การเดินทาง....ของความรัก

ลำดับตอนที่ #11 : สุดท้าย

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น แบงค์ก็เริ่มแสดงอาการของโรคลูคิเมียเฉียบพลันออกมาอย่างชัดเจน ตั้งแต่ตัวแบงค์จะซีดเอามากๆ และยังมีอาการไข้ขึ้นสูงบ่อยๆ หมอจึงลงความเห็นว่าควรให้การรักษาด้วยวิธี เคมีบำบัด หรือที่เรียกว่าคีโมนั่นเอง

 

แม้ว่าแบงค์จะไม่อยากให้กาวมา แต่กาวก็แวะเวียนมาทุกวัน บางครั้งแบงค์ก็เห็น บางครั้งก็ไม่ สำหรับการทำคีโมนั้น จะต้องฉีดสารเคมีบางอย่างเข้าไปในร่างกายในปริมาณมาก การทำคีโมนั้น เจ็บปวดมาก ในทุกๆครั้งที่แบงค์ต้องทำคีโม แบงค์ไม่อยากให้กาวมาเห็นแบงค์ในตอนนี้เลย กาวจะต้องเจ็บปวดมากๆแน่ แบงค์ไม่อยากให้กาวต้องร้องไห้อีก ขอแบงค์ร้องไห้เพียงคนเดียวก็พอ....

 

หลังจากนี้เป็นระยะป้องกันโรคแทรกซ้อน แบงค์จะไม่สามารถไปไหนได้ยกเว้นแต่ตอนไปรับยากับตอนไปรับเลือดเท่านั้นที่จะสามารถออกไปจากห้องได้

“แม่ครับ แม่พาแบงค์ไปเดินเล่นหน่อยสิ แบงค์เบื่อจัง” แบงค์ถามแม่ขึ้นมาในวันหนึ่ง

“ไม่ได้จ้ะ แบงค์ต้องอยู่ในห้อง ห้ามไปไหนเด็ดขาดนะ”

“เฮ้อ อยากเห็นหน้าตัวเองในกระจกจัง” แบงค์พูดขึ้นมา

“ทำไมล่ะจ้ะ”

“ก็ แบงค์คงน่าเกลียดน่าดูเนอะ ตัวก็ผอมจนเหลือแต่กระดูก แถมผมยังร่วงอีก” แบงค์พูดพลางเอามือลูบผมตัวเอง ก็มีผมร่วงติดมือแบงค์มาด้วย

“ฮ่าๆๆ ดูสิ ขนาดแค่ลูบยังติดมือมาเลย” แบงค์พูดพลางหัวเราะไปด้วย แต่นั่นกลับทำให้แม่ของแบงค์ และใครบางคนที่เฝ้ามองอยู่นอกประตู แทบใจจะขาดที่เห็นแบงค์เป็นแบบนี้....

 

ผ่านมาได้ประมาณ 1 อาทิตย์แล้ว ที่แบงค์ต้องทำคีโม ตอนนี้แบงค์ไม่เหลือผมสักเส้นบนหัว เหมือนคนหัวล้านเลย ระหว่างที่แบงค์กำลังนั่งอยู่บนเตียง คิดถึงเรื่องเก่าๆ ก็รู้สึกอยากอาเจียนออกมา แบงค์รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที ทำให้กาวที่กำลังจะเดินเข้าห้องเพื่อมาดูแบงค์ตกใจมาก รีบวิ่งไปดูแบงค์ทันที

“แบงค์ แบงค์เป็นอะไรรึเปล่า” กาวถามแบงค์ทันทีที่เห็นแบงค์ลงไปอ้วกที่อ่างล้างมือ

“ไม่หรอกกาว กาวมาที่นี่อีกทำไม” แบงค์พูดหลังจากบ้วนปากเสร็จ

“แบงค์ จะให้กาวบอกอีกกี่ครั้ง ว่ากาวต้องดูแลหัวใจตัวเอง”

“แบงค์ไม่อยากให้กาวมาเห็นแบงค์ในสภาพนี้ ไม่อยากจริงๆ” พอพูดจบ แบงค์ก็เงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจก ตอนนี้แบงค์ใส่หมวกไหมพรมไว้เพราะไม่มีผมสักเส้น ส่วนตามเนื้อตัวก็เป็นสีซีดๆ ออกเขียวๆ แล้วยังมีจ้ำม่วงๆขึ้นตามตัวด้วย ดูผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ด้วยสภาพแบบนี้ แบงค์ไม่อยากให้กาวเห็นจริงๆ ไม่อยากเลย แต่พอคิดอย่างนั้น อยู่ๆแบงค์ก็ไม่มีแรงขึ้นมา ก่อนทรุดลงไปเฉยๆ

“แบงค์!!!! แบงค์เป็นอะไร แบงค์ แบงค์....” กาวรีบร้องตะโกนด้วยความตกใจ ก่อนรีบวิ่งไปกดปุ่มเพื่อเรียกพยาบาลมา

 

ไม่นานนักหลังจากที่แบงค์เข้าห้องไอซียูไป แม่ของแบงค์ก็มาถึงที่โรงพยาบาล พร้อมกับพี่นุ่น

“กาว แบงค์เป็นยังไงบ้าง” พี่นุ่นถามด้วยเสียงที่เป็นห่วง

“ผมไม่รู้ครับ” กาวตอบด้วยเสียงเรียบๆ สงสัยตกใจจนช็อก และคงจะทำอะไรไม่ถูก มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

....................

ไม่นานนัก คุณหมอก็ออกมาจากห้อง

“คุณหมอครับ แบงค์เป็นยังไงบ้างครับ”

“หมอค้ะ ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้าง”

“เอ่อ... คนไข้มีอาการของโรคแทรกซ้อนครับ ตอนนี้จะต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อไปก่อน..... แต่หมอไม่รับรองนะครับ ว่าเค้าจะอยู่กับเราได้อีกนานแค่ไหน ยังไงๆก็.... ทำใจไว้บ้างก็ดีนะครับ” หมอพูดก่อนเดินจากไป

“โถแบงค์ ลูกแม่” แม่แบงค์พูดพลางร้องไห้อย่างห้ามไม่ได้ เหมือนๆกับพี่นุ่น ส่วนกาว เวลานี้ได้แต่ยืนเฉยๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างนั้น เรื่อยๆ

 

ไม่นาน หลังจากแบงค์เข้าไปในไอซียู กาวยืนมองหาแบงค์ผ่านประตูห้องไอซียู พลางคิดว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง พอดีกับที่มีพยาบาลคนหนึ่งวิ่งออกมาบอกว่าแบงค์รู้สึกตัวแล้ว

แม่แบงค์ กับพี่นุ่นเป็นคู่แรกที่เข้าไปก่อน ส่วนกาวขอเวลาทำใจด้านนอกก่อนสักพัก ทั้งสองคนเข้าไปสักพัก พี่นุ่นก็ออกมาก่อน บอกว่าทนเห็นแบงค์ในสภาพแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ส่วนแม่ของแบงค์ ก็อีกพักใหญ่ กว่าจะออกมา คราวนี้ก็ถึงตาของกาวแล้ว

“ฝากแบงค์ด้วยนะกาว....” แม่พูดก่อนกาวเดินเข้าไปในห้องปลอดเชื้อ พอกาวเปลี่ยนเป็นชุดคลุมและหมวกเก็บผม กาวก็พร้อมที่จะเจอกับแบงค์แล้ว

...........................

ตอนกาวไปถึง แบงค์ก็กำลังหลับตาอยู่ แต่พอรู้สึกว่ามีคนมา แบงค์ก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง พอเห็นว่าเป็นใคร แบงค์ก็น้ำตาไหลทันที.........

“แบงค์ ร้องไห้ทำไมครับ” กาวพูดพลางเช็ดน้ำตาออกจากหน้าที่มีหน้ากากออกซิเจนปิดไว้ครึ่งหนึ่งของแบงค์

“กา..ว... แบง.ค์....ขอ...โ..ท....ด นะ” แบงค์พูดอย่างยากลำบากผ่านหน้ากากออกซิเจน

“แบงค์ไม่ต้องพูดแล้วล่ะครับ กาวไม่อยากเห็นแบงค์ต้องเจ็บอีก” พอกาวพูดจบกาวก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง แต่แบงค์ก็ยื่นแขนที่อ่อนแรงมาเช็ดน้ำตาให้กาว

“อ..ย่า...ร้อ..ง.ไห้..นะ..”

“แบงค์ ทำไมแบงค์ต้องจากกาวไปด้วย แบงค์อย่าจากกาวไปไหนเลยนะ กาวจะพาแบงค์ไปกินไอติมรสช็อคโกแลตที่แบงค์ชอบกินไง กับโจ๊กหมูที่แบงค์ชอบทาน กาวจะทำให้กินทุกวันเลย..... แบงค์...กาวรักแบงค์นะ”พูดจบกาวก็ร้องไห้ออกมามากมาย

“...กา..ว..แบง..ค์...จะ..ตา..ย...แล้..ว..ใช่..มั้...ย..”

“ไม่ แบงค์ยังไม่ตายซักหน่อย แบงค์ยังต้องอยู่ให้กาวดูแลอีกนานนะ...” กาวตอบพร้อมรอยยิ้มที่ฝืนทำสุดๆและน้ำตาที่หลังไหลไม่ขาดสาย

“ร้อ...ง..ไห้.....ทำ..ไ..ม....” แบงค์พูดแล้วเอามือเช็ดแก้มกาวอีกครั้ง

“ก..อด...หน่...อ..ย...ได้..มั้..ย..” แบงค์พูดได้แค่นั้น แล้วเสียงก็หายไป ไม่รู้ทำไม วันนี้การพูดมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน

“ได้สิ เดี๋ยวกาวจะกอดแบงค์เองนะ” กาวพูดพลางเอามือสอดใต้ตัวแบงค์ แล้วช้อนแบงค์ขึ้นมากอดเอาไว้

“อุ่นพอมั้ย” กาวถามด้วยรอยยิ้ม ที่เปื้อนด้วยน้ำตาแบงค์เอนตัวเองขึ้นมา ก่อนทำท่าเหมือนกับจะหอมแก้วกาว แต่ก็ติดหน้ากากออกซิเจน

“แบงค์....”พอกาวเห็นว่าแบงค์จะทำอะไร กาวก็ร้องไห้มาอีกหน

“.........” ตอนนี้แบงค์เริ่มร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้เพราะเสียดายเวลาที่ผ่านมา ทำไมเราสองคนถึงไม่เคยกอดกันแบบนี้บ้างนะ ทำไมเราถึงต้องได้รับไออุ่น ในวันสุดท้ายของชีวิตด้วยและทำไม เขาถึงไม่เคยบอกให้กาวได้รู้นะ ว่าเขา รักกาวมากแค่ไหน