คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ~*ความรู้สึกนี่คืออะไร*~
"องค์ชาย ทรงอดทนหน่อยนะเพค่ะ อีกนิดเดียวก็จะออกแล้ว........"
เสียงที่ร้อนรนของหญิงสาวที่ลอดออกมาจากห้อง รบกวนจิตใจของแจจุงเป็นอย่างมาก
..........ทนไม่ไหวแล้วนะ ยุนโฮอยู่กับใคร แล้วทำอะไรกันอยู่ในห้อง..............
.....
.....
พรึ่บ!!!!!!!
"ขอเพียงองค์ชายทรงพักผ่อนมากๆ ก้จะทรงดีขึ้นเองกระหม่อม" เสียงบอกกล่าวของหมอหลวงที่พูดกับยุนโฮ ดังเข้ามาในส่วนประสาทของแจจุง
"ท่านหมอ เรา....เอ่อ ท่านอย่าบอกเรื่องนี้กับองค์หญิงจินฮวาจะได้ไหม .....นะ ถือว่าเราขอร้องเถอะ"
ยุนโฮที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยขอร้องกับหมอหลวงประจำราชวงศ์
"ถ้าหากเป็นความต้องการขององค์ชาย กระหม่อมจะทำตามนั้นขอทรงสบายพระทัยได้"
.....................................
"ซีวอน เราขอคุยกับเจ้าหน่อย"
แจจุงที่ได้เข้าไปในห้องแต่ยังไม่ได้เจอยุนโฮก็ได้ยินเสียง ซึ่งเมื่อฟังดูก็รู้ทันทีว่าเป็นหมอหลวง ร่างบางยังไม่ต้องการเข้าเจอยุนโฮตอนนี้ อยากจะรู้ว่ายุนโฮจะปิดบังอะไรเขา
"ว่าอย่างไรซีวอน มีอะไรเกิดขึ้น ยุนโฮปิดบังอะไรเรา เจ้ารู้ใช่ไหม บอกมาซิ!!!"
แจจุงขึ้นเสียงดัง ถามอะไรก็ไม่ตอบสักอย่าง ร่างสูงตรงหน้ายังคงยืนนิ่งไม่พูดอะไร
.........แปลก........
ทำไมเรารู้สึกแปลกแบบนี้ เหมือนว่าคนครงหน้านี้ไม่ใช่องค์หญิงจินฮวา แต่ที่ยิ่งแปลกใจก็คือในความรู้สึกที่เหมือนผูกพันจากคำพูดคำจาขององค์หญิงจินฮวา เหมือนว่าตอนนี้เขาได้อยู่กับองค์รัชทายาทคิม แจจุงมากกว่า
"...องค์ หญิง..."
แจจุงเหมือนจะเพิ่งรู้ตัว จึงปรับเปลี่ยนปฏิกิริยาท่าทางลงจากแรก เพราะดวงตาความสงสัยของซีวอน และเสียงเรียกขานคำว่าองค์หญิงอย่างไม่มั่นใจ
"เออ เราหงุดหงิดไปหน่อยน่ะ ขอโทษด้วย" แจจุงพูดเสียงเบาลงเล็กน้อย
"ไม่เป็นไรกระหม่อม"
"แล้วเรื่องยุนโฮล่ะ"
"องค์ชายยุนโฮ.....องค์ชายทรงรักองค์หญิงมากคงไม่อยากให้ไม่สบายพระทัย จึงไม่บอก...."
ซีวอนพูดขึ้นหลังจากที่ยืนอยู่ในความสงสัยมานาน
"เรื่องอะไร"
ร่างบางหันมาสบตาเพื่อรอคำตอบ เมื่อก่อนก็ไม่เคยคิดจะสนใจ แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมเหมือนกันอยากรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับยุนโฮ
.......แจจุงส่งสายตาอ้อนๆไปให้ซีวอน บอกไปนัยๆว่าเขาก็เป็นห่วงยุนโฮเหมือนกัน
"องค์ชายทรง.....โดนลอบปลงพระชนในตอนที่ทรงเข้าป่า คนร้ายจงใจจะให้ตาย แต่ก็เฉียดจากหัวใจไปโดนที่แขน ลูกธนูฝังลงที่แขนองค์ชาย องค์ชายทรงไม่อยากให้องค์หญิงเป็นกังวลใจก็เลยทรงให้บอกไปว่าทรงประชวร ....กระหม่อมขอตัวฝ่าบาท"
แจจุงที่ยืนนิ่ง .........ปลงพระชน..........
...........ยุนโฮ
...........จินฮวา
ทำไมรอบตัวเราถึงมีแต่อันตรายนะ งั้นเสียงทีได้ยินตอนแรกก็......
"โอ๊ย!!!!! เจ็บนะ เบาๆหน่อยซิ โอ๊ย" เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของยุนโฮเมื่อมือบางของผู้ช่วยหมอหลวงดึงลูกธนูออกให้
"องค์ชาย ทรงอดทนหน่อยนะเพค่ะ อีกนิดเดียวก็จะออกแล้ว........" นําเสียงที่ร้อนรนของหญิงสาวร้องออกมาเนื่องจากกลัวว่าอาจทำให้องค์ชายได้เจ็บไปมากกว่านี้
เฮ้อ!!! คิดมากจริงๆเลย คิมแจจุง ไม่มีอะไรซะหน่อย
......แต่ถ้ายุนโฮเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆล่ะ แล้วถ้าลูกธนูปักเข้าไปในหัวใจของยุนโฮแทนที่จะเป็นแขนล่ะ เราจะรู้สึกอย่างไรกัน ถ้ายุนโฮเป็นอะไรไปเราจะร้องไห้หรือเปล่า ...อ่ะ ไม่!!! จะไปคิดเรื่องของยุนโฮทำไมกันนะ
....ท่องไว้ๆ...
เรารักยูชอน รักยูชอน เรารักยุน โอ๊ย สับสน บ้าๆๆๆๆ
.................................................
นอนไม่หลับ..............นอนไม่หลับจริงๆนะ
".....แอ๊ด"
ร่างบางค่อยๆเปิดประตูบานใหญ่ออกแล้วก้าวเข้าไป
....ความรู้สึกนี่คืออะไร
......เป็นห่วงจนนอนไม่หลับ
แจจุงเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงใหญ่ มองใบหน้าที่ซีดเซียวของยุนโฮ ....เป็นหนักขนาดนี้เลยหรือนี้....
ร่างบางนั่งลงที่เตียงข้างยุนโฮ มือเล็กเอื้อมไปจับแก้มของชายหนุ่มเบาๆ.........
"ฝ่าบาท แจจุง อย่าเกลียดข้า .....อย่าเกลียดกันเลย ขอร้อง"
แจจุงตกใจมากถึงกับชักมือกลับ แต่มือหนาก็จับมือเล็กมาไว้ที่อกข้างซ้าย คำเพ้อ ละเมอ ออกมาจากปากมากมาย ทุกคำพูดของยุนโฮฟังแล้วแจจุงรู้สึกเจ็บตามไปด้วย
"อย่าทิ้งข้าไป ข้ารักฝ่าบาท รักแจจุง รัก......"
แจจุงตกใจหนักกว่าเก่าเมื่ออยู่ดีๆยุนโฮก็ดึงแจจุงลงมาทั้งตัวบนอกของเขา แล้วกอดจนแน่น ร่างบางไม่กล้าที่จะขยับตัว กลัวว่าจะไปโดนแผลของร่างสูงเข้า ได้แต่ปล่อยให้ยุนโฮนอนกอดอยู่แบบนั้น ...........ทั้งคืน
........................................
......รุ่งสาง....
"ท่านพ่อ ท่านพ่อ" เสียงใสๆของพี่น้องกำมะลอ ดงแฮกับจุนซู ตะโกนเรียกพ่อเสียงดัง.....
"ท่านพ่อ เช้าแล้ว ...ตื่นได้แล้ว" เสียงของดงแฮดังจนหนวกหู แต่ยูชอนก็ยังคงนอนอยู่เหมือนเดิม
"ท่านพ่อตื่น....อ๊ะ!!!!"
"จับได้แล้วไหมล่ะดงแฮ เสร็จแน่" ยูชอนพูดทั้งๆที่ยังหลับตา ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมตัวลูกชายและระดมทั้งจูบทั้งหอมไปทั่วทั้งหน้าทั้งคอของเจ้าตัวเล็ก
.......แปลกจัง ตัวมันไม่เล็กเท่าไรนะ.....
และเมื่อยูชอนลืมตาขึ้น
"ห๊า!!!! เจ้า"
ร่างสูงที่ตอนนี้ตกใจที่เมื่อลืมตาขึ้นกลับเห็นใบหน้าของจุนซูแทนที่จะเป็นลูกชายตัวแสบ ว่าแล้วเชียวปกติถ้าทำแบบนี้ดงแฮจะหัวเราะด้วยความจั๊กจี้ แต่สำหรับปฏิกิริยาร่างบางตรงหน้านี่ คือแก้มที่แดงขึ้นกับการหลบสายตา
"เอ่อ ขอโทษด้วยนะจุนซู ข้าคิดว่าเป็นดงแฮน่ะ"
ก็ไม่แปลกเพราะดงแฮจะแกล้งยูชอนด้วยการปลุกเสียงดัง และเข้าใกล้จนโดนกอดโดนหอมเป็นประจำ
"ไม่เป็นไร ท่านพ่อ" ปากบางเอ่ยเสียงเบาในคำหลัง
....ความรู้สึกนี่คืออะไร ไม่!! เราจะคิดแบบนี้กับพ่อไม่ได้.....
"โห้!!!! ทำไมพี่จุนซูไปตามท่านพ่อนานจัง รอตั้งนานหิวแล้วเนี่ย อ่ะ แล้วพี่จุนซูเป็นอะไร แก้มแดงเชียว" ดงแฮที่เพิ่งเดินเข้ามาพูดพร้อมกับมองหน้าจุนซูกับยูชอนสลับกันไปมา
"ไปได้แล้วหน่า พ่อก็หิวแล้ว ไปหาของป่ากินกัน"
ยูชอนพูดตัดบทพร้อมกับเดินออกจากประตูไป
"ไปเร็วซิครับพี่จุนซู พ่อไปโน่นแล้วนะ อ๋อ วันนี้ผมจะพาพี่ไปนําตกด้วยล่ะ เอาไหม มันสวยมาเลยนะ" ดงแฮพูดขึ้นพร้อมกับเดินมาจูงมือจุนซูไป
........................................
........พระราชวัง.......
.......ห้องรับรองแขก.......
ใคร!! ใครที่ทำเรื่องแบบนี้ได้นะ
ร่างบางที่นอนในอ้อมกอดยุนโฮคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยุนโฮโดนทำร้าย คิดไปคิดมาพาลนําตาไหล เพราะทำให้เขาคิดถึงจินฮวาขึ้นมา แจจุงเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่หลับตาพริ้ม ร่างบางเอื้อมมือบางไปลูบที่แก้มชาบหนุ่ม นําตาใสๆค่อยๆไหลบนแก้มบาง
....นี่คือคนที่จินฮวารัก เจ้าพี่รักนายนะยุนโฮ แต่ฉันไม่...ไม่
"อ่ะ อื้ม " ร่างบางรีบลุกขึ้นนั่งเตรียมจะลุกหนีไปเมื่อรู้สึกว่าร่างสูงกำลังจะตื่น
"อะ องค์ชาย..." ร่างสูงจ้องตาพร้อมกับจับข้อมือเล็กไม่ให้ไป
"ปล่อย ยุนโฮปล่อยฉันซิ!!!" แจจุงดึงมือกลับอย่างแรงทำให้
"โอ๊ย!!!!! "
ร่างสูงปล่อยมือบางทันที แจจุงถึงกับตกใจกับเสียงร้องของยุนโฮ ร่างบางรีบเข้าไปใกล้
"นายเป็นอะไร นั่น เลือด!!! เลือดออกใหญ่เลย ทำไงดียุนโฮ ทำอย่างไรดี"
สีหน้าของแจจุงดูร้อนรน พร้อมกับขยับเข้าไปใกล้แขนซ้ายที่เลือดกำลังซึมไหลเป็นทางยาว
.....สงสัยเมื่อคืนยุนโฮจะกอดเขาแน่นไปหน่อย.....
"เจ็บมากหรือเปล่า ยุนโฮ" ร่างบางถามแล้วสบตากับร่างสูง แต่ก็ต้องหลบสายตาทันที เมื่อร่างสูงที่นอนอยู่กับเตียงกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"บ้าหรือไง!! ยิ้มอยูได้!!!"
แจจุงพูดขึ้นพร้อมกับหลบสายตาอีกครั้งบวกกับหน้าที่ติดจะแดง
"เจ็บไหม"
"............."
"ถามว่าเจ็บไหม!!" แจจุงถามอีกครั้งพร้อมกับตีไปที่แขนใหญ่
"โอ๊ย!!! เจ็บฝ่าบาท"
ยุนโฮร้องขึ้นพร้อมกับจับร่างบางลงมาใกล้ตัว ใบหน้าที่แทบจะติดชิดกัน ลมหายใจบางเบาเป่าลดไปที่แก้มของร่างสูง ตาที่สื่อความหมายจับจ้องไปที่ใบหน้าหวานของแจจุง ยุนโฮยื่นหน้าไปเพียงนิดปากหนาก็ประกบเข้าริมฝีปากบาง
...............to be con.............
ปล.1 555+ เรื่องปิดเทอม ไรเตอร์เรียน3 เทอมอ่ะค่ะ ก็เลยปิดไวอ่ะค่ะ ไรเตอร์เรียนปี1ค่ะ อิอิ
ปล.2 เม้นท์ ๆ ๆ
ความคิดเห็น