คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ~*คำสัญญา*~
........ในที่สุด ก็ยังคงเสียใจ.........
..........ได้แค่ตัว แต่คงไม่มีวันได้ใจ.........
"ฮือ ไอบ้านี่!!! เจ้าคงลืมอะไรไปหรือเปล่า เมื่อเช้าเจ้าสัญญาว่าอะไร ชองยุนโฮ เจ้าสัญญาว่าอะไรห๊ะ!!!!!!!" แจจุงจับปากตัวเอง .....เจ็บชะมัด.....
..........เมื่อเช้า...........
..........คำสัญญา..........
"ข้าขอโทษที่ทำรุนแรงกับฝ่าบาท ยกโทษให้ข้านะ พูดกับข้าบ้างจะได้ไหม เมื่อคืนข้ายอมรับผิดทุกอย่าง ให้อภัยข้าได้ไหมฝ่าบาท.......... ข้าสัญญา สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ถ้าหากฝ่าบาทไม่เต็มใจ"
จำได้ว่าหลังจากที่แจจุงตื่นก็ไม่ยอมพูดสักคำ นอนนิ่งอยู่บนที่นอนปล่อยให้ยุนโฮจูบไปเรื่อยๆ ยุนโฮถึงกับร้อนรนในปฏิกิริยาแบนี้ ให้ตบหน้าหรือด่าเสียงดังยังจะดีซะกว่านิ่งเงียบแบบนี้ เพราะมันดูน่ากลัว เหมือนกับเขาไม่มีตัวตนอยู่ในสายตาของแจจุงเลย มันจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ร่างสูงต้องพูดขอโทษและให้สัญญาไป แจจุงจึงลุกจากที่นอน
"ชองยุนโฮ จงรักษาสัญญาของเจ้าด้วย" ร่างบางพูดในตอนเช้า ก่อนจะไปหาองค์มเหสี
..
...
"ไม่ .....ข้าไม่ลืม สัญญายังคงเหมือนเดิม" ยุนโฮพูดขึ้นพร้อมกับปล่อยมือจากเอวร่างบาง ที่ตอนแรกจับเข้ามาจูบ
"ดี!!! ........... อ๋อแล้วก็อีกเรื่องเราไม่ได้ไปหายูชอนหรอกนะ ดึกขนาดนี้จะเข้าป่าไปได้อย่างไร มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่คิดได้" แจจุงพูดยิ้มๆก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
.....คนโง่.....
.................มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่คิดได้.........
"ก็เรานะซิ" ยุนโฮแม้จะถูกด่าว่าโง่ แต่ตอนนี้ร่างสูงกลับยิ้มน้อยๆเพราะแจจุงไม่ได้ไปหายูชอน
.............................
......................................
...............................................
"พระมารดา ท่านแม่" ฮือ ไม่จริงใช่ไหม เสียงแจจุง แจจุงนั้นไม่เคยที่จะเรียกเสด็จแม่ จะเรียกก็แต่ท่านแม่หรือพระมารดา
"ลูกใช่ไหม แจจุง ลูกอยู่ที่ไหน ...........โอ้ว แจจุง แจจุงของแม่"
กษัตริย์หญิงกอดลูกชายของเขาเสียแน่น
"ขอโทษ ลูกขอโทษ" แจจุงพูดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจากอ้อมกอดของผู้เป็นแม่
"ไม่ ฮึ ไม่เป็นไรนะลูก อย่าทำแบบนี้อีกนะ อย่าหนีแม่ไปไหนอีกนะ ลูกไม่เคยหายไปแบบนี้เลย แม่ใจจะขาดให้ได้เลย เมื่อทหารหาตัวเจ้าไม่เจอ"
"ท่านแม่ ลูก......"
"มีอะไรหรือเปล่าแจจุง" แจจุงพูดด้วยความไม่มั่นใจ มองสบตากับพระมารดา
"ลูกขอ ... เอ่อ ลูกขอออกไปอยู่นอกวังสักพักได้หรือไม่ท่านแม่" มเหสีได้ยินเข้าถึงกับตกใจ
"แจจุง ลูกพูดอะไรน่ะ เจ้าเป็นองค์รัชทายาทนะ ไม่รู้หรืออย่างไรกันว่าข้างนอกวังมีแต่อันตราย โดยเฉพาะองค์รัชทายาทอย่างเจ้า อาจมีคนคิดปองร้ายเจ้าอยู่นะลูก"
........ปองร้าย.......
ท่านแม่จะรู้หรือไม่ว่ามันไม่ใช่แค่การปองร้ายเท่านั้น แต่เป็นการเอาชีวิตอย่างโหดร้าย แจจุงนึกถึงภาพเก่าของจินฮวา
"ลูกรู้ดี แต่ท่านแม่ ......ให้ลูกไปเถอะนะ ลูกสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี ถึงลูกจะไม่มีเหตุผล แต่ลูกอย่างลองใช้ชีวิตตามลำพังดูบ้าง เผลอๆ ลูกอาจจะได้เจอเจ้าพี่องค์ชายรัชทายาทก็ได้นะท่านแม่"
"พูดอะไรน่ะ!!! แม้ว่าองค์มเหสีกับองค์รัชทายาทจะทรงหายตัวไป แต่บัดนี้ เจ้าเป็นคนที่จะขึ้นครองราชย์คนต่อไป อย่าได้พูดเรื่องในอดีตอีก"
แจจุงไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรกับความสัมพันธ์ของท่านแม่ของเขากับองค์มเหสีในอดีต ทั้งๆที่พูดไว้ว่าเราคือครอบครัวเดียวกัน อาจจะเป็นเพราะท่านแม่ของเขามาที่หลังก็เป็นได้ แต่ก็ทรงเป็นคนโปรดของกษัตริย์ เสด็จพ่อให้ความสำคัญกับท่านแม่เป็นอย่างมาก จึงไม่แปลกที่องค์มเหสีกับท่านแม่ของเขาจะมีปัญหากัน
"ท่านแม่ทรงอนุญาตเถอะนะครับ นะ" แจจุงทำเสียงอ้อนๆพร้อมกับกอดพระมารดาเอาไว้
"ก็ได้ๆ" เมื่อแจจุงได้ฟังคำตอบ ก็หอมแก้มพระมารดาไปหลายที
....มันนานแล้วจริงๆ..... ความรู้สึกแบบนี้ ความรักความอบอุ่นจากท่านแม่
'ลูกรักท่านแม่ที่สุด'
..................................
.........................
................
"อ่ะ เจ้ายังไม่นอนอีกหรอ" เป็นแจจุงที่พูดขึ้นหลังจากเดินเข้ามาในห้อง
"ข้ารอฝ่าบาทอยู่น่ะ"
....รอ.......รออะไร......
"กระหม่อมรอที่จะบอกว่า ถ้าจะให้กระหม่อมทำตามคำสัญญานั้นจริงๆ เราก็คงต้องนอนแยกห้องกัน......แต่......."
"อืม ก็ดีนะเรารู้สึกไม่ค่อยชินเวลาเจ้าอยู่ด้วย" แจจุงกำลังจะเดินผ่านร่างสูงไป
"อ๊ะ" ยุนโฮรั้งเอวบางพร้อมกับดึงเข้ามาในอ้อมกอด
"ต้องทำอย่างไร ข้าต้องทำยังไง ฝ่าบาท"
"พูดอะไรน่ะ แล้วก็ปล่อยเราด้วย!!!" ร่างบางดิ้นเล็กน้อยในอ้อมกอด พร้อมกับเงยหน้ามองยุนโฮด้วยสายตารังเกียจ
"ฝ่าบาท" เสียงที่แผ่วเบา ยุนโฮมองสบตากลับด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งเศร้า ทั้งเสียใจ
......จะมีวันนั้นไหมฝ่าบาท วันที่ฝ่าบาทจะรักกระหม่อมได้ จะมีบ้างไหม......
"หึ!!! บอกว่าให้ปล่อยไงล่ะ แล้วก็อย่ามาทำตัวเหมือนเป็นเจ้าเข้าเจ้าของได้ไหม ทางที่ดีอย่ามาให้เราเห็นหน้าอีกจะดีที่สุด"
แจจุงผลักอกหนาออก แล้วทำท่าทางรังเกียจ ทำไมถึงได้รู้สึกเกลียดร่างสูงตรงหน้ามากมายขนาดนี้นะ ถึงเมื่อคืนจะมีความสัมพันธ์กัน แต่มันกลับทำให้รู้สึกไม่ดี เวลาอยู่ใกล้ยุนโฮ เวลาถูกยุนโฮมองด้วยความรัก
......กลัวใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่า อาจจะคิดกับร่างสูงในทางที่ตรงข้ามกับคำว่าเกลียด
"กระหม่อมจะพยายาม ไม่มาให้เห็นหน้า ฝ่าบาทจะได้สบายพระทัย" ยุนโฮพูดด้วยเสียงอันเศร้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.................................................
..............ก๊อกๆ ๆ................
"เข้ามา"
"ฝ่าบาทเพค่ะ .....เอ่อ คือ" มเหสีหันมามองข้าบาทคนสนิท
"มีอะไรก็ว่ามาซิ"
"คือ ตอนนี้องค์หญิงจินฮวา กับองค์ชายยุนโฮแยกกันนอนคนละห้องเพค่ะ"
"..... เป็นความจริงงั้นหรือ ยุนโฮกับจินฮวาทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า"
"อย่าทรงคิดมากเลยะเพค่ะ หม่อมฉันไม่น่าพูดเลยเพค่ะ"
"เจ้าพูดน่ะ ดีแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เช้าเราจะคุยกับทั้งคู่เอง"
.....................................
.........เช้าของวันต่อมา..........
ณ ที่ป่าใหญ่
"ท่านพ่อ .........ช่วยด้วยๆ ช่วยข้าด้วย!!!!!!!"
"มีอะไร เป็นอะไรลูก ดงแฮ เป็นอะไรไป" เสียงยูชอนพูดขึ้นอย่างร้อนรน
"ท่านพ่อ ช่วยผู้ชายคนนี้หน่อนซิครับ ลูกเห็นเขานอนสลบอยู่ตรงริมแม่นําโน้น ตัวหนักชะมัด ลูกลากไปไม่ไหวก็ ......เลยเรียกท่านพ่อ"
"โห้ เจ้าตัวแสบเรียกซะพ่อตกใจหมด นึกว่าเจ้าเป็นอะไรไปแล้ว"
..............................................
บนโต๊ะอาหารที่มีเพียง 3 ชีวิตที่นั่งอยู่
"เจ้าสองคนเป็นอะไรหรือเปล่า..........ทำไมต้องแยกห้องกันนอน"
นําเสียงที่ถามในความสงสัยของพระมเหสี ทรงมองหน้ายุนโฮกับจินฮวาสลับกัน และหยุดที่ไว้ที่องค์หญิงจินฮวา
"แม่ถามว่าอย่างไร"
"เอ่อ เมื่อคืนหม่อมฉันไม่ค่อยสบาย กลัวองค์หญิงจะทรงติดไปด้วย เลยออกมานอนอีกห้องหนึ่งฝ่าบาท"
เป็นยุนโฮเสียเองที่เป็นคนตอบออกมา แจจุงหันมามองหน้าชายหนุ่มทันที ก่อนจะหันไปมองมเหสี
"องค์ชาย...........เจ้าเรียกจินฮวาว่าองค์หญิงงั้นหรือ แล้วยังแทนตัวเองว่าฝ่าบาทอีก ไหนลองเรียกเราว่าเสด็จแม่ซิ" มเหสีพูดขึ้นและส่งยิ้มให้กับยุนโฮ
"เสด็จ....แม่"
"ดีๆ ต้องเรียกแบบนี้ถึงจะถูก ไหนๆก็อยู่กันพร้อมหน้าแล้ว แม่จะขออะไรสักอย่างจากเจ้าทั้งสองได้หรือไม่"
ทั้งแจจุงและยุนโฮต่างก็มองหน้ากัน ก่อนจะหันมาหาองค์มเหสี
............
............
"เจ้าช่วยมีหลานให้แม่สักคนได้ไหม"
.......................to be con.......................
เม้นท์เป็นกำลังใจให้ minikilaหน่อยนะค่ะ
รักคนที่อ่าน แต่จะรักมากกว่าถ้าเม้นท์ให้ด้วย อิอิ
ปล. ถ้าเม้นท์ถึงสามสิบล่ะก็ minikila จะมาต่อให้พรุ่งนี้ 2 ตอนเลยด้วย (คิดว่าคงไม่ได้มาต่อพรุ่งนี้แน่นอน เหอๆ)
ความคิดเห็น