ่ยแซวฮันคยองและคยูฮยอนก็เพื่อไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้สึกเสียใจไปยิ่งกว่านี้
“ตั้งแต่...แรกเห็น...”
.
.
.
“สวัสดีครับ...” น้ำเสียงนุ่มของของเด็กหนุ่มร่างโปร่งเอ่ยทักทายเหล่าสมาชิกที่เพิ่งเคยเห็นหน้าค่าตากันครั้งแรก
วันนี้คือวันแรกที่เขาได้เขามาเป็น ซูเปอร์จูเนียร์...
“ยินดีที่ได้รู้จัก ผม โจคยูฮยอน ครับ”
เรียวปากบางเอ่ยแนะนำตัวเองพลางโค้งตัวเพื่อทำความเคารพ สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เด็กหนุ่ม นับเป็นสัญญาณที่ดีในการเริ่มต้นเป็นสมาชิกใหม่...
โจคยูฮยอน...
ชื่อนี้ถูกประทับลงบนหัวใจของใครบางคน เพียงแค่ได้เห็นหน้าครั้งแรก หัวใจที่เคยชินชากับความรัก ก็กลับเต้นแรงอย่างน่าประหลาด ยิ่งถ้าได้เห็นรอยยิ้มน่าภิรมย์แล้ว หัวใจที่เคยปราศจากความรัก ก็กลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้ง....
...
“พวกพี่อีทึกรถคว่ำ!!!!” ซองมินร้องลั่นเมื่อได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการ... และเป็นข่าวร้ายที่ใครๆก็ไม่อยากเชื่อ
“คยูฮยอนเป็นไงบ้าง...” สองเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน ก่อนขายาวของทั้งคู่จะกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังรถของบริษัทที่จอดรออยู่หน้าบ้าน...
...ช้าเพียงแค่ก้าวเดียว
อ้อมกอดของคนที่ตัวเองเฝ้าคิดถึงและห่วงหา ก็ถูกใครอีกคน สวมกอดเสียก่อน ถึงร่างบางในอ้อมกอดนั้นและหลับสลบไสล แต่เขาก็สัมผัสถึงความห่วงใยและความรักที่คนสองคนมีให้แก่กัน แหวนเงินในมือที่ต้องการจะมอบให้แก่คนที่ประทับใจถูกเก็บสู่กระเป๋าเสื้อ...ในเมื่อข้อมือของเขามีสร้อยที่คนอื่นให้แล้ว ยังจะต้องการแหวนนี้อีกหรือ...
...
“แหวนอะไรอ่ะ พี่ซีวอน...” คนป่วยเอ่ยถามเมื่อเห็นแหวนเกลี้ยงสีเงินถูกกำเอาไว้ด้วยมือหนา สายตาคมจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของคนป่วย ก่อนจะยื่นแหวนในมือให้
“ให้ผมหรอ...” ถามย้ำอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแหวนนั้นมา ดวงตากลมใสจ้องมองแหวนอย่างไม่วางตา
“ใส่มันได้ไหม...” ซีวอนถามเสียงเรียบ ดวงตากลมตวัดมองก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้
“ห้อยที่สร้อยผมได้ไหม...ที่นิ้วผมมันมีแหวนของพ่อกับแม่แล้ว ใส่เยอะไปกลัวทำหาย” ร่างบางเอ่ยติดตลกก่อนจะถอดสร้อยจากคอแล้วจัดการร้อยเอาแหวนเงินใส่เข้าไปอย่างบรรจง ดวงตาคมของร่างสูงมองคนตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน ส่วนคนถูกจ้องก็ส่งยิ้มกลับพลางจ้องมองแหวนที่ได้มาใหม่ด้วยความดีใจ
“ขอบคุณมากนะครับ พี่ซีวอน... พี่ชายที่แสนดี…”
...
“พี่ซีวอน...ชอบกับรักมันต่างกันตรงไหน...” ร่างบางเอ่ยปากถามรุ่นพี่ในวงคนนี้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เพียงเพราะ คนที่ชอบก่อกวนมันทำให้รู้สึกสับสน ว่าชอบกันรักมันต่างกันตรงไหน คนรับฟังที่ได้ยินคำถามแบบนี้ ทั้งที่ใจก็แอบสั่นไหว แต่เพราะคนตรงหน้ามองเขาเป็นเพียงพี่ชาย จำต้องเก็บความรู้สึกที่อยากระบายไว้ให้มิด
“ต่างกันที่ความรู้สึกไง...แล้วไปรู้สึกแบบนี้กับใครล่ะ” ถามกลับไปทั้งที่เจ็บจี้ดที่อกข้างซ้าย แต่ก็แค่อยากให้คนตรงหน้าที่มักมาปรึกษาเขาบ่อยๆได้สบายใจ เรียวปากจึงกรีดยิ้มออกไปทั้งที่ความรู้สึกข้างในกลับตรงข้าม
“ไม่รู้...ไม่บอก!!!...” ร่างบางลุกพรวดก่อนจะเดินลิ่วๆออกไปจากห้องนอนของซีวอน
“ผมรักพี่จัง พี่ชาย!!~~” แง้มประตูเข้ามาอีกครั้งก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ดีต่อพี่ชายที่แสนดี นับครั้งไม่ถ้วนที่คยูฮยอนเดินเข้ามาในห้องนอนของซีวอนและขอคำปรึกษาหลายๆเรื่อง
นั้นก็เพราะ... ซีวอน คือ พี่ชายที่ดีที่สุด สำหรับ คยูฮยอน...
...
หมับ!!!
แขนเรียวของคยูฮยอนเอื้อมมาโอบร่างของซีวอนแน่น พลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายของคนในอ้อมกอด กลิ่นหอมของเส้นผมสีบรอนด์ถูกสูดเข้าสู่ปอดของคนถูกกอดโดยที่ไม่รู้ตัว ใจเต้นตึกตักโครมครามไม่เป็นจังหวะ น้องชายที่แสนจะรักจะทำอะไรล่ะ...
“คยูฮยอนกอดพี่ทำไม...” เอ่ยถามน้ำเสียงติดขัด หากคำตอบเป็นเพียงสายตาวาวราวกับลูกแมว
แต่แล้วคำตอบก็กระจ่าง...
เมื่อเห็นคนที่รัก กับใครอีกคนยืนกอดกันอยู่นอกระเบียง การกระทำของคยูฮยอนเมื่อกี้ ก็เป็นเพียงบทพิสูจน์ความรัก ของคนทั้งคู่ก็เท่านั้น...
...
“เป็นอะไรไป...” ซีวอนถามด้วยน้ำเสียงตะหนก เมื่อเห็นร่างบางที่คุ้นเคยนั่งอยู่ที่ปลายเตียงของเขา ใบหน้าเรียวขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ดวงตากลมโตแดงกร่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ร่างสูงทำอะไรไม่ถูกนอกจากเพียงแค่เอื้อมมือหนาไปปาดน้ำใสๆออกจากดวงหน้าให้ ครั้นพอหันหลังเพื่อเพราะจะไปตามเจ้าของหัวใจของคนตรงหน้า หากแต่ร่างบางก็ลุกขึ้นก่อนจะเอาหน้าซุกที่หลังของร่างสูง มือเรียวกำที่ชายเสื้อของคนถูกซับน้ำตาแน่น รู้สึกถึงความชื้นที่ไหล่เพราะน้ำตาของร่างบาง...สัมผัสได้ถึงความรู้สึกต่างๆ หากแต่ทำได้แค่เพียง
...ปลอบใจ
“ฮึก...ทำไมเขาถึง...ฮึก...ไม่ใส่ใจผมบ้างเลย...สร้อยข้อมือที่สำคัญที่สุด เขาก็ยังทำมันหาย...” เอ่ยเสียงสะอื้นถ้อยคำเริ่มขาดห้วง คนเสียน้ำตานั้นก็เจ็บเกินจะทน แต่คนที่รับฟังกลับเจ็บยิ่งกว่าหลายเท่า...
“อย่าคิดมากน่ะ...เด็กดีอย่างร้องไห้สิ...”
.
.
.
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำอย่างลงไปก็เพียงเพราะ แค่อยากจะปกป้องคนที่รัก...
ให้... ไม่ต้องเสียใจ...ไม่ต้องเสียน้ำตา
การกระทำทุกอย่างก็ทำลงไปเพราะหัวใจสั่งให้ทำ และ ไม่อยากได้สิ่งใดตอบแทน
...และไม่เคยเรียกร้องอะไร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น