การเดินทาง....ของความรัก

ลำดับตอนที่ #10 : น้ำตา

ห้องสีขาวๆนี่ไม่ชวนมองเอาเสียเลย แบงค์จึงตั้งใจที่จะออกไปเดินเล่นสักหน่อย แต่พอกำลังจะเดินออกจากห้องกลับเจออะไรบางอย่างซะก่อน มันคือดอกกุหลาบสีแดงดอกหนึ่ง ถูกวางไว้ที่หน้าห้องแบงค์.... ไม่มีการ์ด ไม่มีอะไรที่จะบอกได้ว่าเป็นของใคร แบงค์ค่อยๆก้มหยิบมันขึ้นมา ถือมันไว้ ก่อนเดินไปที่สนามหญ้าของโรงพยาบาล

 

แบงค์ยังคงถือกุหลาบดอกนั้นไว้ พลางคิดถึงเรื่องเก่าๆ ระหว่างเขากับกาว เวลาที่เขาทั้งสองเคยมีความสุขด้วยกัน เวลาที่แบงค์มักจะชอบอ้อนกาวอยู่บ่อยๆ เวลาที่แบงค์มักจะให้กาวคอยช่วยอยู่เสมอ เวลาที่กาวคอยส่งยิ้ม และกำลังใจมาให้แบงค์ ทุกสิ่งนี้ แบงค์จะได้เจอมันอีกรึเปล่านะ ไม่มีใครรู้ แม้แต่คนที่กำลังมองแบงค์อยู่ในอีกมุมหนึ่งของสนามหญ้า.....

 

หลังจากนั้นประมาณ 2-3 วัน อาการของแบงค์ก็ทรุดหนักลงอีก จนตอนนี้ ต้องเข้าพักในห้องไอซียู เพื่อให้ออกซิเจน

........................................

พอกาวทราบข่าวจากแม่ของแบงค์ กาวก็รีบรุดมาหาแบงค์ทันที ตอนนี้แบงค์กำลังนอนอยู่ในห้องปลอดเชื้อ ห้ามเยี่ยมตลอด 24 ชม. แต่สามารถเยี่ยมผ่านห้องกระจกได้ แบงค์ในเวลานี้ แทบจะไม่เหมือนแบงค์คนเดิมที่กาวรู้จักเลย หน้าตาที่เคยดูสดใสตลอดเวลา รอยยิ้มที่มักจะแต่งแต้มใบหน้าเสมอ บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว ร่างกายของแบงค์ที่มีสายระโยงระยางติดตามส่วนต่างๆของร่างกาย อีกทั้งหน้ากากออกซิเจนนั่นอีก ทำให้กาวเห็นแล้วถึงกันทรุดทีเดียว กาวไม่คิดว่าแบงค์จะอาการหนักเพียงนี้ กาวไม่เคยรู้มาก่อนเลย เมื่อสองสามวันก่อนที่เขามาเยี่ยมแบงค์ ก็เห็นอยู่ ว่าแบงค์ยังคงเดินไปไหนมาไหนได้ตามปกติ แล้วทำไมวันนี้....

“คนที่เป็นลูคิเมียน่ะ อาการมันไม่คงที่หรอกจ้ะ” เสียงของแม่กาวดังขึ้นข้างตัว ทำให้กาวหันไปมองอย่างประหลาดใจ มะเร็งอย่างงั้นเหรอ นี่แบงค์เป็นมะเร็งอย่างนั้นเหรอ ไม่จริงหรอก สิ่งที่เขาได้ยินเมื่อกี้ ไม่ใช่เรื่องจริง พอกาวได้ยินดังนั้นถึงกับทรุดตัวลงนั่ง ก่อนที่น้ำตาจะหลั่งไหลมาอย่างไม่ขาดสาย แม่ของแบงค์ก็ทรุดตัวลงนั่งข้างตัว

“กาว แบงค์เค้าไม่เคยบอกกาวเหรอจ้ะ” แม่ถามกาวพร้อมทำหน้าสงสัย

“ไม่ครับ ไม่เคยเลย แบงค์ไม่เคยบอกอะไรกาวเลย กาวไม่เคยรู้ ไม่เคยเลย ไม่คิดว่าแบงค์เค้าจะ.... เค้าจะ...” พูดจบ กาวก็เอาแต่ร้องไห้ โดยมีแม่แบงค์นั่งปลอบอยู่ข้างๆ

 

หลังจากนั้น แบงค์ก็พ้นขีดอันตราย สามารถกลับมาพักที่ห้องได้ตามเดิม แม้เวลานี้ แบงค์จะยังไม่ฟื้น แต่กาวก็คอยอยู่ข้างๆแบงค์เสมอ คอยดูแลทุกๆอย่าง อย่างที่เขาเคยทำให้เจ้าชายน้อยคนเดิม เมื่อนานมาแล้ว

 

หลังจากหลับไปเป็นเวลา 3 วันเต็มๆ แบงค์ก็ฟื้นขึ้นมา เวลานั้นกาวเพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำพอดี เพื่อเตรียมที่จะเช็ดตัวให้แบงค์

“อ้าวแบงค์ ตื่นแล้วเหรอ” ทันทีที่กาวเห็นแบงค์ลืมตาขึ้นมา ก็รีบวิ่งมาดูแบงค์ทันที

“กาว...... กาวมาที่นี่ทำไม” แบงค์ถามกาวด้วยเสียงที่อ่อนแรง

“แบงค์ ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะ กาวต้องคอยดูแลแบงค์นิ ถ้ากาวไม่ดูแลแบงค์ แล้วจะให้กาวไปดูแลใครล่ะ”

“ไม่ แต่กาวไม่ต้องทำแล้ว กาวเอาความรักของกาว ไปมอบให้กับคนอื่นเถอะ อย่าเอามันมาให้คนที่ใกล้ตายอย่างแบงค์เลย”

“แบงค์ อย่าพูดอย่างนั้นสิ แบงค์ต้องหายนะ แบงค์ต้องหาย....” กาวเริ่มพูดพร้อมทั้งน้ำตา

“กาว แบงค์ไม่หายหรอก อีกไม่นาน แบงค์ก็ต้องไป กาวกลับไปซะเถอะ แบงค์ไม่อยากให้กาวต้องเจ็บปวดอีก” แบงค์พูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอน พร้อมหันหน้าไปอีกทาง

“แบงค์ นี่ใช่ไหมคือเหตุผลที่แบงค์ ไม่รับรักเรา เพราะอย่างนี้ใช่ไหม แบงค์ มันไม่จำเป็นหรอกนะ ว่าเราจะเป็นยังไง เพราะถึงยังไง ชีวิตของเรา ก็คือแบงค์อยู่แล้ว ถ้าไม่มีแบงค์แล้วเราจะอยู่ไปเพื่ออะไรล่ะ” กาวพูดทั้งน้ำตา

“กาว กาวกลับไปซะเถอะ กลับไปนะ ถือว่าแบงค์ขอร้อง กลับไปนะ” แบงค์เริ่มพูดทั้งน้ำตา กาวได้ยินดังนั้นจึงเดินจากไปพร้อมกับรอยน้ำตา