การเดินทาง....ของความรัก

ลำดับตอนที่ #12 : พลัดพราก

/>

“แบง..ค์...รั.ก....กา.ว....นะ.” แบงค์บอกรักออกมา เป็นประโยคที่กาวรอฟังมาตลอด และวันนี้ ตอนนี้ เขาได้ฟังมันแล้ว แม้ว่ามันจะเป็นเวลาสั้นๆก็ตาม

“แบงค์ กาวก็รักแบงค์เหมือนกัน แบงค์คือชีวิต คือลมหายใจของกาวนะ” กาวพูดก่อนซบหน้าลงร้องไห้ที่มือของแบงค์ แล้วอยู่ๆกาวก็ร้องเพลงขึ้นมา เป็นเพลงที่กาวเคยร้องในวันคริสต์มาสอีฟ เพลงที่แบงค์ไม่เคยรู้มาก่อน ว่ากาวร้องเพลงนี้ โดยหมายถึงแบงค์... ในทุกๆประโยค ทุกๆถ้อยคำ

“เพียงแค่มือจับมือ ได้ยืนอิงหลังเธอ

แค่รู้ว่าเธออยู่ข้างกาย ก็ทำให้โล่งใจ

เพียงนั่งลงหลับตา อยู่ในอ้อมแขนเธอ

ให้สายลมเย็นที่พัดมา กล่อมพาให้หลับใหล

หายเหนื่อย ทำให้หายเหนื่อย แค่นี้เท่านั้นเอง ที่ใจฉันต้องการ 

แค่คนสองคน บนทางแสนไกล

ฝ่าฟันกันไป ท่ามกลางคลื่นลม

ผลัดกันเป็นแสงไฟ ใต้ฟ้ามืดมน

ที่ใจยังสู้ทนได้เพราะรัก จากเธอ”

“พ..พอ...เห..อะ....” แบงค์บอกกับกาวไป เพราะตอนนี้ แบงค์เริ่มง่วงแล้ว เหมือนเปลือกตาเริ่มหนักขึ้นทุกทีๆ และเริ่มที่จะปิดแล้ว

“ไม่นะแบงค์ แบงค์ห้ามหลับเด็ดขาดนะแบงค์...” เสียงกาวค่อยๆดังห่างออกไปเรื่อยๆ แบงค์จึงส่งยิ้มออกมา เป็นยิ้มสุดท้ายที่มอบให้กาว... เพียงคนเดียว ลาก่อนครับ ทุกคน

“ไม่นะแบงค์!!!! ไม่!!!!!!!!!!!!!”

.

.

.

ในที่สุด แบงค์ก็จากทุกคนไปอย่างสงบ วันนี้กาวแต่งตัวด้วยชุดที่ดีที่สุดของเขา เพื่อไปร่วมงานที่เขาแทบจะไม่ต้องการไปเลย.... ไม่นานนัก รถสีดำคันใหญ่ของบ้านกาวก็พาทั้งหมดมาถึงบริเวณโบสถ์ที่จัดงานศพแบงค์ ทั้งหมดร่วมพิธีกรรมทางศาสนาของศาสนาคริสต์ เพื่อส่งวิญญาณของแบงค์ไปสู่สวรรค์

“ขอพระเป็นเจ้าบนสรวงสวรรค์ โปรดรับดวงวิญญาณของเพื่อนเราคนนี้ไว้ในอ้อมกอดของพระองค์ด้วยเทอญ” เสียงของบาทหลวงผู้ทำพิธีดังขึ้นทำลายความเงียบ ในงานนี้มีแขกเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ก็คือคนในครอบครัวแบงค์ กับครอบครัวของกาวเท่านั้น

“แบงค์เค้าไปดีแล้วนะลูก...” เสียงของแม่แบงค์ดังบอกกับกาว ก่อนยื่นของบางอย่างให้กับกาว มันคือโทรศัพท์มือถือของแบงค์นั่นเอง

.....................

กาวเปิดดูภาพต่างๆไปเรื่อยๆ จะว่าไป เจ้าชายน้อยของเขา ก็บ้าถ่ายรูปเหมือนกันนะ ถ่ายไว้ซะเยอะเชียวมีตั้งแต่ชุดนักเรียน จนกระทั่งชุดคนไข้ จากนั้นกาวก็เปิดดูในส่วนของคลิปวีดีโอบ้าง มีหลายๆคลิปที่แบงค์แอบถ่ายกาว ทั้งในตอนหลับ ไม่ก็กินข้าว จนมาถึงอันสุดท้าย ที่เพิ่งถ่ายเมื่อไม่นานมานี้

...................

พอกาวเปิดเข้าไป ก็เจอกับภาพของแบงค์ที่เดินไปกดกล้อง แล้วเดินกลับมานั่งที่เตียง

“หวัดดี เราชื่อแบงค์นะ”

“ตอนนี้เราป่วยอยู่ รู้สึกว่าจะเป็นลูคิเมียน่ะ”

“หมอบอกว่าเราอาจจะไม่รอด แต่แม่บอกว่าต้องรอด”

“เราก็อยากจะอยู่ต่อเหมือนกันนะ”

“เราอยากจะอยู่... ใช้เวลาที่เราเสียไป กับคนที่เรารักมากที่สุด”

“คนๆนี้ เป็นทั้งพี่ชายที่คอยดูแล..... เป็นเพื่อนคนเดียวที่เรามี”

“เป็นทุกๆอย่างของเรา...”

“แล้ววันนึง เค้าก็มาบอกรักเรา ตอนนั้นยอมรับว่าตกใจมาก”

“เรารู้แล้วว่าเราป่วย และคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน”

“เราเลยไม่อยากให้เค้าเอาชีวิต และความรักทั้งหมดมาทิ้งไว้ที่เรา”

“เราอยากให้เค้ามีชีวิตที่ดีกว่านี้ อยากให้เขาเจอคนที่ดีกว่าเรา”

“แต่ก็นึกไม่ถึง... ว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้”

“เร็วจนกระทั่ง เราไม่มีโอกาสได้บอกรักเค้าเลย”

“และตอนนี้เราก็อยากจะบอกเค้า...”

“แบงค์รักกาวนะครับ รักที่สุดเลย”

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง รักกาวเสมอนะครับ”

แบงค์พูดแค่นั้น แล้วแบงค์ก็เดินมาปิดกล้อง คำพูดคำนี้ ช่างมีค่าเหลือเกิน ในตอนนี้

“หลับให้สบายนะครับ เจ้าชายน้อยของกาว” กาวพูดก่อนเอาของที่เขามอบให้กับแบงค์วันที่บอกรักแบงค์ ไว้ที่หน้าหลุมศพของแบงค์ ของสิ่งนั้นสะท้อนกับแสงยามเย็น

มันคือแหวนสีเงินวงเล็ก ที่มีรอยสลักคำว่า LOVE ไว้ด้านบน........... ของที่กาวเรียกว่าหัวใจ และเขาได้ให้แบงค์ไปแล้ว โดยไม่มีวันขอคืน.........

เมื่อความรักออกเดินทาง..... จงเปิดรับมันด้วยหัวใจ ถ้าไม่เช่นนั้น...ความรัก อาจหลุดลอยไป โดยคุณอาจไม่มีโอกาส.......ที่จะไขว่คว้าด้วยซ้ำ