การเดินทาง....ของความรัก

ลำดับตอนที่ #9 : แบงค์กับกาว

แบงค์หลับไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ แต่รู้สึกตัวอีกที ก็ตื่นขึ้นมาในห้องนอนของเขาเองแล้ว เขาพยายามคิดทบทวนเรื่องเมื่อคืนนี้ อยากให้เรื่องเมื่อคืนเป็นแค่ความฝัน แต่ของที่กาวให้เขาเมื่อคืน ยังคงอยู่ในมือเขา ยืนยันว่า เรื่องเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่เพียงความฝันอีกต่อไป

“แบงค์ ลงมากินข้าวได้แล้วลูก” เสียงแม่เรียกแบงค์ดังขึ้นมาจากด้านล่างแบงค์ไม่ได้ตอบอะไร เขาพยายามจะลุกจากเตียง แต่ทันทีที่ลุกขึ้น อาการหน้ามืดก็จู่โจมเขาทันที และแบงค์ก็เริ่มรู้สึกว่า กำลังมีเลือดไหลออกจากจมูกของเขา..........

 

เอาอีกแล้ว กี่ครั้งแล้วนะที่แบงค์ต้องตื่นขึ้นมา เจอกับห้องสีขาวๆนี่ แต่คราวนี้มันโหวงๆชอบกล ไม่รู้เพราะอะไร คงจะเป็นเพราะ กาวละมั้ง แต่ก็ดีแล้วล่ะ แบงค์ไม่อยากให้กาวต้องเจ็บปวด ไม่อยากให้กาวต้องยึดติดกับแบงค์ อยากให้กาวได้เจอคนที่ดีกว่าแบงค์ ไม่อยากให้รักดีๆของกาว ต้องจากไป.... พร้อมกับแบงค์

“แบงค์ ตื่นแล้วเหรอลูก” แม่ของแบงค์ทักขึ้นหลังจาก เข้ามาในห้องและเห็นแบงค์ตื่นแล้ว

“ครับแม่” แบงค์พูดก่อนล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

“กาวล่ะลูก ไปไหนซะล่ะ ปกติเห็นติดกันยังกะตังเมนี่”

“กาวเค้าคง.... ไม่ว่างละมั้งครับ” แบงค์ตอบแม่ไป ไม่อยากให้แม่รู้เรื่องเมื่อคืนนี้

“เหรอจ้ะ.............. แบงค์ แบงค์รู้แล้วใช่มั้ย ว่าแบงค์เป็นอะไร”

“ครับ แต่แม่ไม่ต้องกังวลนะครับ แบงค์คงไม่เป็นไรหรอกครับ” แบงค์พูดก่อนยิ้มน้อยๆ หลายวันมานี่ แบงค์ดูโทรมลงไปมาก หน้าตาดูซีดเซียวเหลือเกิน แม่เห็นดังนั้น ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“โถ แบงค์ ลูกแม่...” แม่พูดก่อนกอดแบงค์เอาไว้ หวังว่าไออุ่นจากแม่ จะทำให้แบงค์รู้สึกดีขึ้นบ้าง

“แม่อย่าบอกกาวนะครับ ว่าแบงค์ป่วย... คือว่า... แบงค์ไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วงน่ะครับ” แบงค์บอกแม่ไป แต่แววตากลับบอกคนละอย่าง แม่เห็นดังนั้นจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนเดินไปหาอะไรมาให้แบงค์ทาน

 

“สิ่งที่ฉันต้องเจอ ยังเจอไม่ไหว อย่าให้ฉันต้อง......” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ทำลายความเงียบของห้องนี้

“ครับ.....” เสียงใครคนหนึ่งรับโทรศัพท์ เสียงนั่นฟังดูอ่อนล้าเหลือเกิน

“นั่นกาวรึเปล่าลูก....” เสียงแรกที่ดังทักทายมาทำให้กาวประหลาดใจนัก

“ครับ แม่มีอะไรรึเปล่าครับ ถึงโทรหาผม” ที่กาวถามแบบนั้นเพราะแม่ของแบงค์ ไม่เคยโทรหาเขามาก่อน

“จ้ะ ไม่มีอะไรมากหรอก แม่ขอรบกวนเวลากาวไม่มากหรอกนะจ้ะ.....”

“ไม่รบกวนหรอกครับแม่” กาวออกจะงงเล็กน้อย ทำไมแม่ถึงคิดว่าเขาไม่ว่างล่ะ

“คือว่า แบงค์ไม่สบายน่ะจ้ะ แม่ไม่เห็นกาวไปเยี่ยมเขาเลย สีหน้าเขาไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ แม่ว่า.... ถ้ากาวว่าง กาวจะมาเยี่ยมแบงค์หน่อยได้มั้ยจ้ะ แบงค์เค้าจะได้มี....เอ่อ กำลังใจน่ะจ้ะ งั้นแค่นี้ละกันนะ แม่ไม่รบกวนล่ะจ้ะ” แม่พูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนวางสายไป ส่วนกาวนั้น ก็รับกระวีกระวาดรีบออกจากบ้านไป แต่พอนึกขึ้นได้ถึงเรื่องเมื่อวันก่อน กาวก็ทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง.....