[SF-Special]Attack on Titan -Levi x Eren- : Children's day

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Short Fic Attack on Titan [3]

เรื่องสั้นเรื่องที่ 3 ของเฮย์โจวกับน้องเลนค่ะ >////<
ก่อกำเนิดขึ้นมาจากแรงบรรดาลใจเมื่อได้เห็นงานวันเด็ก?
55555555 อาจจะดูแปลกหน่อยแต่ขำๆนะคะ ไม่ต้องคิดมาก XD


'เรเวน......เรเวน......'
ลูกชายของทั้งคู่จะเป็นเด็กยังไงนะ!? ฮิๆ ><






 

ps,,เจ็บปวดกับเครดิทภาพ ;_;
เหมือนเดิมนะคะ ท่านใดรู้แจ้งได้ค่ะ ขอโทษและขอบคุณมากๆนะคะ :))

 

เนื้อเรื่อง

Short  Fic  Attack  on  Titan   ‘special’

[ Levi x Eren ]

Title  :  ควันหลงวันเด็ก [การไปเที่ยวครั้งแรกกับพ่อแม่ของหนูน้อยเรเวน….]

…………………………………………………………………………………………………………………

ความหลัง  :    เมื่อความรักของหัวหน้ารีไวและเอเลนผลิบาน ทั้งสองคนตกลงปลงใจที่จะอยู่ด้วยกัน ฮันซี่ค้นพบว่าร่างกายของมนุษย์ครึ่งไททันอย่างเอเลนมีความสามารถในการเปลี่ยนไปตามคู่นอน นับวันยิ่งเอเลนมีความสัมพันธ์กับผู้เป็นหัวหน้ามากเท่าไหร่ ร่างกายก็จะเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเท่านั้น และด้วยความช่วยเหลือเล็กน้อยของฮันซี่ ทั้งคู่จึงมีเจ้าตัวเล็กเป็นพยานรักด้วยกันแล้ว 1 คน รีไวเป็นคนตั้งชื่อให้เจ้าหนูที่หน้าตาราวกับถอดแบบมาจากเขาเป๊ะ เพียงแต่มีดวงตากลมโตหวานซึ้งเหมือนผู้เป็นแม่ นามของเจ้าหนูวัย 3 ขวบที่บัดนี้กำลังติดเอเลนอย่างหนักนั้นคือ  เรเวน  [รีไว + เอเลน]

หมายเห็ด : อนึ่งการที่เอเลนยังลงท้ายคำว่า ครับ เพราะชินกับคำนี้ที่ตัวเองใช้มาทั้งชีวิตมากกว่า ไม่ว่าร่างกายจะเปลี่ยนไปแค่ใหนก็ตาม [และไม่ว่าเอเลนจะอยู่ในร่างใหน เฮย์โจวก็รักอยู่แล้ว //แอร๊ยยย >//<]

เช้าตรู่วันหนึ่ง

            “เอเลน เอเลน ตื่น ตื่น วันนี้สัญญากับเรเวนแล้วนะว่าจะพาไปเที่ยว” มือเล็กยกขึ้นเขย่าบ่าของผู้เป็นแม่ที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนผู้เป็นสามี เอเลนที่รู้สึกตัวก่อนยกแขนดันแผงอกแกร่งเบาๆก่อนจะลุกขึ้นมาอุ้มลูกชายตัวน้อยที่กำลังพยายามปีนขึ้นเตียง

            “เรเวน แม่บอกหลายครั้งแล้วใช่มั้ยว่าให้เรียก แม่ ไม่ใช่เอเลน” มือบางยกขึ้นไล้แก้มนุ่มของลูกชายอย่างเอ็นดู ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเล็กน้อย แน่สิ เพราะตัวเขาเองก็ยังไม่ชินกับคำๆนี้เท่าไหร่ มืออีกข้างยกขึ้นสางเรือนผมสีน้ำตาลเข้มของตัวเองที่บัดนี้เริ่มยาวสยายระเอวบาง

            “เอเลน” เสียงเล็กยังคงเรียกอยู่แบบนั้น ส่งผลให้ผู้เป็นแม่ได้แต่ถอนหายใจ ยกเจ้าตัวเล็กขึ้นพาดบ่าก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง

            “อะ โอ๊ยย…” ร่างบางทรุดลงกับเตียงอีกครั้งแต่สองมือยังประคองลูกชายแนบอก

            “เอเลน เป็นอะไรหยอ?” มือเล็กเกาะบ่าผู้เป็นแม่แน่น เงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ เอเลนเพียงส่งยิ้มบางให้ลูกชาย มือข้างหนึ่งเอื้อมไปนวดสะโพกตัวเองเบาๆ แต่เมื่อรู้สึกถึงของเหลวและความชื้นบริเวณหว่างขา ใบหน้าหวานก็แดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง

            “เอเลนไม่ได้เป็นไรหรอกก็แค่เจ็บ…อุ่บบ……”

            “อ๊า ระ รีไวซังงง!!?.../////”  มือบางยกขึ้นปิดปากสามีที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งแน่นก่อนจะรีบชักมือออกเมื่อริมฝีปากไม่อยู่สุขเริ่มจูบไล้ฝ่ามือเบาๆ เจ้าตัวเล็กเพียงจ้องมองพ่อกับแม่ตาแป๋วอย่างงุนงง

            “หึหึ ไปอาบน้ำกันเถอะเรเวน ปล่อยเอเลนไว้ซักพักนะ” พูดจบรีไวก็อุ้มลูกชายเดินออกจากห้องไปทิ้งให้เอเลนนั่งหน้าแดงก่ำอยู่บนเตียง

            “แงงงงงงงง ปล่อยนะปะป๊า เรเวนจะอาบน้ำกับเอเลนน ปล่อยน๊า….” เจ้าตัวเล็กร้องไห้จ้าขึ้นมาทันที แต่ผู้เป็นพ่อไม่สนใจ จัดแจงหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วอุ้มลูกชายพาดบ่าเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

            “อ้าว อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอเรเวน” ใบหน้าหวานจ้องมองลูกชายที่ใบหน้าดูบึ้งตึงเล็กน้อยอย่างขำขัน ท่าทางของเรเวนตอนนี้ช่างดูราวกับหัวหน้ารีไวย่อส่วนก็ไม่ปาน บนหัวมีผ้าผืนเล็กที่ผู้เป็นพ่อกำลังเช็ดให้อยู่ ทั้งสองคนแต่งกายเหมือนกันคือมีผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบเอวทั้งคู่ บนหัวเปียกปอนเพราะคงจะสระผม เอเลนจึงอดยิ้มออกมาไม่ได้

            “เสร็จแล้วก็กินข้าวซะนะ เดี๋ยวแม่ไปอาบน้ำก่อน…ฝากด้วยนะครับรีไวซัง” เอเลนที่เพิ่งจัดแจงทำกับข้าวเสร็จเดินไปจุ๊บแก้มสามีก่อนจะวิ่งหน้าแดงเข้าห้องน้ำไป รีไวชะงักค้าง ยักยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแล้วจึงหันไปสนใจเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนต่อ จัดการแต่งตัวให้ลูกชายอย่างทุกลักทุเล[เนื่องจากปกติเอเลนจะเป็นคนทำ ยกเว้นกรณีอย่างเมื่อเช้า //ฮิฮิฮิ < ----  เสียงจากไรเตอร์ >////<] เมื่อทั้งคู่แต่งตัวเสร็จรีไวก็อุ้มลูกชายขึ้นนั่งบนเก้าอี้พร้อมผูกผ้ากันเปื้อนให้อย่างเรียบร้อยนั่งกินข้าวรอผู้เป็นแม่

            เอเลนที่จัดการธุรส่วนตัวเสร็จจึงเดินมานั่งข้างลูกชาย ทั้งสองคนหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน เรเวนมีข้าวติดข้างปากเอเลนก็ยื่นมือไปเช็ดออกให้ รีไวเหลือบมองร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ ความหมายของคำว่าครอบครัวและความสุข เขาก็ได้รู้จักเมื่อพบกับเด็กหนุ่มตรงหน้านี่เอง

            “เอเลน เรเวนอยากกินนม”  เสียงเล็กพูดอย่างออดอ้อนเมื่อกินข้าวเสร็จ เอเลนทำท่าจะลุกขึ้นเดินไปหยิบนมที่ชงใส่ขวดไว้ให้ลูกชายแต่มือเล็กกลับดึงเสื้อผู้เป็นแม่ไว้ก่อนจะเอื้อมไปลูบไล้หน้าอกนูนของมารดา

            “เรเวนจะกินนมจากเต้า ไม่ใช่นมจากขวด อ๊ะ!!!??”  ร่างน้อยลอยข้ามโต๊ะอาหารมานั่งบนตักผู้เป็นพ่ออย่างรวดเร็ว ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองอย่างงงๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อสบกับเรียวตาคมและใบหน้าเหี้ยมที่จ้องมองมา

            “กินนมพ่อก่อนมั้ยลูก?? -_-++”

            “แง๊ แงงงงงงงงง มะไม่เอา ปะป๊าน่ากลัว เอเลนช่วยเรเวนด้วยย แงงงงง”  สองแขนยกขึ้น ใบหน้าเล็กนองไปด้วยน้ำตามองหน้ามารดาอย่างอ้อนวอน เอเลนจึงลุกขึ้นอุ้มลูกชายกลับมาอีกครั้งพร้อมกอดปลอบใจ ตากลมโตหลิ่วลงเป็นเชิงตำหนิสามีเล็กน้อย

            “โธ่ รีไวซัง….โอ๋ๆ หยุดร้องนะลูก ตอนนี้เรเวนโตแล้วกินนมขวดนะครับคนเก่ง”  

            “ฮึก ฮึก…ก็ได้….ฮึก…” เสียงเล็กสะอึกสะอื้นพร้อมกับอ้าปากรอ เอเลนยิ้มบางๆพลางหยิบขวดนมที่เตรียมไว้ยื่นใส่ปากลูกชาย รีไวถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่ก็ต้องกลับมาคิ้วกระตุกอีกครั้งเมื่อมือเล็กของเจ้าตัวยุ่งยกขึ้นจับหน้าอกมารดาพร้อมกับที่เอเลนเลิกเสื้อขึ้นเล็กน้อยให้มือเล็กเอื้อมไปสัมผัสภายใน

            “คิก คิก เรเวนอย่าแกล้งแม่สิ” ปากบางแย้มรอยยิ้ม ร่างกายสั่นเล็กน้อยอย่างจั๊กจี้ รีไวจ้องมองบริเวณหน้าอกของภรรยาที่บัดนี้กำลังมีมือเล็กขยุกขยิกอยู่ภายในเขม็ง มือแกร่งทั้งสองข้างกำแน่นก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

            “ฉันจะไปรอข้างนอก”  และแล้วหัวหน้ารีไว[ผู้หึงหวงและอิจฉาลูกชาย] ก็เดินอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านออกนอกประตูไป ทิ้งให้เอเลนมองตามอย่างงุนงง

            “รีไวซัง เสร็จแล้วล่ะครับ”  เสียงใสดังขึ้นด้านหลังให้หันไปมอง เอเลนส่งลูกชายให้สามีอุ้มก่อนตัวเองจะล็อคบ้านแล้วถือตะกร้าใส่บรรดาอาหารและน้ำดื่มตามมา วันนี้ครอบครัวของเขามีนัดพาเจ้าหนู เรเวนไปเที่ยวงานในเมือง และเป็นครั้งแรกที่เรเวนจะได้เจอคนมากมาย ทำให้ระหว่างทางเจ้าตัวเล็กตื่นเต้นมาก ต้องหยุดยืนซื้อขนมและของเล่นให้เป็นระยะ ผู้เป็นพ่อแม้จะบ่นและส่งสายตาดุแต่ก็ควักเงินซื้อให้ลูกชายทุกร้านที่แวะชม เอเลนจึงลอบมองใบหน้าคมแล้วแอบหัวเราะเบาๆ

            “เดี๋ยวผมนั่งรอที่นี่นะครับ คุณพาลูกไปเล่นเถอะ” เอเลนบอกพลางปูเสื่อใต้ต้นไม้ใหญ่พร้อมกับวางตะกร้าลงก่อนจะส่งยิ้มให้

            “เอเลนไม่ไปเล่นด้วยกันหยอ??” เสียงเล็กดังขัดขึ้น ตากลมโตมองหน้าแม่อย่างอ้อนวอน

            “เรเวนไปกับพ่อเถอะนะ แม่นั่งตรงนี้ก็เห็น เดี๋ยวจะได้เตรียมของอร่อยๆรอเรเวนด้วย” มือบางยกขึ้นลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน

            “อะ อื้อ รอผมนะ” เสียงเล็กรับคำ ส่งยิ้มสดใสให้มารดา เอเลนแย้มรอยยิ้มกว้างตอบ ก้มลงไปหอมแก้มเจ้าตัวเล็กก่อนจะโบกมือให้ แต่ยังไม่ทันจะได้นั่งลงคราวนี้เป็นเสียงทุ้มดังขัดขึ้นบ้าง

            “แล้วฉันล่ะเอเลน??”  เรียวตาคมทอดมองใบหน้าหวานที่กำลังกระพริบตาอย่างสงสัยปนแปลกใจ         

            “เอ๊ะ? อะไรเหรอครับรีไวซัง??”           
  

            ผู้เป็นสามีถอนหายใจก่อนจะเอียงแก้มให้ ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่ออย่างเขินอายเมื่อเข้าใจความหมายก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าไปหอมแก้มสามีแต่ยังไม่ทันได้หอม มือแกร่งก็ยกขึ้นจับปลายคางภรรยาแล้วประกบปากจูบทันที

            “อุ๊บบ!?......อะ อื้อ……ฮ๊า…ระ รีไวซัง!!......//////”  ริมฝีปากบางขึ้นสีก่ำพอๆกับใบหน้าหวานที่กำลังร้อนผะผ่าว ขณะเดียวกัน เจ้าหนูเรเวนที่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยก็มีสีหน้าไม่ต่างจากผู้เป็นแม่มากนัก แก้มเล็กสองข้างขึ้นสีเรื่อ ก้มซุกหน้ากับอกพ่อด้วยท่าทางน่ารัก รีไวมองคนที่กำลังเขินอายอย่างพึงพอใจก่อนจะพาเจ้าตัวเล็กที่เริ่มจะเร่งเร้าให้พ่อรีบเดินไปได้แล้ว เอเลนโบกไม้โบกมือให้ลูกชายที่หันมายิ้มให้ก่อนพ่อลูกจะเดินหายเข้าไปในซุ้มแรกที่เล็งเอาไว้

            “วะ ว้าวว ปะป๊าเก่งจัง!?”   เสียงเล็กดังขึ้นอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อได้ท็อปสกอร์ และได้ของรางวัลมากมาย ไม่ว่าจะเข้าซุ้มใหนพ่อของเขาก็จะชนะเลิศทุกครั้ง เรเวนจึงมองพ่อตัวเองอย่างชื่นชม ห้าวหาญ เยือกเย็น ถึงแม้รอบตัวจะรู้สึกได้ถึงรังสีความอันตรายแต่กลับรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ เป็นผู้ชายที่ทรงพลังและสง่างาม เพราะอย่างนี้รึเปล่านะแม่ของเขาถึงหลงรักพ่ออย่างสุดหัวใจ

            “จะไปต่อซุ้มใหนกันอีกมั้ยเจ้าหนู?”  เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกชายให้หลุดจากภวังค์ มือหนึ่งหอบของรางวัลที่เยอะจนเกือบจะถือมาไม่หมด มือหนึ่งจูงลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้เอาแต่มองผู้เป็นพ่อนิ่ง

            “เป็นอะไรไป ไม่สบายรึเปล่าเรเวน?”  รีไวหยุดชะงัก ก้มมองลูกชาย มือแกร่งเปลี่ยนมาอังหน้าผากเล็กเบาๆเพื่อวัดไข้

            “ปะ เปล่า…เอ่อ…ปะป๊าฮะ..”  ใบหน้าเล็กส่ายปฏิเสธพลางเอ่ยเรียกผู้เป็นพ่อ

            “หืม? ว่าไง”

            “โตขึ้นผมจะเก่งเหมือนปะป๊ารึเปล่าฮะ??” ตากลมโตเงยสบเรียวตาคมอย่างจริงจัง ผู้เป็นพ่อนิ่งเงียบก่อนจะก้มไปช้อนตัวลูกชายขึ้นอุ้มด้วยมือเดียวแล้วเดินออกจากร้านไป

            “ปะป๊ายังไม่ตอบเลย อย่าเงียบจิ”  ใบหน้าเล็กยังคงเงยมองผู้เป็นพ่อ คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย

            “หึหึ…..”

            “หมายความว่ายังไงหยอ?”  เรเวนเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆของบิดา รีไวก้มมองลูกชายนิ่งยักยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

            “เรเวน นายเป็นลูกชายชั้นใช่รึเปล่า?”

            “ใช่ฮะ”

            “ลูกของชั้นก็ต้องเก่งเหมือนชั้นนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า!”

 

            รอยยิ้มกว้างเท่าที่ปากเล็กจะยิ้มได้ปรากฏบนใบหน้าหวาน แขนเล็กยกขึ้นโอบรอบคอผู้เป็นพ่อ หัวใจที่พองโตเมื่อครู่บ่งบอกว่าตอนนี้เจ้าของกำลังสบายใจ รีไวอมยิ้มมองปฏิกิริยาลูกชายแล้วจึงออกเดินต่อเพื่อกลับไปหาภรรยาที่คงกำลังรอทานข้าวพร้อมกันอยู่

            “รีไวซัง เรเวนจัง กลับมาแล้วเหรอ!!”   เสียงใสของเอเลนผู้กำลังโบกไม้โบกมือให้สามีกับลูกชายอยู่เอ่ยถามมาแต่ไกลพร้อมกับส่งยิ้มให้  รีไวจึงปล่อยให้ลูกชายวิ่งไปหาผู้เป็นแม่ เอเลนยิ้มกว้างรับลูกชายที่มากระโดดกอด ก่อนทั้งสามคนจะนั่งลงทานข้าวกันอย่างสนุกสนาน

            “เอเลน เรเวนง่วงนอน”  เจ้าตัวเล็กที่เพิ่งกินเสร็จก็ง่วงทันทีเดินมานั่งตักมารดา ตากลมโตปรือลงเล็กน้อยบ่งบอกความง่วง เอเลนจึงอุ้มลูกชายให้นอนบนตักแล้วร้องเพลงกล่อม รีไวมองภาพนั้นแล้วยิ้มบางๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือเล็กเอื้อมสอดเข้าไปใต้เสื้อผู้เป็นแม่อีกครั้ง เรียวตาคมฉายแววดุดันแต่ก็ต้องถอนหายใจเมื่อผู้เป็นแม่เองก็เหมือนจะง่วงเช่นเดียวกัน เพราะร่างบางเอนพิงไหล่แกร่งก่อนจะหลับไป รีไวมองใบหน้าหวานของทั้งแม่และลูกชายอย่างใช้ความคิด

‘ถึงแม้เขาจะไม่อาจปกป้องชีวิตของทุกคนได้……

แต่สองชีวิตข้างกายนี้เขาจะปกป้องให้ได้…..

แม้ตัวตายก็ยอม…’

            มือแกร่งยกขึ้นลูบหัวเอเลน ไล้ลงมาที่แก้มนวลอย่างแผ่วเบา ก่อนจะละไปลูบหัวลูกชายที่กำลังหลับพริ้มอย่างน่ารักในอ้อมกอดผู้เป็นแม่[พร้อมกับดึงมือเล็กออกจากใต้เสื้อเอเลนด้วย (눈_눈) ]

            เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ รีไวก็ปลุกสองแม่ลูกเพื่อเดินทางกลับบ้าน ทั้งคู่ต่างงัวเงียยกมือขึ้นขยี้ตา เป็นภาพที่ผู้มองอดคิดไม่ได้ว่าช่างเหมือนกันจริงๆ…….

ณ บ้านครอบครัวหัวหน้าทหารรีไว , หลังอาหารเย็น , ก่อนนอน

            “แง แง แงงงงงง มะม่ายอาววว เรเวนจะนอนกับเอเลนนน แง แง….ฮึก…ฮึก….”

            เอาอีกแล้ว เจ้าเด็กนี่เอาอีกแล้ว!

            ใบหน้าคมเย็นชามองหน้าเอเลนที่หันมายิ้มให้เขาแห้งๆ เดี๋ยวนี้ก่อนนอนแทบทุกวันเขาต้องเสียสละให้เอเลนไปกล่อมลูกก่อนถึงจะมานอนกับเขาได้ และกว่าเจ้าหนูนี่จะหลับบางครั้งเอเลนก็ต้องนอนค้างห้องลูก บางครั้งก็เข้าห้องมาในเวลาดึกมากแล้วซึ่งเอเลนก็เหนื่อยและพรุ่งนี้เขาต้องไปที่หน่วยแต่เช้าจึงไม่มีเวลาจะทำอะไรมากนัก ฮึ่ย ขัดขวางความสุขฉันซะจริงนะเจ้าหนู!

            “โอ๋ๆ งั้นเรเวนมานอนห้องแม่นะ”  เอเลนก้มบอกลูกชายอย่างใจดีแต่ยังไม่ทันได้อุ้มขึ้น เสียงทุ้มเข้มก็ดังขัดขึ้นก่อน

            “ไม่ได้!”

            “เอ๊ะ? รีไวซัง!?”  คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย ใบหน้าหวานหันไปมองสามีอย่างไม่เข้าใจ รีไวมองหน้าภรรยาก่อนจะละไปมองลูกชายที่เกาะขาแม่แน่นเตรียมพร้อมจะร้องไห้อีกรอบ

            “….ฮืออๆ เรเวนจะนอนกับเอ…มะ มะม๊า….ฮือออ….”  เจ้าตัวเล็กร้องไห้ฮือบอกผู้เป็นพ่อที่จ้องเขม็งอยู่ ขณะที่เอเลนลูบหัวลูกชายอย่างตื่นเต้นเพราะได้ยินลูกเรียก แม่

            “รีไวซัง ได้ยินมั้ยครับเมื่อกี้!......” 

            “เรเวนฟังพ่อนะ”   รีไวไม่สนใจท่าทีตื่นเต้นเหมือนเด็กๆของเอเลนจนทำให้เจ้าตัวชะงักเงียบไป หันมาพูดอย่างจริงจังกับลูกชายตัวน้อยที่เงยหน้ามองผู้เป็นพ่อช้าๆ ตากลมโตฉายแววแปลกใจ

            “ลูกอยากมีน้องมั้ย??”

            ฉ่า…….

            ใบหน้าของเอเลนแดงก่ำเมื่อเริ่มจะเข้าใจจุดประสงค์ของพ่อที่กำลังจะบอกกับลูกชาย

            “ระ รีไวซัง!!”

            “..อะไรคือน้องหยอ??...ฮึก…ฮึก…”  เรเวนจ้องมองอาการแปลกๆของมารดาก่อนจะหันมามองผู้เป็นพ่ออีกครั้งอย่างไม่เข้าใจความหมาย

            “น้องก็คือคนที่เกิดทีหลังไงล่ะ เกิดก่อนเรียกว่าพี่ เกิดหลังเรียกว่าน้อง”

            “แล้วมีน้องสนุกรึเปล่า??”  เจ้าตัวเล็กเริ่มเลิกร้องไห้อย่างไม่รู้ตัว ตากลมโตฉ่ำน้ำมองหน้าพ่ออย่างสนใจ

            “อื้มสนุกสิ เหมือนมีเพื่อนอีกคนมาคอยเล่นด้วยตลอดเวลาเลยล่ะฉันรับรอง”

            “แล้วทำยังไงเรเวนถึงจะมีน้องล่ะฮะ ปะป๊า?”  ใบหน้าเล็กฉายแววตื่นเต้นเมื่อคิดว่าตัวเองจะมีเพื่อนเล่นในอีกไม่นาน

            “ก็ต้องปล่อยให้ฉันอยู่กับเอเลนสองคนทุกคืนน่ะสิ”

            “ระ รีไวซัง!!!../////” ใบหน้าหวานแดงระเรื่อไปจนถึงลำคอ มือบางยกขึ้นจับแขนสามีเขย่าเบาๆ

            “แต่ว่า….”

            “ถ้าเริ่มตั้งแต่วันนี้นายก็จะมีน้องมาเล่นด้วยเร็วขึ้นนะ”

            เจ้าตัวเล็กคิดหนักเนื่องด้วยยังต้องการที่จะนอนกับแม่ แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของน้องและการที่จะได้มีเพื่อนเล่นตามประสาเด็กทำให้เรเวนน้อยไม่ลังเลที่จะตอบ

            “……โอเค ตกลงฮะ”

            “ไม่! ม่ายยยยย เรเวนอย่าเพิ่ง[ทิ้งแม่]ไปปปปปป อะ อ๊า……รีไวซัง!!? ////////”

Fin


 

 

Talks :  กะจะแต่งให้ไปงานวันเด็กกันอย่างสนุกสนานซักหน่อย กลายเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงเนี่ย XD

ดูแปลกๆไป[ไม่]หน่อยแต่หวังว่าทุกคนจะ[พยายาม] enjoy  ไปด้วยกันได้นะคะ 5555555

แล้วพบกันใหม่ค่ะ :D