การเดินทาง....ของความรัก

ลำดับตอนที่ #8 : สิ้นสุด

หลังจากงานเลี้ยงเมื่อคืนผ่านไป กาวขออยู่ค้างกับแบงค์ที่บ้าน โดยอ้างเหตุผลว่า พรุ่งนี้จะพาแบงค์ไปเที่ยวอีก ซึ่งแบงค์ก็ไม่ได้ว่าอะไร

 

วันนี้เป็นวันคริสต์มาส กลิ่นไอของงานเลี้ยงตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่จางหายไปไหน กองถ้วยชามขนาดใหญ่ยังไม่มีใครล้าง โต๊ะเก้าอี้ ยังไม่ถูกจัดเข้าที่เดิมจะมีก็แต่ใครบางคนเท่านั้นที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่ในครัวหลังจากแบงค์ตื่นนอนขึ้นมา ก็ไม่เห็นกาวแล้ว หลังจากเดินลงมาด้านล่าง ก็เจอกับใครคนที่เขากำลังตามหาอยู่นั่นเอง

“กาว ทำอะไรแต่เช้าน่ะ” เสียงแบงค์ซึ่งดูงัวเงียเสียเหลือเกิน ส่งไปถามกาวซึ่งกำลังจัดการกับหม้อใบเขื่องอยู่

“อ้าว แบงค์ ตื่นแล้วเหรอ นั่งรอเราแปปนึงนะ เดี๋ยวใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ” กาวพูดก่อนหันไปจัดการกับหม้อใบข้างหน้าต่อ ส่วนแบงค์ก็เดินมานั่งหลับต่อที่โต๊ะอาหาร จนกระทั่งได้กลิ่นอะไรบางอย่าลอยมาเข้าจมูกนั่นแหละ

“......กลิ่นอะไรอะ หอมจัง” แบงค์งัวเงียพูดก่อนลุกขึ้นมาจากโต๊ะ ก่อนมาพบกับชามใบโตซึ่งใส่โจ๊กหมู ดูหน้าตาน่าทานไว้เต็มถ้วย

“โหหห โจ๊กหมู น่ากินจัง”

“น่ากินก็กินเยอะๆนะ ยังมีอีกเพียบเลยล่ะ วันที่ไปทะเลวันนั้นน่ะ กาวกะทำไว้ให้แบงค์ทานซะหน่อย แต่แบงค์ดันป่วยซะนี่ งั้นกินวันนี้ละกันนะ” กาวพูดก่อนถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วไปจัดการกับโจ๊กในถ้วยของตัวเองบ้าง

..........................

“อิ่มจังงง.....” แบงค์พูดขึ้น หลังจากทานโจ๊กหมูเป็นถ้วยที่สอง

“อิ่มแล้วเหรอ ไม่ต่ออีกสักชามล่ะ”

“ไม่ล่ะ เก็บไว้ให้แม่ดีฝ่า เดี๋ยวแม่ตื่นมาแล้วไม่มีอะไรกิน” พอกาวได้ยินดังนั้นก็ถึงกับยิ้มออกมา เพราะไม่ว่าเจ้าชายของเขา จะหิวสักแค่ไหน จะอยากกินแค่ไหน แต่ก็ต้องคิดถึงคนอื่นไว้ก่อนเสมอๆ

“ป่ะแบงค์ ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยววันนี้เราพาเที่ยวเอง” กาวพูดก่อนลากแบงค์ขึ้นไปบนห้องเพื่ออาบน้ำและแต่งตัวเตรียมไปเที่ยว

...................

หลังจากนั้น กาวก็พาแบงค์นั่งรถเที่ยวไปหลายๆที่ เริ่มต้นที่เยาวราช ซึ่งในช่วงวันหยุดนี้ คนจะเยอะเป็นพิเศษ แวะทานข้าวที่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ก่อนไปนั่งพักที่สวนลุมพินี จนกระทั่งเย็น

“กาว แบงค์ว่าเรากลับเหอะ นี่ก็เย็นแล้ว เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง” แบงค์ถามขึ้นมาเพราะเห็นว่า นี่ก็เย็นมากแล้ว และกลัวที่บ้านจะเป็นห่วงด้วย

“ก็ได้.... แต่ว่าก่อนกลับ กาวขอพาแบงค์ไปที่นึงก่อนได้มั้ย”

“ที่ไหนเหรอกาว...” แบงค์ถามขึ้น แต่กาวไม่ตอบบอกแต่ว่าเดี๋ยวก็รู้เอง แต่พอแบงค์ขึ้นรถได้สักพัก หนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน แบงค์หลับไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งตื่นมาอีกที....

“กาว ยังไม่ถึงบ้านอีกเหรอ” แบงค์พูดอย่างัวเงีย พลางเอามือขยี้ตาไปด้วย

“ยังหรอก แบงค์ลงมาก่อนสิ กาวมีอะไรจะให้ดู” กาวซึ่งอยู่นอกรถ พอได้ยินเสียงแบงค์จึงเข้ามาชวนให้ไปดูอะไรสักอย่างพอแบงค์ออกไปเท่านั้น ก็ถึงกับอึ้งเลยล่ะ เพราะที่ๆกาวพามา คือถนนอักษะ ซึ่งในตอนกลางคืน จะมีการเปิดไฟประดับประดาตามสถานที่ต่างๆ รวมถึงต้นไม้อย่างสวยงาม

.......................

“แบงค์ กาวมีอะไรจะบอก” กาวพูดขึ้นหลังจากยืนพิงรถชมความงามของถนนอักษะไปได้สักพัก

 “อะไรเหรอกาว” แบงค์ถามขึ้น แต่สายตายังคงไม่ละจากถนนอักษะ

“แบงค์รู้รึเปล่า ว่าอะไรที่เปลี่ยนแปลงคนได้”

“หือ ทำไมถามอย่างนั้นล่ะกาว” แบงค์ถามขึ้นมา ก่อนละสายตาจากถนนอักษะเพื่อมามองกาว

“สำหรับแบงค์นะ แบงค์ว่า ไม่มีอะไร หรือใครทั้งนั้นแหละ ที่สามารถเปลี่ยนคนได้ ยกเว้นสิ่งเดียว.... ความรักยังไงล่ะแบงค์”

“................”

“ความรัก.... ทำให้คนเรายอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง เพื่อคนที่เรารัก เพียงหวังว่า คนที่เรารัก จะมีความสุข.... ก็เท่านั้น เว้นแต่ว่า คนๆนั้น.... จะไม่มีหัวใจ” 

“...............”

“เมื่อก่อนน่ะ กาวยอมรับนะ ว่ากาวก็เคยกลัว.......... กลัวไปซะทุกอย่าง แต่พอกาวได้เจอกับแบงค์ กาวก็อยากจะปกป้อง อยากจะเข้มแข็งขึ้นมา แบงค์รู้มั้ยว่าเพราะอะไร”

“................”

“กาวก็แค่ อยากที่จะปกป้องหัวใจของกาวไว้ ก็แค่นั้น กาวไม่อยากให้คนที่กาวรัก ต้องเจ็บปวด หรือเป็นอะไรไป แบงค์เห็นหรือยัง ว่าความรัก เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งได้......”

“.....กาว”

“กาวรักแบงค์นะ” พอพูดจบกาวก็บรรจงจูบลงเบาๆที่ปากของแบงค์..... หากแต่....

“ไม่ได้หรอกกาว” แบงค์พูด ก่อนสะบัดหน้าหนีจากกาวไป

“แบงค์ ฟังเราก่อน” กาวพยายามพูดตามหลังแบงค์

“กาว เราทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน กาวเป็นเพื่อนคนเดียวที่แบงค์มี กาวเป็นพี่ชายที่แสนดีของแบงค์ กาวเป็น.....ทุกๆอย่างของแบงค์ แต่ว่า..... แบงค์ ไม่อยากให้กาวเอาชีวิตของกาวมาทิ้งที่แบงค์ แบงค์ไม่อยากทำให้กาวต้องเจ็บปวดอีก แบงค์คงรับความหวังดีครั้งนี้ไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ” พูดจบแบงค์ก็ร้องไห้ออกมาทันที กาวเดินมากอดแบงค์ไว้ ก่อนกระซิบบอกเบาๆ

“แบงค์จะทำให้กาวเสียใจได้ยังไง ในเมื่อกาวจะเป็นคนทำให้แบงค์ไม่ร้องไห้เอง แบงค์อย่าร้องไห้นะ กาวบอกแล้วไง ว่ากาวไม่อยากเห็นคนที่กาวรักต้องร้องไห้อีก.............. แบงค์รับความรักของกาวไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร.................... แต่แบงค์รับนี่ไว้นะ...... รับใจที่จะคอยกอดแบงค์ยามแบงค์เหน็บหนาว จะคอยพัดเป่ายามแบงค์ร้อนรน.... แบงค์อย่ารังเกียจมันเลยนะ ที่มันมาจากผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีค่าอะไรมากมาย แต่ขอให้แบงค์รู้ไว้ ว่าผู้ชายธรรมดาคนนี้ รักแบงค์เสมอ....” พูดจบกาวก็ร้องไห้ออกมา แต่ก็หันหลังกลับทันทีเพื่อไม่ให้แบงค์เห็น

“กาว กาวฟังแบงค์ก่อน....”

“อย่าพูดอะไรอีกเลยแบงค์ เรากลับบ้านกันเถอะ” กาวพูดก่อนเดินขึ้นรถไป แบงค์ยืนร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ก่อนปัดน้ำตาทิ้งและเดินขึ้นรถตามกาวไป