แทนกาย...เด็กชายผู้เกิดจากรัก

ลำดับตอนที่ #1 : มรณานุสติ ๑ อนิจฺจา วต สงฺขารา (สัตว์ทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอ)

 

มรณานุสติ ๑

อนิจฺจา วต สงฺขารา

(สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอ)

 

ฟังแล้วอาจเป็นเรื่องโหดร้ายเกินไปอยู่สักหน่อย สำหรับเด็กวัยสิบขวบอย่างหนู แต่แม่จำเป็นต้องบอกลูกถึงเรื่อง ‘ความตาย’ เป็นสิ่งแรก เพราะนี่คือสิ่งเดียว ที่แม่ห่วงและกังวลใจเป็นที่สุด

เป็นเรื่องน่าเศร้าใช่ไหม? ถ้าเกิดจู่ ๆ หนูรู้ว่า

แม่ตายแล้ว...

ซึ่งมันอาจจะเป็นวันนี้ พรุ่งนี้ หรืออีกหลายสิบปี ที่กำลังจะเดินทางมาถึง....แต่มันจะต้องมีสักวันอย่างแน่นอนลูก ที่หนูจะต้องเจอกับเหตุการณ์นี้...

และเมื่อวันนั้นมาถึง...หนูจะมีวิธีรับมือย่างไร?

นี่เอง... คือสิ่งที่แม่คิดอยากจะสื่อสารกับลูก ด้วยการเขียนบันทึกเล่มนี้เอาไว้ เพื่อให้ลูกได้อ่าน ในวันที่ ไม่มีแม่ อยู่กับลูกอีกต่อไปแล้ว...

เพราะมันคือวิธีการเดียว... ที่แม่คิดว่า ตัวอักษรที่แม่เขียนขึ้นมา จะกลายเป็นตัวแทน ของแม่ ในวันที่แม่ไม่ได้อยู่เคียงข้างลูก เหมือนที่ผ่านมา...

มันคือวิธีการเดียว..ที่จะทำให้หนูรู้สึกว่า

แม่ยังคงอยู่กับหนูตลอดไป...

ถึงแม้สังขารของแม่จะแตกดับไปแล้วก็ตามที...

แทนกาย ของแม่...

หนูอย่าร้องไห้เสียใจไปเลยนะลูกนะ...เรื่องความเป็นความตาย มันคือกฎธรรมชาติที่ทุกคนต้องเจอด้วยกันทั้งนั้น...ให้คิดเสียว่า ช่วงวันเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน มันคือสิ่งวิเศษสุดสำหรับเราสองคนแล้ว แม่อยากให้หนูคิดถึงช่วงเวลาแสนดีเหล่านั้นเอาไว้จะดีกว่า ที่จะมานั่งเสียใจเพราะแม่ได้ตายจาก แม่อยากให้ลูกจงภาคภูมิใจกับช่วงเวลาอันงดงามของเราด้วยความสุขและรอยยิ้มที่ว่า เราต่างได้…

“ทำดีที่สุดแก่กันและกันแล้ว”

เพราะฉะนั้นลูกจงอย่าร้องไห้เสียใจไปเลย กับการที่ไม่มีแม่อีกต่อไป...

แม่เชื่อและศรัทธาในพลังความดีในตัวลูกเสมอนะ แทนกาย ว่าหนูจะยังคงก้าวเดินต่อไปได้อย่างงดงาม ในวันที่แม่ไม่อยู่...และแม่อยากจะบอกหนูว่า แม่ยังอยากเห็นชีวิตของหนูเบิกบานแจ่มใสอยู่ได้...เมื่อแม่จากไปแล้ว...แม่อยากให้หนูเป็นเด็กชายที่เติบโตอย่างเข็มแข็ง จากภายในจิตใจและสติปัญญาของตัวลูกเอง หากหนูเป็นผู้เข็มแข็งและเฉลียวฉลาด รู้จักโลกใบนี้ด้วยสายตา แห่งความเป็นจริง เสียแล้ว ก็เป็นอันว่าหนูได้ทำให้แม่หมดห่วง นอนตายตาหลับอย่างเป็นสุขเลยทีเดียว...

ความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวหรอกลูก แม่เคยเล่าให้หนูฟังแล้วใช่ไหมว่าร่างกายของคนเรานั้นประกอบด้วยธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ พอเมื่อถึงเวลาหมดอายุขัย อันเป็นไปตามวาระกรรมของแต่ละคน ธาตุทั้ง๔ ก็จะแตกดับ ร่างกายจึงไม่สามารถดำรงคงอยู่ได้...จำต้องแตกสลายไปเป็นเรื่องธรรมดา ทุกสิ่งทุกอย่างมี เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ด้วยกันทั้งนั้น...หนูเองก็ท่องกฎไตรลักษณ์บทนี้ให้แม่ฟังอยู่บ่อยเลยนี่น่า ซึ่งในบางครั้ง ก็แอบเอามายอกย้อนแม่เล่นอยู่เลย ตอนที่หนูเผลอทำของแตก หัก เสียหาย แล้วแม่ก็กำลังตั้งท่าจะโกรธหนูขึ้นมา ซึ่งหนูเองนั้นแหละที่พูดกระตุ้นเตือนสติแม่ว่า

“ทุกสิ่งมันไม่เที่ยงนะแม่นะ มีได้ ก็ต้องแตกหักได้ เป็นของธรรมดา”

สิ่งที่หนูพูด แม่ไม่อยากให้หนูท่องจำเป็นนกแก้วนกขุนทองนะลูกนะ...แม่อยากหนูได้ใช้สติปัญญา นั่งลงคิดหาเหตุผลถึงคำพูดนี้ให้เจอ....และถ้าหากหนูได้เจอในเหตุผล ที่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปได้แล้ว....หนูก็จะเข้าใจได้เองแหละว่า ทุกสิ่งล้วนเป็นเรื่องธรรมดาทั้งนั้นเลย....

แม้แต่เรื่องการตายของแม่....

เอาล่ะ...เพราะฉะนั้นหนูคงไม่เสียใจแล้วใช่ไหม เกี่ยวกับสังขารที่แตกดับไป

ของแม่....

แต่ถ้าหากหนูยังโศกเศร้าอยู่อีกล่ะก็....คงเนื่องมาจาก หนูโศกเศร้าเกี่ยวกับเรื่องที่ว่า นับต่อไปจากนี้ หนูจะก้าวเดินคนเดียวได้อย่างไรต่อไปต่างหากล่ะ....

ซึ่งเรื่องนี้ ก็นับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่แม่เป็นห่วงหนูอยู่เหมือนกัน ....

แต่อย่างไรก็ตาม แม่เชื่อนะว่า คงไม่เป็นเรื่องยากเกินไปหรอก....

ถ้าหากหนูเรียนรู้ที่จะ

อยู่กับตัวเอง

รู้จักตัวเอง

และรักตัวเอง

ให้เป็น....

เอาล่ะ เรื่องนี้แล้วแม่จะค่อย ๆ แนะนำให้ลูกในคราวต่อไป...แต่ในวันนี้ แม่อยากให้ลูกระลึกถึงความตายเอาไว้ให้มากที่สุด เท่าที่จะมากได้ก่อนนะลูกนะ...

ถึงแม้ว่า แม่จะยังไม่ได้จากลูกไปในวันนี้....แต่ลูกก็ไม่ควรประมาทกับสิ่งที่เรา ไม่สามารถคาดการณ์ได้

...แม่อยากให้ลูกมีสติเตรียมให้พร้อมเสมอ กับบทสอบอันหนักหน่วงที่กำลังจะเกิดขึ้น ก็เพื่อในวันนั้น ลูกของแม่จะสามารถ ทำแบบทดสอบบทนี้ ผ่านไปได้อย่างมีความสุข ยังไงกันล่ะลูก....

แม่รักลูกนะ ดวงใจของแม่.