ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Feel The Love] Chapter 8
[Feel The Love] 8
ชอบ...กับ...รัก
แน่นอน.... เป็นคำคนละคำ
และมีความหมายที่แตกต่าง...
หลง...กับ...รัก
หลายคนสับสนกับคำสองคำ เพียงเพราะมัน...
คือความรู้สึกที่ห่างกันเพียงแค่ด้ายเส้นบางๆ
แสงแดดยามเช้าส่องลอดหน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องนอนสีขาวสะอาดตา ร่างบางที่นอนคดคู้อยู่บนเตียงนุ่น ลืมตาขึ้นจากนิทราพลางหรี่ดวงตากลมโตน้อยๆเพื่อปรับม่านตาให้เข้ากับแสงแดดจ้า...
...มึนชะมัด!!!
ความรู้สึกแรกที่แทรกเข้าสู่ทุกประสาทสัมผัส รู้สึกถึงศีรษะที่หนักอึ้ง หนักเสียจนแทบจะยันตัวลุกขึ้นไม่ไหว ความขมฝาดยังคงติดค้างอยู่ในลำคอ พยายามกลืนน้ำลายเพื่อล้างรสชาติแปลกประหลาดนี้ให้สลายไป มือเรียวยกขึ้นสูงพลางจับศีรษะที่หนักราวกับก้อนหินและไล่ลงมาขยี้ตาเบาๆเพื่อสลัดความง่วง เมื่อความรู้สึกมึนๆ เริ่มถูกกลืนหาย แขนเรียวสองข้างก็ยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง
นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย...
...เหตุใด? ตัวเองถึงได้มานอนในห้องได้
...เหตุใด? ตัวเองจึงมานอนบนเตียงของคนชอบขัดใจ
จำเพียงสำนึกสุดท้าย คือ... เสียงนุ่มทุ้มของคนคุ้นเคยที่ร้องปรามน้ำเสียงดุ...และทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบหายไปสู่ห้วงแห่งความฝัน... ความฝันที่ว่า...
คนๆนั้นโอบกอดร่างของเขาไว้ในอ้อมแขนแกร็ง และ ปลอบประโลมด้วยเสียงเพลงอันไพเราะ น้ำเสียงนุ่มลึกทำเอาหัวใจที่อ้างว่างถูกเติมเต็มด้วยไออุ่นเสียจนไม่เหลือที่ว่างให้ใคร...
ขายาวค่อยๆก้าวลงจากเตียงสีชมพูหวาน...ซึ่งแน่นอน เจ้าของเตียงคนเก่าก็คือ กระต่ายน้อยซองมิน แต่แล้ว เจ้าตัวก็ต้องย้ายไปนอนที่อื่นเพราะแรงออดอ้อนของเจ้าไก่ฮยอกแจคนรัก
ดวงตาคู่ใสกวาดหาร่างสูงที่ชอบรู้ทันและชอบขัดใจกันอยู่ตลอดเวลา แต่ถึงอย่างนั้น การที่มีคนๆนี้อยู่เคียงข้างมันกลับเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ ช่างไม่น่าเชื่อว่าคนที่เกลียดการขัดใจอย่างคยูฮยอน จะต้องยอมตกอยู่ในการปกครองของ ฮันคยอง...
สายตายังคงทอดผ่านไปยังที่ต่างๆ แต่ถึงกระนั้น ร่างสูงที่ปรารถนาจะพาลพบก็ไม่ปรากฏต่อสายตาอยู่ดี!!!
แล้วเขาหายไปไหนกัน???
“ตื่นแล้วหรอ...คยู~” เสียงหวานของคนตัวเล็กร้องทักคยูฮยอนที่เดินโซซัดโซเซเข้ามาในห้องครัว คนตัวเล็กฉีกยิ้มกว้าง เมื่อเห็นท่าทีของน้องเล็กกำลังมองหาผู้ปกครอง...
“มองหาพี่ฮันคยองล่ะสิท่า...”
ร่างเล็กเอ่ยอย่างรู้ทัน หน้าที่ซีดขาวของคนเพิ่งตื่น เริ่มแดงระเรื่อและร้อนผาวๆอย่างไม่รู้ตัว
“เปล่าซะหน่อย พี่ดงเฮ” คยูฮยอนปฏิเสธพลางส่ายหัวจนผมสีบรอนด์ทองที่ยุ่งอยู่แล้ว กลับยุ่งขึ้นไปอีก
“ปากแข็ง...” ดงเฮบ่นพึมพำพลางจ้องหน้าสีระเรื่อของน้องสิบสาม เมื่อคนถูกจ้องรู้สึกถึงสายตาแปลกประหลาดจึงพยายามเบือนหน้าหนี แต่ก็กักเก็บอารมณ์และท่าทางน่าสงสัยไม่มิดอยู่ดี
“รู้หรือเปล่า ว่าเมื่อคืนนี้นายเมาขนาดไหน...” ดงเฮว่า พลางเดินไปที่ตู้เย็นสีเงิน ก่อนจะรินน้ำใส่แก้วให้น้องเล็กที่นั่งเอามือเท้าคางอย่างหน่ายๆ
แต่พอเมื่อเจ้าของร่างบางได้ยินคำว่า ‘เมา’ ดวงตาที่หรี่ลงเรื่อยๆเพราะความง่วงก็กลับเบิกโพลงขึ้นในทันที
“ผม...เมางั้นหรอ” คยูฮยอนถามกลับอย่างไม่เชื่อ ส่วนรุ่นพี่ตัวเล็กก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
เชื่อแล้ว...ว่านายมันเมาจริงๆ โจคยูฮยอน!!!!
“ก็เอ่อนะสิ....เมาไม่ได้สติ เมาชนิดที่ว่า... ร้องเพลงโปรโมทในอัลบั้มเรา เนื้อก็ยังผิดเล้ย...!!~”
ดงเฮเอ่ยเสียงสูง เท่าเอาคนตรงหน้าผงะไปเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าเพียงแค่เบียร์อึกเดียวก็เท่าเอาภาพลักษณ์น้องเล็กแสนเรียบร้อย ถูกทำลายหายไปเพียงชั่ววินาที...
“หนักขนาดนั้นเชียว” ละล่ำละลักถามออกไปเพราะยังคลางแคลงใจ ร่างเล็กตวัดสายตามอง พร้อมกับเรียวปากเล็กที่ยังพยักบ่นต่อไปไม่หยุด
“ใช่!!! พอพี่ฮันคยองเห็นนายเมาแอ๋ก็กระวีกระวาดโวยวายใส่พวกเราใหญ่ ว่าทำไมไม่รู้จักห้ามนาย ก็จะห้ามอยู่หรอก แต่นายก็ดันกระดกเบียร์เข้าปากไวยังกะอะไรดี ใคร๊...มันจะไปห้ามทัน...”
ดงเฮหยุดหายใจเพื่อพักเอาออกซิเจนเข้าปอด เกิดมาก็เพิ่งเคยจะมานั่งบ่นมาราธอนยาวนานครั้งแรกให้เจ้าน้องสิบสามคนนี่นี้แหละ!!!
“แล้วไงต่อ...” คยูฮยอนเอ่ยปากถามถึงการกระทำของตนเมื่อคืนต่อ…คนถูกถามจิ๊ปากไม่สบอารมณ์แต่ก็จำใจต้องเล่าต่อไป...
ช่างไม่เห็นใจคนที่ต้องนั่งเล่าให้ฟังซะเลยนะ คยูฮยอน!!!
“ก็ไม่แล้วไง...พี่ฮันคยองก็แบกนายเข้าห้องยังไงล่ะ นอกเหนือจากนี้ฉันก็ไม่รู้ เพราะไม่ได้อยู่ร่วมห้องกับนาย...”
ได้ยินดังนั้น คยูฮยอนก็ถึงกับลุกพรวดขึ้นเต็มความสูง ฮันคยองเป็นคนพาเขาเข้าห้องนอนงั้นหรอ...
มันน่านัก...
ความรู้สึกร้อนที่หน้ากลับมาทักทายเขาอีกครั้ง คราวนี้ไม่เพียงรู้สึกอายเพียงอย่างเดียว แต่ความโมโหก็กลับปะปนมาด้วย...
แน่ล่ะ...เขาจะไม่โกรธฮันคยองเลย ถ้าหากเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่ตอนนี้ มันไม่ใช่ชุดใหม่ คยูฮยอนจำได้ว่าตอนนี้นั่งซัดแอลกอฮอล์เข้าปากนั้น เขาไม่ได้ใส่ชุดนอนสีฟ้าสะอาดตา!!! ในเมื่อ...เขาเมาไม่ได้สติ ใครกันจะเป็นคนถือวิสาสะเปลี่ยนเสื้อเปลี่ยนผ้าให้ ถ้าไม่ใช่ฮันคยอง!!!
“คยูจะรีบไปไหนฮะ!!!” ดงเฮร้องเรียกคยูฮยอนสุดเสียง เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวลุกขึ้นพลางทำหน้าไม่รับแขก ก่อนจะก้าวปึงปังออกไปจากห้องครัว
ร่างบางสาวก้าวฉับๆไปรอบบ้าน ก็เจอกับบุคคลที่เพิ่งฉวยโอกาสเมื่อคืนนี้ กำลังนั่งผิวปากอยู่ที่ริมระเบียงอย่างสบายใจ
“ฮันคยอง!!!!” เอ่ยคำสรรพนามห้วนๆ โดยไม่มีคำว่าพี่นำหน้า แต่ถึงกระนั้น ร่างสูงก็ยังนั่งนิ่งต่อไป
“ฮันคยอง...ไอ้พี่บ้า!!! มาคุยกันให้รู้เรื่องดิ!!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวที่น่าจะควรหายไปจากปากของคยูฮยอน ตั้งแต่ตบปากรับคำคบกับฮันคยอง กลับมาสู่ปากเรียวอีกครั้ง...คำพูดไม่น่าฟังนัก ที่พี่ๆคนอื่นๆต่างส่ายหน้าเมื่อได้ยิน แต่สำหรับฮันคยองแล้ว เจ้าเด็กดื้อเอาแต่ใจ ยังไงซะ ยังไงๆ ก็น่ารักอยู่ล่ำไป...
“เรื่องอะไร...” ฮันคยองหันหน้าหลับมากะจะส่งยิ้มยียวนเพื่อให้ร่างบางรู้สึกหายโกรธบางเพียงเสี้ยวก็ยังดี... ตรงข้าม ทันทีที่หันหน้าไปมองเรียวหน้าขาวของร่างบาง ฮันคยองก็ถึงกับผงะ เมื่อใบหน้านั้น เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาใสแป๋วตอนนี้แดงกร่ำเสียงจนไม่น่ามอง มือไม้กำแน่นจนเห็นเส้นเลือดที่ปูดขึ้นตามแขนเรียว
“ทำไมทำแบบนี้...” คำถามแรกยิงตรงประเด็น หากแต่คนตรงหน้ายังคงงงไม่หาย
...เขาทำอะไรเด็กดื้องั้นหรือ???
“ทำอะไร...” ฮันคยองถามกลับอย่างไม่เข้าใจ พลางก้าวเข้าไปหาร่างบางที่ตอนนี้เนื้อตัวสั่นไปหมด หวังจะปลอบประโลมเสียหน่อย... แต่ร่างบางก็กลับถอยหนีเหมือนไม่อยากอยู่ใกล้
“ไม่รู้หรือไงว่าทำอะไรลงไป...” คยูฮยอนตวาดกลับน้ำเสียงเริ่มขาดหาย เพราะเอาแต่สะอื้น ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโมโห แต่อย่างว่า... คนตรงหน้าทำแบบนี้...เหมือนกับไม่ให้เกียรติกัน...
“ทำอะไรกัน...” ร่างสูงที่จ้องมองใบหน้าเรียวนั้นอย่างไม่วางตา ยังไม่ละเอาคำถามนี้ออกไปจากริมฝีปาก คนตรงหน้าพูดแบบนี้ เหมือนกับเขาไปพรากความบริสุทธิ์มาไม่มีผิด
“ดูนี้สิ...” ร่างบางเอ่ยพลางชี้มาที่ร่างขางตัวเอง คราวนี้...ความงงกลับยิ่งทวีคูนเข้าไปใหญ่...
...นี้พี่ทำผิดข้อหาพรากผู้เยาว์หรือไง คยูฮยอน!!!
“ก็ชุดนอนสีฟ้า...แล้วไงกัน นายเป็นอะไรไป...” น้ำเสียงเริ่มอ่อนลงเมื่อเห็นท่าทีของคนตรงหน้า ในใจแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อเห็นน้ำตาของเจ้าเด็กดื้อเอาแต่ใจ
“พี่ทำอะไรลงไปก็น่าจะรู้ตัวดีหนิ!!~ ถ้าพี่เปลี่ยนชุดให้ผม แล้วมันจะมีอะไรอีกล่ะ!!!” คยูฮยอนตะคอกกลับเสียงดัง ดังเสียจนคนในบ้านเริ่มตะหนก
จะไม่ตกใจกันได้ยังไง....
ตั้งแต่ได้รู้จักกับ น้องสิบสาม โจคยูฮยอน วันนี้คือวันแรก ที่ได้ยินเสียงตะโกนแปดหลอดแบบนี้!!
“มีอะไรกัน” ลีดเดอร์ของวง ก้าวเดินมาที่ระเบียงอย่างระวัง เพราะกลัว ระเบิดลูกใหญ่ของน้องเล็กจะระเบิดตูมออกมาอีก ตาหวานทอดมองไปยังชายหนุ่มสัญชาติจีนที่ตีสีหน้าบอกอารมณ์ไม่ถูก ส่วนเจ้าน้องเล็กก็ยืนเม้นปากแน่นเป็นเส้นตรง เรียกว่า... คงโกรธชนิดที่อาจง้อไม่หาย!!!
“คยูฮยอน...เขาเข้าใจฉันผิด...เขาคิดว่าฉันทำแบบว่า... อย่างว่ากับเขาน่ะ” ฮันคยองกระซิบเสียงแผ่วกับอีทึก หน้าหวานจากเคร่งเครียดกลับกลายเป็นมีรอยยิ้มบางเบา ราวกับตลกในอาการเอ๋อๆ ของเพื่อนร่วมวงที่บรรลุนิติภาวะแล้ว และ น้องเล็กของวงที่กำลังจะแตกเนื้อหนุ่ม...
...เข้าใจคิดดีหนิ คยู... ฮันคยองมันจะกล้าทำอะไรนาย!!!
…ทั้งแคร์ ทั้ง... กลัว!~~ ขนาดนั้น
“นี่คยู...ฮันคยองเขาไม่ได้ทำอะไรนายหรอก คิดมากไปได้...” อีทึกหันมาเอ่ยกับน้องเล็กพลางยื่นมือเรียวไปตบบ่าเบาๆ คยูฮยอนช้อนสายตามองเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนีตามเดิม
“พี่ไม่ได้เสียตัวหนิ!!!”
“ห๊า!!!!! คยูฮยอน เฮ้ๆ มันไม่ใช่อย่างนั้น นายเข้าใจผิดแล้ว คือพี่แค่เปลี่ยนชุดให้นาย ไม่ได้ทำอะไรนายเลยสักนิด...” ฮันคยองตกใจเป็นรอบที่สอง เมื่อคยูฮยอนพูดคำว่า ‘เสียตัว’ ได้เต็มปากเต็มคำ
“ถ้างั้นก็เห็นหมด... ไอ้พี่บ้าชอบฉวยโอกาส...”
เมื่อความกระจ่าง...คยูฮยอนก็แอบดีใจอยู่หรอก ที่ยังไม่โดนร่างสูงล่วงเกิน มันไม่ดีเอาซะเลยถ้าเกิดมันเกิดอะไรขึ้นตอนเขาเมา และอีกอย่าง...เขาไม่เคยให้ฮันคยองจูบอีกเลยตั้งแต่ครั้งนั้น จูบกันครั้งนั้นก็เพียงแค่ปากแตะปาก คยูฮยอนไม่ชอบใจนักถ้าหากร่างสูงปรารถนาจะโน้มหน้ามารับกลิ่นหอมละมุมจากเขา รักกันไม่จำเป็นต้องแสดงความรักด้วยวิธีแบบนี้หรอก...
“พี่ก็พูดไม่ได้เต็มปากเต็มคำนะ ว่าพี่ไม่ได้ฉวยโอกาสนาย แต่ถ้านายอยากสบายใจ พี่จะเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ฟัง โอเคไหม...” ฮันคยองเอ่ยพลางยิ้มกริ่ม คิ้วหนาของร่างบางขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ แต่ถ้าอยากเล่าก็เล่าไปเถอะ...
คยูฮยอนคนนี้ไม่เสียหายอยู่แล้ว...
“เล่ามาดิ...”
“โอเค... เมื่อคืนพอพี่กลับจากซื้อของ พี่เห็นนายเมาแอ๋พี่ก็รีบพยุงตัวนายเข้าห้องนอน จากนั้นพี่ก็เอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้นาย และพี่ก็ห่มผ้าให้นาย พอนายหลับพี่ก็เดินมานอนที่เตียงของซองมิน...”
ฮันคยองหยุดช่วงประโยคเล็กน้อยก่อนจะหยักยิ้มที่เรียวปาก ตากลมของร่างบางตวัดมองอย่างอยากรู้...แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการมากไปกว่ามองจ้องใบหน้าคมคายของคนรัก...
“แค่นี้ใช่ไหม...” เอ่ยเสียงเรียบพลางหลุบตามองมือของตนที่กำแน่นด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
“ยัง... แล้วจู่ๆ นายก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วก็บอกว่า ‘นอนด้วยสิ’ แล้วนายก็นอนลงข้างๆพี่ อ้อ...แล้วนายก็กอดพี่ซะแน่นเลย พอสักพักนายก็... อาเจียนใส่พี่... ทั้งนายทั้งพี่เปื้อนไปหมด พี่ก็เลยไม่มีทางเลือก จำใจต้องเปลี่ยนชุดให้นาย...แต่พี่สาบานได้ พี่ปิดไฟตอนเปลี่ยนชุดให้นาย...”
สิ้นเสียงสายตาทุกคู่ถูกจับจ้องมาที่คยูฮยอนเสียเอง... จากความโมโหที่คละคลุ้งอยู่นานกลับแปรเปลี่ยนเป็นความเคอะเขิน
เขาเพิ่งจะเข้าใจเจตนาของฮันคยอง...
ว่าเหตุใดเขาจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ทุกคนฟัง!!~
“พอล่ะ...ไม่อยากฟัง!!!!” ตวาดเสียงลั่นก่อนจะก้าวปึงปังออกจากสถานที่น่าขายหน้า ทุกคนต่างพากันมองหน้ากันไปมา…
เอาแล้วไง...คู่รักแปลกประหลาด!!!
“ตกลงแล้ว คยูมันจู่โจมพี่ฮันก่อน จบข่าว!!!!”
ซองมินเอ่ยก่อนจะซุกหน้าลงบนอกกว้างของฮยอกแจที่เอาจริงๆแล้ว สภาพของทั้งคู่ก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไร เปลือกตาสองข้างหนักเสียจนทานมันไว้ไม่อยู่...เหตุเพราะ
...อดหลับอดนอนเพราะร้องคาราโอเกะจนโต้รุ่ง!!!
......................................................................
ร่างบางก้าวปึงปังกลับเข้าไปในห้องนอนก่อนจะเอามือเรียวยกขึ้นจับหน้าตัวเองด้วยอารมณ์แปลกๆ
...ร้อนจังเลย ทำไมหน้ามันร้อนอย่างงี้เนี่ย!!!
คิดในใจก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาหลา่ยตลบ รู้สึกดีใจอย่างแปลกประหลาด การดีใจครั้งนี้ทำไม...หัวใจมันถึงได้พองโตขนาดนี้นะ...
เขาก็ห่วงเราหนิ...
ความคิดวกวนไปมาในหัวสมอง... แค่รู้ว่าฮันคยองดูแลเขาตอนเมาเมื่อคืนนี้ มันก็อิ่มอกอิ่มใจชนิดที่ว่า ข้าวปลาวันนี้ไม่จำเป็นต้องตกถึงท้อง เพราะแค่นี้ก็รู้สึกอิ่มใจจนจุกอกอยู่แล้ว...
แอ๊ด~~
เสียงเปิดประตูของใครบางคน...ที่ไม่ได้เคาะประตูเป็นสัญญาณให้เจ้าของห้องอนุญาต... แต่อย่างว่า เจ้าของห้องเล่นนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงด้วยความดีใจขนาดนั้น...
จะอนุญาตไม่อนุญาตก็ช่างมันประไร!!!
“ฮันคยองหรอ...” เอ่ยเสียงใสก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อคนที่เข้ามาใหม่ไม่ใช่คนที่ทำให้หัวใจพองโต หากแต่จะเป็นรุ่นพี่ในวงอีกคน...
“พี่ซีวอนมีอะไรหรือเปล่าครับ” เอ่ยถามอย่างสงสัย ร้อยวันพันปี ชเวซีวอนคนนี้ก็เพิ่งจะย่างกายเข้ามาในห้องนอนของเขาเสียเอง...
“ทำไมหน้าถึงแดงจังล่ะ” ซีวอนเอ่ยถามพลางยื่นมือหนามาสัมผัสที่แก้มใส คยูฮยอนที่ดูจะตกใจกับการกระทำของรุ่นพี่อยู่ไม่นอน จึงเบือนหน้านี้ก่อนจะส่งยิ้มเจื่อนๆให้...
“ก็มันดีใจนิดหน่อย...” คำตอบยังคงเจือไปด้วยน้ำเสียงสดใส สำหรับตอนนี้จะให้มองอะไรมันก็กลับกลายเป็นสีชมพูไปซะทุกอย่าง...
สงสัยคำว่า ‘ชอบ’ คงแปลงร่า่งเป็นคำว่า ‘รัก’ ไปแล้วมั้ง!!!
“ดีใจอะไรบอกพี่ได้หรือเปล่า...” ซีวอนเอ่ยถามพลางกรีดยิ้มจนแก้มสองข้างบุ๋มลงเผยให้เห็นรอยลักยิ้มน่ามอง คยูฮยอนหลุบตาลงต่ำพลางตอบออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ก็ฮันคยองเป็นห่วง ก็เลยดีใจ... พี่ว่ามันน่าดีใจไหมล่ะ”
ความรู้สึกเจ็บจี้ดแล่นมาทักทายหัวใจของคนที่ได้รับฟัง...
รับฟังความรู้สึกทุกๆเรื่องของ คนที่ชื่อ โจคยูฮยอน...
...เป็นได้แค่ ที่ปรึกษา...ก็เท่านั้น...
เจ็บทุกครั้งที่เห็นเจ้าของใบหน้าเรียวขาวบ่นพรรณนาว่ากล่าวให้คนรักของตัวเอง
บ่นรำพึงรำพันตอนที่คนๆนี้ตบปากรับคำคบกับใครอีกคน
และเจ็บทุกครั้ง...ที่เห็นเขาทั้งสองมีความห่วงใยและความรักให้แก่กัน
หากแต่คนตรงหน้าก็ยังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้สังเกตในท่าทางของคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
...พี่รักนายไม่ได้เพราะนายรักคนอื่นไปแล้ว...!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น