แทนกาย...เด็กชายผู้เกิดจากรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ระลึกถึงความตาย น มิยฺยมานสฺส ภวนฺติ ตาณา (เมื่อสัตว์จะตาย ไม่มีผู้ป้องกัน)

 

ระลึกถึงความตาย

น มิยฺยมานสฺส ภวนฺติ ตาณา

(เมื่อสัตว์จะตาย ไม่มีผู้ป้องกัน)

 

แทนกาย...สุดที่รักของแม่

เมื่อคืน แม่ลองสอบถามหนูถึงเรื่อง ‘ความตาย ’ ว่าถ้าหากหนูไม่มีแม่อีกต่อไปแล้ว ลูกจะมีวิธีการจัดการความรู้สึกโศกเศร้า และมีวิธีการดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร?

แม่รู้นะลูก ว่าคำถามของแม่อาจสร้างความวิตกกังวล และอาจทำให้ลูกไม่มีความสุข เมื่อได้ยินคำถามนี้....

แต่อย่างไรก็ตาม แม่คิดว่า แม่จำเป็นต้องสร้างภูมิคุ้มกันเอาไว้ให้กับลูกเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ เพื่อปูทางให้ลูกแข็งแกร่ง และมีสติอยู่ได้ ถ้าวันนั้นมาถึง...

แม่จึงจำเป็นต้องพูดคุยกับหนูถึงเรื่องนี้อีกครั้ง และจะคอยย้ำเตือนสติ หนูบ่อย ๆ เท่าที่แม่พอจะทำได้

เพราะแม่เชื่อว่า ความตายคือความไม่แน่นอนของชีวิต...อาจเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้...อย่างคืนนี้แม่นอนหลับไป พรุ่งนี้จะมีลมหายใจอยู่อีกหรือเปล่า....ก็ไม่รู้...

ฉะนั้นแม่จึงจำเป็นต้องพูดย้ำเตือนสติลูกถึงเรื่อง ‘การพลัดพรากของเรา’ เอาไว้ให้มากที่สุด เพื่ออยากให้หนูคุ้นชินกับความตาย เสียตั้งแต่ตอนที่แม่ยังไม่ตาย... ขณะเดียวกันก็เพื่ออยากให้หนูคิดหาวิธีการดำเนินชีวิตของตนเองต่อไป ในวันที่ไม่มีแม่เดินร่วมเคียงข้างหนูอีกต่อไปแล้ว

และก็จริงดังคาด แม่เห็นแววตาของหนูหม่นลงไปถนัดใจ หลังจากได้ยินคำถามจากแม่

แม่ไม่รู้ว่าตอนนั้นหนูกำลังคิดอะไรอยู่...เราสองตกอยู่ในภวังค์ความเงียบกันพักใหญ่ สุดท้ายหนูก็เอ่ยเสียงแผ่ว ตอบคำถามแม่ว่า...

“กายก็จะฆ่าตัวตายตามแม่ไป!”

แม่สะดุ้งเฮือกกับคำตอบ แววตาเปล่งประกายวาววับงามจับตาของหนู ฟ้องแม่ว่า ลูกอาจทำเช่นนั้นจริง

แทนกายลูกแม่....

หนูรู้อะไรไหม ว่าคำตอบของลูก มันบ่งบอกชัดเจนเลยว่า แม่ทำหน้าที่ ของความเป็นแม่ ได้บกพร่องอย่างไม่น่าให้อภัยเลยล่ะลูกเอ๋ย ที่แม่ยังไม่สามารถบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์ ทางความคิดให้กับลูกได้รู้จัก และเข้าใจชีวิตได้อย่างถ่องแท้...

ซึ่งแม่คิดว่า แม่คงต้องพูดคุยกับหนู ถึงเรื่อง “ชีวิต” ให้มากขึ้นกว่าเดิมอีก ก็เพื่อว่า หนูจะได้รู้จักและเข้าใจในเรื่องการ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ได้อย่างลึกซึ้ง จนเกิดศรัทธาในตัวเอง แล้วไม่คิดถึงเรื่องการฆ่าตัวตายอีก

แทนกายเอ๋ย

ชีวิตของหนูเป็นสิ่งมีค่ามากนะลูกนะ...หนูควรให้ความสำคัญกับชีวิตของตัวเองให้มาก ๆ แม่เคยเล่าให้หนูฟังแล้วใช่ไหม ถึงตอนที่คลอดหนู ว่าแม่เจ็บปวดสาหัสขนาดไหน กว่าจะคลอดหนูออกมาได้ และกว่าจะเลี้ยงหนูให้เติบโต....แม่ต้องยอมแลก และเสียสละอะไรบ้าง เพื่อต้องการให้ชีวิตของหนูเติบโตอย่างสวยงาม จากสองมือของแม่ที่สร้างลูกคนนี้ขึ้นมา เพียงลำพังคนเดียว....

เพราะฉะนั้น ถ้าหากหนูยังรักแม่ และรักตัวเอง หนูไม่ควรทำเช่นนั้นเด็ดขาดนะลูกนะ ลูกจะต้องก้าวเดินต่อไป ด้วยใจของนักสู้ อย่าคิดหนีปัญหา แต่ต้องเผชิญกับปัญหา แล้วทำเวลาที่เหลืออยู่ของหนูให้ดีขึ้นต่อไปให้ได้ ด้วยตัวของหนูเอง...ซึ่งแม่เชื่อว่า ลูกของแม่ต้องทำได้....

อีกอย่างการฆ่าตัวตายตามแม่ไป ก็ไม่ได้การันตีว่าลูกจะได้พบเจอแม่อีก...เพราะขณะจิตที่เรากำลังจะตายนั้น เป็นตัวกำหนดภพภูมิของเรา ว่าเราจะไปจุติ (เกิด) อยู่ภพภูมิไหน อย่างเช่นตอนที่แม่ใกล้ตาย จิตของแม่เกิดกิเลสโทสะครอบงำ แม่ก็อาจจะเกิดเป็นยักษ์ไปก็ได้ หรือหากแม่คิดโลภอะไรบางอย่างขึ้นมา แม่ก็จะกลายเป็นเปรต เขาถึงบอกกันยังไงล่ะลูก ว่าขณะที่เรามีชีวิตอยู่ เราควรหมั่นฝึกฝน และคลุกคลีกับสิ่งดี ๆ เอาไว้ให้มาก ๆ เพราะอานิสงส์เหล่านี้ จะส่งผลให้เราไปถึงยังตอนตายโน้นเลย เพราะในขณะที่กำลังจะตาย จิตใฝ่ดีเป็นปกติของเรา จะเป็นตัวขับเคลื่อนให้เราไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดี ตามกำลังจิตของเรา

ส่วนคนที่ฆ่าตัวตาย เป็นจิตที่ไร้ความเมตตากรุณากับตัวเอง เพราะฉะนั้นแน่นอนทีเดียว ว่าภพภูมิของคนฆ่าตัวตาย จะได้เกิดใหม่อยู่ในดินแดนที่มีแต่ความทารุณ โหดร้าย....

เห็นไหมล่ะลูก...ว่าเราคงมีโอกาสได้เจอกันอีกน้อยมาก ถ้าหากหนูคิดเช่นนั้น...

นับต่อไปจากนี้ แม่คงต้องรีบเร่งมือช่วยแนะนำให้หนูรู้จัก เข้าใจ ‘ชีวิต’ ให้มากขึ้นไปกว่านี้ซะแล้วสิ...

เอาเป็นว่าตอนนี้ แม่อยากแนะนำให้หนูเฝ้าดูจิต ของตัวลูกเองเล่น ๆ ไปก่อนนะว่าหนูกำลังรู้สึกอย่างไร กลัวก็รู้ว่ากลัว จำสภาวะอารมณ์ตรงนี้เอาไว้นะลูก เฝ้าดูตามมันไป อย่าไปหลบหนี จากนั้นใช้สติเข้าไปกำหนดรู้ สอบถามใจตัวเองว่าหนูกลัวเรื่องอะไร....

เรื่องความตายของแม่ใช่ไหม?

-เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมชาตินะลูก ที่ใคร ๆ ก็ต้องเจอ

แล้วหนูจะกลัวไปทำไม?

หรือกลัวว่า ต่อไปหนูจะต้องอยู่โดดเดี่ยว ลำพังเพียงคนเดียว หนูจะแก้ไขปัญหาของหนูอย่างไร ถ้าหากไร้คนที่หนูไว้วางใจไปแล้ว?

-ทุกอย่างมีทางแก้ไขเสมอนั่นแหละลูก...เพียงแต่หนูต้องรู้จักแยกแยะปัญหาของหนูออกมาทีละข้อ แล้วค่อย ๆ แก้ไขกันไป....

หรือถ้าหากหนูพยายามแก้ไขด้วยสติปัญญาของตัวเองไม่ได้แล้วล่ะก็...

แม่เคยบอกหนูแล้วใช่ไหมว่า...

-องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรานั้น ท่านได้ชี้แนวทางชีวิต และวิธีการแก้ไขปัญหาทุก ๆปัญหาเอาไว้ให้พวกเราหมดแล้ว...

ขึ้นอยู่กับเรานั่นแหละ ว่าจะเลือกนำมาคิด นำมาปฏิบัติตามหรือไม่...

เลือกเถิดลูก....หลักคำสอนของพระพุทธเจ้า เป็นเส้นทางเดินเดียว ที่แม่ไว้วางใจมากที่สุด

...หลักคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นทางออกเดียว ที่จะสามารถช่วยแก้ไขความทุกข์ ขจัดความโศกเศร้า ให้กับลูกของแม่ได้...ในยามที่แม่ไม่ได้อยู่กับลูกอีกต่อไป...

นอบน้อมไปเรียนรู้จากพระองค์ท่านนะลูกนะ....แล้วหนูจะพบคำตอบเองล่ะว่า

ชีวิตนี้คืออะไร?

แล้วหนูจะก้าวเดินต่อไปอย่างไร ให้สง่างาม...

รักชีวิตของหนูให้มากๆ...ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าแม่ไม่ได้อยู่กับหนูแล้ว....แค่ชื่อของหนู ก็บอกแล้วไงว่า ชีวิตของแม่ ยังอยู่กับหนูอีกครึ่งหนึ่ง....

แม่จะยังคอยเฝ้าดูความสำเร็จของหนูเสมอ ตลอดสิ้นลมหายใจของลูกเลยทีเดียว

เพราะฉะนั้นจงทำชีวิตของลูกให้ดี ให้มีค่า และให้สมกับที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่นะ

แทนกาย....เด็กชายผู้เกิดจากรัก...

แม่เอง.