คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ~*รักมันมากใช่ไหม..ที่นี้ก็จะได้รู้กันไปเลยว่ามีสิทธิ์ยังไง*~
ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด ภายในห้องที่เงียบงัน ภายในใจที่แสนโศกเศร้า
.
.
ไม่มีอีกแล้วคนที่เข้าใจเราที่สุด
ไม่มีอีกแล้วคนที่คอยเตือนยามทำผิด
ไม่มีอีกแล้วคนที่รักที่สุด .......จินฮวาไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป.......
....
.......
..........
"ทูลองค์รัชทายาท หม่อมฉันจับคนร้ายได้แล้วพะยพค่ะ แต่..."
"อะไร!!" แจจุงพูดขึ้นเสียงดังแต่ก็ยังคงก้มหน้าอยู่ ไม่อยากให้ใครได้เห็นสภาพในตอนนี้ ไม่อยากให้รู้ว่าคนที่เป็นถึงองค์รัชทายาทกำลังหลั่งนําตาด้วยความเสียใจอย่างท่วมท้น
.....มันเกินกว่าที่จะรับได้
.....มันเกินกว่าที่จะยอมรับได้
.....และมันเกินกว่าจะยอมทำใจได้ว่า จินฮวาไม่ได้อยู่กับเค้าแล้ว
ร่างบางที่ใส่ชุดเจ้าสาวในงานเลี้ยงต้อนรับยังคงอยู่ในอ้อมกอดของแจจุง เนื้อตัวที่อุ่นๆของหญิงสาวทำให้ไม่อยากเชื่อว่าร่างบางตรงหน้าได้หมดลมหายใจไปแล้ว เรียวปากอมชมพูแสนน่ารักเอ่ยถ้อยคำสุดท้ายเอาไว้ก่อนจะจากไป
.......แม้นาทีสุดท้ายพี่ก็ยังคงเป็นห่วงผม......
.......ทำไมพี่ถึงทิ้งผมกับท่านแม่ไป
.......ทำไมพี่ถึงไม่อยู่ใช้ชีวิตกับคนที่พี่รัก
"คนร้ายหนีไปได้คนหนึ่งพะยะค่ะ" ชายร่างสูงตำแหน่งองครักษ์หน้าประตูก้มหน้าตอบ
"........"
"คนที่หนีไปได้!! ไปตามหามันให้เจอไม่ว่าจะยังไงต้องจับมันมา" เสียงที่แข็งกร้าวของแจจุงเอ่ยขึ้นอย่างเคียดแค้น
....ชั้นสาบานได้ ใครที่มันทำกับจินฮวาชั้นจะฆ่ามันด้วยสองมือของชั้น....
"แล้วอีกคนที่จับได้ตอนนี้อยู่ที่ไหน ไอสารเลวนั้นอยู่ที่ไหน!!"
..................................................
"องค์หญิงอยู่ที่กันเนี่ย ตายแน่เลยชั้น ทำไงดี" หญิงสาวคนสนิทของจินฮวาเอ่ยอย่างร้อนใจที่องค์หญิงจินฮวายังไม่เสด็จกับห้องซะที เพราะว่าใกล้ที่จะถึงเวลาเข้าโบสถ์แล้ว เจ้าสาวจำเป็นต้องเปลี่ยนชุดอีกชุดหนึ่ง
สำหรับการแต่งงานภายในราชวงศ์ของเมืองซารัง จะแตกต่างจากที่อื่นเพราะในการแต่งงานตอนที่เข้าโบสถ์จะกำหนดเวลาไว้ตอนเที่ยงคืน ภายในโบสถ์จะเต็มไปด้วยเทียนไขซึ่งก็จะกำหนดไว้ว่าจะต้องมีหนึ่งแสนเล่ม เมื่อถึงเวลาก็จะถูกจุดขึ้นให้สว่างไสว โดยมีท้องฟ้าและดวงดาวเป็นพยานในพิธี
"องค์หญิงทรงกลับมาแล้วหรือเพค่ะ ทรงหายไปเสียนานเลย เอ๊ะ...ชุดอง...."
"ไม่มีอะไรหรอก เราทำเลอะเทอะเองนะ" ร่างบางหน้าหวานตอบกลับ พร้อมกลับหลบสายตาที่ถูกมองมาอย่างสงสัย
"เพค่ะ ....แต่พระเกศา.."
"เราตัดเอง เราว่ามันยาวเกินไปน่ะ"
"เพค่ะ งั้นทรงรีบไปเปลี่ยนชุดเถอะเพค่ะ นี้ก็ใกล้เวลามากแล้ว"
................................
ภายในโบสถ์ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย กำลังนั่งลงอย่างพร้อมเพียง และรอคอยเวลาอันเป็นมงคล รอเจ้าสาวที่จะเดินเข้ามาและทำพิธี ฝ่ายเจ้าบ่าวก็ยืนรอหน้าแท่นพิธีอยู่ก่อนแล้ว ยุนโฮยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ด้านหน้า และเหนือขึ้นไปก็เป็นบาทหลวงที่ยืนอยู่ โดยทั่วไปเมื่อดูใบหน้าของยุนโฮแล้วคนหลายคนต่างก็ชื่นชมในความหล่อเหลา และบุคลิกที่ดูดีนั้นก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้หญิงสาวในชนชั้นเดียวกันต่างหมายปอง ซําฐานะก็ใช่ว่าจะน้อยหน้าแต่อย่างใด จึงเรียกได้ว่าเป็นบุคลที่เหมาะสมและคู่ควรกับองค์หญิงของมือง
..........
รูปภาพภายในโบสถ์ที่เจ้าสาวเจ้าบ่าวแต่งงานกันค่ะ
........
บรรยากาศภายในโบสถ์เต็มไปด้วยเสียงฮือฮาเมื่อประตูทางเข้าได้เปิดออกและพบกับองค์หญิงจินฮวาที่อยู่ในชุดเจ้าสาว ร่างบางแสดงสีหน้าประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าบางเดินเข้ามา สายตาก็มองแต่บุรุษที่ยืนคอยตนอยู่ณ แท่นพิธี .......
....เราทำถูกแล้วใช่ไหม
....เราจะแต่งงานกับยุนโฮจริงๆใช่ไหม
....เราต้องการแบบนี้แน่หรือ แจจุง
ชุดแต่งงานชุดสุดท้ายค่ะ
ณ แท่นพิธี
.
.
.
"ท่านชองยุนโฮ ท่านจะยอมรับองค์หญิงคิม จินฮวาเป็นเป็นภริยาหรือไม่" บาทหลวงสูงวัยยืนตรงกลางบ่าวสาว และเริ่มทำหน้าที่ของตน ก่อนจะมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนเงียบหลังจากที่เค้าเอ่ยถามจบ
"ยอ....ยอมระ......"
......องค์รัชทายาท องค์ชายแจจุง......ลาก่อนสุดที่รักของกระหม่อม
"ยอมรับครับ" ยุนโฮพูดตอบด้วยความมั่นใจอีกครั้ง พร้อมกับมองหน้าองค์หญิงจินฮวาและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"องค์หญิงคิม จินฮวา จะยอมรับชองยุนโฮเป็นพระสวามีหรือไม่"
"ห๊ะ!! สวามีหรอ ......เอ่อยอมรับก็ได้" ร่างบางที่อยู่ในชุดเจ้าสาวแสนสวยจ้องหน้ายุนโฮตาไม่กระพริบ
.....คนตรงหน้าคือชองยุนโฮ
.....คนตรงหน้าเป็นคนที่จินฮวารัก
.....คนตรงหน้าเป็นคนที่เราแสนเกลียดชัง
.....และคนตรงหน้าจะมาเป็นพระสวามีของเรา
"ในนามของพระผู้เป็นเจ้า พ่อขอประกาศให้ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากัน ขอให้ลูกทั้งสองแลกแหวนกัน"
..
..
"เชิญจูบเจ้าสาว" แจจุงที่อยู่ในชุดของจินฮวาได้ยินเข้าถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลย ....จูบกับยุนโฮ...
"อ๊ะ อืม" ร่างสูงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าบ่าว ขยับเข้าไปใกล้ร่างบางแล้วจับเอวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด ก่อนที่จะประทับจูบลงไปอย่างดูดดื่ม .........แต่.........
...............................
สะพานทางเดินเท้าที่แสนยาวที่ดำเนินไปถึงวังเล็ก ซึ่งเป็นตำหนักขององค์หญิงจินฮวาและยังใช้เป็นเรือนหอรักของคู่บ่าวสาวอีกด้วย
ภายในห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบแม้ว่าจะมีคนอยู่ถึงสองคนก็ไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศที่เงียบสงัดนั้นดีขึ้นมาเลย ร่างบางที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทองกระจกกำลังดึงเครื่องประดับที่ผมสวยออกอยู่
"องค์หญิงจะทรงอาบนําก่อนหม่อมฉันหรือเปล่า" ยุนโฮเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับเอื้อมมือมาที่จะช่วยแกะเครื่องประดับออกให้ ....ความสงสัยในตัวเจ้าสาวของเค้ายังอยู่ ริมฝีปากบางที่ได้จูบในพิธีที่ผ่านมา มันทำให้เค้าสงสัย แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เค้าคงคิดถึงองค์รัชทายาทมากเกินไป ยุนโฮทำใจที่จะยอมรับมัน ....แต่....
"ไม่!!!" แจจุงมองหน้ายุนโฮและพูดขึ้นเสียงดัง เรียกสีหน้าตกใจของยุนโฮขึ้นมาทันที
"อย่ามาแตะต้องตัวเรา เจ้าจะอาบนํามันก็เรื่องของเจ้า อย่ามายุ่งกับเรา ชิ"
.....คงจะเหนื่อยซิน่ะองค์หญิง....
นี่คือสิ่งที่ยุนโฮคิดก่อนจะเดินไปอาบนํา เมื่อร่างสูงเดินไปแล้วแจจุงก็หันมามองที่กระจกตรงหน้า
....คิดถึงอย่างไม่เคยเป็น ยิ่งมองใบหน้าตัวเองแล้วยิ่งคิดถึงจินฮวา
.....รู้สึกแค้นใจที่ตัวเองช่วยพี่ไว้ไม่ได้ เสียใจที่ไม่ได้บอกจินฮวาว่ารักมากแค่ไหน ทั้งๆที่จินฮวาจะคอยพูดเสมอว่ารักแจจุงอา
"ชั้นจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครทำร้ายเจ้าพี่ ไม่ว่าหน้าไหนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มันต้องได้รับโทษอย่างสาสม มันต้องชดใช้อย่างแสนสาหัส"
...รักจินฮวา น้องรักเจ้าพี่นะครับ
"ฮึ ฮือ รักจินฮวา ฮึ รักมากเลย ทำไม หึ ทำไมพี่ถึงไม่อยู่กับผม" หลังจากที่พูดกับตัวเองอยู่หน้ากระจก ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก จากคนที่ไม่เคยแคร์ใคร ไม่สนใจใคร ไม่เคยต้องร้องไห้ แต่ตอนนี้แจจุงอาของจินฮวา นั่งร้องไห้อย่างเสียใจที่สุดในชีวิต ก่อนที่จะฟุบหลับไปบนโต๊ะ
..
..
หลังจากอาบนําเสร็จ ยุนโฮก็เดินเข้ามาอุ้มเจ้าสาวไปนอนที่เตียง
"สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ" ยุนโฮนั้นนั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองใบหน้าอันงดงามยามหลับใหลขององค์หญิงจินฮวาพาลทำให้คิดถึงใครอีกคน ร่างสูงค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน
"สวย...เหมือนเหลือเกิน"
"เฮ้ย!!! เจ้าจะทำอะไรน่ะเจ้าคนบ้า!!" แจจุงลืมตาขึ้นมาแล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีหน้ายุนโฮอยู่ตรงหน้าซึ่งแทบจะติดชิดกันอยู่แล้ว
"เจ้าคนบ้า" ยุนโฮพูดเสียงเบาพร้อมกับมองหน้าร่างบาง
"เอ่อ เราจะไปอาบนํา" แจจุงที่พึ่งลืมตัวเมื่อครู่รีบลุกขึ้นก่อนจะเดินหายไปเพื่ออาบนํา
..................................
"โอ้โห้ นี้อาหารที่จะให้เราทานเหรอเนี่ย ทำไมถึง....." แจจุงที่ตื่นก่อนยุนโฮและเดินลงมาพร้อมกับใส่ชุดของจินฮวา ร่างบางเดินมานั่งที่เก้าอี้แล้วทำท่าตกใจกับสิ่งที่อยู่บนโต๊ะ กับข้าวที่หลากหลายเหมือนกับว่าจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆได้เลยด้วยซํา
"บำรุงไงเพค่ะ" หญิงร่างบางที่เป็นนางกำนันเอ่ยขึ้นยิ้มๆ เหมือนกับอายในสิ่งที่พูด
"บำรุง" ร่างบางที่นั่งอยู่หันมาทำหน้าสงสัย แต่ก็มีหญิงสาวร่างบางอีกคนที่วิ่งส่งเสียงดังเข้ามาด้วยความตกใจ ซึ่งเป็นคนที่แจจุงรู้จักเป็นอย่างดีเพราะว่าเป็นคนสนิทของจินฮวา อี เซนา
"องค์หญิง!! แย่แล้วเพค่ะ แย่แล้ว"
"มีอะไร"
"องค์รัชทายาททรงหายตัวไปเพค่ะ"
"........" ร่างบางที่นั่งอยู่นิ่งเงียบเมื่อได้ฟังเซนาพูด แจจุงแค่หลับตาลงก่อนจะเดินหนีไป
....
.........
.............
.... ก๊อกๆ ๆ
"องค์ชายยุนโฮเพค่ะ!!! องค์ชาย.... "
"มีอะไร ทำไมเจ้าต้องเสียงดังด้วย" ยุนโฮเปิดประตูออกมาพร้อมส่งสายตาดุๆ
"องค์รัชทายาทหายตัวไปเพค่ะ แล้วตอนนี้องค์หญิงจินฮวาก็เสด็จออกไปนอกวังด้วยเพค่ะ หม่อมฉันกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีกับองค์หญิงเพค่ะ"
................................................
.....ในป่าใหญ่ .....
"เจ้าไม่มาเสียนานเลยนะแจจุง" ชายหนุ่มร่างสูงพูดขึ้นและเดินเข้ามาหา
"ลูกของท่านไปไหนเสียล่ะ ดงแฮนะ" แจจุงมองหน้าร่างสูงพร้อมกับมองหาดงแฮ ก็เพราะดงแฮนั้นแหละที่ทำให้เค้าได้มาเจอกับยูชอน ...ปาร์ยูชอน จากการช่วยเหลือของสองพ่อลูกเมื่อคราวที่แจจุงโดนงูฉกเข้า ตอนหนีมาเที่ยวป่า ทำให้แจจุงถึงกับฝังใจกับเรื่องนี้เพราะเมื่อแจจุงเห็นหน้ายูชอน ใจก็สั่นเสียแล้วและนี้จึงเป็นสาเหตุที่องค์รัชทายาทของเมืองซารังไม่เคยสนใจในราชกิจต่างๆ ชอบหนีมาอยู่กับสองพ่อลูก ซึ่งกลายเป็นความผูกพันธ์เสียแล้ว หรือจะให้ถูก เพราะองค์ชายแจจุงหลงรักคนป่าปาร์ค ยูชอนเข้าให้แล้ว
"อ๋อ ดงแฮเค้าก็ไปเล่นตามประสาเด็กน่ะ เราไปที่นําตกกันไหม"
"อืม ไปซิ" แจจุงตอบพร้อมกับยิ้มให้
....ไม่ว่าจะมีเรื่องทุกข์ใจแค่ไหนมันก็จะมลายหายไปหมดเมื่อเจอหน้ายูชอน
....มันจะเป็นไปได้หรือเปล่าระหว่างเค้ากับยูชอน
....แม้ว่าจะแต่งงานแล้ว แต่ในใจก็ยังรําร้องว่าอยากจะมาหาผู้ชายคนนี้ ปาร์ค ยูชอน
............................
"ทรงไปที่ไหนมาหรือองค์หญิง" ยุนโฮพุดขึ้นหลังจากที่จินฮวาเปิดประตูเข้ามา ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว
"จำเป็นที่ท่านต้องรู้หรือ" แจจุงพูดอย่างไม่ใส่ใจ
"ใช่!!! จำเป็นเพราะเราแต่งงานกันแล้ว" ร่างสูงตอบพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้
"บังอาจ!!! นี้เจ้าใช้คำว่าเราหรอ หึ เป็นแค่......."
"องค์หญิงจะพูดอะไรงั้นหรอ จะทรงพูดอะไร!!!!!"
"เจ้าช่าง!!!! ...กล้าดียังไงตั้งแต่เล็กจนโตไม่มีใครกล้าพูดจาท้าทายเราเช่นเจ้ามาก่อนเลย บังอาจที่สุด เพลี๊ยะ " แจจุงโมโหสุดขีดถึงขนาดตบลงบนหน้ายุนโฮ รอยนิ้วมือขึ้นบนแก้มของชายหนุ่ม
"หึ!! วันนี้ไปทำอะไรมาอย่านึกว่าใครเค้าไม่เห็นนะ"
.....วันนี้ วันนี้ ยูชอน
"เป็นไงบ้างแจจุง เจ้าว่ายนําไม่เป็นหรือ ข้าขอโทษนะที่แกล้งเจ้าแบบนั้น ข้าไม่รู้ว่า..."
"ช่างมันเถอะนะ ขอบคุณนะที่ช่วย" แจจุงพูดไปก็อาย เพราะเมื่อกี้เจอวิธีช่วยชีวิตของยูชอนเข้าไป พอลืมตาก็พูดอะไรไม่ออกเลยเมื่อรู้ว่าปากตัวเองโดนครอบครองจากชายที่เป็นที่รัก
"ว่ายังไง ทรงเข้าไปในป่านั้นทำไม ห๊ะ!!!!" เสียงยุนโฮดังมากจนแจจุงตกใจ
"ไอคนบ้า เป็นบ้าอะไร ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย เราจะไปไหนทำอะไรทำไมต้องอยากรู้ด้วย" ยุนโฮหยุดนิ่งกำลังระงับอารมณ์สุดความสามารถ อาจจะเป็นเพราะเค้ากำลังหึง ....หึงมากด้วย
"เจ้าควรจะรู้เอาไว้ เราแต่งงานกันแล้ว ได้ยินมั้ย!!!! เราเป็นสามีภรรยากัน เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะออกไปพบกับชายอื่น ได้ยินไหมคิมแจจุง!!!!"
"อ่ะ เจ้า"
".........."
"เจ้าพูดเรื่องอะไรของเจ้าน่ะ เราคิมจินฮวา ไม่ใช่คิมแจจุง"
"งั้นหรือ แล้วทำไมพระองค์ต้องโกหกหม่อมฉันด้วย ทำไมกระหม่อมจะไม่รู้ถึงพระองค์จะเป็นฝาแฝดกัน หน้าเหมือนกัน แต่เมื่อกระหม่อมจูบแล้ว มันไม่เหมือนกันเลย ไม่เหมือนกับองค์หญิงจินฮวาที่กระหม่อมจะแต่งงานด้วย"
"เจ้า..."
"และก็นี่อีกคำว่า เจ้า องค์หญิงจินฮวาไม่เคยเรียกกระหม่อมแบบนั้น"
"........"
"ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ห้ามพระองค์ไปยุ่งกับคนป่านั้นอีก"
"ไม่!!!! เจ้ามันช่างบังอาจ!!! เพี๊ยะ" แจจุงตอบพร้อมกับตบหน้ายุนโฮไปอีกที
"อ๊ะ ..เจ้า อ่ะ อืม" ยุนโฮที่ทนไม่ไหวนั้นจับร่างบางมาจูบ จูบที่รุนแรงไม่เหมือนครั้งก่อน
ร่างสูงยิ้มเยาะกับร่างบางตรงหน้าหลังจากถอนจูบออก
"ทรงรังเกียจซินะ กระหม่อมไม่ใช่คนที่อยากให้จูบใช่ไหม" ยุนโฮคลายอ้อมกอดออกเพียงนิดก่อนจะผลักร่างบางไปที่เตียงหนา
"เจ้าจะทำอะไรน่ะยุนโฮ ปล่อยเรานะ ไอคนบ้า ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะ ......อ๊ะ" ร่างสูงจับแจจุงลงกับที่นอนกว้างแล้วเอาตัวทาบทับลงไป
ยุนโฮจูบปิดปากที่ร้องอย่างดื้อดึง ไม่ยอมอ่อนข้อให้ ยุนโฮจูบไปทั่วใบหน้าหวานไล้ไปถึงซอกคอขาวที่หอมกรุ่นดูดแรงๆเพื่อให้เกิดรอย ใบหน้าหล่อเหลาไล้ไปเรื่อยจนถึงหน้าท้องแบนราบที่มีชุดตัวยาวของจินฮวาปิดอยู่ ก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหวาน
"ทำไม พระองค์ถึงไม่รู้บ้างเลย ไม่รู้...." ยุนโฮพูดพร้อมกับสบตาของร่างบางข้างใต้ก่อนจะจูบที่ปากอีกครั้ง
"ยุนโฮ เอ่อ ...ปล่อยเราเถอะนะ อย่าทำอะไรเราเลย ในเมื่อเจ้าก็รู้ว่าเราเป็นผู้ชาย เรายอมรับแล้ว เราคือคิมแจจุง"
"........" ยุนโฮมองใบหน้าที่อ้อนวอนของร่างบาง
"ทรงรัก ปาร์คยูชอนหรือเปล่า" ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นทั้งๆที่ยังทับร่างบางนุ่มนิ่มของแจจุงอยู่
..
"เรา ....แล้วเจ้าจะถามทำไม รักไม่รักไม่เห็นจะเกี่ยวกับเจ้าตรงไหน" แจจุงจากที่พูดดีด้วย ส่งสายตาอ้อนไป กลับมีอารมณ์ฉุนขึ้นมาอีกครั้ง
"เกี่ยวซิ องค์ชายคงจะลืมไปว่าเราเป็นอะไรกัน" แจจุงเงยหน้ามองยุนโฮทันทีก่อนจะพูดสวนกลับ
"เป็นอะไรห๊ะ!!! เราเป็นอะไรกัน อย่ามาเรียกร้องในสิ่งที่ไม่ใช่ได้ไหม ปล่อยนะ ปล่อยเซ่ ไอบ้า ไม่ปล่อยใช่ไหม นี่!!"
"โอ๊ย!!!! จะทรงกัดข้าทำไม มันเจ็บนะ"
"ปล่อยเรานะ!!!! เราจะไปหายูชอน!!!!"
".........." ยุนโฮถึงกับอารมณ์ขึ้นเมื่อได้ยินร่างบางข้างใต้เอ่ยชื่อเรียกยูชอน
"อืม!!!! อ๊ะ เจ็บนะ ไอคนบ้า หึ อ๊ะ" ยุนโฮจูบปากบางอีกครั้งอย่างแรง พร้อมกับฉีกทึ้งเสื้อผ้าแสนสวยของจินฮวาออก แผ่นอกบางเผยให้เห็นความขาวเหมือนกับนํานม เนื้อตัวนุ่มนิ่มดิ้นอยู่ภายใต้อ้อมกอดของยุนโฮ
"รักมันมากใช่มั้ย!!! รักไอคนป่านั้นมากใช่มั้ย!!!!!!!!" ยุนโฮตะคอกใส่หน้าแจจุง
"ใช่ ๆๆ แล้วจะทำไม" ร่างบางเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย
"อืม อ๊ะ เจ็บนะ ไอบ้านี่ ฮึ อ่ะ!!!" ยุนโฮประกบปากบางอีกครั้งและส่งแรงไปอย่างแรง จนแจจุงนิ่วหน้า ร่างสูงกดหัวไหล่บางลงกับที่นอน และจูบไซร้ไปที่คอแรงๆจนเกิดรอยแดงมากมาย กัดหัวไหล่บางให้ร่างบางได้เสียวเล่น พร้อมกับขึ้นมากระซิบข้างหู
"ทีนี้ก็จะได้รู้กันไปเลยว่ามีสิทธิ์ยังไง"
..................to be con...............
ตอนหน้า nc นะค่ะ อิอิ
ความคิดเห็น