The Rebocon Familia! ไดอารี่ความฮาของครอบครัวสุดป่วน

ลำดับตอนที่ #3 : 3rd Law: Founder of Rebocon F.

3^rd Law: Founder of Rebocon F.

กฎข้อที่ 3 ผู้ก่อตั้ง

            เช้าที่สดใสมาเยือนบ้านรีโบคอนอีกครั้ง

            รึเปล่านะ?

            เวลา 15.30 น. ก็ไม่ถือว่าเช้าสักเท่าไหร่แต่ก็คงเป็นการเริ่มต้นวันของเจ้าของบ้านแห่งนี้ หลังจากทานอาหารเสร็จเจ้าของบ้านก็เดินออกมาที่ห้องโถงใหญ่ด้วยท่าทางร่าเริงแจ่มใสเป็นปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติก็เกิดขึ้นเมื่อห้องโถงที่มักจะคราคร่ำไปด้วยเสียงจ้อกแจ้กจอแจกลับเงียบสงัดอย่างกับป่าช้า มีแต่เสียงซุบซิบนินทาอย่างกับดาราเพิ่งเดินผ่านมายังไงอย่างงั้น แต่เธอก็ไม่สนใจเพราะก็ยังไม่มีอะไรดูน่าตกใจสักเท่าไหร่

            จนกระทั่ง 22.00 น.

            ผู้คนในห้องโถงก็ยังเยอะเหมือนเดิม ซุบซิบกันเหมือนเดิม นั่งกระจุกรวมกันอย่างกับจะรวมร่างเหมือนเดิม จนจับได้ง่ายๆ ว่ามันผิดปกติ โดยเฉพาะนี่คือเวลาที่คนทั่วไปควรจะไปนอน เอ้อ ลืมไป กรุ๊ปนี้มันไม่ปกติ แต่เวลานี้ก็คงจะไปนั่งเม้ามอยกันในห้องมากว่ามานั่งรวมตัวกันแบบนี้

            อย่าคิดมาก อยากรู้ก็ถาม

            “วันนี้มาชุมนุมอะไรกันรึเปล่า” สิ้นเสียงทุกคนก็หันมา พร้อมกับพยักเพยิดทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนต้องการหาตัวช่วยล้วงคอ เอ้ย ช่วยพูดอะไรบางอย่างแทน จนมีหน่วยกล้าตายพูดตอบคำถาม

            “คือว่า...ที่ห้องในสุดติดกับห้องพี่เค้กนี่เคยมีคนอยู่มาก่อนรึเปล่าคะ?” หน่วยกล้าตายถามขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ

            “เคยสิ แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว ทำไมอ่ะ?”

            “เขาตายแล้วหรอฮะเจ้!”

            “ห๊ะ!!!?”

            เฮือก!

            สะดุ้งกันทั้งบ้าน

            “ก็ถ้าเขาไม่อยู่แล้วทำไมบางทีเวลาเดินผ่านถึงได้มีเสียงกอกๆ แกกๆ เหมือนมีคนใช้งานอยู่บ้าง” เจนนี่พูดขึ้น

            “บางทีไฟก็ติดแต่อีกครึ่งชั่วโมงก็ดับไป” เดมอส

            “มีเสียงคนหัวเราะผสมเสียงพิมพ์งานด้วยนะบางที” มณีจันทร์

            “แถมคนที่อยู่ห้องใกล้ๆ ยังได้ยินเสียงเดินอีกอ่ะ” ทรง

            “ไม่เป็นอันทำงานทำการกันเลยค่ะพี่” ฝ้าย

            อ้อ...ที่แท้มานั่งจุ้มปุ้กกันอยู่ตรงนี้ก็เพราะแบบนี้เองสินะ หึๆๆ

            “คิดว่าอะไรกัน”

            “หลอนขนาดนี้เจ้คงไม่ได้ปลูกบ้านทับซ้อนกับที่ของใครเขาหรอกนะ”

            “บอกให้เรียกชื่อไม่ก็เรียกว่าบอสไง =_= แล้วนี่มันก็บ้านพวกเราเองยังจะกลัวอีกเนอะ”

            “มันน่ากลัวจริงๆ นะ พิมพ์งานดึกๆ ทีนี่ขนลุกเลยอ่า T[]T” กิ๊ฟท์

            แล้วเสียงโอดครวญไม่ได้หลับได้นอนก็ดังขึ้นเป็นระลอกๆ แต่ไม่ใช่เสียงดังคล้ายเวลาแย่งสามีภรรยาแต่เป็นเสียงซุบซิบนินทาซะมากกว่า จนคนที่รู้เรื่องราวทั้งหมดถึงกับฮาแต่ขำไม่ออกไปในเวลาเดียวกันกับสุดยอดความคิดพิศดารที่ไม่รู้ไปขุดมาจากไหนกัน

            “อยากรู้มั้ยว่าในห้องนั้นใครเคยอยู่” พอเห็นว่าทุกคนดูสนใจห้องนั้นคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าของบ้านก็พูดขึ้น

            “อยากสิ” และหลายๆ เสียง(แต่ไม่ทั้งหมด) ก็ตอบไปในเชิงเดียวกัน

            “ไปดูเองสิ” พูดพลางยื่นกุญแจห้องให้

            =[]=!!!

            ถอยแทบไม่ทัน!

            “หึๆ จะเล่าให้ฟังก็ได้ว่าที่ห้องนั้นมีอะไรสิงอยู่ J”

            .

            .

            .

            “ความจริงแล้วก่อนหน้านี้ที่นี่น่ะเคยเป็นที่รกร้างมาก จนวันนึง...”

            =[]=

            =O=

            >[]<

            “พวกเราก็ย้ายมาอยู่”

            “แล้วไงต่อล่ะคะ =_=;;;” คนที่อยากรู้เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่รอช้า

            เจ้าของเรื่องจึงเริ่มเล่าเรื่องต่อ “แล้วต่อมาไม่นานใครในบ้านหลังนี้คนนึงก็จากเราไป”

            = [ ] =!!!!

            “แต่เขาก็หาทางกลับมาที่นี่อยู่บ่อยๆ นะ หึๆ”

            “ทำไมเจ้ไม่ไล่ไปล่ะฮะ! TOT”

            “ก็จะไล่ได้ไง นั่นน่ะเป็นถึงคนก่อตั้งกลุ่มเลยนะ หัวห้าองค์กรดีๆ นี่เองแหละ ใช่มั้ยคะพี่แคท”

            พูดจบก็หันไปทางประตูที่อยู่ในมุมอับของอาคาร ที่ตรงนั้นมีหญิงสาววัยกลางคนหน้าตาสะสวยยืนอยู่พร้อมรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า ทั้งห้องหันไปมองเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย

            “ผีเจ้าของห้อง!” ใครคนหนึ่งตะโกนออกมาพาให้บางคนที่นั่งอยู่ที่ห้องโถงด้วยถึงกับสะดุ้งตกใจตาม

            “จะบ้าเรอะ! นั่นพี่แคทต่างหาก คนก่อตั้งกลุ่มไง นี่ลืมไปหมดแล้วใช่มั้ยว่าบ้านนี้มีผู้ก่อตั้งสองคนน่ะหาาาา!!! =[]=!!!”

            ถ้าจะพูดถึงพี่แคทก็คงต้องย้อนไปไกล...สักหน่อย

            ช่วงแรกที่ตั้งกลุ่มก็มีพี่เค้กกับพี่แคทนี่แหละที่หมั่นมาดูแลทุกคนในบ้าน แต่สักพักหนึ่งพี่แคทก็ต้องปลีกตัวไปดูแลคนไข้เพราะความที่ตนเองเป็นหมอจึงไม่มีเวลาเข้ามาเยี่ยมเยียนทุกคนหรืออยู่ติดบ้านหลังนี้เท่าพี่เค้ก ทำให้ไม่นานเจ้าของบ้านคนนี้ก็ค่อยๆ จืดจางลง จืดจางลง ...จืดจางลง จนหลายคนที่เข้ามาใหม่แทบจะไม่รู้จักแล้วด้วยซ้ำ (และใช่ว่าคนเก่าๆ จะจำได้เสมอไป เหอๆ)

            ห้องที่พี่แคทเคยอยู่ก็ถูกใช้งานบ้างตามความสะดวก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่มีคนไม่น้อยที่ชอบอยู่ดึกหรือโต้รุ่งมักจะได้ยินเสียงฝีเท้าผ่านเข้าประตูห้องนี้อย่างปริศนา หรือแม่แต่เสียงกุกกักที่ชวนให้เข้าใจว่าอาจมีพลังงานบางอย่างก็เป็นได้

            “ก็อย่างที่บอกไป พี่แคทมักจะปรากฏตัวเมื่อเกิดเรื่องซะส่วนใหญ่”

            “แล้วทำไมเจ้ไม่บอกตั้งแต่แรกอ่ะ TwT เกือบกลัวแล้ว”

            “เกือบกลัว! กลัวไปเรียบร้อยแล้วมั้งเหอะ! แล้วบอกไปและไงว่าให้เรียกชื่อไม่ก็เรียกบอส นี่ก็อีกคน ไม่ต้องมายัดเยียดความแก่ให้ฉันเลย”

            “เปล่าสักหน่อย แค่ดูจากลักษณะมันให้”

            คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจหลุดออกจากปากสมาชิกตัวดี ซึ่งไม่รู้ว่าจงใจหรือเปล่าแต่คาดว่าจะมีเหตุการณ์นองเลือดเร็วๆ นี้ถ้าสองคนยังไม่หยุดเถียงกัน

            “อยากตายสินะเดมอส”

            “เปล่าฮะเจ— เอ้ย พี่เค้ก~♥”

            “ดีมาก!”

            “งั้นต่อจากนั้นทุกคนก็อย่าลืมกันซะล่ะว่าคนที่สร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมามีสองคน แต่คนที่ทำให้บ้านยังคงเป็นบ้านจนถึงปัจจุบันนี้ก็คือทุกคน”

            ซาบซึ้งแปบ~~~~

 T____T