ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Feel The Love] Chapter 1
[Feel The Love ] 1
ความรัก...ผมสะกดคำนี้เป็น
แต่...ผมไม่เคยรู้สึกถึงมันเลย....
อ่า~~~มันนานเท่าไรแล้วครับ...ที่ผมไม่ได้ขึ้นเวทีพร้อมกับพี่ๆในวง.... 5 เดือนแล้วมั้ง เหตุก็เพราะผมร่างกายยังไม่แข็งแรงพอ... ผมก็เลยต้องอยู่แต่บ้าน... น่าเบื่อชะมัด!!!!!
กริ๊ง!!!~~ เสียงเรียกเข้าของมือถือเครื่องบางดังต่อเนื่อง ชายหนุ่มร่างบางที่นั่งเล่นกินลมอยู่นอกระเบียงจึงเดินมารับโทรศัพท์อย่างไม่เร่งรีบ เมื่อเห็นชื่อของคนที่โทร.เข้า เขาก็ถึงกับถอนหายใจยาว....
(คยู นี่ฉันเอง) เสียงปลายทางทักขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส
"มีอะไรครับ พี่ซองมิน" คยูฮยอนตอบอย่างหน่ายๆ ถ้าโทร.มาแบบนี้ สงสัยคงจะต้องมีอะไรให้เขาต้องช่วยเป็นแน่
(มีอะไรสนุกๆให้ทำ) เมื่อคยูฮยอนได้ยินดังนั้นก็ถึงกับตาโต... เอาน่า มันน่าจะช่วยให้หายเบื่อได้
"อะไร..."
ขณะที่ซองมินกำลังนั่งจัดรายการวิทยุอยู่นั้น....
"อ๊ะ!!! วันนี้มีแขกพิเศษจะโทรเข้ามาในรายการเราล่ะ" ซองมินเอ่ยกับซูยอง หญิงสาวรุ่นน้องที่จัดรายการวิทยุกับเขาด้วยท่าทางตื่นเต้น
"ใครค่ะ" ซูยองถามอย่างสงสัย
(สวัสดีครับ) คยูฮยอนเอ่ยทักเขาทั้งสองผ่านทางโทรศัพท์ ใช่...แผนที่ 1 กำลังจะเริ่ม....
"เป็นไงคยู โทร.มาในรายการเชียว" ซองมินพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่หารู้ไม่ว่า ปลายสายแทบอยากจะกระแทกหูโทรศัพท์ลงแรงๆ
...พี่ซองมิน วัยอย่างพี่ยังจะมาทำตัวน่ารักอีกหรอ????
(ครับ...พอดีว่างๆ) ...พี่เป็นคนให้ผมโทร.มาเองต่างหาก
"เป็นไงบ้างค่ะ คยูฮยอน หายดีหรือยัง" ซูยองเอ่ยปากถามคยูฮยอน แต่ซองมินก็แสร้งทำเป็นหันมามองตาขวาง
(ครับ อาการก็ดีขึ้นเรื่อยๆครับ)
"คยูฮยอน" ซองมินเสียงชื่อของคยูฮยอนพลางทำหน้าซาบซึ้ง ถึงคยูฮยอนจะไม่ได้เห็นหน้าซองมินในตอนนี้ แต่ก็พอจะเดาออก ว่ามันออกจะขวางหูขวางตาของเขาขนาดไหน
(ครับ)
"ฉันรักนาย" ซองมินเอ่ยพลางหัวเราะคิกคัก คยูฮยอนเงียบไปซักพักก่อนจะเอ่ยขึ้น
(ผมก็รักพี่ครับ)
เป็นไงครับ...ผมเก่งไหม คิกๆ มันเป็นการแก้เบื่อครับ แต่อย่างว่า... มันเล่นเอาผมเกือบจะวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำแทบไม่ทัน กับน้ำเสียงของพี่ซองมิน โธ่...ทั้งๆที่มีพี่ฮยอกแจอยู่แล้วแท้ๆ... ก็ยังจะทำแบบนี้
สร้างกระแส....ถูกครับ ผมกำลังสร้างกระแสอยู่ คิกๆ อะไรน่ะหรอ ก็ คยูมินไง
ให้ตายเถอะ... มันไม่ง่ายนะครับที่จะเที่ยวบอกรักใครกลางรายการวิทยุอย่างนั้น
แต่ความจริงแล้วนะ ผมน่ะไม่รู้จักความรักด้วยซ้ำ มันคืออะไรล่ะครับ?????
.....................................................................
เมื่อซองมินกลับมาจากจัดรายการวิทยุ...เขาก็รีบปรี่ไปนั่งที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พลางเปิดหน้าเว็บบอร์ดต่างๆ เหตุผลนั้นก็เพราะเขาต้องการเช็คเรตติ้งเมื่อกี้ว่า เขาและคยูฮยอนทำสำเร็จไหม....
ซองมินนั่งอมยิ้มอย่างพอใจ ความคิดเห็นต่างๆในเว็บแฟนคลับมีมากกว่า 100 ข้อความ นับว่าการสร้างกระแสระหว่างเขาและคยูฮยอนเป็นไปได้ด้วยดี โดยเขาไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครบางคนกำลังนั่งดูหน้าเว็บบอร์ดอยู่กับเขาอยู่ พอรู้ตัวอีกที เขาคนนั้นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าของเขาแล้ว...
"ฮยอกแจ!!!!" ซองมินร้องขึ้นด้วยความตกใจ พลางหน้าของเขาก็เริ่มมีสีขึ้นเรื่อยๆ
"นายทำอะไร สร้างกระแส คยูมิน อีกแล้วหรือไง" ฮยอกแจถามคนตัวเล็กอย่างรู้ทัน พลางนั่งลงที่เก้าอี้ที่ซองมินนั่งอยู่
"ก็แล้วไง สนุกดีออก แฟนคลับอุตส่าห์จับคู่ให้แล้วหนิ" ซองมินตอบเสียงตะกุกตะกักด้วยความเขิน ตอนนี้ฮยอกแจกอดเขาแน่นเสียจนเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว
"ทำไมนายไม่สร้างกระแส ฮยอกมินบ้างล่ะ" ฮยอกแจยิ้มกริ่มพลางกระชับกอดให้แน่นขึ้น
"เราก็รู้กันอยู่แล้ว นายจะสร้างไปทำไม"
เห็นไหมครับว่า เขาทั้งคู่หวานกันขนาดไหน เฮ้อ~~~ คนหนึ่งก็ชอบทำตัวน่ารัก อีกคนก็ยิ่งส่งเสริมกัน สุดท้าย มันก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ พี่ซองมินกับพี่ฮยอกแจเขาหวานกันเฉพาะในบ้านนี้แหละ พอออกงานปุ๊บ พี่ซองมินก็จะมาเกาะอยู่กับผมตลอด แต่มันก็สนุกดีนะครับที่ผมกับพี่ซองมินสามารถสร้างกระแสได้นำหน้าคู่อื่นๆในวงขนาดนี้....แต่ผมน่ะก็ถูกจับคู่กันไปเกือบทั้งวงแล้ว ตั้งแต่พี่อีทึกที่ผมเกรงกลัวสุดชีวิตแต่พี่แกก็ยังสามารถมาเป็นคู่หวานกับผมได้ พี่คังอิน...อันนี้ผมไม่ค่อยอยากจะหวานด้วยเท่าไร เพราะกลัวพี่อีทึกจะมาบีบคอเอา พี่ฮีชอล...ผมขอบอกไว้ก่อนเลยว่า ผมไม่ชอบคนที่อายุมากกว่า... คิกๆ พี่ซีวอน อืม...พี่เขาเป็นคนที่ดีมากๆเลยครับ แต่...พี่แก เอ่อ...ดีเกินไป แหะๆ แต่ว่าดูเหมือนมีคนเดียวที่เขาไม่เคยโดนจับคู่กับผมเลย...
"ฮันคยอง!!!!" เสียงโหวกเหวกโวยวายของฮีชอล ผู้ซึ่งเป็นที่เกรงกลัวของคนในบ้านไม่เว้นแต่ลีดเดอร์อย่างอีทึก ดังมาจากในครัวและเสียงนั้นก็เรียกความสนใจของทุกๆคนในบ้านจนทุกคนต่างพากันมาอออยู่ที่หน้าห้องครัว
"..........." มีแต่ความเงียบที่คนโวยวายได้รับกลับมา ...หนอย ฮันคยอง นายแน่มากที่ไม่ตอบฉัน!!!! ฮีชอลคิดในใจพลางกำหมัดแน่น
"ฮันคยอง วันนี้นายเป็นบ้าอะไร จู่ๆก็ไม่ทำกับข้าว ฉันหิวรู้ไหม" ฮีชอลเอ่ยอย่างเหลืออด แต่คนที่ดูเหมือนจะเดือดเนื้อร้อนใจมากที่สุด คงจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก....
"เฮ้!!! นายทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ถ้านายไม่ทำกับข้าวแล้วใครจะทำ" ชินดงเอ่ยพลางทำหน้าวิงวอนฮันคยองเต็มที่แต่ก็ไม่เป็นผล
"ผมทำให้ก็ได้นะ" คยูฮยอนรับอาสา แต่เมื่อสมาชิกที่เหลือได้ยินก็ถึงกับโวยวายหนักกว่าเก่า พลางยกมือปรามกันเต็มที่
"ขืนนายทำมีหวัง หนังสือพิมพ์ต้องลงข่าวหน้าหนึ่งแน่ ว่า... วงบอยแบนด์ชื่อดัง ซูเปอร์จูเนียร์ ถูกหามส่งโรงพยาบาลยกคณะต้นเหตุเพราะน้องเล็กของวง ทำอาหารห่วยแตก..." ซองมินแขวะคยูฮยอนพลางทำหน้ามุ่ย
"ถ้าผมรู้ว่าพี่จะพูดแบบนี้ ผมไม่โทร.ไปในรายการพี่หรอก เปลืองค่าโทร." คยูฮยอนบ่นพึมพำ แต่มันก็ดังพอที่สมาชิกคนอื่นๆจะได้ยิน ทุกคนพากันมองหน้าอย่างงงๆ ฮยอกแจจึงเอ่ยทำลายความเงียบ
"สร้างกระแส..."
"คยูมินงั้นหรอ" ดงเฮเอ่ยพลางมองไปที่ซองมินที่ยืนยิ้มแห้งๆอยู่ข้างหลังฮยอกแจ พร้อมกับสลับสายตามองไปทางคยูฮยอนที่นั่งหน้ามุ่ยเป่าลมจนแก้มพองทั้งสองข้าง
"อืม..." ซองมินพยักหน้ารับน้อยๆ พลางมองฮยอกแจด้วยสายตาตัดพ้อ
"ฉันทำอาหารล่ะ วันนี้พวกนายจะกินอะไรล่ะ" แต่จู่ๆ ฮันคยองที่นั่งเงียบอยู่นานก็ลุกพรวดขึ้น จนทำเอาสมาชิกที่เหลือถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อกี้ยังดูเหมือนคนอารมณ์ไม่ดีอยู่เลย ไหง...ตอนนี้ยิ้มหน้าบานซะงั้นล่ะ
"ไอ้นี่ อารมณ์ไหนว่ะ" ฮีชอลสบถพลางมองหน้าฮันคยองอย่างเอาเรื่อง แต่ก็นั้นแหละ...มันไม่ปฏิกิริยาใดๆที่ฮีชอลได้รับกลับมา
...................................................................
คร้อก~~~ ฟี่~~~~~ Zzzzzzzzzzz
เสียงกรนของคนร่างเล็กที่ไม่น่าจะมีเสียงกรนที่ดังสนั่นหวั่นไหวได้ขนาดนี้ ทำเอาคนที่นอนอยู่เตียงถัดไปอย่างคยูฮยอนลุกขึ้นนั่งบนเตียง พร้อมมองไปยังร่างเล็กที่นอนหลับสบายชนิดที่ว่าไม่สนใจหรือเกรงใจคนที่นอนห้องเดียวกันกับเขาอย่างคยูฮยอนเลย...
...พี่ซองมิน ทำไมพี่ไม่เกรงใจกันบ้างเลย นอนกรนจนบ้านจะราวอยู่แล้ว ถามหน่อยพี่!!! กล่องเสียงของพี่มันทำด้วยอะไร กรนทีบ้านสะเทือน แล้วอีกอย่าง พี่ฮยอกแจเขาอดทนกับพี่ได้ไง????
เมื่อผ่านไปซักพักซองมินที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกรนง่ายๆ คยูฮยอนที่ตอนนี้ตาสว่างจนหลับไม่ลงเพราะเสียงกรนของซองมิน ทั้งๆที่เขาควรจะได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอแท้ๆ แต่แล้วกลับเป็นว่าคนที่ได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอนั้นเป็นซองมินไปได้ พอนั่งคิดได้สักพัก เขาจึงเดินออกจากห้องนอนของเขา พลางมองหน้าห้องของพี่ๆบางคนที่น่าจะให้อาศัยด้วยสักคืนได้...แต่ห้องแล้วห้องเล่าคยูฮยอนก็ไม่ตัดสินใจจะไปขอนอนด้วยสักที...
พี่ฮีชอลและพี่อีทึก...เห็นทีจะไม่ไหวจะโดนบ่นจนหูชาเสียเปล่าๆ
พี่คังอิน....ผมคงถูกหามส่งโรงพยาบาลอีกรอบ เพราะการหยอกล้อของพี่คังอินคือการทำร้ายร่างกายสำหรับผม
พี่ชินดง....นี่ก็อีกราย ผมคงหายใจไม่ออกทั้งคืน เพราะพี่ชินดงนอนกลิ้งมาเบียดผม
พี่ซีวอน...ไม่ดีกว่าผมกลัวพี่ฮีชอลจะมาหักคอผมเอา
พี่ฮยอกแจ...ไม่ล่ะ พี่ซองมินเป็นต้องไล่เตะผมรอบบ้านแน่!!!!
พี่เยซองและพี่รยออุค...ปล่อยพวกเขาไปเถอะคร้าบบบบบบบบ
พี่คิบอมและพี่ดงเฮ....เฮ้อ~~~ ผมไม่อยากเป็นก้างขว้างคอพวกเขา ถึงพี่ดงเฮจะใจดียังไงก็เถอะ
พี่ฮันคยอง...ใช่ๆ แต่ว่าเวลาผมอยู่กับเขา เขามักจะทำหน้างิ้วคิ้วขมวดใส่ผมอยู่ตลอดเลย บางทีก็ชอบแขวะผมอยู่บ่อยๆด้วย ไม่รู้เพราะอะไร หรือเป็นเพราะว่าผมชอบแกล้งพี่เขาอยู่บ่อยๆหรือเปล่า ก็แหม...แกล้งใครมันก็ไม่สนุกเท่ากับแกล้งพี่ฮันคยองหนิ!!!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มือเรียวของคยูฮยอนเคาะประตูห้องของฮันคยองอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ไม่นานหนัก เจ้าของห้องก็เดินมาเปิดประตูห้องให้ พลางจ้องมองคยูฮยอนด้วยท่าทางสงสัย
"มีอะไรดึกๆดื่นๆ" ฮันคยองถามเสียงเรียบ
"เอ่อ...ผมขอมานอนกับพี่ได้ไหมฮะ พอดีเอ่อ..." คยูฮยอนตอบด้วยท่าทางอ้ำๆอึ้งๆ จนร่างสูงตรงหน้าเริ่มทนไม่ไหว
"มีอะไร..." ฮันคยองถามกลับเสียงดุจนคยูฮยอนถึงกับสะดุ้ง
"ผมนอนไม่ได้เพราะพี่ซองมินนอนกรนน่ะ" คยูฮยอนตอบพลางก้มหน้าก้มตาแต่ฮันคยองก็ถึงกับหัวเราะก๊าก
"ฮะ ฮะ อะไรนะ ซองมินนอนกรนงั้นหรอ ไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย"
"แล้วตกลงพี่จะให้ผมนอนด้วยไหม" คยูฮยอนถามอีกครั้งพลางทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ ง่วงก็ง่วงยังต้องมาอธิบายเหตุผลให้คนที่เขาชอบแกล้งอยู่บ่อยๆอีก
"อืม...แต่นอนพื้นไปล่ะกัน" ฮันคยองตอบพลางเดินเข้าห้องแล้วก่อนจะทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียง
"หึ...นอนพื้น????" คยูฮยอนทวนคำพูดของร่างสูงพลางจ้องหน้าเขม็ง แต่สิ่งได้รับกลับมาคือรอยยิ้มยียวนกลัวประสาท ถ้าไม่ติดว่าเขาไม่มีทางเลือกจริงๆ เขาคงไม่มาขอความช่วยเหลือจากพี่ร่วมวงคนนี้หรอก
"ก็ใช่...แล้วไง"
"นอนพื้น โหย...พี่ฮันคยองไม่เห็นใจผมบ้างเลยหรือไง อันที่จริงพี่น่าจะนอนพื้นซะมากกว่า" คยูฮยอนโวยวายอย่างไม่พอใจ พี่ก็ต้องเสียสละให้น้องสิ อีกอย่างผมคือคนที่เพิ่งรถคว่ำมาหมาดๆนะ!!!
"ฉันคือเจ้าของห้อง คนอาศัยอย่างนายมีสิทธิเลือกด้วยหรอ คยูฮยอน..." ฮันคยองยิ้มกริ่มพลางมองหน้าคยูฮยอนด้วยสายตาผู้ชนะ
"ให้ตายสิ..."
"จะนอนไหมถ้าไม่นอนก็นู้น...ระเบียงนอกบ้าน หรือว่าจะห้องรับแขกล่ะ" ฮันคยองเอ่ยถามอีกครั้งแต่ครั้งนี้ยิ่งทำให้คยูฮยอนรู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
"ก็ได้ผมนอนห้องรับแขกก็ได้..."
ปั้ง!!!!!!
เมื่อคยูฮยอนพูดจบ ร่างบางก็ก้าวฉับๆออกจากห้องนอนของฮันคยองพลางปิดประตูเสียงดัง ร่างสูงได้แต่มองตามแต่ก็กลับไม่ได้คิดอะไร... ถ้านอนไม่ได้เดี๋ยวก็กลับห้องตัวเองนั้นแหละ...
...อะไรกัน ใจแคบชะมัด โธ่เอ๊ย!!! พี่คิดว่าผมไม่กล้าทำอะไรพี่หรือไง คอยดูเถอะ!!!!
คยูฮยอนคิดในใจพลางทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาในห้องรับแขก ซึ่งวันนี้อากาศเย็นกว่าปกติ แต่ร่างบางกลับไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด เพราะมัวแต่โมโหฮันคยอง คนที่ซึ่งเขาก็เคยคิดว่าเป็นพี่ที่ดี แต่ตอนนี้....
จบกันที...ศึกระหว่างผมและพี่มันกำลังจะเกิดขึ้น!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น