คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ~*บ้า*~
......................................
"ท่านพ่อเขาฟื้นแล้ว ฟื้นแล้ว"
เสียงของเด็กน้อย ดงแฮเอ่ยพูดด้วยความดีใจ ดงแฮนั้นเพิ่งจะอายุ6 ขวบเท่านั้น ดงแฮไม่มีแม่ เพราะแม่ของเขาตายไปตั้งแต่ตอนให้กำเนิด ก็มีแต่พ่อคนเดียวเท่านั้นที่คอยเลี้ยงดูเขามา ฉะนั้นดงแฮถึงรักยูชอนมากเพราะมีกันอยู่แค่สองคน
"อะ .........ขะ ขอ นําหน่อย"
เสียงคนที่เพิ่งจะฟื้นจากการหลับไหลมานานพูดขึ้น สองพ่อลูกรีบยกนํามาให้ทานแก้กระหาย สายตาของคนบนเตียงค่อยๆลืมขึ้นมารับแสง
"อ๊ะ!!!! ... เจ้าสองเป็นใครกัน แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงกัน ..........แล้ว ฉัน .....เป็นใครกัน " สองพ่อลูกถึงกับอึ้งสบตามองกันและกัน
.............ไอ้ลูกตัวแสบ แย่แล้วมั้ยล่ะ ดันไปช่วยเขามา..................
.....................................
...........................
.................
"ทรงอย่าคิดมากเลยนะเพค่ะ" ข้าบาทคนสนิทพูดขึ้นหลังจากที่องค์หญิงจินฮวากับองค์ชายยุนโฮออกจากห้องไปแล้ว
"จะไม่ให้เราคิดมากได้อย่างไร เจ้าไม่เห็นปฎิกิริยาของทั้งคู่หรือ" มเหสีพูดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ.........
.........
.........
"เรื่องนี้ขอให้หม่อมฉันจัดการได้ไหมเพค่ะ องค์มเหสี"
.....ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ.....
"ก็ได้ เราก็แค่คิดว่าหากทั้งสองคนมีลูกด้วยกัน อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ดีขึ้นก็ได้"
.......................................................
"บ้าหรือไง ทำถึงพูดอย่างนั้นกับท่านแม่ ห๊ะ!!!ยุนโฮ" ยุนโฮมองหน้าแจจุง
.........พูด........
'หม่อมฉันจะพยายาม ขอเสด็จแม่อย่าเป็นกังวล'
จำได้ว่าหลังจากที่เขาพูดจบ แจจุงก็ลุกขึ้นมองหน้าเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
......จินฮวา ทำไมลูกถึงมองยุนโฮแบบนั้น..... มเหสีที่เห็นสายตาบบนั้นแทบไม่เชื่อว่าเป็นจินฮวา เพราะองค์จินฮวานั้นเป็นคนที่อ่อนโยน ไม่มีทางที่จะมีปฎิกิริยาแบบนี้เป้นแน่
"นึกออกแล้วใช่ไหมยุนโฮ" แจจุงเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
.....รู้ก็รู้อยู่ว่าเขาเป็นผู้ชาย แล้วจะให้มีลูกได้ยังไงกัน....
"ใช่ หม่อมฉันพูดแบบนั้น หรือองค์ชายทรงอยากให้เสด็จแม่กลุ้มพระทัย" แจจุงนิ่งมองยุนโฮซักพัก
"ใคร!! ใครเป้นแม่เจ้า ห๊ะ!!!"
ยุนโฮไม่พูดอะไรต่อ เดินหันหลังจะออกจากห้องไป รู้อยู่เสมอในทุกวันนี้ ไม่เคยที่จะพูดกันดีๆเลยสักครั้ง ถ้าพูดอะไรออกไปตอนนี้เป็นต้องทะเลาะกันแน่
"จะไปไหนยุนโฮ เรายังพูดไม่จบ กลับมาฟังเดี๋วยนี้เลยนะ!! ....ชองยุนโฮ!!!!"
แจจุงตะโกนเรียกแต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ เดินออกไปจากห้อง นางกำนันหญิงเข้ามาด้วยท่าทางตกใจ
"เป็นอะไรเพค่ะ องค์หญิงจินฮวา" ไม่เคยเลยที่จะเห็นองค์หญิงเสียงดังขนาดนี้
......แปลก.....
"ไม่มีอะไร ออกไปได้แล้วล่ะ" แจจุงเมื่อได้เห็นสายตาในความสงสัยของกำนันหญิงก็ปรับสีหน้าลงเล็กน้อย ทั้งๆที่โมโหอยู่ไม่น้อยที่ยุนโฮออกไปแบบนั้น
..............................
....................
...........
"องค์หญิงจินฮวาเพค่ะ"
"ท่าน ท่านมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า" แจจุงมองหน้าคนสนิทของท่านแม่อย่างสงสัย
"หม่อมฉัน มาตามคำสั่งขององค์มเหสีเพค่ะ ทรงให้นำซุปโสมมาให้องค์หญิงเสวย"
"ท่าน เอ่อ เสด็จแม่นะหรอ" แจจุงมองหน้าคนสนิทขององค์มเหสีอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไร
"ทรงเป็นห่วงสุขภาพขององค์หญิงมากเลยนะเพค่ะ" หญิงสูงวัยที่ปราถนาดีกับเขาตั้งแต่เด็กเอ่ยด้วยนําเสียงอันเศร้าและก้มหน้าลง
"ก็ได้ๆ เราทานก็ได้"
.....................................
.....................................
"โอ๊ย!!!! ทำไมมันร้อนอย่างนี้นะ บ้าชะมัด" แจจุงที่นั่งอยู่ในห้อง เดินไปเดินมาอย่างหงุดหงิด แล้วทำไมยุนโฮไม่ยอมมาทานข้าวด้วยกันเมื่อตอนเย็น ......อ่ะ!! นี่เราคิดถึงเจ้าบ้านั้นทำไมกัน
"ก๊อกๆ ๆ" ...................
"องหญิงเพค่ะ จะอาบนําเลยไหมเพค่ะ หม่อมฉันจะได้เตรัยมนําเอาไว้ให้"
".....ยุนโฮล่ะ" อ่ะ บ้าชะมัดพูดอะไรออกไปเนี่ย
นางกำนันถึงกับยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่ายุนโฮ มองใบหน้าที่ตอนนี้แดงไม่รู้จะยังไงแล้ว
"เอ่อ องค์ชาย..."
"อะไร" แจจุงถามยํา
"องค์ชายยุนโฮทรงไม่สบายเพค่ะ"
".............."
ทำไมร่างกายถึงรู้สึกร้อนแบบนี้นะ แล้วเจ้าบ้านั้นเป็นบ้าอะไร ตอนเช้าที่เข้าเฝ้าท่านแม่ยังดีๆอยู่เลย
.......ไม่ไหวแล้ว.......
"เจ้าออกไปข้างนอก ก่อนจะได้ไหม .....อ่ะ"
"ทรงเป็นอะไรเพค่ะ" นางกำนันเดินเข้ามาถามใกล้ๆอย่างเป็นห่วง
"ไม่!!! ออกไป เร็วซิ" แจจุงถึงกับขึ้นเสียงใส่
"บ้าชะมัดเลย อ๊ะ" แจจุงเดินมานั่งที่เตียงนอนยาวก่อนจะมือบางล้วงเข้าไปใต้กระโปรงคลุมยาวของจินฮวา มือบางจับส่วนแข็งขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ แจจุงจับขยับขึ้นลงเพื่อสนองอารมณ์ตัวเองในตอนนี้
..............ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเกิดอารมณ์ขึ้น...........
"อ่ะ อ๊ะ อ่าาาา อ๊าาาา" ...ยุนโฮ...
บ้า บ้าๆๆๆ บ้าที่สุด ทำไมต้องคิดถึงด้วยนะ มันก็แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น
...............................
"ซ่าาา ......."
"เสร็จหรือยังเพค่ะ ทรงแช่นํานานแล้วนะเพค่ะ"
แจจุงนั้นกำลังนอนแช่นําในอ่างใหญ่ ใหญ่ขนาดลงไปได้เป็นสิบคนเลย หลังจากที่เอามือช่วยตัวเองไปหลายรอบจนที่นอนเลอะไปด้วยคราบนํากามสีขาวขุ่นเป็นวงกว้าง
"พอ พอได้แล้ว โอ๊ย!!!! ทำไมยังไม่หายสักทีว่ะ!!!!" แจจุงตะโกนเสียงดังจน
"เป็นอะไรหรือเปล่าเพค่ะองค์หญิง"
.......ปัง.......
"จะทรงไปไหนเพค่ะ องค์หญิงจินฮวา องค์หญิง................."
นางกำนันหญิงหยุดพูดทันที เมื่อเห็นร่างบางวิ่งเข้าไปในห้องของยุนโฮ
.....................................................
..........................................................................
..........................................................................................
"ท่านพ่อจะทำยังไงดีล่ะ"
ยูชอนถึงกับเครียด เพราะแค่เขาอยู่กับลูกชายตัวดีสองคนก็จะแย่อยู่แล้วยังจะมาเจอเจ้าเด็กคนนี้อีก ตอนแรกนึกว่าเป็นผู้หญิง คนอะไรหน้าตาหวานจิ้มลิ้มน่ารัก
"ท่านพ่อ"
เด็กชายตัวเล็กเรียกพ่อเสียงดัง คนป่วยที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งมองหน้าชายหนุ่มกับเด็กชายตัวน้อยสลับไปมา
"เจ้าสองคนเป็นพ่อลูกกันหรอ"
"ใช่ ส่วนเจ้า .....เอ่อ เจ้าเป็น......"
ยูชอยอึกอักไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไง สงสัยเจ้าเด็กนี่คงความจำเสื่อม เพราะสถานที่ที่เขาเจอตอนแรกก็หนักเอาการ สงสัยจะตกลงมาจากเขา แล้วหัวคงไปโดนกับอะไรเข้าถึง....
"พี่ชาย พี่จำฉันไม่ได้หรอ ฉันดงแฮไงล่ะ ดงแฮน้องชายของพี่" ยูชอนหันมามองหน้าลูกชายทันที
"เอ่อ ฉันเป็นพี่ชายของเธองั้นหรือ แล้ว" ชายหนุ่มร่างบางหันไปทางยูชอน
"ก็..พ่อของเราไงครับ พี่ชาย"
ดงแฮตอบออกมาแล้วยิ้มน่ารัก ส่วนยูชอนก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
พ่อ พ่องั้นหรอ
"ท่านพ่อ เออ ท่านเป็นพ่อข้าจริงๆหรือ" ดงแฮขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับให้ความมั่นใจกับร่างบางตรงหน้า
"แน่นอนครับ ท่านพ่อเป็นพ่อของพวกเราสองคน ....เชื่อถอะนะครับ พี่จุนซู"
"จุนซู" ยูชอนพูดขึ้นเสียงดัง พร้อมกับหันไปมองหน้าดงแฮ ...แล้วนี่เจ้าตัวแสบไปรู้ชื่อเขาได้ไงล่ะเนี่ย
"ท่านพ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ"
จุนซูเหมือนจะเริ่มเชื่อนิดๆ เมื่อเห็นสายตาแห่งความเป็นมิตรของดงแฮ ดูเหมือนว่าดงแฮจะชอบจุนซูเอามากๆเลย และที่เรียกจุนซูก็ไม่ใช่อะไร เป็นเพราะมีดดาบอันเล็กที่ร่างบางพกติดตัวมีชื่อสลักเอาไว้ ...........ระดับ1จุนซู
"ไม่มีอะไร เจ้าชื่อจุนซูใช่ไหม ก็ได้เจ้าเป็นลูกข้า" จุนซูแม้จะงงกับคำพูดของคนเป็นพ่อ แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อเขาไม่รู้อะไรเลยในตอนนี้
.....................................
....................................
..........ว่างเปล่า..........
"ไปไหนเนี่ย อ่ะ" แจจุงบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อเข้ามาในห้อง แต่กลับไม่พบคนที่อยากจะเจอ....... ยุนโฮไปไหนกันนะ
แจจุงเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาอีกครั้งจึงไปนั่งลงบนเตียงกว้างของพระสวามี ที่ใครๆก็เข้าใจกันแบบนั้น แจจุงจัดการช่วยตัวเองอย่างเร่งรีบจนเลอะที่นอนของยุนโฮ ทั้งๆที่ไม่รู้สึกรักอะไรยุนโฮเลย แต่ทำไมกลับรู้สึกอยากมาหา ต้องการให้ยุนโฮกอด ในตอนที่ตัวเองกำลังเป็นแบบนี้ บ้า บ้าที่สุด ไอยุนโฮบ้า เจ้าหายไปไหนเนี่ย
.................ปัง..............
แจจุงเดินออกจากห้องยุนโฮด้วยความหงุดหงิด อารมณ์ที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาอีก
............เราเป็นอะไรถึงเป็นแบบนี้........
"เอ๊ะ ห้องรับรองทำไมถึงมีคนอยู่ล่ะ"
................................ตึง........................
ทหารหลายนายที่เฝ้าอยู่หน้าห้องมองมาที่แจจุงเป็นตาเดียว ก็จะไม่ให้มองได้อย่างไร ในเมื่อร่างบางสวยตรงหน้าดูยั่วยวนมากมายขนาดนี้ .......ผมที่เปียก ที่ตัวก็ใส่แค่เสื้อคลุมบางๆรัดโบว์ไว้ที่ท้อง หากมันหลุดขึ้นมาคงได้เห็นไปไหนต่อไหนกันเลยทีเดียว
"ทำไมพวกเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่กันล่ะ มีใครอยู่ในห้องงั้นหรอ"
แจจุงพูดขึ้นแล้วเดินเข้าไปมองหน้าทหารนายหนึ่งเพื่อรอคำตอบ ....แต่....
"โอ๊ย!!!!! เจ็บนะ เบาๆหน่อยซิ โอ๊ย"
....................เสียงแบบนี้..................
.........................ยุนโฮ..........................
เสียงชอง ยุนโฮแน่นอน 'ทำไมทำเสียงแบบนั้น '
"ยุนโฮอยู่ในห้องใช่ไหม ....หลบไปๆ เจ้าอยากตายหรืออย่างไร เราบอกให้หลบไงล่ะ "
"ทรงเย็นพระทัยก่อนฝ่าบาท คือตอนนี้องค์ชายยุนโฮกำลัง เอ่อ" เป็นซีวอนที่พูดขึ้นห้ามแจจุง
"ซีวอน!!!! นี่นายเปลี่ยนไปอยู่ข้างยุนโฮตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" แจจุงมองหน้าซีวอนอย่างหาเรื่อง คงจะลืมไปว่าตนนั้นอยู่ในฐานะไหน
"องค์หญิงจินฮวา พระองค์ทรงพูดเหมือน....." ร่างสูงซึวอนกำลังจะพูดจบแต่ก็มีอีกเสียงแทรกเข้ามาก่อน
"องค์ชาย ทรงอดทนหน่อยนะเพค่ะ อีกนิดเดียวก็จะออกแล้ว........"
เสียงที่ร้อนรนของหญิงสาวที่ลอดออกมาจากห้อง รบกวนจิตใจของแจจุงเป็นอย่างมาก
..........ทนไม่ไหวแล้วนะ ยุนโฮอยู่กับใคร แล้วทำอะไรกันอยู่ในห้อง..............
.........................to be con..........................
อ่านแล้วก็เม้นท์ให้มั้งนะค่ะ ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจไงค่ะ
โอมเพี้ยง คนน่ารักจงเม้นท์
ความคิดเห็น